Beginnen aan kinderwens

Hi meiden, 
Ik kom graag met jullie mee kletsen. Ik word in januari 26 jaar en ben 5 jaar samen met mijn vriend (28). Ik heb altijd geroepen dat ik "vroeg" moeder wil worden en ik hoop dat het ons gegund is. Aanstaande woensdag gaat na 4 jaar mijn mirena spiraal eruit en we hebben besloten om "gewoon" te kijken wat er gebeurd. 


Mijn vriend heeft een vast contract, ik heb tot september een contract (en als die wordt verlengd krijg ik een vast contract). Het is een risico, maar moet je voor je werk je wensen laten gaan? In het ergste geval kunnen we rondkomen van het salaris van mijn vriend, maar iik ga er vanuit dat ik gewoon mag blijven :)
Ik gebruik ook de app Flo sinds kort. Mijn menstruatie is lang uitgebleven door de mirena, maar de laatste 3 maanden brak die weer door. Ben benieuwd hoe mijn lijf reageert als de hormoonspiraal eruit is! 
 
@Ttcx ik duim met je mee. Ik snap je volledig dat het zwaar is op emotioneel vlak. Door het koperspiraaltje krijg ik ook geen onnodige hormonen binnen en dan merk ik echt dat mijn emoties heel vaak de bovenhand nemen. Ik heb al sinds januari 2019 een vurige kinderwens maar mijn vriend was er nog niet klaar voor. Ik had het toen altijd moeilijk met het 'willen maar niet kunnen'. Sinds september heb ik het wat van me af kunnen zetten en ik hoop dat dat zo blijft als we effectief geen anticonceptie meer gebruiken want ik er net heel chill in gaan. 

@Stormeo, welkom! Ooh spannend! Dat is ook onze instelling voor de eerste maanden. En voor je werk moet je je wensen zeker niet laten gaan. Bij ons was het gewoon de stressfactor die meespeelde. En ook de coronamaatregelen en het feit dat de partner in het begin niet mee mocht naar consultaties. Laat je nog even weten of het verwijderen pijn deed? Mijn huisarts raadde me aan om een pijnstiller te nemen maar dat leek me wat overdreven. Staan jullie er beiden heel positief in of hebben jullie nog wat twijfelmomentjes? Ik merk bij ons dat we het echt super spannend vinden en het nog steeds niet echt lijkt.    
 
Spiraal eruit was echt een fluitje van een cent! Kriebelde even, maar geen pijn zoals bij het erin gaan. 


Zit nu rond mijn eisprong dus we hebben het de afgelopen dagen gezellig gemaakt. Ik vind het lastig om er niet teveel mee bezig te zijn en vooral ook dat ik het er eigenlijk met niemand over wil/kan hebben. 1 vriendin is wel op de hoogte, zij is zelf zwanger op het moment. Dat is wel fijn, maar vind het ook lastig om het er niet de hele tijd over te hebben haha. 


Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie mensen in de omgeving die op de hoogte zijn van jullie wens (in de zin van dat jullie het gaan proberen) of houden jullie het stil zodat het, mocht het lukken, echt een verrassing is? 


Mijn verwachte NOD is 12 januari dus we gaan duimen draaien (en het nog een paar keer gezellig maken :)) 
 
Hi!
Ik kom ook graag mee praten. Ik herken de innerlijke strijd van een levensveranderend besluit maken en er dan niet met je vriendinnen over kunnen praten helemaal! Leuk dat we het er dan toch op dit forum over kunnen hebben.
Mijn vriend en ik wilden afgelopen oktober beginnen aan onze kinderwens maar hebben het toen toch maar besloten om het over de feestdagen heen te tillen. Ik denk dat mijn familie het ook meteen gemerkt zou hebben als ik mijn biefstuk ineens well-done zou willen hebben en het wijntje zou overslaan.
Ik heb afgelopen oktober wel al mijn koperspiraaltje eruit laten halen. Met de optrekkende 2e golf was ik bang dat de huisarts misschien zou gaan sluiten en ik was ook wel echt klaar met de spiraal. Ik belde de huisarts en ik kon een uurtje later al terecht. Eruit halen deed bij mij wel wat pijn maar lang niet zo erg als het zetten. Bij mij deed het zetten ook erg pijn dus ik denk dat ik gewoon gevoelig ben daar.
Sindsdien ben ik 2 keer ongesteld geworden en ik merk wel dat het een stuk minder heftig is dan toen ik mijn koperspiraal nog had. Veel minder pijn en bloed. Ik ben al sinds het voorjaar gewoon voor de oefen bezig om de eisprong te vinden door middel van afscheiding. Ik dacht het redelijk te hebben gevonden maar sinds de spiraal eruit is, is ook de afscheiding minder dus de eisprong ben ik nu weer kwijt ?.
We hebben de laatste 2 maanden "bewust mis geschoten" als anticonceptie maar per 1 januari willen we dus echt gaan beginnen. We willen de eerste maanden rustig kijken hoe het gaat. Ik denk dat ik wel de temperatuur ga meten en ik gebruik sowieso de Clue-app.
Ik merk dat ik het wel lastig vind om mezelf niet helemaal te verliezen in het zwanger willen worden. Ik heb er lang naar uit gekeken! Ik herken het ongeduldige gevoel van het moeten wachten. Ik zie al jaren overal zwangere buiken en ik merk dat ik daar soms ook echt jaloers op kon zijn. Ik was er al langer klaar voor en mijn vriend nu gelukkig ook. Ik vind het wel belangrijk dat we er samen voor gaan.
Ik ben gisteren ongesteld geworden dus mijn NOD gaat 24 januari zijn.
 
Mijn spiraal gaat er 15 januari uit. Dan zit ik in het midden van mijn menstruatie dus heb ik een week later mijn eisprong. Merk nu echt dat mijn vriend er veel mee bezig is. We hebben zo een app om namen te kiezen en hij is er veel over aan het lezen. Zijn familie en dichte vrienden waren op de hoogte dat we er in mei 2020 aan gingen beginnen. Maar nu vond ik het een mooie kans om het stil te houden. Veel mensen in onze omgeving vragen er vaak naar en dat vind ik frustrerend. Enkel mijn beste vriendin is op de hoogte, die is nu 8maand zwanger. Ik had gewoon 1 iemand nodig om mee te praten. Verder denkt iedereen dat we nog wachten. 
Ik ken het gevoel van jaloers te zijn op anderen maar al te goed. Ik kijk al 2j uit naar dit moment en ondertussen zijn vele vriendinnen al moeder geworden. Onze tijd komt wel ;). Ik merk wel dat ik nu weer rustiger ben en er gewoon heel erg naar uitkijk. 
 
Ja dat herken ik ook wel. Nu dat mijn vriend er ook echt klaar voor is, voelt het wel echt beter. Ik ben wel echt iemand die alles wilt uitzoeken en veel er over wilt lezen. Mijn vriend laat het meer op zich afkomen. Daarnaast zegt hij dat als het belangrijk is, ik het waarschijnlijk toch al gelezen heb en het hem wel vertel ?. Ik probeer hem wat meer ruimte te geven om dit op zijn eigen manier te kunnen doen. Dat vind ik wel lastig hoor want ik wil zo graag samen dromen. Hoe doen jullie dat?
Ik hoop maar dat het snel lukt. Het is zó'n omslag om ineens te gaan van "van iedere keer onveilige seks kun je al zwanger zijn" naar "ik wil zwanger worden". Door alle waarschuwingen over zwanger worden vroeger ga je haast denken dat je het 123 gaat maar juist het tegenovergestelde is vaak waar. Wishful thinking, I know, maar ik dacht deze kerst: "als ik in het eerste kwartaal zwanger zou raken, zouden we volgende kerst al met een baby in onze armen zitten".
We hebben niemand verteld van onze kinderwens. Ik zou ook niet weten wie. Mijn vriendinnen zijn er (volgens mij) nog niet echt mee bezig. Ik ben ook bang dat het niet meteen lukt en dat je dan iedere keer de vraag moet beantwoorden of het al gelukt is. Of nog erger: dat je adviezen krijgt die "30 jaar geleden ook hielpen". Het lijkt me echter wel heel fijn om het mijn moeder erover te kunnen hebben. Wat zijn jullie overwegingen om het wel of niet aan je omgeving te vertellen?
 
Hoi! Wat fijn al die herkenbare verhalen! @stromeo, ik herken me heel erg in jouw situatie, ik ben 25 en vriend 28 en wil ook altijd al 'jong' moeder worden, al vind ik mezelf zeker niet (te) jong :). a.s. woensdag gaat mijn hormoonspiraal er uit en ben heel benieuwd hoe het dan zal zijn. Bij mij is er ook 1 vriendin die dit weet en ook lastig om er niet teveel mee bezig te zijn nu haha. Wel lastig om stil te houden als het er een beetje over gaat met familie, maar maakt het ook wel leuk en spannend. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat zijn als het 'echt' is wanner de spiraal er uit gaat. Hoe was dat voor jou, voelde dat anders? @wishfulthinking, ik ben er ook veel mee bezig, daarom ook aansluiten bij deze topic, dan hoef ik mijn vriend er niet steeds mee lastig te vallen haha. Herkenbaar, mijn vriend is meer nuchter, zo van het kan ook nog wel even duren dus ben er maar niet teveel mee bezig. Mijn reactie; Hoe dan?!   
@kat, hier ook, hoe enthousiast en blij ik ook ben, ik wou bijna mijn afspraak bij de HA weer afbellen omdat het toch ook gewoon doodeng is om 'echt' te beginnen. Al lang over nagedacht en veel over gepraat en ook al sta ik er helemaal achter en ben ik er klaar voor. Heel herkenbaar die stress en angst voor het onbekende!
@Sumi, fijn die geruststellende woorden, en helemaal waar! Het is iets wat je nooit kan plannen, en het komt vast altijd goed.
@Chim, gefeliciteerd!
 
Hoi Kat 
Ik versta je erg goed hoor. 
Opeens heb je die beslissing genomen en denk je 'o nee we gaan het echt doen'. 
De tijd om zwanger te worden had ik wel erg onderschat. Ik ben nu 5 weken zwanger en het heeft 4 maand geduurd. Dus dat valt heel goed mee en toch had ik iedere maand meer angst. Wat als het niet lukt. De 2 wachtweken vond ik telkens het ergste. De onwetendheid of het wel of niet zo zou zijn.  
Ik heb ook alles gelezen over zwanger worden dat er is. Boeken, fora, artikels... Telkens opnieuw kwaaltjes opzoeken ?
Nu ben ik dus 5 weken en het voelt allemaal nog heel onwerkelijk. En dan komen er weer nieuwe dingen op je af. Zal het wel goed blijven lopen? Zal het wel een gezond kindje zijn? 
Met andere woorden, ik heb de emotionele inpact toch wel wat onderschat. Dan heb ik het vooral over de onzekerheid. En het is inderdaad extra lastig omdat je het aan niemand kunen vertellen. Daarom ben ik blij dat dit forum er is. 
Ik wens je alvast veel succes Kat! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan