Jeetje meiden, wat een ellende hebben jullie in je jeugd en als jongvolwassenen moeten mee maken! Zit hier ook met tranen over mijn wangen.
Ik heb zelf een zorgeloze jeugd gehad, gelukkig. Maar helaas is mijn moeder, veel te vroeg overleden. Het is alweer 3,5 jaar geleden. Ze was nog maar 49. Een hartaanval, zonder waarschuwing. In een keer voorbij.
De zwangerschap ben ik heel goed doorgekomen, zowel lichamelijk als geestelijk. Nu Julian er eenmaal is en zo langzamerhand ook echt een persoontje begint te worden mis ik mijn moeder steeds meer. Gelukkig heb ik veel onthouden van wat ze me vroeger over mij heeft verteld, en daar doe ik nog mijn voordeel mee. Andere dingen over mezelf kan ik niet meer vragen, mijn vader weet het allemaal niet meer, hij werkte toen natuurlijk en heeft veel minder van mij meegekregen. Broers of zussen heb ik niet. Ik heb dus ook niemand om het of mijn verleden mee te delen en dat doet pijn. "Weet je nog, toen..." is er voor mij niet bij. Ook doet het pijn te weten en ervaren dat ik Julian niet meer aan mijn moeder kan laten zien of in haar armen kan leggen. Tja, hoe ga je hier mee om? Je gaat door, vooral voor je kind natuurlijk. Met veel tranen en gesprekken bij de psycholoog. Werken lukt momenteel niet, ik zit in de ziektewet (heeft meerder oorzaken). De dagelijkse dingen gaan best goed, maar er moeten geen onverwachte dingen bij, dat trek ik niet. Topics op het forum over oma's, trotse oma's, zijn voor mij hartverscheurend: het is zo mooi om te lezen of foto's te zien, maar het gemis is zo keihard.
'sOchtends als ik Julian uit bed haal groeten we mijn moeder (ik noem haar oma Beertje, haar knuffelberen verzameling staat nu op zijn kamertje). En elke keer als ik Julian's (blauwe) ogen zie, zie ik haar blauw/grijze ogen (die van ons zijn groen en groen/bruin).
Mijn schoonfamilie of anderen kunnen nooit haar plaats innemen. Zij was uniek. Ze was mijn MOEDER!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Mam, ik hou van je - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ik heb zelf een zorgeloze jeugd gehad, gelukkig. Maar helaas is mijn moeder, veel te vroeg overleden. Het is alweer 3,5 jaar geleden. Ze was nog maar 49. Een hartaanval, zonder waarschuwing. In een keer voorbij.
De zwangerschap ben ik heel goed doorgekomen, zowel lichamelijk als geestelijk. Nu Julian er eenmaal is en zo langzamerhand ook echt een persoontje begint te worden mis ik mijn moeder steeds meer. Gelukkig heb ik veel onthouden van wat ze me vroeger over mij heeft verteld, en daar doe ik nog mijn voordeel mee. Andere dingen over mezelf kan ik niet meer vragen, mijn vader weet het allemaal niet meer, hij werkte toen natuurlijk en heeft veel minder van mij meegekregen. Broers of zussen heb ik niet. Ik heb dus ook niemand om het of mijn verleden mee te delen en dat doet pijn. "Weet je nog, toen..." is er voor mij niet bij. Ook doet het pijn te weten en ervaren dat ik Julian niet meer aan mijn moeder kan laten zien of in haar armen kan leggen. Tja, hoe ga je hier mee om? Je gaat door, vooral voor je kind natuurlijk. Met veel tranen en gesprekken bij de psycholoog. Werken lukt momenteel niet, ik zit in de ziektewet (heeft meerder oorzaken). De dagelijkse dingen gaan best goed, maar er moeten geen onverwachte dingen bij, dat trek ik niet. Topics op het forum over oma's, trotse oma's, zijn voor mij hartverscheurend: het is zo mooi om te lezen of foto's te zien, maar het gemis is zo keihard.
'sOchtends als ik Julian uit bed haal groeten we mijn moeder (ik noem haar oma Beertje, haar knuffelberen verzameling staat nu op zijn kamertje). En elke keer als ik Julian's (blauwe) ogen zie, zie ik haar blauw/grijze ogen (die van ons zijn groen en groen/bruin).
Mijn schoonfamilie of anderen kunnen nooit haar plaats innemen. Zij was uniek. Ze was mijn MOEDER!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Mam, ik hou van je - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -