Jeetje, waar moet ik beginnen????
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar oud was.
Toenik 13 ben geworden,ben ik bij mijn vader en stiefmoeder gaan wonen. Daarvoor in een opvanghuis, pleegezin,kindertehuis en 1 jaar bij mijn moeder gewoond).
Bij mijn moeder ging het echt niet goed, heb al eerder een keer verteld wat er in mijn jeugd is gebeurd (mishandeling en sexueel misbruik).
Mijn stiefmoeder kon het allemaal niet aanzien en heeft ervoor gezorgd dat ik bij hun kon komen wonen. Dit ging een tijdje goed, tot ik echt ging puberen en zij in de overgang kwam, heeeel gezellig!!!! Ze werd mega egoistisch. Ik had nieuwe kleren nodig etc. Maar er was geen geld voor, maar zelf bestelde ze heel veel bij de Wehkamp etc. Ik wilde graag een studie gaan volgen MTRO, maar je raadt het al, er was geen geld voor en als ik een studiefinanciering aan zou vragen, zouden hun de huursubsidie kwijt raken. Toen bijna 18 was, ben ik in militaire dienst gegaan. Dat was in februari, in april ben ik op kamers gaan wonen, ik was het echt zat!
Jaren heb ik zo veel gepikt, kon nooit wat goed doen. Jorg zag dit wel en zei het ook, maar omdat zij mij uit de shit hebben gehaald jaren geleden, durfde ik er niets van te zeggen. We kochten een huis bij hun in de buurt, maar toen Jorg voor een half jaar op uitzending zat, begon de ellende pas echt! We hebben in zijn verlof de makelaar opgebeld en het huis te koop gezet. Nu wonen we in Brabant, het beste wat me ooit is overkomen.Maar dat gezeur bleef, alles wat wij deden,was niet goed!!
Onze bruiloft was niet goed,(wij vonden het een top-dag), mijn jurk was niet goed etc. Ze hebben niet 1 poot uitgestoken om te helpen!!
Toen ik belde om te zeggen dat ik zwanger was, kreeg ik alleen maar te horen hoe dom bezig wij waren, wisten wij wel hoe de wereld er nu uit zag??
Ik ben vanaf het begin heel ziek geweest, 3 keer uitgedroogd van het spugen, waarvan 2x een week in het ziekenhuis gelegen. Ze zijn niet 1x geweest, gebeld of een kaartje gestuurd!!!
Toen ik thuis was en mijn vader belde weer om te zeiken, heb ik heel rustig gezegd dat ik er geen zin in had en dat ik voor mijn gezin kies, ik had rust nodig! Hij werd heel kwaad en zei "Je zoekt het maar uit met dat kind van je". Dat was de druppel voor mij.
Ik heb ze een brief geschreven dat ik ze niet meer wilde zienen dat ze hun kleinkind ook nooit zullen leren kennen. Dit had ik veel eerder moeten doen!
De rust die ik sindsdien heb, is heerlijk.Ik hoef niet meer op mijn tenen te lopen en ben zo blij met onze vrienden en schoonfamilie! Vooral de band tussen mijn schoonmoder en schoonzusje is een stuk beter geworden.
Om even aan te geven dat het niet aan mij ligt, mijn vader heeft 3 kinderen, waarvan hij alleen (sinds kort weer) mijn zusje nog ziet. Mijn stiefzus komt er sinds januari niet meer, zij heeft ook het licht gezien! Ik heb met iedereen contact, behalve mijn zusjes, maar dat is ook weer een lang verhaal door de scheiding.
Neemt niet weg dat het heel moeilijk is! Met mijn echte moeder hebik dus ook geen contact meer,vanaf mijn 13e niet. Vorig jaar bij de crematie van mijn oom zaten we naast elkaar, was wel heel vreemd. Hoe moest dat voor haar zijn, haar hoogzwangere dochter naast haar??
Ik weet helemaal niets van de tijd dat ik klein was en baal hier zo van! Daarom heb ik in een impulsieve bui vorige week een brief naar mijn moeder geschreven.Ik ga er van uit dat ze niet zal reageren, maar nee heb je, ja kun je krijgen.
Nu ik zelf moeder ben, is het nog moeilijker voor mij om het allemaal te begrijpen. Daarom heeft mijn huisarts hulp voor mij gezocht, waar ik heel blij mee ben.
Zo, toch nog een heel verhaal geworden en heb niet eens alles opgeschreven, dan had ik hier nog wel een paar uur moeten zitten!
Ik ga nu lekker van mijn dochter genieten, lekker fietsen.
Groetjes, Marieke
