Snif Snif Wat LIEF dank je!!!
Het gaat nu wel weer iets beter met me gelukkig!!
Ik denk dat het voor anderen soms erg moeilijk is om met ons om te gaan, je vind het alleen maar leuk voor een ander om te zien dat iemand zwanger is en ik wil het zelf idd toch ook wel weer heel graag ook al zie ik er ook wel tegen op. Een vriendin van mij zei vandeweek dat het volgend jaar babyboom wordt (zei is nu zelf na jarenlang oefenen eindelijk zwanger en ik denk dat ze er nu ook gewoon heel erg op let) Ze somde een aantal namen op van vrouwen die nu zwanger zijn en dan jij en nog iemand die er ook bij zat en het ook wel wil ook nog even kunnen ze gezellig samen spelen, en toen noemde ze een naam van een kindje wat ongeveer 6 weken na Merle* geboren is dat die dan de oudste is en toen stak dat wel zo en toen heb ik ook gelijk gezegd ja en nog een wat ouder engeltje die over ze waakt! Ze keek me echt zo aan van ow jee wat heb ik nu weer gezegd vond het ook wel sneu voor haar maar ja Merle is als eerste geboren en is in mijn ogen gewoon de 'oudste' (sorry voor het vage taalgebruik maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders uit moet leggen, ik hoop dat je het snapt)
Ik heb in de afgelopen tijd ook wel een aantal gedichten gemaakt met behulp van andere gedichten als ik eenmaal een begin heb lukt het me wel (ik ben niet zo'n dichter) Vandaag heb ik het volgende op hyves gezet (niet echt een gedicht):
ik denk dat het voor anderen soms moeilijk is om met mij om te gaan. Als ik ineens ergens met betraande ogen sta, kan dat twee dingen betekenen: of ik wil graag met iemand praten want ik heb verdriet, of ik wil juist even niet aangesproken worden want dan ga ik weer huilen. Hoe weet je dat? Hoe ga je om met iemand die zo'n onvoorstelbaar verdriet heeft? En hoe confronteert het je eigen kwetsbaarheid, vooral wat je kinderen betreft? Sinds 29-08-2008 ben ik moeder en sinds 30-08-2008 ben ik ‘moeder van een overleden kind'. En dat lijkt met dikke letters op mijn voorhoofd geschreven te staan. Mensen benaderen mij niet meer spontaan, zijn op hun hoede, denken na voordat ze iets zeggen, of lopen mij straal voorbij. Dit geldt gelukkig niet voor iedereen. Ik probeer open te zijn, ik draag geen zwarte zonnebril en schaam me niet voor mijn rooddoorlopen ogen. Gelukkig zit dat in mij en lukt het me nu weer redelijk om mezelf zijn. Hoewel ook voor mij geldt dat ik in een situatie terecht ben gekomen waar ik volstrekt geen ervaring mee heb en waar geen draaiboeken voor bestaan. Maar voor mij is het een realiteit die vierentwintig uur per dag aanwezig is. No Escape. Ik moet er iets mee doen, ik doe dus maar wat mijn gevoel me ingeeft, en adviseer anderen om dat ook te doen. Doe wat je denkt dat goed is. En wees niet teleurgesteld als dat niet precies is waar ik op een bepaald moment behoefte aan heb. Het feit dat je iets doet, al is het slechts een klopje op mijn schouder, telt. Een eventuele afwijzing is nooit persoonlijk bedoeld. En onthoudt een ding ik ben ongeloofelijk trots op Merle* (iedereen is toch trots op zijn kind) en ik praat graag over haar!
Het gaat nu wel weer iets beter met me gelukkig!!
Ik denk dat het voor anderen soms erg moeilijk is om met ons om te gaan, je vind het alleen maar leuk voor een ander om te zien dat iemand zwanger is en ik wil het zelf idd toch ook wel weer heel graag ook al zie ik er ook wel tegen op. Een vriendin van mij zei vandeweek dat het volgend jaar babyboom wordt (zei is nu zelf na jarenlang oefenen eindelijk zwanger en ik denk dat ze er nu ook gewoon heel erg op let) Ze somde een aantal namen op van vrouwen die nu zwanger zijn en dan jij en nog iemand die er ook bij zat en het ook wel wil ook nog even kunnen ze gezellig samen spelen, en toen noemde ze een naam van een kindje wat ongeveer 6 weken na Merle* geboren is dat die dan de oudste is en toen stak dat wel zo en toen heb ik ook gelijk gezegd ja en nog een wat ouder engeltje die over ze waakt! Ze keek me echt zo aan van ow jee wat heb ik nu weer gezegd vond het ook wel sneu voor haar maar ja Merle is als eerste geboren en is in mijn ogen gewoon de 'oudste' (sorry voor het vage taalgebruik maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders uit moet leggen, ik hoop dat je het snapt)
Ik heb in de afgelopen tijd ook wel een aantal gedichten gemaakt met behulp van andere gedichten als ik eenmaal een begin heb lukt het me wel (ik ben niet zo'n dichter) Vandaag heb ik het volgende op hyves gezet (niet echt een gedicht):
ik denk dat het voor anderen soms moeilijk is om met mij om te gaan. Als ik ineens ergens met betraande ogen sta, kan dat twee dingen betekenen: of ik wil graag met iemand praten want ik heb verdriet, of ik wil juist even niet aangesproken worden want dan ga ik weer huilen. Hoe weet je dat? Hoe ga je om met iemand die zo'n onvoorstelbaar verdriet heeft? En hoe confronteert het je eigen kwetsbaarheid, vooral wat je kinderen betreft? Sinds 29-08-2008 ben ik moeder en sinds 30-08-2008 ben ik ‘moeder van een overleden kind'. En dat lijkt met dikke letters op mijn voorhoofd geschreven te staan. Mensen benaderen mij niet meer spontaan, zijn op hun hoede, denken na voordat ze iets zeggen, of lopen mij straal voorbij. Dit geldt gelukkig niet voor iedereen. Ik probeer open te zijn, ik draag geen zwarte zonnebril en schaam me niet voor mijn rooddoorlopen ogen. Gelukkig zit dat in mij en lukt het me nu weer redelijk om mezelf zijn. Hoewel ook voor mij geldt dat ik in een situatie terecht ben gekomen waar ik volstrekt geen ervaring mee heb en waar geen draaiboeken voor bestaan. Maar voor mij is het een realiteit die vierentwintig uur per dag aanwezig is. No Escape. Ik moet er iets mee doen, ik doe dus maar wat mijn gevoel me ingeeft, en adviseer anderen om dat ook te doen. Doe wat je denkt dat goed is. En wees niet teleurgesteld als dat niet precies is waar ik op een bepaald moment behoefte aan heb. Het feit dat je iets doet, al is het slechts een klopje op mijn schouder, telt. Een eventuele afwijzing is nooit persoonlijk bedoeld. En onthoudt een ding ik ben ongeloofelijk trots op Merle* (iedereen is toch trots op zijn kind) en ik praat graag over haar!