Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Manon: nee hoor, zo had ik het ook niet opgevat! Mooie wending in een situatie waar jullie vast eerst fors van geschrokken zijn!

Ik ken ook zo'n voorbeeld uit mijn omgeving, maar dan andersom. Een 3e zwangerschap dwars door alle maatregelen heen, want hij was net gesteriliseerd. Maar dat bleek  dus niet helemaal goed te zijn gegaan en pats zwanger. Dit ging mis, maar daar versterkte het de beslissing dat het gezin compleet was. Gelukkig dachten ze er beiden zo over, dus was er verder geen probleem.

Nog over dat 't "tegen" je gebruikt kan worden. Ik vermoed dat hij dat wel eens zal denken, en misschien zelfs  kan zeggen in een ruzie of zoiets. Maar ik weet inmiddels wat ik aan hem heb. Heb geprobeerd zijn wens te volgen, en me voorgesteld dat het bij 3 kinderen blijft - ik werd er helemaal naar van... Maar of het verstandig is? Ik heb het niet (meer) zo  op dat woord... is het leven  niet  een groot avontuur? Dag Dag!
 
Hoi,

Ook ik heb het niet zo op het woord verstandig. Dit meer omdat mijn ouders en ook de schoonouders het verstandig vinden als we het  bij twee laten. Maar die gaan voorbij aan het gevoel wat in hele grote mate meespeelt. Mijn gedachte is altijd dat het ons (jullie) leven is en dat het ook onze (jullie) beslissing is.
Het is natuurlijk wel mooi dat je man het doet omdat jij graag een 4e wil, omdat het in overleg gebeurd is zal het volgens mij ook niet zomaar een verwijt worden.

Groetjes, Manon
 
Ja verstand en gevoel ligt hier ook niet op 1 lijn, verstandig gezien is 2 ook makkelijker maar bij mij overheerst het gevoel in ik ben inmiddels blind voor alles. Ik zie voor alles oplossingen. Gezien mijn leeftijd heb ik nog best wel wat tijd, maar mijn man vind zich nu eigenlijk al een oude vader, we schelen 13 jaar dus ik snap dat wel van hem, maarja..aan de andere kant, ik ben nog jong zat. Bovendien zitten nr. 1 en 2 dicht bij elkaar, schelen maar 1.5 jaar dus ik vind het nu wel het maximale (jongste is bijna 3)
wat ik er tussen zou willen hebben, dus het is echt nu of nooit. Ik zeg nu en mijn man zegt nooit dus ik ben bang dat het bij een nooit zal blijven...vreselijk want ik weet niet of dit gevoel over gaat en het is inderdaad een oergevoel volgens mij.
 
Hoi,

Ik heb er helemaal geen verstand van hoor..heb helaas nog niet eens n 1e...maar wat ik alleen ff tussendoor wilde zeggen...

Roosje jij zegt dat t financieel meespeelt dat t je man liever geen 3e heeft..Maar wat ik al regelmatig heb gehoord over 'dilemma's' als dit en wat er dan vaak over gezegd wordt is:

Financieel verandert er niet veel..als je er 2 kan onderhouden kan je er ook 3 onderhouden...in hoeverre t waar is?? Dont know..maar ergens klinkt t wel logjsch..

Wel vervelend voor je....lijkt me ook vreselijk als jij graag wil en je man niet...hopelijk komt t toch allemaal goed....Sterkte in ieder geval!

x  
 
Jammergenoeg is het bij hem niet alleen het financiele want hij zegt ook als het echt zou gebeuren redden we het ook makkelijk al moet je in sommige opzichten een stapje terug doen. Hij vind het nu juist allemaal makkelijker worden, geen gedoe meer met slaapjes, flessen, voedingen etc., eigenlijk heeft hij voor alles wel wat te vinden, nouja en dan natuurlijk leeftijd van hem (43) en het feit dat ie gewoon 2 kids genoeg vindt....de kans is dus echt minimaal ben alleen bang dat ik van dit gevoel de komende jaren niet afkom.    
 
