Beste september mama's,
Ik las een tijdje mee op de 'zwanger zijn' forum. Vanmiddag heb ik me geregistreerd, omdat ik me herken in het verhaal van Anemoontje.
Iets over mijn achtergrond. Mijn dochter is geboren met 40+6 op 23 september. Het was mijn tweede bevalling, want ik heb ook een dochter van 22 maanden.
Mijn eerste bevalling duurde 12u vanaf eerste wee tot baby in de armen. Het was volgens het boekje. Een badbevalling met zelfgekozen muziek en een fijne sfeer in het ziekenhuis. Aangezien mijn bevalling toen zo goed ging, heb ik gekozen om bij mijn tweede dochter thuis te bevallen.
Ik wilde opnieuw een badbevalling, gezien mijn positieve ervaring, dus alles geregeld en in huis gehaald. Vervolgens ging mijn bevalling zo vlot dat ik het bad niet op tijd gevuld kreeg en op bed in de slaapkamer bevallen ben.
Het verliep perfect en ik mag van veel geluk spreken als ik alle verhalen hier lees (en dat heb ik gedaan). Eerste wee om 4.30 in de ochtend en om 7.26 mijn dochter in mijn armen. Ik had 3 persweeen gedurende 6 minuten en bij de derde perswee kwam mijn dochter eruit en ving mijn partner haar op (samen met VK). Zonder schade voor moeder of dochter. De kraamzorg en de opvang voor mijn andere dochter kwamen allemaal te laat aan.
Mijn dochter heeft een hele goede start gehad. In begin wat misselijk van de snelle bevalling. Ze hapte al snel goed aan en mijn bv kwam sneller op gang dan bij mijn eerste dochter.
Mijn eerste dochter spuugde veel melk terug en had veel last van darmkrampjes. Hierdoor moest ze ook veel huilen van de pijn en kon ze nauwelijks slapen tussen de drinkmomenten door. De eerste 5 minuten na de borst waren hemels en rustig. Ze ligt dan slaperig en rozig in je armen tot 5-10 minuten later de darmkrampjes beginnen en ze trappelend en armpjes zwaaiend met een grimas in je armen ligt. Je voelt je als moeder zo machteloos. Wetende dat ze jouw melk hard nodig heeft, maar tegelijk dat ze er veel pijn van krijgt.
Ik gaf bv op verzoek, net zoals nu, en dat betekende vaak aanleggen (ieder 2u, dus 12x per dag). Na de voeding 10-15 minuten rechtop houden in mijn armen. Op een vinger laten zuigen of speen helpt alleen als de pijn niet te heftig is.
Bij mijn eerste dochter gingen de buikkrampen na 6-7 weken over. Mijn dochter werd rustiger en blijer. Wat een verademing.
Buikkrampjes zijn fysiologisch, omdat bij sommige kinderen het maagdarmkanaal nog niet af is. Als je moeder melk steeds vetter wordt (vanaf 1-2 weken meestal), dan worden de krampen erger. Veel lucht in de darmen en spuitpoep.
Mijn eerste dochter was 41+3 geboren en had darmpkrampjes vanaf haar eerste dag.
Mijn tweede dochter 40+6 geboren, heeft nu sinds haar 2e week een toename van darmkrampen helaas met een zelfde beeld als mijn eerste dochter.
Ik zie dezelfde patroon terugkomen. Spugen als ze teveel gedronken heeft en 3-4 uur per dag darmkrampen en daarbij bijna continu huilen. Ik vind het ook heel moeilijk te verdragen dat mijn dochter pijn heeft in mijn armen (door mijn moedermelk) en dat je haar pijn niet kan wegnemen. Je kunt er dan alleen voor je kind er zijn en troosten. Het is als moeder (of vader) heel vermoeiend. Je bent ook continu kleding aan het verschonen , herkenbaar?
Hierboven in college Sutherland wordt het werkingsmechanisme van darmkrampjes goed uitgelegd. Persoonlijk geloof ik alleen niet in de genezende werking van handen vd osteopaat.
Ik wil jullie wel een hart onder de riem steken, dat ook deze fase voorbij gaat en dan hou je een hele blije baby (en moeder) over. Tenzij er echt een afsluiting is van de darmkanaal, maar dan vallen de kindjes ook snel af in gewicht en dan moet je naar een arts.
Ik dacht bij mijn eerste dochter ook aan reflux, maar omdat ze goed bleef groeien volgens haar groeicurve was er geen sprake van. Het is dus vooral belangrijk om te kijken of ze nog voldoende binnen krijgt, ook al spuugt ze veel. Vaak wordt dat gecompenseerd door vaker te drinken.
.