Mijn verhaal begint in december 2003 op de dag dat Amalia werd geboren zijn wij er achter gekomen dat we in verwachting waren. We hebben het toen ook direct aan onze ouders verteld. In januari zou ik 12 weken zijn en moest ik voor het eerst naar de huisarts, die doen hier de bevallingen. Het hartje was al heel goed te horen, en omdat ik niet meer goed wist wanneer dat ik voor het laatst had gemenstrueerd moest ik naar het ziekenhuis om een termijn echo te laten doen. En ook omdat ik erg snel groeide, ik had met twaalf weken eigenlijk een positie broek moeten hebben. Midden februari 2004 ben ik samen met mijn man en mijn moeder naar het ziekenhuis gegaan om een echo te laten maken. En wij bleken in verwachting te zijn van een tweeling. Na al vlug van de schrik te zijn bekomen waren we dolgelukkig. Een tweeling geweldig.
Op 27 april is mijn man weer eens met me mee gegaan naar een echo hetzij wel op aandringen van mijn kant, ik zei tegen hem dan kan jij ze ook nog eens zien. De gynaecoloog vroeg hoe het met me ging, ja goed alleen voel ik het ene kindje niet zoveel, maar de vorige keer was mij verteld dat dat kwam omdat die achter lag. Volgens de gin maakte dat niet uit, mijn gelukzalige wereld begon op dat moment een beetje af te brokkelen. En inderdaad mijn bange voor gevoelens waren uitgekomen, een kindje was helaas overleden in mijn buik en de andere was nog levend en deed het erg goed. Ik heb de gynaecoloog gevraagd of ik spontaan kon bevallen en hij vertelde me dat dat niet kon. Ik moest met een overleden kindje en een levend kindje de 40 weken vol maken.
Ik heb gehuild en gehuild we zijn toen ook direct naar mijn ouders gereden en ik heb daar mijn verhaal kunnen doen. We zijn toen wel weer naar huis gereden en geprobeerd te slapen. Mijn man moest de volgende dag werken en hij wilde dat ook graag, was voor hem ook even een afleiding zo kon hij er met zijn collega’s er over praten.Ik heb toen 3 uur met mijn moeder gebeld en ben naar de huisarts gegaan. Die heeft nog eens geïnformeerd over een eventuele spontane bevalling. Maar belde mij met de mededeling dat het echt niet kon. Goed ik was weer wat gerust gesteld en heb de volgende nacht geprobeerd te slapen. Midden in de nacht werd ik wakker en had buikpijn. Ben naar beneden gegaan en heb wat rond gewandeld wat in mijn dagboekje geschreven. Maar de buikpijn bleef, maar ja wat wil je ik had ook veel stress door wat ons was overkomen. ’s Ochtends wilde ik niet dat mijn man naar zijn werk ging en ik heb het ziekenhuis gebeld of ik misschien harde buiken had. Ik kon langs komen, had niets bij me daar aangekomen was er net een wisseling en moest ik even wachten. Ik kreeg een echo en daarop konden ze zien dat Luna ingedaald was en Sterre lag helemaal bovenin. Ook had ik al 4 cm ontsluiting en als ik een pers wee had mocht ik persen. Ik had op een gegeven moment zo’n kramp dat ik heb geperst en Luna werd geboren. Ik denk zelf niet dat dat een pers wee was want bij Sterre waren ze veel sterker.
Luna woog 345 gram en was met ongeveer 20 weken zwangerschap gestorven. Toen ik beviel was ik 25 weken en 1 dag zwanger.
Toen Luna was geboren hielden de weeën direct op. Ik kreeg een infuus om de weeën verder te remmen. Mijn ouders zijn later die dag nog even langs geweest en hebben Luna bekeken. Ik werd in de avond over geplaatst naar Zwolle omdat als Sterre toch eerder kwam ze daar de meeste kans maakte. Mijn man heeft enkele spullen opgehaald en is toen achter ons aangereden naar Zwolle. Hij heeft die nacht ook bij me op de kamer geslapen, dat was echt super, iets veiligs bij me.
Ik heb hier in totaal 2 weken gelegen zonder weeën, helaas ontwikkelde ik een infectie omdat mijn baarmoeder een open was geweest. Ik kreeg toen harde buiken door mijn weeën remmers heen en ik wist toen zelf wel dat het door ging zetten. Mijn man was die dag ervoor weer naar huis toe gegaan om weer aan het werk te gaan en om te klussen. Hij is toen in ongeveer 40 minuten naar Zwolle gereden. (Het was wel ’s nachts).
