Alleen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik ben nu 18 weken zwanger en sta er helemaal alleen voor. Alles wat ik meemaak is op dit moment heel dubbel. Ik ben verschrikkelijk blij en trots op mijn dikke buik, maar rouw nog om het verlies van mijn vriend 3 maanden geleden. Hij wist helaas niet dat ik zwanger ben. Wij waren echt met z'n tweeen en nu sta ik er dus ook echt alleen voor, ons kindje, ons huis en de hond, mijn werk. Alles. Ik voel me verschrikkelijk ongelukkig en schuldig. Schuldig tegenover het kleine mensje in mijn buik, ik zou toch blij moeten zijn met het voorrecht moeder te mogen worden en nog wel onverwacht! Maar nee, ik kan het niet. Zijn er anderen die dit ook meegemaakt hebben of zich ook ongelukkig voelen in hun zwangerschap?

Annabel
 
hallo Annabel,

Wat erg voor je dat je nu zonder je vriend zwanger bent van jullie tweetjes. Ik weet bijna zeker dat hij vanuit de hemel naar jullie uitkijkt.
Het is zeker moeilijk op het moment. Je zit nu nog in een rouwproces en je kunt dit proberen wel weg te stoppen, maar het moet er toch verwerkt worden. Misschien is het opschrijven al een begin voor je. Je zult het nooit vergeten je vriend maar wel een plekje geven in je hart. Laat iedereen maar zeggen van je moet door voor je kindje, maar zij zitten er niet mee of hebben dit nog niet meegemaakt. Soms is het moeilijk om erover te praten voor buitenstaanders zo'n het verlies van iemand. Al is het je vriend, kinderen,of familie. Je hebt zeker ook al van die opmerkingen gekregen waar je niets mee kunt, maar je zijn wel goedbedoeld moet je maar denken.
Je hoeft je niet schuldig te voelen voor je kindje in je buik. Jij kunt er toch niets aan doen, dat je vriend gestorven is.
Heb je al een tijdje ziekteverlof opgenomen om tot rust te komen? En zeker met mensen erover praten, in ieder geval er zelf over beginnen, want ze denken al gauw dat je verdriet over is en vragen er niet meer naar.
Ook al moet je er bij huilen maakt niet uit het jouw verdriet.

Is je vriend verongelukt, wil je er meer over vertellen als je eraan toe bent?


Ik heb geen ervaring met jouw situatie maar ikzelf heb in januari 2002 een verlies meegemaakt en weet wel wat je voelt.Ik ga er nu niet verder op in, want jij bent het belangrijkste nu.

De leegte en ook vreugde dat je een kleintje bij je draagt het is allemaal superdubbel.
En je hebt waarschijnlijk het gevoel dat alles op je schouders rust.
En dat je er alleen voorstaat. Maar je weet hett nu nog niet, maar als jij je kleintje in je armen hebt verandert er een heleboel, dan kun jij de hele wereld aan. Ik heb een dochter van 6 en nu pas begin ik een beetje op te krabbelen en weer te genieten van mijn dochter en prijs mezelf zeer gelukkig dat ik haar heb en hoe lief ze is.
Mijn rouwproces is verstoord geraakt door werkperikelen (andere zorgen) en ik had dus mijn verlies weggestopt en is er de laatste maanden goed uitgekomen. Vandaar dat ik je zeg, laat al je verdriet maar komen en vertel het iedereen die je het wilt vertellen. De een weet niets te zeggen en de ander heeft rare opmerkingen, mmaar het is een reactie op een moeilijk onderwerp.

Ik ga nu,

Mo
 
Dank je Mo, zulke reacties doen me goed. Ik heb geen verlof of iets dergelijks omdat ik tegen het einde van mijn contract aanloop. Reorganisatie is het motief van mijn ontslag. Dus dat komt er ook nog bij. Maar ik ga me er doorheen slaan, dit weet ik zeker. Je mag als je wilt natuurlijk wel meer vertellen over jezelf. Misschien is het voor jezelf ook prettig om over je verlies te praten. En natuurlijk komen straks alle emoties, maar nu steek al mijn energie is het vinden van een nieuwe baan (nogal moeilijk met zo;n dikke buik!)en in het regelen van allerlei dingen zodat ik mijn kindje met een gerust hart op de wereld kan zetten. Ik krijg alles wel op de rails, maar het is gewoon moeilijk omdat ik echt alleen ben. Mijn moeder is al jaren geleden overleden, heb haar nauwelijks gekend. En mijn vader heeft er na 12 jaar ook de brui aangegeven. Dit neem ik hem niet kwalijk, voedt maar eens als vader twee puberende meiden op! Ik ben opgegroeid bij de ouders van een vriendinnetje, die mijn lot en dat van mijn zus aantrokken en onze pleegouders werden. Maar ik heb hen nooit kunnen accepteren als ouders, ondanks dat zij degenen zijn die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben. Met mijn zus heb ik wel goed contact. Maar zij heeft haar eigen gezin met 3 kinderen. Hardstikke druk dus. Ik durf ook niet zo goed om hulp te vragen. Ik heb het altijd alleen en later samen met Leon gered. Dus ik vind dat ik dit nu ook moet kunnen.
Maar even genoeg over mij. Hoe heet je dochter? En kun jij je gevoelens wel met iemand delen?

Liefs Annabel.
 
hallo annabel,

Vandaag zijn we naar de begraafplaats geweest waar onze dochter uitgestrooid is. Ze is vandaag 1 jaar geworden in de hemel. Ze is vorig jaar na 16,5 week zwangerschap gestorven helaas.

We hebben bloemetjes gebracht samen met onze andere dochter van 6.
Het was emotioneel. Maar ja het is nu eenmaal zo, veranderen kunnen we het niet.
Ik heb het nog niet helemaal een plaatsje gegeven in mijn hart, ik heb sinds kort hulp gevraagd. Ik kan het niet alleen, Ik merkte het pas toen mijn schoonzus pas een baby ook een meisje heeft gekregen. We zijn maar direct op kraamvisite gegaan, want het blijft toch moeilijk. Ik heb er meer moeite mee nu er in de familie een baby is geboren. Daarbuiten kan ik er redelijk mee om gaan.

Ik hoop dat ik je niet aan het schrikken gemmaakt heb.
Ik sta nu anders in het leven. Ik ben dankbaar met alles en maak me minder druk om pietluttigheden.

groetjes Mo

 
Je maakt me hiermee niet aan het schrikken hoor, het is een heel ander verlies dan waar ik mee te maken heb. Hoewel het allebei heel oneerlijk lijkt. Ik ben blij dat je wel vind dat ze verder leeft ergens anders, zo voel ik het bij Leon ook. Ik heb ook heel erg het gevoel dat hij straks op ons kindje gaat letten. Je hebt helemaal gelijk als je hulp vraagt. Zoiets is verschrikkelijk moeilijk om alleen te verwerken. Dit merk ik zelf ook steeds meer. Ik wordt ook blij van elke beweging in mijn buik en eigenlijk van alle dingetjes. Zoals de hond die naar me toe komt als ik thuis kom van mijn werk. Ik kan me het gevoel enigzins voorstellen dat je het moeilijk hebt met de baby's in je familie. Hoewel je wel blij zult zijn voor dat gezin. Ik zie ook ouders met kindjes, en ik kan het soms niet laten om te denken, van waarom zijn zij wel met z'n drietjes, en kan ik dat nooit gaan meemaken. Heel veel sterkte deze dagen. Maar je slaat je daar doorheen, dat weet ik zeker. Liefs Annabel
 
hallo Annabel,

Jij hebt ook al het een en het ander meegemaakt. Zo jong al je moeder verloren min of meer de spil van het gezin en hierna je vader. Wat een rottijd zul jij meegemaakt hebben. Zo alleen te zijn met je zus. Gelukkig heeft je vriendins gezin jullie opgenomen in ieder geval bekenden. Anders waren jullie in een vreemd pleeggezin terecht gekomen en misschien niet zo aangenaam. Het moet toch klikken nietwaar. Het is natuurlijk niet hetzelfde niemand kan je ouders vervangen, het wordt nooit je eigen familie. Ik hoop dat je wel een leuke jeugd nog hebt gehad.

Onze dochter heet suzanne en is 6 jaar.
We hadden haar net een week voordat het overleden was verteld dat ze een broer of zus kreeg. Een week later zaten we saampjes bij de verloskundige om naar het hartje te luisteren, maar helaas ze was met vakantie.... Ze heeft het aanvaard, maar vraagt nog steeds om een nieuw babytje, lief hé.
Of wat is je buik dik, zit er een babytje in. Lekker compliment hé.

Maar goed genoeg over mijn kruisje in ons huisje.
Waren jullie allang saampjes (mett Leon)? Ik kan het me wel voorstellen voor alles alleen te staan en te regelen, eten en slapen.
Maar waarom vraag je geen hulp aan je zus? Nee heb je JA kun je krijgen. Als je niets zegt of vraagt weet ze ook niet of je hulp nodig hebt, daar staat ze waarschijnlijk niet bij stil. Zo geldt dit ook voor je omgeving of kenissenkring. Ze denken al gauw dat je het wel redt. En jij redt het ook alleen, maar nu een beetje hulp heb je nodig voor de verwerking en alles weer op de rails te krijgen. En als dat zo is, sta je weer wat sterker in je schoenen als je kleintje er is. Beter nu dan straks depressief te zijn. Daar heb je niets aan.
En waar een wil is, is een weg ook al zit je zus met drie kinderen.
Ik weet niet wat voor hulp je precies wilt, maar misschien zijn er bepaalde instanties die je kan helpen.

Wat voor werk doe je en is het moeilijk om ander werk te vinden in jouw branche.
In ieder geval is in de ICT heel weinig, ik kan het wetten want wij zijn ook op zoek naar wat anders, vanwege financiele problemen bij zijn huidige werkgever.
Het is knudde voor je zeker op dit moment om op straat te komen staan. Net je vriend verloren, nog in de rouw en zwanger.
Jullie hond mist ie zijn baasje of heeft ie er geen notie er van dat zijn baasje er niet meer is.

Alles komt ineens af en toe. Dat gevoel zul je wel kennen.

Hoe oud ben je als ik vragen mag. Ik ben 38 jaar.
Een oud-collega van vroeger had ook haar man verloren op 36 jarige leeftijd aan een hartstilstand.
Waar is jouw vriend aan gestorven?

Heb jij dat ook dat je als je je verhaal kwijt kunt, je niet meer zo alleen voelt? Ik ben alleen niet zo'n ster in het verhalen schrijven. Dus als het wat warrig overkomt, mijn excuses hoor!!!

Groetjes Mo
 
Hoi Mo,

Je verhalen zijn niet warrig hoor, ik begrijp het prima. Ik ben 22 jaar, tenminste over een week. Mijn zus is nu 29. Dus op zich waren mijn ouders al niet meer zo jong toen mijn moeder overleed. Ik was een nakomertje. Leon is gestorven door een motor ongeluk. Dit was op een van de eerste mooie dagen van dit jaar. De motor was net van stal. Leon was iets ouder, hij was net 28 geworden. We waren sinds 4 jaar echt samen, maar ik kende hem al wat langer. Toen vonden we elkaar al wel leuk, maar het leeftijdsverschil speelde toen nogal. De hond mist hem steeds minder, maar in het begin kon je echt zien dat hij op de tijden dat Leon normaal thuis kwam zat te wachten bij het raam, tot hij de auto hoorde. Hij wist precies wanneer dat was. Ik kon aan Bobby zien wanneer we aan tafel konden. Ik heb momenteel nog een baan als intercendente bij een uitzendburo. Zelfs in deze branche wordt er gesneden. Ik weet dus maar al te goed wat er aan de hand is op de arbeidsmarkt. Mijn zus belde toevallig gisteren en vroeg hoe het ging, het hele verhaal was er al uit, voordat ik het zelf in de gaten had. Misschien doordat ik mijn verhaal hier eerst op een rijtje heb kunnen zetten, was het makkelijker om het te vertellen. Ze komt dit weekend bij me slapen. Dan gaan we bespreken hoe ze me kan helpen en wat we samen zonder proffesionele hulp op kunnen lossen, en waarvoor ik echt instanties moet bellen. Ik wist stiekem dat ik op haar kon rekenen, maar was toch bang voor een nee, denk ik. Ik was zo opgelucht. We gaan ook wat leuke dingen ondernemen, want we zien elkaar toch al zo weinig.
Zo lief dat Suzanne toch erg graag nog een zusje of broertje wil. Natuurlijk is het moeilijk, maar soms zijn kinder redenaties wel zo verfrissend om te horen. Ja en die dikke buik, een broertje of zusje is voor een kindje volgens mij echt een kado'tje. Dat heb ik tenminste altijd van mijn zus gehoord, dat zij mij echt als een geschenkje zag. Zij heeft het verlies van mama natuurlijk heel anders meegemaakt, veel bewuster. En zo ook met onze vader. Ik was bij mijn moeders overlijden net 2 geworden, het is dus bijna 20 jaar geleden. En bij mijn vader was ik 12. Mijn zus is dus 9 jaar ouder, dus die snapte precies wat er gebeurde. Zou jij nog een keer zwanger willen worden of niet meer? (Als ik dit vragen mag hoor). Nou ik hoop niet dat je vind dat ik teveel over mezelf praat, maar het is fijn om mijn hart te kunnen storten. Liefs Annabel
 
Annabel,

Wat ben je nog jong met zoveel verdriet. Was leon op slag dood of heeft hij nog in het ziekenhuis gelegen?
Ik moet er gewoon van huilen, Zo uit jullie leven gerukt zonder afscheid te kunnen nemen terwijl je nog zoveel aan elkaar wilde zeggen. Dat je van hem houdt hé.

