Ik ben het met Patricia eens.
En ik blijf me, als huisvrouw zijnde (bewuste keuze), afvragen hoe het toch komt dat niemand, maar dan ook (bijna) niemand tegenwoordig meer fatsoenlijk rond kan komen. Schiet mij maar lek, ik begrijp er geen jota van, echt niet.
Toen ik stopte met werken, kon iedereen ineens in m'n portemonnee kijken, want '....hoe moeten jullie dan in godsnaam rondkomen????????'.
Ik zal er wel eerlijk bij zeggen dat mijn man een leuk salaris heeft, maar dat komt puur door zijn onregelmatigheidstoeslagen (hij werkt in ploegen). Dan zeggen mensen vaak met een grote mond van "nou, ik zou het wel weten met een vent met zo'n salaris". Maar als je aan diezelfde mensen vraagt van 'okee, ruil maar eens met hem', dan krabbelen ze terug, want ja .. in het weekend en met de feestdagen willen we wel vrij hebben, om over nachtdiensten nog maar te zwijgen. Ik ben vaak 's avonds en 's nachts alleen en om het weekend ook.
Ik ben me ervan bewust dat we met mijn man z'n salaris wat meer ademruimte hebben, en volgens mij kan ik best wat meer spenderen dan ik nu doe. Maar heb er domweg geen zin in, vind het nergens voor nodig.
Ik doe voor 60 euro per week boodschappen (alles, dus ook eten, brood van de bakker, luiers, etc.) en ik ben juist iemand die op de aanbiedingen let. En ik doe echt geen kant-en-klaar maaltijden, maar ik kook minimaal 6 dagen per week.
Ik wil niet zeggen dat ik zuinig leef, maar ik let wel op dingen.
Heb onlangs bij de Zeem*n een voorjaarsgarderobe aangeschaft voor mijn zoon (hij is nu 15 maanden). Ik geloof dat er 3 broekjes, 1 vestje, 1 truitje en nog wat t-shirts met lange mouwen bij zaten. Ik was nog geen 15 euro kwijt.
Ik weet nog goed dat, toen we trouwplannen hadden, wij over de toekomst verder na gingen denken, ook financieel. Ik riep altijd 'als er ooit gezinsuitbreiding komt, wil ik de mogelijkheid hebben te kunnen stoppen met werken, zonder dat we op een houtje hoeven te bijten en ik wil mijn autootje blijven behouden'. Daar hebben we onze uitgaven en plannen op aangepast. Dus ook wij hebben een niet al te duren koopwoning, 2 auto's (2e-hands), we gaan 2 keer per jaar een weekje op vakantie (binnen NL) en we zijn geen big spenders. Wij zijn begonnen met sparen voor die kleine toen hij geboren werd en hij kan over 15 jaar dan dus gewoon lekker studeren.
Ik kan me weer wel voorstellen dat het wat puzzelen zal worden als de kinderen (of het kind) groter wordt en meer geld gaat kosten. En het leven is duurder geworden, ben ik met iedereen eens. Maar in de meeste gevallen heeft men de keuze om thuis te blijven als vrouw zijnde en dus niet te werken. Ik werk nu als oproepkracht (2 halve dagen per maand) en dat doe ik omdat ik het leuk vind en niet voor het geld.
Volgens mij denk ik dat, wanneer iedereen zich iets wil aanpassen, het in NL gewoon mogelijk moet zijn om goed rond te komen. Ene keer zitten wij ook wat krapper dan de andere keer, dat komt bij iedereen wel eens voor denk ik, maar het moet mogelijk zijn.
En wat de loterijen betreft: wij doen ook bewust niet mee, want ik zou eerlijk gezegd niet eens een super groot geldbedrag willen winnen. Ik zou echt niet weten wat ik met een ton of een miljoen moet doen. Ik weet wel wat kleine dingen (ik zou een gloednieuwe kleine auto kopen, ik zou leuk 1 of 2 weken op vakantie gaan (en een gewone vakantie, niet naar verre oorden) en een feestje ofzo geven. En voor de rest zou ik een gedeelte op de spaarbank zetten en ook een gedeelte weggeven aan mensen die het echt veel minder hebben dan wij, maar die het geld echt hard nodig hebben.
Misschien kom ik wel bekrompen over, en mijn man moet ook hard werken voor zijn geld, maar het heeft denk ik ook wel met je instelling te maken.
