Angst voor nieuwe zwangerschap na miskraam

herkenbaar ik-1, ik zit ook te twijfelen of ik opnieuw moet tellen of niet, vorige week drie drupjes roze gehad verder niks, zit nu op dag 51 in de cyclus, voor mijn gevoel is er iets nog steeds niet goed, het herstel van de laatste miskraam duurt nu al een half jaar :(

@mama-3 bij de eerste miskraam kreeg ik bloed en dus werd de vierde echo eerder gedaan, toen klopte het hartje niet meer, bij de laatste zwangerschap waren het er twee, de ene was op de derde echo niet gegroeid, de ander iets gekrompen, en beide nog steeds geen hartslag, dus met cytotec de miskraam opgewekt toen het niet van zelf af kwam. eerlijk gezegd vond ik die eerste miskraam vorig jaar erger, omdat ik daar de hartslag al twee keer had gezien en de verloskundige ons beloofd had dat het echt goed zat, ondanks mijn gevoel dat het niet goed was omdat ik in het begin van de zwangerschap met klussen stroom had gekregen (toen wist ik overigens nog niet dat ik zwanger was, het was een totale verrassing de eerste keer)

na die eerste miskraam hebben we 1 cyclus afgewacht, na de tweede ook, nu dus wel weer bezig om zwanger te worden maar niet heel actief, we willen er niet te veel druk op leggen dus ik doe geen ovulatietesten enzo, als het komt dan komt het, voor ons als stel is het al een wonder dat ik überhaupt zwanger heb kunnen worden
 
Bedankt ook voor je bericht Nail89! Dat is mooi & bemoedigend, en wel een manier hoe ik er graag in zou willen staan. Zo ga ik mijn best maar doen! Wij hebben ook niet zó bewust geprobeerd zwanger te raken zoals je hier soms leest met ovulatietesten enzo, gelukkig ook niet nodig gehad natuurlijk. Ik ga er eens over nadenken waar we goed aan doen. Deze maand liever nog even niet, dus moet ik er toch een stokje voor steken...;-)

Wat heftig Vera; je bent een tweeling verloren! Begrijp ik dat goed? Wat zal dat een gek idee zijn. Bijzonder ook. Mijn laatste miskraam heeft er ook het meest ingehakt omdat ik bijna 13 weken was en eindelijk vertrouwen kreeg. We hadden het iedereen een week eerder verteld en al diverse echo's gehad. Het was met 12 weken zo'n gezond, mooi kindje, zo leek het. Dat hakt er echt in! Ik heb de foto van de echo toevallig laatst op ons kaartenrek gehangen, zo van: dit kindje was er echt!

Succes meiden, ik hoop dat jullie cyclus ook weer snel een beetje op orde komt. Enne... ik wil jullie niet iets aan-praten, maar houden jullie er ook rekening mee dat je zwanger kunt zijn? Tenminste, dat is dan toch waar ik aan denk, als je het hebt over kort bloedverlies en een ongesteldheid die uitblijft... ;-)

Groetjes!
 
@mama-3 jeetje dat is ook heftig! met 13 weken is het al zo enorm echt. En dat je iedereen het slechte nieuws moet vertellen, verschrikkelijk. Wij hadden dat met de eerste miskraam, niet iedereen verteld maar wel de ouders, broers en zussen toen we drie goede echo's hadden gehad, een dag later was het mis, kon mijn vriend iedereen weer afbellen, zo dubbel, tweede keer hebben we bijna niemand laten weten dat we zwanger waren juist daarom.

Het klopt idd dat het de tweede keer een tweeling was, wel deelden ze dezelfde vruchtzak en dooier, omdat het een complete miskraam was heeft de gynaecoloog die dienst deed het weefsel bekeken, alles was perfect gegroeid, behalve dus de vruchtjes, de placenta en de dooier zagen er perfect uit, ze weten dus niet waarom het mis ging, ook het chromosomenonderzoek en stollingsonderzoek en hormonenonderzoek wees niks uit helaas. Het lijkt er op dat er groeivertraging is, ik heb ook iedere keer laat een positieve zwangerschapstest gehad. Bij de eerste zwangerschap dacht de verloskundige zelfs dat ik mij verteld moest hebben, maar de tweede keer is dus exact hetzelfde gebeurt.

Hebben jullie al onderzoeken gehad? En zo ja kwam er iets uit?

Ik vind het best lastig dat er geen reden gevonden is, je wil er toch graag alles aan doen om te voorkomen dat het de volgende keer weer mis gaat.

Nu weer zwanger houd ik ook rekening mee, maar durf er nog niet op te hopen, vorige week dinsdag, woensdag en donderdag een drupje roze gehad, sindsdien nog 2 testen gedaan, maar nog steeds negatief, ik weet ook eigenlijk niet na hoeveel dagen je kan testen als het de innesteling is geweest, op internet lees ik verschillende antwoorden variërend van 3 tot 10 dagen erna.
 
Ik reageer op 2 verschillende topics op je verhaal Vera, haha heel handig... maar ik lees steeds weer wat anders. Maar mensen afbellen is inderdaad heel confronterend. Ik vond het verschrikkelijk! Maar ik denk achteraf dat het wel goed geweest is, want iedereen wist er van en veel mensen vragen ook nog steeds hoe het nu met ons is. Waardoor ik er wel steeds over móet vertellen. Dit stond me eerst tegen, maar is denk ik in het hele proces wel goed voor mij.

Ik vind het van die tweeling wel bijzonder zeg. Maar dus wel 3 kindjes verloren...pff. Jammer dat er uit je onderzoeken niet iets kwam, wat je kunt behandelen. Een groeiachterstand is zo ongrijpbaar. Maar bij ons hetzelfde verhaal. En wij kwamen inderdaad ook in aanmerking voor onderzoek. Ik heb de bloedtesten bij mezelf wel laten doen, maar geen chromosoomonderzoek o.i.d., bij een afwijking kan ik daar toch niks aan veranderen... En omdat ik twee mooie mannetjes heb gekregen, weet ik dat er kans bestaat op een gezonde zwangerschap.

Ik denk dat onze beleving van de miskraam niet zozeer afhangt van het aantal weken dat je was, maar ik vermoed dat het wel verschil maakt als je al kinderen hebt mogen krijgen. Voor mezelf is de wens voor een derde heel groot, en de opmerking 'je hebt er toch al 2' doet zeer en geeft ook direct schuldgevoel over je verdriet, maar ik heb respect voor vrouwen die dit allemaal meemaken zonder het vertrouwen dat het in ieder geval óók goed kan gaan bij jou! Dat lijkt me erg heftig. Bovendien heb je dan nog meer nadenk- en piekertijd, werkt ook niet bevorderend.

@Ik: hoe is het met jou en je cyclus? (hahaha dat vraag ik vriendinnen nou nooit :-D) Hopelijk heb je wat meer duidelijkheid? Hoewel dat waarschijnlijk nu nog te vroeg is om te beoordelen...

Ik hoop dat jullie stille wens de boosdoener van de cyclus is........!
 
@mama-3 ik zal ff alleen op deze topic reageren, maakt het minder verwarrend ;)

Ik was altijd redelijk regelmatig, 30-31 dagen, soms met veel stress een weekje later maar dat is misschien 5 keer voorgekomen de laatste tien jaar. Na de laatste miskraam dus ineens een bende, word er simpel van. Zit nu nog te wachten, gister weer getest maar natuurlijk negatief, moest het weten voor ik naar het onderzoek in het ziekenhuis ging.

Wij hebben idd de chromosomentest juist wel gedaan omdat ik nog nooit een zwangerschap voldragen heb, de gyn had het vermoeden dat er iets flink mis was in de chromosomen en dat het einde verhaal zou zijn, de uitslagen vielen dus heel anders uit dan verwacht, er was niks mis! Maar dat maakt het niet minder frustrerend helaas. Dat jullie al gezonde kindjes hebben vind ik trouwens echt een dooddoener, is het dan echt minder erg? Ik geloof van niet. Wel fijn dat je er met mensen over kan praten. Ik heb vooral rot opmerkingen gehad, er zijn maar weinig mensen die er wel eens naar vragen, eigenlijk op een vriendin na, die 2 dagen later uitgerekend is dan ik zou zijn, niemand. Ik krijg vaak het gevoel dat de algemene opvatting na een week of twee, drie is; niet zeuren en doorgaan. Hoewel mijn leven prima door gaat merk ik dat het toch ook wel erg fijn is mijn verhaal nog af en toe te kunnen doen, vooral als je zo twijfelt over hoe je eigen lichaam op het moment werkt.
 
Haha, ja misschien wel een goed idee Vera :)

Wel heel fijn dat het chromosomenonderzoek goed was!! Want anders wordt het toch een heel ander verhaal. En je had er niks aan kunnen veranderen. En nee, ik denk niet dat kinderen het verdriet om een miskraam minder maken, maar de dankbaarheid voor deze kleintjes wordt wel extra groot als je merkt dat niks vanzelfsprekend is (zoals het eerst wel leek).

Nou wat ik inderdaad herken, is dat wanneer mensen wél je verhaal kennen en er níet naar vragen, dat heel pijnlijker is! Ik heb inderdaad vriendinnen of kenissen die er na het bericht nooit meer op teruggekomen zijn. Terwijl we dan bijv. een hele avond samen kletsen en ik veel interesse in haar toon. Of ze het dan bewust vermijden, of mij een 'leuke avond' gunnen en niet over mijn verdriet willen beginnen?, ik weet niet wat het is. Maar dat doet zeer. Het is inderdaad fijn om er met mensen over te hebben. En dat je verdriet erkent wordt.

En rotopmerkingen zeg je! Dat is erg, zoals wat dan? Van die echte dooddoeners bijv? Tjonge, confronterend is dat. Nee gelukkig aan deze kant ook heel veel lieve bezorgde mensen. Die overigens wel allemaal een mening hebben over wat ik nu wel en niet moet doen ;-) Goedbedoeld natuurlijk....

Hebben jullie de nieuwe blog op de homepagina al gelezen? 'Verborgen leed'; heel erg herkenbaar!!

Maargoed, ik ben inmiddels weer hevig aan het twijfelen gegaan. Heb eergisteren een poos met mijn zwangere schoonzusje gesproken en gisteren een poos een baby'tje getroost en de fles gegeven... en het gaat weer kriebelen!! :) Ik voel het heel duidelijk, en eigenlijk voor het eerst weer na januari. Terwijl ik een paar dagen geleden hier nog schreef dat ik echt wilde wachten. Ik wacht maar even af, of dit verlangen aanhoudt, en anders stoppen we lekker met al dat omzeilen en plannen (om mijn vruchtbare periode heen) en zien we wel weer wat ons gebracht wordt! Haha! Ik krijg er eigenlijk wel weer zin in om de uitdaging aan te gaan en voel me steeds iets sterker.

En voor je gevoel, kán het bijna niet nóg een keer misgaan! (oeps, gevaarlijk)

Hoop dat je snel weer meer duidelijkheid hebt Vera... kan datgene wat de huisarts denkt, behalve je andere klachten, ook je ontregelde cyclus verklaren? Of staat dat er los van? Misschien hoor je dan binnenkort meer? Balen zo'n negatieve test, je hebt toch ergens hoop...

Veel succes!
 
Hier een positief berichtje :)

Ook hier een miskraam en daarna duurde het bijna 2 jaar voor ik weer zwanger was. Hormonen geslikt, gestopt en uiteindelijk ineens zonder hulp zwanger... Tijdens mijn zwangerschap ook heel lang bang geweest dat er iets niet goed was en bij alles de verloskundige appen... Maar alles was goed! En nu ben ik mama van een heerlijk mooi mannetje!
 
@gebruiker 601913 fijn ook eens een mooi verhaal met goede afloop! Ik hoop dat ons dat allemaal ooit eens gegund is :)

@mama-3 dat van gedachte veranderen over wel/niet weer proberen dat herken ik heel erg, ene dag denk je ach wat stel ik me aan, komt heus wel goed als ik weer zwanger word, andere dag denk ik wat als het weer mis gaat, kan ik dat nog aan?

Vanmiddag gelukkig eindelijk de uitslag van het onderzoek, waren 4 lange dagen wachten, ben ook pas om drie uur aan de beurt :(

Het zal overigens niet mijn lange cyclus verklaren, dus trek ik nog maar eens aan de bel, zit inmiddels op dag 57 en vanochtend weer een negatieve test. Hoewel ik toch af en toen denk het zou zo maar weer zo ver kunnen zijn, gevoelige tepels en vaak plassen, erg moe, maar ik denk eerder dat mijn lijf me voor de gek houd, anders had ik al wel een positieve test in handen gehad.

Qua rot opmerkingen heb ik van alles gehoord trouwens, de ergste vond ik toch wel:

-maar goed dat het niet gepland was, ik mag hopen dat jullie het nu niet nog eens gaan proberen voorlopig

-ben maar blij dat het niet goed is gegaan, jullie kennen elkaar pas een jaar, zou wel erg snel zijn

-bij de tweede zwangerschap: gelukkig een tweeling is enorm veel werk

-een kind verpest je leven, nu kun je iig nog leuke dingen blijven doen

Daarnaast natuurlijk de dooddoeners als ach het was toch niet goed anders word het geen miskraam, de volgende keer gaat het vast beter, maar goed dat het voor de 12 weken mis is gegaan enz.



@ik-1 ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat, hopelijk horen we nog iets van je!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan