<p>Ik zal het proberen kort te houden maar kan jullie kijk/advies goed gebruiken! Onze zoon was een verrassing en meteen zeer welkom van mijn kant. Dit was niet zo bij mijn man, die wilde dit niet! Wat doe je dan? Weken in ellende gezeten maar ik kon er toch echt geen afstand van doen. We hebben al 2 zonen die alweer wat zelfstandiger zijn en verder waren er ook geen financiële bezwaren of ruimtegebrek. Mijn man wilde de gebroken nachten niet meer. Hij vond dit bij de andere 2 verschrikkelijk. Hierdoor heb ik vanaf de dag van de bevalling alles alleen gedaan wat betreft onze baby van nu een half jaar. Alle nachten heb ik alle voedingen en troostmomenten op me genomen. Ik vond het erg zwaar. Na 2 maanden gevraagd of hij 1x per week laatste fles wilde doen. Na ruzie werd dit uiteindelijk gedaan (hoezo? Ik moet werken jij niet) Nu vroeg ik van de week of hij een nachtje onze dochter kon doen. Ik had enorm slaapgebrek door drama nachten de afgelopen weken. Eigenlijk wilde ik voorstellen 2 nachten per week..... Mijn man is 3 dagen per week vrij en ik ga bijna weer werken. Maar hij reageerde heel negatief. 'Ik kan dat niet, dat wist je van tevoren' Ja dat klopt daarom heeft hij alle nachten kunnen/mogen doorslapen tot nu toe. Maar ik voel me af en toe een zombie en hij staat iedere dag fris en fruitig op. Overdag helpt hij wel mee. In de avond is hij vaak weg (2 sporten en uitjes) Ik ben nu zover dat ik denk laat maar ik doe alles wel alleen ik heb geen energie meer voor ruzie. Wat vinden jullie? Kan ik inderdaad niets verwachten omdat hij het heeft aangegeven of moet je nadat je er toch samen voor bent gegaan de lasten delen?? Bedankt alvast (toch niet kort haha)</p>