Hoi,
Mijn bevalling was zwaar, hoewel ik dat zelf niet zo ervaren heb (alleen het laaste uur). Cas was niet ingedaald en toen ik 39 weken zwanger was braken mijn vliezen (naar dagen van voorweeen, elke keer als ik dacht dat het begon, stopten de weeen weer). Mijn vliezen braken 's avonds om 11:00. Om 3:00 in de nacht naar het ziekenhuis gegaan omdat Cas nog steeds niet was ingedaald en heel hoog zat (we hadden de tas niet gepakt omdat ik echt graag thuis wou bevallen). In de ochtend zwakte mijn weeen af en ik kreeg weeenopwekkers. Gelukkig kreeg ik snel een ruggeprik (was er ook nooit vanuit gegaan dat ik pijnstillers nodig zou hebben) omdat Cas in de middag nog niet was ingedaald. Rond 17:00 daalde hij eindelijk in en kreeg in ontsluiting. Rond 20:00 (wel fijn, van geen ontsluiting naar alles in een paar uur) mocht ik persen. Was heel blij, omdat ik dacht dan toch een 'normale' bevalling zou kunnen hebben (er was al gesproken over een keizersnee). Na twee uur persen moest ik stoppen. Cas zat vast en kwam niet voorbij het schaambotje. Ik had ook tijdens het persen maximale weeenopwekkers gehad en ze hadden de ruggeprik volledig verwijderd en ik moest ongeveer een uur wachten tot de operatie. Dat was echt rot. Volledige persweeen en niet meer echt mogen persen. Heel fijn toen de ruggepik voor de operatie kwam en ik vond de keizersnee erg meevallen. 24 uur later is Cas geboren. Het herstel van de operatie vond ik wel zwaar, het is best een zware operatie en ik moest ook nog bijkomen van 24 uur 'bevallen'. Maar al met al vond ik het meevallen, denk ook omdat ik redelijk snel pijnstillers heb gehad en snel hersteld ben van de operatie. Na 2 weken zat ik weer op de fiets. Vind het wel erg jammer dat ik de volgende keer in het ziekenhuis moet bevallen, maar het zou nog op de natuurlijke manier kunnen. Cas was een sterren kijker en zat daarom vast (keek naar mijn buik ipv naar mijn rug). En het is waar, als ik nu naar hem kijk ben je het ook (bijna) vergeten.
Groetjes Irma
Mijn bevalling was zwaar, hoewel ik dat zelf niet zo ervaren heb (alleen het laaste uur). Cas was niet ingedaald en toen ik 39 weken zwanger was braken mijn vliezen (naar dagen van voorweeen, elke keer als ik dacht dat het begon, stopten de weeen weer). Mijn vliezen braken 's avonds om 11:00. Om 3:00 in de nacht naar het ziekenhuis gegaan omdat Cas nog steeds niet was ingedaald en heel hoog zat (we hadden de tas niet gepakt omdat ik echt graag thuis wou bevallen). In de ochtend zwakte mijn weeen af en ik kreeg weeenopwekkers. Gelukkig kreeg ik snel een ruggeprik (was er ook nooit vanuit gegaan dat ik pijnstillers nodig zou hebben) omdat Cas in de middag nog niet was ingedaald. Rond 17:00 daalde hij eindelijk in en kreeg in ontsluiting. Rond 20:00 (wel fijn, van geen ontsluiting naar alles in een paar uur) mocht ik persen. Was heel blij, omdat ik dacht dan toch een 'normale' bevalling zou kunnen hebben (er was al gesproken over een keizersnee). Na twee uur persen moest ik stoppen. Cas zat vast en kwam niet voorbij het schaambotje. Ik had ook tijdens het persen maximale weeenopwekkers gehad en ze hadden de ruggeprik volledig verwijderd en ik moest ongeveer een uur wachten tot de operatie. Dat was echt rot. Volledige persweeen en niet meer echt mogen persen. Heel fijn toen de ruggepik voor de operatie kwam en ik vond de keizersnee erg meevallen. 24 uur later is Cas geboren. Het herstel van de operatie vond ik wel zwaar, het is best een zware operatie en ik moest ook nog bijkomen van 24 uur 'bevallen'. Maar al met al vond ik het meevallen, denk ook omdat ik redelijk snel pijnstillers heb gehad en snel hersteld ben van de operatie. Na 2 weken zat ik weer op de fiets. Vind het wel erg jammer dat ik de volgende keer in het ziekenhuis moet bevallen, maar het zou nog op de natuurlijke manier kunnen. Cas was een sterren kijker en zat daarom vast (keek naar mijn buik ipv naar mijn rug). En het is waar, als ik nu naar hem kijk ben je het ook (bijna) vergeten.
Groetjes Irma