A
Anoniem
Guest
Hoi,
Nou mijn verhaal er ook nog maar even bij dan:
Ik was 7 november uitgerekend, maar had toen nog geen enkele voortekenen. Een week later controle in ziekenhuis, ctg en vruchtwater, was allemaal goed, dus mocht nog een week thuis afwachten. Met 41w2d gestript door vk (dat was op donderdag). Geen effect. Vrijdagavond voor het eerst lichte buikkrampen, maar die hielden weer op. Zaterdagavond weer hetzelfde. Zondagmiddag voelde ik weer lichte krampen, in de loop van de avond werden ze ietsje zwaarder, maar nog steeds kon ik ze gewoon negeren en van alles doen. Toen we tegen 12 uur naar bed gingen begon ik toch te denken dat het nu misschien wel door zou zetten. Ik kon toen niet meer slapen. M'n man heeft nog een uurtje geslapen. Van 2 tot 3 in bad gezeten, kon geen fijne houding vinden om weeen op te vangen, maar de warmte was wel lekker. Toen ik uit bad kwam werden de weeen zwaarder. We zijn gaan timen en ze waren toen al om de 3 min en duurden ook 1 min.
Uiteindelijk maar gewoon op m’n zij op bed gaan liggen, niet omdat ik dan de weeën goed kon opvangen, maar omdat ik dan het lekkerste lag tussen de weeën in. Om 3:40 de verloskundige gebeld, die kwam een half uurtje later (samen met een stagiaire). Ik had toen 4 cm ontsluiting. Afgesproken dat ze rond 8 uur weer terug zouden komen. Ze was echter nog maar net weg toen m'n vliezen braken en daarna ging het allemaal heel snel. De weeën kwamen veel sneller en werden ook heviger. Gelukkig zaten er nog wel pauzes tussen. M'n man heeft toen maar meteen weer gebeld (rond 5 uur) omdat hij vond dat ik toch aardig wat bloed verloor (viel achteraf heel erg mee) en ook niet goed kon inschatten wat de kleur van het vruchtwater was (was gewoon helder, maar door het bloed vond hij het lastig te zien, ik heb het zelf niet eens gezien, was alleen maar bezig met opvangen van de weeen). Toen de verloskundige er een kwartiertje later was had ik al bijna volledige ontsluiting (nog een randje). Ik kreeg inmiddels ook persweeën en die moest ik nog een tijdje wegpuffen, wat wonderwel redelijk ging. Om 5:50 mocht ik mee gaan persen en ruim 20 minuten later is Hannah geboren. Op maandagochtend 20 november. Ze was 3400 gram en 48 cm.
Een dag later had ik naar het ziekenhuis gemoeten voor inleiding, dus ik was heel blij dat ik toch nog gewoon lekker thuis had kunnen bevallen. Waarschijnlijk was het dan ook nog een stuk sneller gegaan...
Ik heb wel even een paar uur moeten wennen aan het idee dat ze er nu ineens was. Het persen heeft bij mij ook niet lang geduurd, dus misschien dat het daaraan lag.
Verder was er ook nog een kraamhulp gekomen zo'n 10 min voordat Hannah geboren is. Die woont bij mij in de straat (maar ik kende haar niet), als ze van verder weg had moeten komen was ze er niet eens op tijd geweest, daarvoor ging het te snel.
Ik kijk heel positief terug op mijn bevalling. Vond het goed te doen, alleen het laatste stukje (geboorte hoofdje) vond ik echt pijnlijk (ik was ook ingescheurd trouwens, 2e graads), verder wel zwaar, maar goed te doen, het is mij echt heel erg meegevallen. Ik moet er wel rekening mee houden dat een volgende bevalling nog een stuk sneller kan gaan... (was bij m'n moeder ook het geval, de eerste in 3 uur (na inleiding), de tweede in 1 uur (bij controle bleek ze al 7 cm ontsluiting te hebben, had ze niks van gemerkt...!).
