3e zs... onverwacht of ongewenst... wat moet ik nou doen?

Ik kan je niet vertellen wat je moet doen, maar ik zou het zelf absoluut houden.

Waar ruimte in je hart is voor twee, is dat er ook voor drie. Het zal niet makkelijk worden, maar het zal jullie zeker lukken. Het is nu nog abstract, een vruchtje, een klompje cellen. Maar het heeft het wonder van het leven al gekregen en zal straks misschien uitgroeien tot een prachtig mensje.

Bovendien: elk kind is onvoorwaardelijk een onderdeel van jouw leven. Je man, hoe veel je ook van hem houdt, hoeft dat niet te zijn. Hij kan zijn biezen pakken, willekeurig wat de reden is. Je kind kan dat niet: het blijft altijd je kind en jij blijft altijd diens moeder, ook al verbreek je elk contact.

Je kunt desnoods adoptie overwegen. Hoewel dat niet mijn keus zou zijn.

greet
 
Hallo allemaal,

Tja, het is natuurlijk niet verwonderlijk dat een forum vol a.s. moeders nooit een abortus zou overwegen. Ik denk dat dat voor ons allemaal geldt.

Als ik het zo hoor, zegt je gevoel dat je het kindje het liefste wilt houden. Uit je verhaal kan ik toch wel een beetje opmaken dat je het ook echt al als jullie kindje ziet. En dan denk ik dat je er wel zeker van uit kan gaan dat je spijt krijgt als je voor een abortus kiest. Het is natuurlijk de vraag of je hier mee kunt leven, of dat je toch liever je kindje houdt ongeacht de consequenties.

De enigen die uit dit dillema kunnen komen zijn je man en jij. Praat open over je gevoelens. Als je het kindje liever wilt houden, zeg hem dat dan ook eerlijk, hoe moeilijk dat is. Je gevoelens wegstoppen zal je niet helpen. Praat over jullie voors en tegens en weeg ze goed af. Jullie moeten samen tot een overeenstemming komen, één standpunt waar jullie allebei achter kunnen staan. En daar kom je alleen door te praten.

Jeetje, ik lijk Dr. Phil wel!

Sterkte met de beslissing! Groetjes, Marisa
 
Iedereen bedankt voor jullie reacties.

Weet je wat het gekke is... We hebben het een tijdje terug gehad over wel of geen derde kindje. We waren er ook al snel over eens dat we er nu nog niet aan toe waren, maar misschien in de toekomst wel. En bam, 2 maanden later ben ik zwanger.

Ik heb mijn man gister verteld, omdat hij zo op een abortus hamert (alsof het niks is... en daar word ik nog het verdrietigst om..), dat wanneer we besluiten het weg te halen, er geen derde meer komt. Dan mag hij van mij direct mee naar het ziekenhuis om zich te laten steriliseren. Want als dit kindje niet welkom is, dan is een volgend kindje ook niet welkom.

Als ik diep in mijn hart kijk, wil ik dit kindje ontzettend graag. Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin. Het komt alleen veel te snel. Er zijn allerlei praktische redenen om niet zwanger te willen zijn. Weer uitgerekend in september. Mijn twee andere kindjes zijn ook van september... Niet te geloven hoe vruchtbaar ik ben in december... We hebben maar drie slaapkamers... en natuurlijk kunnen er twee op één slaapkamer, dat zal ook zeker gebeuren, mochten we het kindje houden. Maar dan moet mn zoontje in een paarse kamer slapen, of we moeten mn dochter haar prinsessenkamer gaan overschilderen. Onze auto is te klein... en die is net nieuw...

Het is wel een beetje rustiger geworden in mn hoofd. Ik ga zeker even kijken op de site, dank je wel voor de tip (ik weet even niet meer wie de tip gaf, maar in ieder geval; bedankt).

Het is moeilijk om te zien hoe makkelijk mijn man erover denkt. Vanmorgen zei hij: Welke beslissing het ook wordt, als deze genomen is, wil ik dat we het hier niet meer over zullen hebben. Nooit meer. Ik dacht gelijk dat hij het over een abortus had. Maar dat bleek niet zo te zijn... Dus hij houdt wel rekening met het feit dat we het houden. Alleen staat hij daar helemaal niet achter.

Ik heb vanmorgen de dokter gebeld, omdat mijn man wil dat we er met iemand over praten. Ook zoiets, hij zegt dat we er snel met iemand over moeten praten, voor de  keuze voor mij niet meer te maken is (omdat hij weet dat hoe langer de zs duurt, hoe moeilijker de keuze voor mij wordt om het weg te laten halen).

Ik heb nooit kunnen denken ovoor deze keuze te komen staan. Onmenselijk vind ik het. Ik hou van mijn man en mijn twee kindjes. We zijn gelukkig. Nog een kindje worden we niet ongelukkig van, alleen maar gelukkiger denk ik.

Pffffffffff, tis alleen niet het tijdstip.............. en dan de stelligheid van mijn man....

Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal ergens kwijt kan. Ik wil er gerust met iemand anders over praten, maar het moet onze keuze zijn en die moet niet beinvloed worden... (weer woorden van mijn man......... nou jah, ik weet ook niet wat ik moet zeggen, dus hij ratelt maar door... ;))

Liefs van een moeder van twee
 
Hallo moeder van 2,

Om eerlijk te zijn, wordt ik boos van jouw bericht. Dat is waarschijnlijk niet waar je op zit te wachten, maar ik wil het toch kwijt.
Weet je hoe zo'n groot wonder een kindje is? Dat het kindje dat nu al in jouw buik zit, al een mensje in wording is? Alle karaktereigenschappen, en hoe het eruit ziet ligt al vast.
 Ik wordt er erg verdrietig van dat er zo over gedacht wordt. Je wilt je man niet opzadelen met een derde? Jullie weten toch dat de kans dat je zwanger wordt altijd aanwezig is als je met elkaar naar bed gaat? Ondanks voorbehoedsmiddelen? Wat als 1 van je andere kinderen een ongeluk krijgt en gehandicapt raakt? Wil je je man dan daar ook niet mee opzadelen? Als je volwassen genoeg bent voor seks, ben je ook volwassenen genoeg om een derde kindje te krijgen.


Ik denk, net als de andere schrijfster, dat jij grote psychische problemen krijgt wanneer jij abortus pleegt. Zoek aub deskundige hulp, maar meer luister naar je hart.

Sterkte
 
Hallo moeder van 2,

In je laatste reactie merkte ik een hoop overeenkomsten met mijn situatie vorig jaar.Bij mij man en mij heeft heel lang de vraag gehangen van wel of niet een derde. Wij besloten om het toch bij twee te laten en hebben alle spullen toen ook weg gedaan. Vorig jaar in april bleek ik ondanks de pil toch zwanger te zijn van de derde. We schrokken hier allebei best wel van. En dat kwam mede door de uitgerekende datum, die was 20 december en mijn zoon is van 27 december en mijn dochter is van 24 december. Na de schrik kwam de verwondering dat maart bij ons wel een heel erg vruchtbare maand moest zijn. Na wat gesprekken samen  hadden we besloten  dat dit cadeautje wel erg welkom was. Ook al zou het financieel heel moeilijk worden, zat net zonder werk. Helaas bleek met 11 weken dat ik een buitenbaarmoederlijk zwangerschap  (bbz) had. Wij hebben hierna besloten dat een derde kindje eigenlijk wel heel gewenst was. Ik ben nu pril zwanger en uitgerekend 14 september.
Wil je niet zeggen wat je moet doen, maar jullie moeten er samen heel goed over nadenken en vooral samen over blijven praten. Wens je heel veel sterkte met het maken van een beslissing.

Groetjes, Manon
 
Roma, ik ben ook altijd boos geweest op iedereen die abortus pleegt.

Ik ben alleen niet alleen. En het gaat niet alleen om mijn toekomst. Ook om die van mijn man. Onze toekomst. En mijn twee vorige zwangerschappen waren niet de makkelijkste. Het was heel zwaar en de operaties (keizersnedes) waren ook niet gemakkelijk. Het herstel duurt lang, en dat na een zware zwangerschap.

Maargoed, ik begrijp jullie reacties erg goed hoor. Wilde er alleen even over praten. Ben me rot geschrokken gisteravond...
 
lieve moeder van twee,

allereerst denk ik dat je je verschuilt achter dat slaapkamerprobleem. Een potje verf kost niet veel. En ik begrijp dat je al een jongen en een meisje hebt? De nieuwe baby slaapt toch eerst op jullie kamer, wanneer het dan oud genoeg wordt, gaat het gewoon als het een jongen is bij de jongen op de kamer en als het een meisje is, bij jullie dochter.   Mocht je de jongste niet vertrouwen met een grote baby op de kamer dan doe je de baby toch bij de oudste voor de eerste jaren. Welk geslacht het ook wordt, een baby kan het niks schelen of de kleur van zijn/haar kamer meer bij een jongen dan wel een meisje past.

Ten tweede moet je echt duidelijk en ongestoord met je man gaan praten. Als een derde op zich wel welkom is in de toekomst waarom hamert hij er nu dan zo op dat het niet uitkomt en je abortus moet laten doen? Dat klinkt alsof hij een tidje geleden het er alleen maar mee eens was een derde te krijgen omdat het voor hem nog ver in de toekomst lag en hij er dus niet echt over nagedacht heeft of hij het wel echt wilde. Mannen denken vaak alleen op korte termijn serieus na wat voor hen belangrijk is. Misschien dacht hij dat jij met de belofte van een derde in de toekomst een tijdje rustig zou zijn, en hij daarmee de boot afhield.

Ik vind het ook erg dat hij zegt wat de beslissing ook wordt dat er nadat die genomen is, er niet meer over gepraat kan worden. Dat is te doen als jullie besluiten het te houden. Maar als het besluit is een abortus te laten doen, dan heb jij het juist heel erg nodig om er steeds opnieuw over te praten met hem, totdat je het een plekje kunt geven en verder kunt gaan. Aangezien je niet achter een abortus staat, kan dat wel even duren. Je hebt er misschien zelfs professionele hulp bij nodig, het verwerken van zo'n beslissing/gebeurtenis. Stuur de kinderen te logeren naar opa en oma als jullie een rustige avond in de week hebben uitgekozen wanneer geen van beiden moe is van de dageliijkse bezigheden, zodat jullie hier met een helder hoofd ongestoord over kunnen praten. Het is niet aan de huisarts jullie te helpen met deze beslissing, pas nadat die genomen is kan hij helpen. Het is alleen aan jullie om dit samen uit te werken en anderen hierbij betrekken kan het alleen maar moeilijker maken omdat dit uitstel betekent. Onder elkaar kun je misschien ook beter zeggen wat je voelt en denkt, misschien dat een buitenstaander erbij je toch ongemakkelijk maakt en dan zeggen jullie niet wat je echt voelt en denkt.

Heel veel sterkte en succes en laat je ons weten wat er gaat gebeuren?

liefs
Danielle
mama van twee meisjes
 
Moeder van 2,

Het is goed dat je erover hebt geschreven, en aan de reaktie's kun je zien hoeveel emoties dit teweeg brengt. Het is inderdaad niet alleen jouw toekomst maar van je gezin.

Herstellen van 2 keizersnede's, ik ken de ellende heb hetzelf ook meegemaakt.

Maar hoe zwaar denk je dat het is om te herstellen van een abortus, vooral geestelijk.
Er zijn mensen die daar nooit meer bovenop komen.

De toekomst die je je voorstelt zonder de derde, we gaan "gewoon" verder met ons leven, kon wel eens heel anders uitpakken.

De VBOK site, waar een eerdere schrijfster naar verwees, is echt de moeite waard.

Sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan