Eigenlijk begrijp ik jullie allemaal wel....
Als je een kinderwens hebt en stopt met je anticonceptie dan houd je er rekening mee dat het gelijk raak kan zijn maar je houd er ook rekening mee dat het een jaar kan duren, of nog erger helemaal niet lukt...
Ben je langer bezig dan wordt elke maand een teleurstelling, je raapt je moed weer bij 1 en gaat verder, maar toch als je wel positief test en of dat nou na 1 maand is of na 1 jaar...toch even denk je ook..."nu is het echt" hoe blij je er ook mee bent...
Ik zelf ben in november 2005 gestopt met de pil, ik ben in ronde 8 zwanger geraakt en baalde na 2mnd elke keer als ik ongesteld werd..toch toen ik positief teste was ik door het dolle heen maar ook best beetje zenuwachtig dat het nu echt zover was.....in november 2006 ben ik bevallen van Ninthe* met bijna 22 weken, zij is een uur na de bevalling overleden...mijn lichaam werkte niet meteen goed en ik werd in maart 2007 pas weer ongesteld...
In april was ik weer zwanger, joepie helemaal blij maar ook zenuwachtig....helaas een miskraam bij 6 weken...
Op 30 september 2007 heb ik weer positief getest, ik was en dolblij maar had ook een angst, angst dat het mis zou gaan maar ook bang dat het wel goed zou gaan en dat het nu echt zo zou kunnen zijn dat we straks een kindje hebben om voor te zorgen...
Ik ben nu 31wk+2dgn zwanger en inmiddels aan het idee gewent dat ik weer zwanger ben van een meisje, en dit keer een gezond meisje, toch ben ik af en toe nog zenuwachtig....kan ik dit wel?
Dus meiden, we zijn allemaal andere vrouwen, met andere gevoelens, met andere denkwijzes, met andere levenspaden...en we zullen het moeten doen met het levenspad die wij krijgen, en hoe je je daarbij voelt lijkt me gewoon "normaal"