Hoi Allemaal,
Ook ik kan me aansluiten bij dit "probleem".
Wij zijn in het trotse bezit van 2 lieve gezonde jongens van bijna 4 en ruim 1,5 en ook bij mij kriebelt het van alle kanten.
Na de 1e verjaardag van de jongste kwamen de kriebels weer omhoog. Nu hadden we het er wel eens over gehad en beide hadden we toen zoiets van 2 jongens is mooi.
Dus heb ik het nog een hele tijd voor me gehouden en zo'n 2 maand terug heb ik het mijn man toch maar gemeld omdat de hormoontjes weer fladderen.
Zijn reactie was nee ik vind 2 mooi en we houden het zo.
Wel zei hij, als jij er nou diep ongelukkig van wordt dan gaan we wel voor een derde, maar ook ik vind dat geen goed idee.
Jullie kwamen met verhalen dat je dan misschien verweten kan worden dat door jou de 3e er is en dat je dan een stapje terug moet doen.
Ik dacht dus ook nog als het er wel zou komen en ik zou het kindje in mijn armen hebben, dat ik dan ga denken, door mij ben je hier maar je papa vond je 2 broertjes genoeg .(alhoewel hij wel zegt dat mocht het zo zijn hij er net zo blij mee zou zijn als met de andere 2)
Nu hebben we er gisteren een heel goed gesprek over gehad zonder verwijten over en weer (er waren meerdere onderwerpen alleen wel minder "zwaar" hoor) en toen we dan eindelijk in het donker onder de wol lagen zei ik tegen hem, je denkt er maar heel goed over na, als je van gedachten kunt en wilt veranderen hoor ik het wel van je, ik vraag er niet meer naar (lastig maar goed hihi).
Waarop hij zei, moeten we het dan maar doen...
En ja dat vond ik op dat moment niet goed om binnen een uur te beslissen dat het goed is terwijl je eerst 2 genoeg vind.
(jaja vrouwen...'t is ook nooit goed he)
Hij ziet op zich geen bezwaren zoals financieel, ruimte enz.
Maar ook geen enorme plus punten en ik moet toegeven dat ik ook wel eens twijfel of het qua drukte enz te doen is maar ja, als je het niet probeert (gewoon doet dus) dat je het nooit zult weten. Hij noemt ook dingen van als er 3 zijn trekken er straks 2 naar elkaar toe en is er 1 over...
Hij ziet ook in dat een 3e ook bij mij terecht zal komen qua opvoeding omdat hij veel werkt (eigen bedrijf, man type workaholic).
Kortom, heel verhaal maar ben eigenlijk nog niets verder en rabbelen de hormonen in rap tempo door mijn lichaam.
Fijn dat er meer mensen zijn met dit "probleem".
Groetjes Es
Ook ik kan me aansluiten bij dit "probleem".
Wij zijn in het trotse bezit van 2 lieve gezonde jongens van bijna 4 en ruim 1,5 en ook bij mij kriebelt het van alle kanten.
Na de 1e verjaardag van de jongste kwamen de kriebels weer omhoog. Nu hadden we het er wel eens over gehad en beide hadden we toen zoiets van 2 jongens is mooi.
Dus heb ik het nog een hele tijd voor me gehouden en zo'n 2 maand terug heb ik het mijn man toch maar gemeld omdat de hormoontjes weer fladderen.
Zijn reactie was nee ik vind 2 mooi en we houden het zo.
Wel zei hij, als jij er nou diep ongelukkig van wordt dan gaan we wel voor een derde, maar ook ik vind dat geen goed idee.
Jullie kwamen met verhalen dat je dan misschien verweten kan worden dat door jou de 3e er is en dat je dan een stapje terug moet doen.
Ik dacht dus ook nog als het er wel zou komen en ik zou het kindje in mijn armen hebben, dat ik dan ga denken, door mij ben je hier maar je papa vond je 2 broertjes genoeg .(alhoewel hij wel zegt dat mocht het zo zijn hij er net zo blij mee zou zijn als met de andere 2)
Nu hebben we er gisteren een heel goed gesprek over gehad zonder verwijten over en weer (er waren meerdere onderwerpen alleen wel minder "zwaar" hoor) en toen we dan eindelijk in het donker onder de wol lagen zei ik tegen hem, je denkt er maar heel goed over na, als je van gedachten kunt en wilt veranderen hoor ik het wel van je, ik vraag er niet meer naar (lastig maar goed hihi).
Waarop hij zei, moeten we het dan maar doen...
En ja dat vond ik op dat moment niet goed om binnen een uur te beslissen dat het goed is terwijl je eerst 2 genoeg vind.
(jaja vrouwen...'t is ook nooit goed he)
Hij ziet op zich geen bezwaren zoals financieel, ruimte enz.
Maar ook geen enorme plus punten en ik moet toegeven dat ik ook wel eens twijfel of het qua drukte enz te doen is maar ja, als je het niet probeert (gewoon doet dus) dat je het nooit zult weten. Hij noemt ook dingen van als er 3 zijn trekken er straks 2 naar elkaar toe en is er 1 over...
Hij ziet ook in dat een 3e ook bij mij terecht zal komen qua opvoeding omdat hij veel werkt (eigen bedrijf, man type workaholic).
Kortom, heel verhaal maar ben eigenlijk nog niets verder en rabbelen de hormonen in rap tempo door mijn lichaam.
Fijn dat er meer mensen zijn met dit "probleem".
Groetjes Es
! Roosje en Es, hoewel ik 3 kinderen heb (5, 3 en 1), en dus precies wat jullie zouden willen, heb ik hetzelfde gevoel voor een 4e. Man wil gewoon niet. Het is nu al zo druk, en hij heeft dat gevoel gewoon niet. Hij begrijpt ook wel dat ik het wel wil, maar hij wil niet.