Hoi,
Wij zijn voor de derde bezig, en ik moet zeggen dat ik dit ook de grootste beslissing vond hoor.
Ik wilde altijd al wel kinderen,  dat stond ''vast''. Dus op een gegeven moment ga je er voor.
De tweede vond ik een soort van logisch gevolg, omdat 1 ook maar 1 is..[ sorry, wil hier niemand mee kwetsen hoor..een is al heel bijzonder om te mogen krijgen!!]
Maar mijn beide kids zijn nu bijna 7 en 3,5 jaar.
We hebben dus wel de nodige tijd gehad om er over te denken..en gelukkig hebben we beide zoiets van..we zien wel. We gebruiken niets om het te voorkomen, en we doen ook niet echt iets extra's.Dus als het voor ons is weggelegd, dan komt het vast wel.
We zouden het gewoon heeeeeel erg leuk vinden om het allemaal nog een keer mee te maken, en onze kids kunnen er nu ook echt van mee genieten.
Dus al gaan we er wel samen voor, we wachten het gewoon af.
Ik vind wat we nu hebben al heerlijk, en dan hoop ik ook maar dat het helpt om er relaxed onder te blijven..
Heel veel succes, en probeer gewoon positief er in te staan..
Wie weet draait je man nog bij, het heeft bij ons beiden ook even geduurd hoor..
Liefs R
 
Hoi moeders en bijna-moeders,

Ik weet niet of mijn situatie een beetje vergelijkbaar is, maar voor mijn gevoel toch wel een beetje.....
We hebben een zoontje van 2,5 jaar. Deze zwangerschap was ongepland en ging met veel stress en geregel gepaard. Na de geboorte van mijn zoontje heb ik toen ook een postnatale depressie gehad.

Nu begint het toch weer te kriebelen voor een tweede. Kan er niks aan doen, blijft maar terug komen.
Mijn man zou het wel willen, die zou gewoon meteen al willen beginnen.
Maar ik blíjf maar twijfelen. Het is niet normaal. Is het wel verstandig enz. Doe ik mijn eerste kindje dan niet tekort.
Kunnen we het financieel wel redden? We krijgen het de komende 2,5 tot 3 jaar niet zo breed, omdat we de schuldhulpverlening ingaan vanwege schulden die ik overgehouden heb aan een nare relatie. Heel naar allemaal.
Maar de twijfels blijven dus.

Hebben jullie hier een beetje ervaring mee? En anders misschien een beetje tips en/of geruststelling ofzo? Geef maar een reactie.

Groetjes Ger.
 
Voor Ger,
Dit vind ik wel even een andere situatie... het is niet mis natuurlijk: onlangs hersteld van een depressie (wat op zich fantastisch is!) en dan nu  een paar jaar schuldsanering voor de boeg. Nou laat een kinderwens zich, vind ik, eigenlijk niet "verstandig" benaderen of verklaren. Een vriendin van mij zegt altijd: verstandige mensen krijgen geen kinderen. Want kinderen zetten je relatie onder druk, plegen een aanslag op je lijf, plus een aanslag op je financien en het duurt jaaaaaren voor je van ze af bent. Ter geruststelling: deze vriendin is een heerlijk mens met 2 leuke zonen - om aan te geven dat ook zij, en gelukkig velen met ons, dus ook niet verstandig is.

Maar wat heeft een kind echt nodig: een warm nest, met een vader en/of een moeder die van hem/haar houdt en z'n best doet een leven lang voor 'm te zorgen. Dus dat staat los van geld en andere materiele dingen. Maar ik heb makkelijk praten, want ik/wij heb het heel goed. Toch geldt misschien wel: bij grote twijfel niet doen, of  nog even wachten? Want je moet er wel stevig voor in je schoenen staan, althans zo ervaar ik het moederschap toch wel: als behoorlijk pittig. Hoop dat jullie er samen uitkomen. Blijf dicht bij je gevoel en volg het? Succes...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan