goed, ik moet even mijn boosheid uiten en waar kan dat het beste? Bij jullie!!!
Gisteravond lagen we samen in bed toen Stefan ineens vanuit het niets zei: ik moet je wat vertellen.
Ik zei nog: dat klinkt serieus, moet dat nu? (doelend op dat we op het punt stonden rustig te gaan slapen), maar hij wilde het nu zeggen.
Hij zei doodleuk: wij gaan verhuizen!
Hieronder volgt zo'n beetje het gesprek wat daarop volgde, om het wat makkelijker te houden is hij S en ik M
M: goh, wanneer dan?
S: mogelijk eind juli
M: en waarheen dan?
S: naar de koog (huis van mijn schoonouders bedoeld ie daarmee)
M: wat leuk voor je dat je gaat verhuizen!?
S; nee, niet ik, WIJ gaan verhuizen
M; nou, ik niet hoor, ik ga niet met je mee en Isabelle ook niet.
S: je weet echt niet wat het betekend he?
M: nou, dat weet ik heel goed, maar als het zo moet hoeft het van mij niet meer.
S: ik zal alles doen voor het bedrijf
M: oh, dus het bedrijf kan wel vanuit Almere worden geregeld, maar niet vanuit ergens anders?
S: dat is het bestes voor het bedrijf
M: oh, dat zegt genoeg, wat ik vind telt dus niet mee
S: het is ook het beste voor ons gezin
M; als jij er zo over denkt hoop ik dat je heel gelukkig gaat worden in de koog en dat je bedrijf goed blijft lopen, maar dan zonder ons in je leven.
Ik wordt dus gewoon voor een voldrongen feit gesteld!
Dinsdagmiddag waren Isabelle en ik (dacht ik) gezellig op visite bij mijn schoomoeder toen ze ineens vanuit het niets vroeg: waarom wil JIJ hier niet wonen?
Echt met zo'n leuke nadruk op JIJ
Dus ik was helemaal overdonderd en stamelde zoiets van: o.a. de indeling van het huis vindt ik helemaal niets en we hebben minder ruimte dan nu.
Ik wil helemaal niet blijven wonen waar ik nu woon, maar aan dat huis zitten zoveel nadelen!
Het is geen kinderrijke en kindvriendelijke buurt, de indeling van het huis is gewoon k*t.
Ik zit verplicht boven op zolder achter de computer en dat betekend helaas dat Isabelle ook mee moet naar zolder, maar nu ik aan het typen ben en de tranen biggelen over mijn wangen begint zij ook te huilen en wil ze hier weg.
Ik zal proberen vanmiddag mijn verhaal af te maken, maar ik ben bang dat mijn relatie hierdoor ten einde komt, ik ben zo niet gelukkig...
Liefs Monica
Gisteravond lagen we samen in bed toen Stefan ineens vanuit het niets zei: ik moet je wat vertellen.
Ik zei nog: dat klinkt serieus, moet dat nu? (doelend op dat we op het punt stonden rustig te gaan slapen), maar hij wilde het nu zeggen.
Hij zei doodleuk: wij gaan verhuizen!
Hieronder volgt zo'n beetje het gesprek wat daarop volgde, om het wat makkelijker te houden is hij S en ik M
M: goh, wanneer dan?
S: mogelijk eind juli
M: en waarheen dan?
S: naar de koog (huis van mijn schoonouders bedoeld ie daarmee)
M: wat leuk voor je dat je gaat verhuizen!?
S; nee, niet ik, WIJ gaan verhuizen
M; nou, ik niet hoor, ik ga niet met je mee en Isabelle ook niet.
S: je weet echt niet wat het betekend he?
M: nou, dat weet ik heel goed, maar als het zo moet hoeft het van mij niet meer.
S: ik zal alles doen voor het bedrijf
M: oh, dus het bedrijf kan wel vanuit Almere worden geregeld, maar niet vanuit ergens anders?
S: dat is het bestes voor het bedrijf
M: oh, dat zegt genoeg, wat ik vind telt dus niet mee
S: het is ook het beste voor ons gezin
M; als jij er zo over denkt hoop ik dat je heel gelukkig gaat worden in de koog en dat je bedrijf goed blijft lopen, maar dan zonder ons in je leven.
Ik wordt dus gewoon voor een voldrongen feit gesteld!
Dinsdagmiddag waren Isabelle en ik (dacht ik) gezellig op visite bij mijn schoomoeder toen ze ineens vanuit het niets vroeg: waarom wil JIJ hier niet wonen?
Echt met zo'n leuke nadruk op JIJ
Dus ik was helemaal overdonderd en stamelde zoiets van: o.a. de indeling van het huis vindt ik helemaal niets en we hebben minder ruimte dan nu.
Ik wil helemaal niet blijven wonen waar ik nu woon, maar aan dat huis zitten zoveel nadelen!
Het is geen kinderrijke en kindvriendelijke buurt, de indeling van het huis is gewoon k*t.
Ik zit verplicht boven op zolder achter de computer en dat betekend helaas dat Isabelle ook mee moet naar zolder, maar nu ik aan het typen ben en de tranen biggelen over mijn wangen begint zij ook te huilen en wil ze hier weg.
Ik zal proberen vanmiddag mijn verhaal af te maken, maar ik ben bang dat mijn relatie hierdoor ten einde komt, ik ben zo niet gelukkig...
Liefs Monica