Wat fijn al jullie reacties! Bedankt voor het meedenken.
Mijn vriend en ik zijn al ruim 13 jaar samen. Hij wil niet trouwen (gevalletje jeugd trauma met gescheiden ouders). Dus ga ik ook nooit zijn naam aannemen. Zelfs al zou hij na zoveel jaar van mening veranderen en wel willen trouwen, dan nog zal ik mijn eigen naam dan willen houden. Ik vind mijn naam mooier dan die van hem, maar ja dat is natuurlijk ook wel beetje waar je mee opgegroeid bent. Mijn ouders zijn wel getrouwd, al 40 jaar geleden, maar mijn moeder heeft altijd haar eigen naam gehouden. Wij hebben de achternaam van m'n vader gekregen. Het geldt inderdaad beide kanten op, dat de ouder van wie het kind de naam niet draagt, altijd zichzelf moet 'bewijzen' of verklaren. Volgens mij zelfs als de ouder op reis zou gaan met de kinderen zonder de ouder die de naam draagt, dan moet je een schriftelijke verklaring hebben dat je de kinderen mee mag nemen. Vroeger werden je kinderen in je paspoort bijgeschreven en was dat vroeger 'bewijs' dat je gezag over de kinderen hebt. Tegenwoordig moeten kinderen, zelfs al baby al, hun eigen ID bewijs hebben, waaruit dan dus niet de band blijkt met de andere ouder. Maar goed, dit geldt natuurlijk als argument voor beide kanten..
Hij is enigst kind, en heeft verder ook geen andere familie meer, dus voor hem is het ook een kwestie dat de naam anders 'uitsterft'. Al zijn er heus wel in Nl meer mensen met die achternaam, maar ja dat is dus geen naaste familie. Ik heb nog wel een zusje, maar haar kind heeft de naam van haar man gekregen. En twee broertjes, maar die zie ik (voorlopig) nog geen kinderen krijgen. Dus voor mij geldt ook dat er vooralsnog geen 'erfgenaam' voor de familie is. Al is er nog wel een kans, en dat geldt voor m'n vriend niet.
Mijn vriend noemt ook als argument dat een aantal van zijn vrienden, die ook niet getrouwd zijn met hun vriendin, ook hun kind(eren) zijn naam hebben gekregen en niet die van de moeder. Dus mijn vriend zou het vreemd vinden als dat bij hem niet het geval zou zijn. Als we zouden kiezen voor mijn achternaam, zal dat sowieso wat afwijkend zijn van 'de norm'. Nu heb ik daar geen enkele boodschap aan, hoe het hoort... Maar ja, mijn vriend is daar wel wat gevoeliger voor.
Ach, ik vind het sowieso vreemd om m'n vriend nog steeds vriend te noemen, terwijl we dus al ruim 13 jaar samen zijn. Het lijkt dan op de een of andere manier toch minder serieus. En als dan straks mijn kind niet mijn naam draagt, krijgt hij voor m'n gevoel het kind, en blijf ik nog steeds soort van 'alleen' staan, mochten we ooit dan wel uit elkaar gaan (al is daar nu absoluut geen aanleiding voor hoor). Het voelt voor mij op de een of andere manier gewoon logischer dat het kind mijn naam krijgt, al merk ik ook wel dat ik dat niet super goed kan uitleggen waarom... Maar tegelijkertijd, de reden om het zijn naam te geven, gewoon omdat dat normaal is, ja daar krijg ik gewoon de kriebels van.
.