Karin, mama van Hannah (20-11-2006)
Nou mijn verhaal er ook nog maar even bij dan:
Ik was 7 november uitgerekend, maar had toen nog geen enkele voortekenen. Een week later controle in ziekenhuis, ctg en vruchtwater, was allemaal goed, dus mocht nog een week thuis afwachten. Met 41w2d gestript door vk (dat was op donderdag). Geen effect. Vrijdagavond voor het eerst lichte buikkrampen, maar die hielden weer op. Zaterdagavond weer hetzelfde. Zondagmiddag voelde ik weer lichte krampen, in de loop van de avond werden ze ietsje zwaarder, maar nog steeds kon ik ze gewoon negeren en van alles doen. Toen we tegen 12 uur naar bed gingen begon ik toch te denken dat het nu misschien wel door zou zetten. Ik kon toen niet meer slapen. M'n man heeft nog een uurtje geslapen. Van 2 tot 3 in bad gezeten, kon geen fijne houding vinden om weeen op te vangen, maar de warmte was wel lekker. Toen ik uit bad kwam werden de weeen zwaarder. We zijn gaan timen en ze waren toen al om de 3 min en duurden ook 1 min.
Uiteindelijk maar gewoon op m’n zij op bed gaan liggen, niet omdat ik dan de weeën goed kon opvangen, maar omdat ik dan het lekkerste lag tussen de weeën in. Om 3:40 de verloskundige gebeld, die kwam een half uurtje later (samen met een stagiaire). Ik had toen 4 cm ontsluiting. Afgesproken dat ze rond 8 uur weer terug zouden komen. Ze was echter nog maar net weg toen m'n vliezen braken en daarna ging het allemaal heel snel. De weeën kwamen veel sneller en werden ook heviger. Gelukkig zaten er nog wel pauzes tussen. M'n man heeft toen maar meteen weer gebeld (rond 5 uur) omdat hij vond dat ik toch aardig wat bloed verloor (viel achteraf heel erg mee) en ook niet goed kon inschatten wat de kleur van het vruchtwater was (was gewoon helder, maar door het bloed vond hij het lastig te zien, ik heb het zelf niet eens gezien, was alleen maar bezig met opvangen van de weeen). Toen de verloskundige er een kwartiertje later was had ik al bijna volledige ontsluiting (nog een randje). Ik kreeg inmiddels ook persweeën en die moest ik nog een tijdje wegpuffen, wat wonderwel redelijk ging. Om 5:50 mocht ik mee gaan persen en ruim 20 minuten later is Hannah geboren. Op maandagochtend 20 november. Ze was 3400 gram en 48 cm.
Een dag later had ik naar het ziekenhuis gemoeten voor inleiding, dus ik was heel blij dat ik toch nog gewoon lekker thuis had kunnen bevallen. Waarschijnlijk was het dan ook nog een stuk sneller gegaan...
Ik heb wel even een paar uur moeten wennen aan het idee dat ze er nu ineens was. Het persen heeft bij mij ook niet lang geduurd, dus misschien dat het daaraan lag.
Verder was er ook nog een kraamhulp gekomen zo'n 10 min voordat Hannah geboren is. Die woont bij mij in de straat (maar ik kende haar niet), als ze van verder weg had moeten komen was ze er niet eens op tijd geweest, daarvoor ging het te snel.
Ik kijk heel positief terug op mijn bevalling. Vond het goed te doen, alleen het laatste stukje (geboorte hoofdje) vond ik echt pijnlijk (ik was ook ingescheurd trouwens, 2e graads), verder wel zwaar, maar goed te doen, het is mij echt heel erg meegevallen. Ik moet er wel rekening mee houden dat een volgende bevalling nog een stuk sneller kan gaan... (was bij m'n moeder ook het geval, de eerste in 3 uur (na inleiding), de tweede in 1 uur (bij controle bleek ze al 7 cm ontsluiting te hebben, had ze niks van gemerkt...!).
Karin, mama van Hannah (20-11-2006)