Beste moeder van twee,
Het moeilijke is in deze situatie dat je als echtpaar een keuze moet maken en ja de gevolgen van die keuze groot kunnen zijn.
Mannen zijn nu eenmaal praktisch als het om kinderen gaat. Dat merk je ook bij stellen die nog geen kind hebben, waarvan de vrouw wel een kind wil. Jij bent nu zwanger en voelt de veranderingen in jouw lijf al dagelijks, dat kleurt ook jouw gevoelens hieromtrent.
Als jullie allebei steeds feller worden is het in ieder geval moeilijker om één van beide toe te geven en in de richting van de ander te komen.
Ik vind echter dat je wel een keuze hebt, ook al ben je altijd tegen abortus geweest. Als jij kiest voor een abortus, dan kan ik daar zeker begrip voor opbrengen.
Die keuze mag je maken.
Weet je nog waarom je altijd tegen abortuse bent geweest? Is die reden nu ook van toepassing of is jouw huidige situatie anders op basis waarvan jij destijds die mening hebt gevormd? Hoe dacht jouw man daarover voordat hij wist dat jij zwanger was.
Wat als deze zwangerschap over twee jaar zich onverwacht had aangekondigd, had hij dan dezelfde mening gehad?
Wel vermoed ik dat omdat jij al kinderen hebt, je nu waarschijnlijk al een heel reeel beeld hebt van hoe de zwangerschap zal zijn, maar ook van hoe je leven zal zijn na de bevalling. Jij hebt waarschijnlijk ook al een beeld opgebouwd in gedachten van hoe het leven wordt met z'n vijven. En dat beeld zal redelijk reeel zijn.
De emoties van het afbouwen van dat beeld, die droom, zal dan het aller moeilijkste zijn en veel tijd kosten.
Maar ik denk niet dat dat onmogelijk is, in zoverre dat jij niet meer kunt functioneren. Wel is het dan belangrijk dat jij echt achter die keuze staat.
Ik lees dat veel mensen aangeven dat het materialistische niet belangrijk is, maar als je elk dubbeltje moet omdraaien, is het toch erg moeilijk. Geld helpt nu eenmaal wel. Je kunt dan samen met je man en andere kinderen toch de dingen blijven doen die je wilde doen. Nu ben je net zwanger en wil je dit heel graag. Maar als je 8 jaar verder bent en bijvoorbeeld door deze keuze jouw gezin heel veel moet ontzeggen, zul je dan nog terugdenken aan de beslissing die je nu neemt? Ik wil niet zeggen dat je dan een kind weg moet doen tegen die tijd, dat is natuurlijk absurt, maar zou je dan de dingen misschien toch anders doen?
Misschien is het juist goed om wel even met je schoonmoeder te praten, zij weet hoe het is. En ik begrijp wel dat je liever de kant misschien hoort van mensen die voor het behouden van de zwangerschap zijn.
Ik heb alleen geprobeerd om ook een andere kant te belichten, meer vanuit het midden.
Kortom een hele moeilijke beslissing die je samen moet nemen.
Ik wens je heel veel sterkte en ben benieuwd hoe de huisarts er tegenaan kijkt en het gesprek heeft gevoerd met jullie.
Sterkte en succes.
Het moeilijke is in deze situatie dat je als echtpaar een keuze moet maken en ja de gevolgen van die keuze groot kunnen zijn.
Mannen zijn nu eenmaal praktisch als het om kinderen gaat. Dat merk je ook bij stellen die nog geen kind hebben, waarvan de vrouw wel een kind wil. Jij bent nu zwanger en voelt de veranderingen in jouw lijf al dagelijks, dat kleurt ook jouw gevoelens hieromtrent.
Als jullie allebei steeds feller worden is het in ieder geval moeilijker om één van beide toe te geven en in de richting van de ander te komen.
Ik vind echter dat je wel een keuze hebt, ook al ben je altijd tegen abortus geweest. Als jij kiest voor een abortus, dan kan ik daar zeker begrip voor opbrengen.
Die keuze mag je maken.
Weet je nog waarom je altijd tegen abortuse bent geweest? Is die reden nu ook van toepassing of is jouw huidige situatie anders op basis waarvan jij destijds die mening hebt gevormd? Hoe dacht jouw man daarover voordat hij wist dat jij zwanger was.
Wat als deze zwangerschap over twee jaar zich onverwacht had aangekondigd, had hij dan dezelfde mening gehad?
Wel vermoed ik dat omdat jij al kinderen hebt, je nu waarschijnlijk al een heel reeel beeld hebt van hoe de zwangerschap zal zijn, maar ook van hoe je leven zal zijn na de bevalling. Jij hebt waarschijnlijk ook al een beeld opgebouwd in gedachten van hoe het leven wordt met z'n vijven. En dat beeld zal redelijk reeel zijn.
De emoties van het afbouwen van dat beeld, die droom, zal dan het aller moeilijkste zijn en veel tijd kosten.
Maar ik denk niet dat dat onmogelijk is, in zoverre dat jij niet meer kunt functioneren. Wel is het dan belangrijk dat jij echt achter die keuze staat.
Ik lees dat veel mensen aangeven dat het materialistische niet belangrijk is, maar als je elk dubbeltje moet omdraaien, is het toch erg moeilijk. Geld helpt nu eenmaal wel. Je kunt dan samen met je man en andere kinderen toch de dingen blijven doen die je wilde doen. Nu ben je net zwanger en wil je dit heel graag. Maar als je 8 jaar verder bent en bijvoorbeeld door deze keuze jouw gezin heel veel moet ontzeggen, zul je dan nog terugdenken aan de beslissing die je nu neemt? Ik wil niet zeggen dat je dan een kind weg moet doen tegen die tijd, dat is natuurlijk absurt, maar zou je dan de dingen misschien toch anders doen?
Misschien is het juist goed om wel even met je schoonmoeder te praten, zij weet hoe het is. En ik begrijp wel dat je liever de kant misschien hoort van mensen die voor het behouden van de zwangerschap zijn.
Ik heb alleen geprobeerd om ook een andere kant te belichten, meer vanuit het midden.
Kortom een hele moeilijke beslissing die je samen moet nemen.
Ik wens je heel veel sterkte en ben benieuwd hoe de huisarts er tegenaan kijkt en het gesprek heeft gevoerd met jullie.
Sterkte en succes.