komt ie!
Op zaterdag/zondagnacht rond 4 uur werd ik wakker van de eerste weeen......ze voelden direct serieus maar nog goed te doen dus ik besloot te klokken, de ween kwamen meteen om de 4 minuten maar duurden te kort. Ik heb fons niet wakker gemaakt.
S ochtends toen fons wakker werd vertelde ik hem dat ik regelmatig weeen had, en om 12 uur hebben we de verloskundige ook gebeld. Die zouden we rond 18 uur weer bellen. Dat hebben we gedaan en zij is gekomen, hiermee afgesproken dat ze rond 21 uur nog eens kwam. Toen ze kwam bleek ik nog maar 2 cm ontsluiting te hebben en we besloten voor de nacht nog een keer contact te hebben. Zou ik meer ontsluiting hebben zou ze mijn vliezen breken. Om 23 heb ik met fons besloten dat als mijn ontsluiting nog steeds maar 2 cm zou zijn, dat we naar het ziekenhuis zouden gaan, ook al wilde ik heel graag thuis bevallen. Ik zou het gewoon niet trekken met al mijn slaap tekort en dan een marathon bevalling. De weeen moest ik ondertussen stevig wegpuffen. Uiteindelijk hebben we rond 00.30 de VK gebeld, die is gekomen en voelde nog steeds maar 2 cm...........die heeft ons aangeraden om ook richting ziekenhuis te gaan, omdat ze dacht dat het wel eens lastig kon worden. Ze raadde een ruggeprik aan, en hoe medisch geschoold ik ook ben, ik had grote angst voor de ruggeprik.
Om 3 uur waren we in het ziekenhuis en kreeg ik een infuus, werd aangesloten op de monitoring (bloeddruk en hartslag van mij, en een draad op het koppie van maudy voor haar hartslag, en een weeen meter). Toen kwam ook de anesthesist om mij de ruggeprik te geven. Volop in de weeen moest ik in een houding zitten die niet heel comfortabel is. De ruggeprik is drie keer mis gegaan en deed zeer, toen hij eenmaal zat, bleek hij alleen de linkerkant van mijn buik te verdoven. Maar hij kon niet meer voor me betekenen omdat mijn rug een beetje scheef is.
Hierna kreeg ik wee opwekkers en werden mijn vliezen gebroken, maudy had in het vruchtwater gepoept.
Ik had toen 3 cm ontsluiting. En met dat de vliezen gebroken werden kreeg ik persdrang......omdat ik nog maar 3 cm had, mocht ik natuurlijk niet mee persen. Afschuwelijk, niet weg te puffen, maar je kan niet anders.......
Omdat toen al bleek dat maudy het erg zwaar had, hartslag daalde fors tijdens weeen, werd er via mijn vagina een koker ingebracht richting het hoofd van maudy om bloed af te nemen. Uit dat bloed konden ze bepalen hoe zwaar ze het werkelijk had, en dat bleek nog binnen de grenzen te zijn.
Uiteindelijk heb ik om 9 uur in de ochtend gegild dat ik het niet meer uithield van de pijn en dat ik vreselijk moest persen, en toen ze mijn ontsluiting kwamen controleren zat ik om 6-7 cm, toen had ik het niet meer. Hoe moest ik dit dan nog volhouden..........ik had wel erg veel aan fons want die zag op de monitor mijn weeen aankomen en hoe heftig ze zouden worden, en die begon dan af te tellen, nog 10 keer puffen Rim, nog 9 keer puffen.....enz...
Om 10 uur hebben ze nog eens bloed afgenomen bij ons meisje en bleek dat ze het wel zwaarder kreeg. Vond ik niet fijn om te merken, want ik ging me echt zorgen maken.
Uiteindelijk hebben ze om 12 uur nog eens bloed afgenomen bij maudy en toen moest ze er acuut uit. Ik had 8 cm ontsluiting en kon het persen echt niet meer tegenhouden, maar ja, maudy lag verkeerd met haar hoofdje en was nog niet helemaal ingedaald, dus dat persen zou niets worden en de kans op rupturen was groot.
Toen hebben ze besloten de vacuumpomp te gaan gebruiken na dat ik een paar keer geperst had, want het schoot te slecht op en ons ukkie MOEST eruit anders zou ze zuurstof te kort krijgen.
Dus met 8 cm ontsluiting hebben ze me fors moeten knippen, de vacuumpomp gebruikt maar die schoot los, dus dat moest nog een keer.
Uiteindelijk ben ik buitenwesten geraakt, want ik werd wakker uit iets "zwarts" en toen stonden er ongeveer 10 man tegen me te gillen dat ik moest persen. Dat heb ik met mijn laatste oerkrachten gedaan, ze hebben met 2 man aan maudy getrokken en die kwam uiteindelijk als een balletje mens ter wereld, met de navelstreng 2 keer om haar nekje, twee keer om haar buikje en met beide handjes vast.
Maudy was erg slap, bleek en had vies vruchtwater ingeslikt dus ademde slecht tot niet. Ik heb haar 1 seconde gezien en toen werd ze bij me weg getrokken en meegenomen naar een aparte kamer, daarna heb ik haar nog heel snel gezien en toen werd ze weg gebracht naar de neonatologie. We hadden afgesproken dat fons met haar mee zou gaan.
De eerste blikken die ik op ons kindje geworpen heb ben ik me dood geschrokken, ze zag er echt heel slecht uit en haar oogjes waren gezwollen, haar mondje ook en haar tongetje hing naar buiten. Ik dacht echt dat er iets mis met haar was, een mongooltje of zoiets..........
Ik heb haar daarna 4 uur niet meer gezien, want ik moest gehecht worden. Alle lagen, spieren enzo, waren doorgeknipt en uitgescheurd dus ze zijn heel lang bezig geweest. Mijn placenta kwam gelukkig wel snel maar er was een vlies achter gebleven dus die werd nog even vrolijk door de gyn met zijn handen verwijderd.
Al die tijd heb ik alleen maar liggen huilen of ze van me af wilden blijven, ik had er zo'n genoeg van. Ik was uitgeput, wilde weten hoe het met mijn kindje was en wilde haar vasthouden.......maar daar moest ik dus 4 uur opwachten.
Maudy bleek snel op te knappen gelukkig, haar bloedsuiker was wel heel laag dus ze is meteen bijgevoed. Ze was een groot kindje van 4200 gram en 54 cm.........en dat heeft niemand ooit gezien.......daar ben ik heel boos over want er zijn meerdere echo's gemaakt toen ik in het ziekenhuis ging slapen. En daar was ze een gemiddeld kindje zeiden ze, niet heel klein maar zeker ook niet heel groot.........
Al met al heb ik het als een grote slachtpartij ervaren, zeker omdat ik van onder naar boven en alle kanten op ben ingeknipt zonder goede verdoving (ruggeprik werkte immers niet goed) en dat maudy er met bruut geweld uit is getrokken..........
Ook de aanblik van haar toen ze net geboren was is heel traumatisch geweest, heb echt gedacht dat ze het niet zou halen of er iets aan over zou houden.
Fons is met haar mee gegaan, maar ik kreeg ondertussen nauwelijks informatie. Ze zaten aan alle kanten nog aan me te frunniken...........
Al met al ben ik heel blij dat we de keuze hebben gemaakt om naar het ziekenhuis te gaan, was ik toch wel beland omdat maud in het vruchtwater gepoept had, maar toch.
Ik ben ook heel blij dat maudy ontzettend snel opknapte en zelfs de volgende dag alweer mee naar huis mocht, het is een sterk kindje en ze hebben goed gehandeld. Dat besef ik wel.
Maar dat het heel traumatisch was voor mij wordt snel vergeten, ik moet immers blij zijn met een gezond kind.
Toch denk ik dat maudy zo huilt omdat haar start op de wereld zo zwaar en heftig was. Ik knuffel haar heel veel om haar geborgenheid en vertrouwen te geven, heb het gevoel dat ik daarin gefaald heb tijdens haar geboorte..........hoe ik het anders had kunnen doen? Niet! Dat besef ik me ook wel, maar ik had haar zo graag een andere start gegund en dat ze nu lekkerder in haar velletje zou zitten en daar kan ik nog steeds heel verdrietig van worden........
Maar goed, ik geniet met volle teugen van haar, en wil dit zo snel mogelijk achter me laten. Ik praat er wel over met fons, maar de interesse van mensen om je heen vervagen toch snel als het over bevallingen gaat...........nu doet alleen het kindje er nog toe en dat is prima, maar ik moet het geheel nog wel verwerken.
Hoop niet dat ik jullie afschrik met dit verhaal........
Dank voor jullie vraag of ik het toch op wil schrijven, denk dat dat ook goed is in de verwerking er van.......
Dikke kus voor jullie!