Wat fijn dat je toch met je zus hebt gepraat , ik vind het heel dapper dat je je gevoel verteld hebt en zo'n positieve reactie had je zeker niet verwacht. Zie je nou wel!!! Wat lief van haar om een weekend bij je te slapen. Alles wat ze voor je wilt of kan doen mag je dankbaar voor zijn.
Het is maar dat je op gang komt en later het verder alleen af kan.
In ieder geval voel jeje niet alleen ervoor staan.
Ik ken nog iemand die bij een instantie werkt die mensen in moeilijke situatie begeleidt en met ideeen aan komt waar je mee verder kunt en waar je je verhaal aan kunt vertellen. Ik kan vragen waarbij ze zit dat heb je in ieder geval al een adres voor als je eraan toe bent.
Geef het even door als je dat wilt, dan kan ik vragen of ze ook in jouw regio werken.

Dus je hebt je moeder eigenlijk niet gekend, wat erg voor je en nu zit jullie kindje straks ook, dat hij of zij z'n papa niet kent. Maar dan kun je alle dingen vertellen hoe hij was en laten zien hoe Leon eruit zag en wat hij leuk vond als hij of zij wat ouder is en meer begrijpt.
Hoort bij hun identiteit van waar kom ik vandaan.

Dat zie je bij adoptiekinderen ook vaak dat ze de roots willen opzoeken. Begrijp je.

Je zult je ouders wel enorm gemist hebben.
Dat je vriend 7 jaar ouder was, maakt niet uit. Voor je familie,of pleeggezin wel en misschien voor de buurt, maar als je zelf maar gelukkig ermee bent geweest. Daar gaat het om, hé. Dus je had flink mot met je pleegouders over je relatie?
Heb je nog kontact met je andere familie of leon familie?

Ik verschil met mijn man Kees ook 6 jaar. Mijn man was ook niet zo favoriet.


Ja ik wil nog een keer zwanger worden maar ben vreselijk bang dat het misgaat.
Soms denk ik dat ik een vreselijke ziekte heb, dat dit nog een keer zal gebeuren.
Eind november 2001 hebben mijn dochter en ik (was net2 maanden zwanger) de vijfde ziekte gehad. Het heerste op school, ik wist het toen niet.
Maar de ziekte openbaart zich pas na ongeveer 1 week met rode vlekken.
Ik vertrouwde het niet en ging naar vervangend huisarts en vertelde mij dat het een allergie was. Toch vertrouwde ik het niet en ging na een paar dagen naar eigen huisarts en de plekken waren toen al verdwenen vertelde me dat dit de vijfde ziekte was. En niet schadelijk voor de vrucht.
In december kregen mijn dochter en man een rare hoest (zeehondenhoest noemde ik het) zover hoesten tot ze moesten overgeven. Pilletjes en puffertjes en hoestdrankjes gekregen wat allemaal niet hielp.
Sindsdien kampen we allemaal met knakkende pezen en soms spierkrampen. Allemaal van die gekke dingen waar je eigenlijk niets mee kunt (in ieder geval de huisarts niet) Die vind dat ik niet zo bezorgd moet zijn.
Maar ja makkelijker gezegd dan gedaan.
Met van die vage klachten , heel de familie en het feit dat mijn menstruatie zeer onregelmatig is , is het moeilijk om nog positief in een nieuwe zwangerschap te stappen. En zeker nu ik bijna 40 ben.


Ik had ook snel een zere buik en heel snel moe en dorst.
24 december een vruchtwaterpunctie gehad en het vruchtwater was bruin.
Gyneacoloog zei dat het geen kwaad kon, dat het waarschijnlijk van de andere vrucht was (ik was zwanger van een tweeling, maar na 8 weken gestorven), maar achteraf kon dit niet omdat het een twee eiige was. Volgens mij wist ze wat er aan de hand was.
Op 3 januari ben ik samen met suzanne naar verloskundige gegaan om samen naar hartje te luisteren, maar helaas...
En nu qua verstand heb ik wel zoiets van maar goed dat het zo gelopen is want wie weet hoe ze geestelijk of lichamelijk eraantoe zou zijn nu. Qua gevoel is het natuurlijk knudde, maar ik ben op de goede weg.
Vandaar dat Ik heb een vermoeden dat er iets is, maar ik ben nu uitgeprocedeerd in het ziekenhuis. Helaas.
Nou heb ik jou waarschijnlijk ongerust gemaakt met jouw zwangerschap. Maar dan moet je het maar zeggen.

Ik vind het niet erg als je veel over je zelf praat. Iedereen moet zijn ei kwijt nietwaar. En sommige dingen kun je misschien niet in je omgeving of familie kwijt. Dat is goed voor jezelf en als je verder met iets zit schrijf het dan misschien kan ik je helpen via deze weg.

En met je pleeggezin heb je daar nog contact mee?

Ik ga nu met suzanne naar zwemles.


Veel liefs,

Mo
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan