Hoi hoi,
Zo wat dapper dat jullie je verhaal hier durven te delen,en wat zijn jullie sterke vrouwen.Ik heb echt veel respect voor jullie.
Mijn verhaal betreft niet mijn ouders,mijn vader leeft niet meer en mijn moeder en ik zijn als twee handen op een buik.Maar het betreft de ouders van mijn man.Het is altijd al zo geweest dat wij altijd naar hun moesten en dat zij nooit eens een keertje bij ons kwamen.Maar ach daar deed ik nooit zo moeilijk over,als mijn man dat oke vindt.Het zijn zijn ouders nietwaar.Maar toen ik zwanger werd van ons eerste kindje werd er ook nooit geinformeerd door hun hoe het ging ed.Toen ik was bevallen van ons Nouk(spreek uit als Noek) en het helemaal niet goed ging met haar en we met spoed naar Rotterdam moesten waren mijn moeder en mijn broers ook meteen daar om ons te steunen.De ouders van Corne kwamen na vijf dagen eens langs en dat ook nog eens nadat hij ze had gebeld of ze aub eens wilde komen.Corne's zijn zussen en broer waren er gelukkig wel meteen.Het ging echt niet goed met onze kleine meid en na elf dagen moesten we haar laten gaan en we mochten daar in de familiekamer afscheid van haar nemen.Ze lag in mijn armen en de familie eromheen.Ons Nouk haar toestand werd steeds slechter en de vader van Corne vroeg of ik niet een worstebroodje lustte(dat doe je gewoon niet in zo'n situatie) en de moeder van Corne benadrukte nog eventjes dat ze nog niet koud was,terwijl ze nog niet was gestorven.En zo kan ik een heel boek schrijven over botte en hele grove opmerkingen.Mijn moeder heeft me altijd bijgebracht om mensen niet te kwetsen en ieder in z'n waarde te laten.Ze hebben Corne helemaal niet gesteund met en na het overlijden van onze dochter.Mijn hart brak om dat aan te zien en we hadden het al zo moeilijk en juist in zo'n moeilijke tijd heb je je familie zo hard nodig.Gelukkig was ik snel weer zwanger en toen we dat gingen vertellen bij hun kregen we zo'n misselijkmakende reactie,toen is Corne uitgevallen tegen hen.Ze deden daarna ook net of er niets gebeurd was.Ik was 24 september uitgerekend en ze gaan nooit op vakantie of een weekendje weg en wat doen ze,ze boeken hun vakantie uitgerekend op die datum.De 22ste is ons Tess geboren en ze zijn niet langsgeweest en ook niet gebeld.Toen ze terug waren van vakantie heeft Corne ze gebeld en gevraagd of ze hun kleindochter wilde zien.Dat wilde ze niet en het contact is met hun is beeindigd.Waarom ze zo doen..joost mag het weten.Ik heb zelf altijd het gevoel dat ze mij de schuld geven dat Nouk gestorven is.Ze is aan een erfelijke hartaandoening gestorven en die is erfelijk van mijn vaders kant.Ik heb het zelf ook.
We hebben gelukkig nog wel een hele goede relatie met de zussen van Corne,die komen ook niet meer bij hun ouders.
Ik vind het wel erg voor Corne dat het zo is gelopen met z'n ouders en voel mij ook wel eens schuldig,maar dat mag ik absoluut niet van hem.Het is niet mij schuld zegt hij en dat weet ik ook wel,maar toch..Een heel ander verhaal dan dat van mijn voorgangsters,maar toch fijn dat ik 't effe heb verteld.Het is weer eventjes van hart af en dat lucht idd op.
Ik zit er best wel mee,want je hebt elkaar zo hard nodig en het zou allemaal zoveel fijner kunnen zijn.
Bedankt voor het lezen.
Groetjes en liefs Kitty.
Zo wat dapper dat jullie je verhaal hier durven te delen,en wat zijn jullie sterke vrouwen.Ik heb echt veel respect voor jullie.
Mijn verhaal betreft niet mijn ouders,mijn vader leeft niet meer en mijn moeder en ik zijn als twee handen op een buik.Maar het betreft de ouders van mijn man.Het is altijd al zo geweest dat wij altijd naar hun moesten en dat zij nooit eens een keertje bij ons kwamen.Maar ach daar deed ik nooit zo moeilijk over,als mijn man dat oke vindt.Het zijn zijn ouders nietwaar.Maar toen ik zwanger werd van ons eerste kindje werd er ook nooit geinformeerd door hun hoe het ging ed.Toen ik was bevallen van ons Nouk(spreek uit als Noek) en het helemaal niet goed ging met haar en we met spoed naar Rotterdam moesten waren mijn moeder en mijn broers ook meteen daar om ons te steunen.De ouders van Corne kwamen na vijf dagen eens langs en dat ook nog eens nadat hij ze had gebeld of ze aub eens wilde komen.Corne's zijn zussen en broer waren er gelukkig wel meteen.Het ging echt niet goed met onze kleine meid en na elf dagen moesten we haar laten gaan en we mochten daar in de familiekamer afscheid van haar nemen.Ze lag in mijn armen en de familie eromheen.Ons Nouk haar toestand werd steeds slechter en de vader van Corne vroeg of ik niet een worstebroodje lustte(dat doe je gewoon niet in zo'n situatie) en de moeder van Corne benadrukte nog eventjes dat ze nog niet koud was,terwijl ze nog niet was gestorven.En zo kan ik een heel boek schrijven over botte en hele grove opmerkingen.Mijn moeder heeft me altijd bijgebracht om mensen niet te kwetsen en ieder in z'n waarde te laten.Ze hebben Corne helemaal niet gesteund met en na het overlijden van onze dochter.Mijn hart brak om dat aan te zien en we hadden het al zo moeilijk en juist in zo'n moeilijke tijd heb je je familie zo hard nodig.Gelukkig was ik snel weer zwanger en toen we dat gingen vertellen bij hun kregen we zo'n misselijkmakende reactie,toen is Corne uitgevallen tegen hen.Ze deden daarna ook net of er niets gebeurd was.Ik was 24 september uitgerekend en ze gaan nooit op vakantie of een weekendje weg en wat doen ze,ze boeken hun vakantie uitgerekend op die datum.De 22ste is ons Tess geboren en ze zijn niet langsgeweest en ook niet gebeld.Toen ze terug waren van vakantie heeft Corne ze gebeld en gevraagd of ze hun kleindochter wilde zien.Dat wilde ze niet en het contact is met hun is beeindigd.Waarom ze zo doen..joost mag het weten.Ik heb zelf altijd het gevoel dat ze mij de schuld geven dat Nouk gestorven is.Ze is aan een erfelijke hartaandoening gestorven en die is erfelijk van mijn vaders kant.Ik heb het zelf ook.
We hebben gelukkig nog wel een hele goede relatie met de zussen van Corne,die komen ook niet meer bij hun ouders.
Ik vind het wel erg voor Corne dat het zo is gelopen met z'n ouders en voel mij ook wel eens schuldig,maar dat mag ik absoluut niet van hem.Het is niet mij schuld zegt hij en dat weet ik ook wel,maar toch..Een heel ander verhaal dan dat van mijn voorgangsters,maar toch fijn dat ik 't effe heb verteld.Het is weer eventjes van hart af en dat lucht idd op.
Ik zit er best wel mee,want je hebt elkaar zo hard nodig en het zou allemaal zoveel fijner kunnen zijn.
Bedankt voor het lezen.
Groetjes en liefs Kitty.