Ik heb toen nog zwaardere weeën remmers gekregen maar de volgende dag kwam uit mijn bloed onderzoek dat ik een infectie had en het was beter dat Sterre werd geboren. Mijn weeën remmers zijn gestopt en om half 2 kreeg ik weer weeën. Sterre is om 19.40 geboren met een gewicht van 820 gram. Ze had een apgar score van 8 en 8. Ben ik wel trots op.
Ze is toen aan de beademing gekomen en met drie dagen gaf ze aan dat ze niet meer beademd hoefde te worden ze heeft toen Cpap gekregen zonder zuurstof. Dat ging erg goed totdat ze een infectie aan haar lange lijn kreeg. Ook had ze op dat moment een open ductus en ze dachten dat ze daar veel last van zou kunnen hebben. Ze hebben haar hier medicijnen voor gegeven die ervoor zorgen dat dat bloedvat krimpt zodat hij sluit en verschrompeld. Maar dat werkte niet ze hield toen heel veel vocht vast. Dit hebben ze toen nog een keer herhaald en ook dat hielp niets. Ze is toen overgeplaatst naar Groningen omdat ze daar gespecialiseerd zijn in hart problemen en operaties want ze zou moeten worden geclipt. Toen we daar aankwamen was ze zo ziek dat er een kans bestond dat ze weer aan de beademing kon komen. Gelukkig is dat niet door gegaan.
Toen ze helemaal opgeknapt was van die infectie was de ductus zich aan het sluiten en hoefde ze nog niet geopereerd te worden. En als ze zo door ging mocht ze ook snel naar huis. Wat waren we blij, maar helaas kreeg ze weer een infectie waarschijnlijk van de buurman. Weer antibiotica en maar vechten. Ze knapte toen erg snel op. Ze moest toen alleen nog van de Cpap af en aan de low flow en dan mochten we naar Leeuwarden toe. Ook dat heeft mevr zelf geregeld, ze trok de Cpap er zelf steeds uit en anders kroop ze wel naar de andere hoek van de couf. De verpleging had toen zoiets van we gaan het gewoon proberen. Dat ging zo goed dat we op 23 juni naar Leeuwarden mochten.
Hier moest ze nog groeien en leren drinken. Ze was te klein om aan te leggen. We hebben het wel gedaan maar dan dronk ze maar een beetje. Ook kon ze zich zelf al heel goed warm houden in de couf, iets te goed. Ze hadden op een gegeven moment de deurtjes al open maar ze mocht nog niet in een gewoon bedje omdat ze nog geen 2 kilo was. Ze hebben het op 14 juli eindelijk gedaan en onze kleine meid sliep voor het eerst onder dekentjes. Ik kon toen helemaal moeilijk bij haar vandaan komen. Op 21 juli was de grote dag ze mocht naar huis. Ruim 3 weken voor mijn uitgerekende datum hadden we haar thuis.
Ze woog toen 1940 gram.
Die hele nacht niet geslapen, bang dat haar iets zou over komen.
We moesten in september terug komen in het ziekenhuis in Groningen om te kijken of de ductus al was gesloten en gewoon een controle. De kinderarts hoefde haar pas na een jaar weer terug te zien maar de cardioloog wilde haar toen met een half jaar weer terug zien.
Dat was op 8 maart 2005. Er werd toen weer een echo van het hartje gemaakt en… de ductus was DICHT geen operatie. We zijn zingend door de ikea gelopen.
Tijdens de controle vertelde ik de kinderarts dat ze nog niet zoveel deed. Ze kon toen haar hoofdje optillen, en rollen van de buik naar de rug maar nog niet anders om. Oh nee dacht Sterre dacht wel dat ik dat kan. En madame rolt gewoon in een keer om, sta ik daar met mijn mond vol tanden te kijken naar mijn dochter en naar de kinderarts. Sorry maar dat kon ze nog niet.
Met haar verjaardag ging ze staan zelf en in juni begon ze wat langs dingen te lopen, stoelen tafels. En sinds oktober loopt ze helemaal los. Dit durfde ze eerst niet goed.
En ze is nu bezig om ons de oren van ons hooft af te kleppen. Ze leert ineens zoveel nieuwe woorden, echt geweldig.
Hoe zwaar ze nu is weet ik niet, maar ze doet het super en wij zijn ongelofelijke trots op haar.
Zo dit is mijn lange verhaal.
Groetjes Sigrid
