Nou, dan nu mijn verhaal...
Ik zag dat ik op de dag van bevalling (rond 11:30 uur) nog gereageerd had hier, met het gevoel dat er wel niets zou gebeuren, ha ha! Maar goed hoe ging het verder?
Ik had dus wat onregelmatige krampen, het rommelde, maar ging weer weg. Kwam weer terug en ging weer weg. Ben zoals altijd gaan slapen en werd rond 15:00 uur wakker gemaakt door huilen van Christian. Niet lang daarna toch weer een flinke kramp en ik voelde dat buik hard werd, dus toch wel een (voor?)wee. Een tijdje later weer een, en tijdje later weer 1, ik denk zo om de 15 minuten. Toch de neiging tot regelmaat, dacht ik verward en vanaf 16:00 uur ben ik echt gaan kijken op de klok. Pijn werd ook pittiger, moest toch wel zuchten, dus geen twijfel hoor, echte weeen! Ze kwamen om de 5 minuten en bleken toch ook al bijna 1 minuut te duren. Opa en oma gebeld om Christian op te halen en om 17:00 uur de VK gebeld. Het was nu dus toch begonnen!
Tja, en toen? Toen ging het allemaal erg snel. Vanaf 17:00 uur kwamen de weeen plotseling om de 2 minuten en toen VK rond 17:20 uur binnenkwam stond ik al heftig te puffen. In dat dikke uur bleek ik al 6 cm ontsluiting gemaakt te hebben! Dus VK bleef, ging alles klaarzetten en de weeen werden erg pittig (zoals ik me van Christian nog kon herinneren). Toch kon ik het nu beter verdragen omdat ik nu niet in paniek raakte (zoals bij Christian wel een beetje het geval was) en wist dat het dan ook snel voorbij zou zijn. Rond 18:10 had ik 9 cm ontsluiting, maar vliezen waren nog steeds intact en hoofdje moest eigenlijk nog indalen. Inmiddels had ik al wel persdrang (zo vreselijk als het nog niet mag, pfff) en ik was blij dat VK zei dat ik een beetje mocht meeduwen op het einde van een wee, in de hoop dat zo de vliezen zouden breken. En ja, om 18:23 uur, pats! Ik voelde de knap en enorme plens water ging alle kanten op. Ik voelde bijna letterlijk hoe het hoofdje plots zakte, opeens echt enorme druk van onderen en mijn bekkenbodem begon flink te branden (zoals bij de laatste paar persweeen bij Christian). Ik schreeuwde: "Ik moet poepen!". VK riep naar mij: "Karin, NU op de rug, pak je benen!"
Kon meteen beginnen met persen en 4 minuten later, om 18:27 uur kwam Eveline...
Wat een opluchting weer! En een snelle bevalling dus, van 2,5 uur... Ik was wel wat ingescheurd, maar VK gaf al aan dat het niet te voorkomen was geweest, gezien de snelheid. Een paar hechtingen was genoeg (ik heb er helemaal geen last van).
Ik lag dus helemaal trots en voldaan in mijn eigen bed, zo opgelucht dat alles achter de rug was en mijn meisje bij me lag. En toen werd het tijd om haar te wegen: 4520 gram (!) en 53 cm lang... Een heel stuk groter dus dan iedereen had gedacht! En daar zat 'm ook het probleem... Ze was zo groot dat ze in risicogroep viel van lage bloedsuikers na de bevalling (die kunnen leiden tot coma en hersenbeschadiging als je het niet behandeld) en volgens protocol moest ze 24 uur ter observatie worden opgenomen in het ziekenhuis om de bloedsuikers te kunnen controleren (en dus zo nodig in te grijpen). En het liefst zo snel mogelijk na de bevalling... pfff... Wat een ontzettende domper! Ik kon wel janken. Was alles zo voorspoedig gegaan, moesten we alsnog naar het ziekenhuis... Ik heb nog even kunnen douchen, moest me dus meteen aankleden, en koud 2 uur na mijn bevalling zat ik in de (eigen) auto op weg naar het ziekenhuis (niet leuk!).
In het ziekenhuis werd haar bloedsuiker gecontroleerd en die was idd krap, dus moest ze bij iedere voeding geprikt worden :-((. Na de 24 uur observatie was het nog steeds niet goed genoeg en moesten we helaas nog een nacht blijven. Het positieve was wel dat ze weliswaar krap zat, maar dat het nog net niet nodig was om in te grijpen met flesvoeding of infuus (gelukkig). Mede omdat borstvoeding goed op gang kwam, wilde de kinderarts het nog wel aanzien. En uiteindelijk in de loop van 2e dag kregen we groen licht om naar huis te gaan. Wat was ik blij, want verblijf op de kraamafdeling was echt waardeloos... En Eveline is een stuk rustiger en tevredener sinds we thuis zijn, dus ik denk dat zij het ook echt niets vond!
Nu proberen we (met kraamhulp) langzaam weer in ritme te komen en te wennen aan elkaar. Borstvoeding gaat redelijk, maar aanleggen is moeizaam, heb helaas al een paar tepelkloven te pakken. Christian houdt zich goed, begint met de dag meer interesse voor "bebe" te krijgen, maar is soms wel wat onrustig van al die nieuwe, vreemde dingen om hem heen. Ach, het heeft zijn tijd nodig, voor ons allemaal...
Ik heb even niet de tijd en energie om te reageren op iedereen, maar ik denk wel aan jullie hoor!
(en mooie dromen: nu jij!)
Ik zag dat ik op de dag van bevalling (rond 11:30 uur) nog gereageerd had hier, met het gevoel dat er wel niets zou gebeuren, ha ha! Maar goed hoe ging het verder?
Ik had dus wat onregelmatige krampen, het rommelde, maar ging weer weg. Kwam weer terug en ging weer weg. Ben zoals altijd gaan slapen en werd rond 15:00 uur wakker gemaakt door huilen van Christian. Niet lang daarna toch weer een flinke kramp en ik voelde dat buik hard werd, dus toch wel een (voor?)wee. Een tijdje later weer een, en tijdje later weer 1, ik denk zo om de 15 minuten. Toch de neiging tot regelmaat, dacht ik verward en vanaf 16:00 uur ben ik echt gaan kijken op de klok. Pijn werd ook pittiger, moest toch wel zuchten, dus geen twijfel hoor, echte weeen! Ze kwamen om de 5 minuten en bleken toch ook al bijna 1 minuut te duren. Opa en oma gebeld om Christian op te halen en om 17:00 uur de VK gebeld. Het was nu dus toch begonnen!
Tja, en toen? Toen ging het allemaal erg snel. Vanaf 17:00 uur kwamen de weeen plotseling om de 2 minuten en toen VK rond 17:20 uur binnenkwam stond ik al heftig te puffen. In dat dikke uur bleek ik al 6 cm ontsluiting gemaakt te hebben! Dus VK bleef, ging alles klaarzetten en de weeen werden erg pittig (zoals ik me van Christian nog kon herinneren). Toch kon ik het nu beter verdragen omdat ik nu niet in paniek raakte (zoals bij Christian wel een beetje het geval was) en wist dat het dan ook snel voorbij zou zijn. Rond 18:10 had ik 9 cm ontsluiting, maar vliezen waren nog steeds intact en hoofdje moest eigenlijk nog indalen. Inmiddels had ik al wel persdrang (zo vreselijk als het nog niet mag, pfff) en ik was blij dat VK zei dat ik een beetje mocht meeduwen op het einde van een wee, in de hoop dat zo de vliezen zouden breken. En ja, om 18:23 uur, pats! Ik voelde de knap en enorme plens water ging alle kanten op. Ik voelde bijna letterlijk hoe het hoofdje plots zakte, opeens echt enorme druk van onderen en mijn bekkenbodem begon flink te branden (zoals bij de laatste paar persweeen bij Christian). Ik schreeuwde: "Ik moet poepen!". VK riep naar mij: "Karin, NU op de rug, pak je benen!"
Kon meteen beginnen met persen en 4 minuten later, om 18:27 uur kwam Eveline...
Wat een opluchting weer! En een snelle bevalling dus, van 2,5 uur... Ik was wel wat ingescheurd, maar VK gaf al aan dat het niet te voorkomen was geweest, gezien de snelheid. Een paar hechtingen was genoeg (ik heb er helemaal geen last van).
Ik lag dus helemaal trots en voldaan in mijn eigen bed, zo opgelucht dat alles achter de rug was en mijn meisje bij me lag. En toen werd het tijd om haar te wegen: 4520 gram (!) en 53 cm lang... Een heel stuk groter dus dan iedereen had gedacht! En daar zat 'm ook het probleem... Ze was zo groot dat ze in risicogroep viel van lage bloedsuikers na de bevalling (die kunnen leiden tot coma en hersenbeschadiging als je het niet behandeld) en volgens protocol moest ze 24 uur ter observatie worden opgenomen in het ziekenhuis om de bloedsuikers te kunnen controleren (en dus zo nodig in te grijpen). En het liefst zo snel mogelijk na de bevalling... pfff... Wat een ontzettende domper! Ik kon wel janken. Was alles zo voorspoedig gegaan, moesten we alsnog naar het ziekenhuis... Ik heb nog even kunnen douchen, moest me dus meteen aankleden, en koud 2 uur na mijn bevalling zat ik in de (eigen) auto op weg naar het ziekenhuis (niet leuk!).
In het ziekenhuis werd haar bloedsuiker gecontroleerd en die was idd krap, dus moest ze bij iedere voeding geprikt worden :-((. Na de 24 uur observatie was het nog steeds niet goed genoeg en moesten we helaas nog een nacht blijven. Het positieve was wel dat ze weliswaar krap zat, maar dat het nog net niet nodig was om in te grijpen met flesvoeding of infuus (gelukkig). Mede omdat borstvoeding goed op gang kwam, wilde de kinderarts het nog wel aanzien. En uiteindelijk in de loop van 2e dag kregen we groen licht om naar huis te gaan. Wat was ik blij, want verblijf op de kraamafdeling was echt waardeloos... En Eveline is een stuk rustiger en tevredener sinds we thuis zijn, dus ik denk dat zij het ook echt niets vond!
Nu proberen we (met kraamhulp) langzaam weer in ritme te komen en te wennen aan elkaar. Borstvoeding gaat redelijk, maar aanleggen is moeizaam, heb helaas al een paar tepelkloven te pakken. Christian houdt zich goed, begint met de dag meer interesse voor "bebe" te krijgen, maar is soms wel wat onrustig van al die nieuwe, vreemde dingen om hem heen. Ach, het heeft zijn tijd nodig, voor ons allemaal...
Ik heb even niet de tijd en energie om te reageren op iedereen, maar ik denk wel aan jullie hoor!
(en mooie dromen: nu jij!)
)