Wauw, wat een weer! Echt helemaal wit, zullen alle kinderen die vandaag weer naar school moeten erg jammer vinden, lijkt me! De vakantie (van mijn man) is voorbij, dus hier ook weer het oude ritme. Christian is vandaag de hele dag elders aan het spelen en eerlijk gezegd ben ik er blij om (oh, ontaarde moeder....). De laatste paar dagen voel ik me niet zo top, echt enorm moe (ik was weer vergeten hoe intens moe je die laatste weken kunt zijn!) en dus ook misselijk, ik had weer sterk het gevoel: laat me allemaal even met rust! Ik denk toch de weerslag van al die feestdagen en vakantiedrukte, stiekem doe je (uit gezelligheid) toch meer dan je eigenlijk zou moeten, he? Heb ook weer meer bandenpijn, harde buiken en rugpijn gehad. Maar nu kan ik dus even lekker relaxen.... hmmm. Kom net mijn bed pas uit, heeeeeeeeeeeeeeeerlijk!
Verder blijft het slapen een beetje knudde, maar ik heb gelukkig een goede nacht achter de rug, dat ik een keer niet wakker lig na iedere plaspauze (om de 2 uur). Maar de nacht ervoor weer ruim 3 uur wakker gelegen en waarom!? Tja. De vorige keer hield Christian me nog wel eens wakker met het lompe gedraai en gegym (en heel vaak de hik), maar deze baby is echt lekker rustig wat dat betreft. Ik voel het vaak genoeg om tevreden te zijn dat alles goed gaat, maar echt meer ook niet. Dus ik lig dan gewoon wakker, grrrr.... En dan zweten, he? Het vriest buiten, ons slaapkamerraam staat open (dus echt lekker fris in de nacht) en ik? Ik lig te zweten alsof het hartje zomer is, mijn nachthemd is vaak echt nat. Poeh, de laatste weken ben ik echt warmbloedig zullen we maar zeggen, ha ha! Het is hier echt de omgekeerde wereld, nu is het mijn man die zegt, brr wat is het koud! En ik kan niets anders dan verbaasd op thermostaat kijken en zien dat het idd maar 17 graden is, en ik heb het niet eens gemerkt... Bizar.
Maar goed het einde komt in zicht en het lijkt erop dat we alle voorbereidingen lekker krap op tijd af hebben, ha ha! De babykamer zal met 37 weken pas echt helemaal af zijn, door feestdagen konden ze de nieuwe vloer niet eerder komen leggen (tja...) en ook geboortekaartje is net pas uitgekozen... Oh, wat een luilakken zijn wij, ha ha. Moet ook nog op zolder kleertjes uitzoeken (en wassen), maxicosi en reiswieg opsnorren en schoonmaken, vluchtkoffertjes (voor mij en voor Christian) inpakken... Het is maar goed dat ik echt absoluut niet voor de 40 weken verwacht te bevallen, ha ha!
@ Bloemetje: fijn dat de verjaardag goed geslaagd is! (alleen jammer van het lekkers, maar ja, mannen...)
Wat slapen betreft, tja, hoort er echt bij he? Eigenlijk wel gemeen van de natuur, denk ik dan, straks ga je nog een bevalling en een jaar gebroken nachten tegemoet, dan zou het toch handig zijn om daar niet doodmoe aan te hoeven beginnen, denk ik dan? Maar ja, blijkbaar moet het op deze manier. Veel sterkte ermee. Ze hebben mij in ieder geval gezegd om als je wakker ligt, om dan wel te blijven liggen, omdat liggen ook rusten is. Ik doe dat dus maar trouw en draai me voor de tienduizendste keer weer moeizaam op de andere zij...
Het is jammer dat je het gevoel hebt dat je vriend meer zou kunnen meeleven, maar ook wel begrijpelijk. Zoals je zelf al zegt, jij hebt zeeen van tijd om er over na te denken en je wordt er constant aan herinnert (door kwaaltjes, schopjes etc), maar de mannen hebben dat echt niet. Die zijn in hun hoofd ook druk met werk, vrienden etc. En het blijft voor hun toch iets verder van hun bed, totdat de kleine er echt is. Mijn man is er weinig mee bezig (veel minder dan eerste keer), maar dat geldt ook voor mij. Ik stoor me er in ieder geval niet aan. We zijn druk met Christian, huishouden en door alle kwaaltjes zit genieten van zwangerschap er ook echt niet in. Wat ik zelf jammer vind, dat ik zo beperkt ben om dingen zelf te doen/maken/halen. Door alle klachten ben ik afhankelijk van mijn man en die heeft alleen in weekend tijd en dan zitten onze zaterdagen zo weer volgepropt. Wellicht heb je zelf daar ook een beetje last van? Sterkte ermee in ieder geval, en anders gewoon eens met hem bespreken?
@ Julia: fijn te horen dat het goed gaat me je toeter, ha ha! En ja, wegen durf ik nog wel, al laat VK me ook iedere keer erop staan, dus kan het niet echt ontlopen. De teller staat nu op 14 kg (bij 35 weken), dus ik denk dat het totaal 18 kg of zo gaat worden? De eerste keer was ik alles zo weer kwijt, dus ik neem aan dat het nu ook niet zo'n ramp zal wezen. Maar het blijft akelig, zoveel kilo aankomen, zelfs al is het voor het goede doel...
Wat bevallen betreft, ik durfde de eerste keer ook niet thuis en ben poliklinisch bevallen. Achteraf met medische indicatie, dus had geen keus meer, maar dat vond ik dus niet erg. Omdat die bevalling zo snel en soepel is verlopen, heb ik wel vertrouwen in mijn lijf en nu wil ik dus graag thuis bevallen, maar het zal nu dus de vraag zijn of dat gaat (of baby goed ligt). En tja, je weet het natuurlijk nooit zeker hoe het gaat lopen en bij een eerste kindje is kans dat een thuisbevalling toch naar ziekenhuis moet ook iets hoger dan bij 2e/3e etc kindjes. Vooral kiezen waar je je prettig bij voelt!
Wij hebben (natuurlijk) al geruime tijd namen, maar die blijven geheim, ha ha, ben al maanden bezig het geslacht geheim te houden dus... Dit keer waren we er snel uit, net als met geboortekaartjes, omdat we inmiddels (van de eerste keer) weten wat onze smaak is, wat bij ons past. Maar bij Christian, pffff, zijn we echt heel lang bezig geweest, ha ha! Ik wens je er veel succes mee.
Moest even lachen, iedereen die nog nooit bevallen is schrikt van dat kraamverband en denkt: hallelujah! Maar geloof me, het is geen overbodige luxe die eerste dagen. Sterker nog, ik raad je aan om alvast 2-3 pakken kraamverband erbij te halen, want wat er in je kraampakket zit is echt binnen 2 dagen op. Persoonlijk vond ik het wel lekker hoor, omdat het zo dik is, een 'kussentje' om op te zitten. Het is toch allemaal beurs en schraal van onderen in het begin.
@ Vlinder: wat leuk om wat uitgebreider van je te horen! Tja, die laatste loodjes, he, ik weet er alles van. We zitten tenslotte in hetzelfde schuitje! Grappig dat je zo'n sterk voorgevoel hebt. Ik had de eerste keer ook zo'n gevoel (eerst dat het een jongen zou zijn, en dat was dus zo), ik wist zeker dat ik pas na 41 weken zou bevallen en idd, Christian is met 41+3 wkn gekomen. Maar de statestieken waren wel iets meer in mijn voordeel dan bij jou, hi hi. Ik las laatst ergens dat slechts 10% van de vrouwen voor week 39 bevalt en het meerendeel na 40 weken. Maar wie weet, iemand moet er vroeger bij zijn, dus misschien heb je het helemaal bij het rechte einde. Spannend! Ik ging er sowieso vanuit dat je (een stuk) eerder zou bevallen dan ik, hoewel het in theorie natuurlijk niet zo hoeft te zijn.
Wat betreft indalen, dat herken ik! Christian is nooit ingedaald (pas tijdens bevalling) dus ik zat ook met dat breken-de-vliezen-dan.. verhaal. Niet echt lekker nee, vooral omdat je het natuurlijk niet weet of het gaat gebeuren en wanneer dan. Maakt het wel een beetje extra spannend, he? Achteraf natuurlijk niets gebeurd, mijn vliezen braken pas na 8 cm ontsluiting in het ziekenhuis, en dat is eigenlijk een beetje langs me heengegaan omdat ik te druk was met weeen wegpuffen, ha ha. Dit kindje is trouwens ook nog steeds niet ingedaald, maar 2e kindjes dalen sowieso pas een stuk later in.
Veel succes met wassen en geniet van die kleine rompertjes aan de lijn! Ik beleef er weinig lol meer aan, ha ha, krijg de gewone bergen was al nauwelijks weg... En die worden straks alleen maar groter, bleh...
