Hallo zijn jullie er nog?

Dat is helemaal waar!
Aandacht krijgt ze zelfs wel eens teveel hier geloof ik! Hahahaaha~!
Moeten we mee gaan uitkijken, ik wil niet dat ze straks nieteens meer alleen kan spelen en alleen maar aandacht wil hahaahaha! maar ze is ook zooo leuk!
 
Tsja, dat blijft lastig om daar achter te komen. Ikzelf weet het ook niet goed wat er nou precies met mij aan de hand is. Ik denk niet dat ik depressief ben, maar wel heb ik af en toe last van depressieve buien en dat komt toch ergens vandaan. En dat had ik na de bevalling wel 4 maanden constant en werd toen minder, dus ik dacht dat het goed ging, maar ik kom er nu toch niet vanaf.
 
Weet je wat ik wel heb (sins de zwangerschap!): Ik ben heeel erg bang!
(pfff, dit weet eigenlijk bijna niemand van mij...)
Bang om ziek te worden, dat mijn kind/vriend ziek word, een ongeluk krijgen, bang om te falen, bang om iets verkeerd te doen, iets verkeerd te zeggen, bang dat ik niet goed genoeg ben, bang dat ik niet leuk genoeg ben, niet mooi genoeg ben....en noem maar op.
En dat heb ik dus sins de zwangerschap al...
Vooral ook dat bang zijn dat iemand ziek word, dat is echt erg. Als ik een steekje in mijn borst voel denk ik meteen het ergste en zo heb ik dat met alles..
 
Ik wil dan dus met hulp van een therapeut uitpluizen waarom ik die gevoelens heb en hoe ik er beter mee om kan gaan. Of het te voorkomen is of vroegtijdig om te buigen enzo. Ik had dit voorheen ook niet zo verwacht dat ik hier zo tegenaan zou lopen. Ik had meteen na de geboorte willen genieten van het moederschap en onze baby.
 
Tsjongem wat jij daar schrijft is niet gering 4 december. Pffff, echt heftig. Want die angst doet (onbewust) heel veel met je en zorgt in elk geval voor veel vermoeidheid want dat vreet energie.
 
In mijn zwangerschap ging ik naar de huisarts omdat ik een beklemd gevoel op mijn borst had, dat was uiteindelijkniets.
Even later had ik steeds last van hoofdpijn, weer naar de dokter, was ookniets (zelfs onder scan gewest enzo)
Weer later voelde ik dus steeds steken in mijn borst, naar de huisarts, weer niks!
Gelukkig was het allemaal niks, maar ik denk dan bij alles wel meteen het ergste. En dat had de huisarts ook heel goed door!
Ik schrok ook van haar reactie toen ik die derde keer (in korte) daar was en ze zei: ben jij niet gewoon doodsbang om ziek te worden? Mijn vriend was daar ook bij.
Ik begon meteen te huilen, dat overviel me zo erg dat ze dat zo in de gaten had.
Ze heeft me toen gezegt dat het verstandig was een afspraak te maken om daar eens goed over te praten,maar dat heb ik toen niet meteen gedaan, en het is er (stom!) nooit meer van gekomen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan