miskramen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Heb lang getwijfeld om dit te vertellen maar toch denk ik dat het voor mezelf goed is en ook voor andere lotgenoten. Ik ben een moeder van 1 dochter van 4 jaar. Op haar heb ik relatief lang moeten wachten, bijna 2 jaar. Vervolgens heb ik de afgelopen 2,5 jaar 5 miskramen gehad, allemaal binnen de 12 weken. Op dit moment is de 5e miskraam aan de orde. Hoe lang het duurt voordat alles weg is is weer afwachten. Ben al in de medische molen beland en heb een chromosomen onderzoek gehad, waar niks raars uitkwam en een hysteroscopie; een baarmoederonderzoek waar nogal wat polieptueus weefsel is weggehaald. Na dit onderzoek in juni van dit jaar ben ik relatief snel zwanger geraakt; na 3 maanden. Helaas opnieuw niet voor lang. Ik vraag mij af of er meer vrouwen zijn die na zoveel miskramen toch nog een gezond kindje hebben gekregen. Want ik heb het gevoel dat mijn lichaam me nu toch aardig in de steek laat. Er zijn mensen in mijn omgeving die zeggen. Joh stop er toch mee je hebt een gezond kind. Maar ik kan het nog niet afsluiten. Ik ken het gevoel van geluk en dat wil ik zo graag nog een keer meemaken. Ik ben nu het traject van IUI ingeslagen en ben daar voor deze miskraam 1 keer zwanger van geraakt (ging dus ook mis). Als alles achet de rug is, kan nog wel 2 a 3 weken duren, zullen we onze pogingen toch weer oppakken. Kan iemand me haar ervaringen vertellen over deze ellende. En hoe verwerk je telkens deze teleurstelling?
Inez
 
Hoi Inez,

Ik herken je probleem!
Ik heb zelfs 3 gezonde kinderen uit mijn eerste huwelijk..de oudste is 9 en de tweeling is 5.
Ben inmiddels gescheiden en opnieuw getrouwd met een schat van een man.
Op een gegeven moment begon het te kriebelen..een kindje van ons samen.
Dus..aan de slag...

Maar helaas...
De 1e zwangerschap was een buitenbaarmoederlijke.
De 2e t/m de 6e zwangerschap miskramen tussen de 6 en 9 weken.

Je vraagt je af: hoe kan dit?
Ik heb er toch 3?

Op aanraden van de gyn. een chromosomenonderzoek laten doen..maar alles was oke!
Wel bleek uit een bloedonderzoek dat ik een erfelijke verhoogde kans heb op trombose.

En nu...ben ik bijna 24 zwanger van ons kindje!!!

Ik zou zeggen...hoe pijnlijk alles ook is... geef de moed niet op!
Ik weet zeker, ook voor jou en je man gaat het goedkomen.

En laat de mensen maar kletsen over dat je er al eentje hebt enzo..je moet op je eigen gevoel afgaan!
Bij mij was dat nog erger..mensen zeiden: wat doen jullie jezelf aan..jullie hebben er samen al 4(mijn man heeft een dochtertje uit zijn vorige huwelijk).

Ben zo blij dat we op onze eigen gevoelens zijn afgegaan!

Ik wens je heel erg veel sterkte en je mag me altijd mailen als je je verhaal kwijt moet of wat dan ook.

Groetjes Monique
oscar_monique_arenz@hotmail.com
 
Hoi monique,
Wat leuk een reactie te krijgen van een "lotgenoot". Hier put ik troost uit. Ik ga je zeker even emailen; dat werkt gewoon wat sneller. Heb in mijn eigen omgeving weinig vrouwen die zoveel miskramen hebben gehad, waardoor je moeilijker begrip en steun kunt vinden. Nogmaals bedankt voor je reactie en tot mails,
Inez
 
hoi inez,
bedankt voor je reactie op mijn berichtje, Wat ook fijn was dat je me ook iets kon vertellen over trombose neiging/stolling, dan hoef ik me niet meer zo onzeker te voelen.
Ik ben nu 3 keer zwanger geweest en drie keer is het fout gegaan....kan ik straks wel weer van een volgende zwangerschap genieten?? Hoe ging jij daar mee om? ik wens je veel sterkte!!
ps wat is ivi??
veel liefs diane
 
hoi inez,
Hoe gaat het met je, met mij gaat naar omstandigheden alles goed.
Wat betreft het positief blijven dat probeer ik ook, al is dat op sommige momenten best wel moeilijk ( mijn zusje is nu 25 weken zwanger) en word ik dus heel erg met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben vorige week weer voor het eerst ongesteld geworden, en we willen het wel weer gaan proberen ( we hebben groen licht gekregen van de gyn ) maar ik moet wel direct aan de bel trekken als ik zwanger ben ( moest ik toch al ivm de bbzwangerschap) maarja nieuwe ronde, nieuwe kansen, en misschien is het bij mij vier keer is scheepsrecht.

Jullie maken ook een zware tijd door zeg, trekken jullie het nog wel!
Het lijkt me dat je zo wanhopig word!
Of valt dat mee?

Ik hoop snel weer wat van je te horen,
veel liefs diane
 
hoi inez,

Hoe gaat het met je?
Je vroeg hoe het bij mij elke keer is gegaan nou hier komt mijn verhaal in 't kort:
Vorig jaar maart (2002) ben ik gestopt met de pil, een keer ongesteld geworden, en het was meteen raak, test was positief dus ik heb meteen de huisarts gebeld en ik mocht meteen langs komen om nog een test te doen, 5 min later kreeg ik de uitslag en die was negatief?? nou ja, ik werd na een kleine twee weken ongesteld? dus het zal dan wel, maar die ongesteldheid bleef maar, en na 6 weken kon ik niet meer, ik was helemaal op. Mijn vriend zei het word nu wel tijd dat je een keer naar de huisarts gaat. Zo gezegd zo gedaan, en hij zei jij komt ook lekker op tijd als je ZWANGER bent.
Zwanger?? de assistente zei toen dat de test negatief was, ( had ze me een andere uitslag gegeven) maar in ieder geval werd ik meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis en ik kon meteen blijven. Heb daar weer een zwangerschapstest moeten doen, en die was positief maar er zat niets in mijn baarmoeder. Het zat in mijn eileider, we waren er net op tijd bij, want mij eileider stond op knappen, mijn buikholte was al volgelopen met bloed.
Maar ik heb gelukkig een eileider sparende operatie gehad. Dit alles was juni 2002 ( ik was 9 weken zwanger ).
In maart 2003 kwam ik erachter dat ik weer zwanger was , alles ging hartstikke goed, maar ik kreeg wel elke week een echo omdat de eerste niet in mijn baarmoeder zat. Alle echo's waren goed, we hebben het elke week zien groeien, inmiddels had ik al een afspraak staan bij de verloskundige, want ik was nu immers "gezond zwanger" . Ik kreeg nog een echo voordat ik naar de verlosk, ging, maar helaas klopte het hartje niet meer ( ik had nergens last van! )
We hebben toen meteen een curretage afgesproken en ik ben toen na een week gecurreteerd. ( ik was toen ook 9 weken zwanger toen we zagen dat het hartje niet meer klopte) helaas was de curretage niet volledig en moest ik na 4 weken nog een keer gecurreteerd worden. ( april& mei 2003) Toen ik voor de derde keer zwanger was ( ik kwam er achter eind augustus) ging het na 8 weken mis ( weer op een controle echo, en weer geen verschijnselen ) en toen ben ik na twee dagen gecurreteerd, want ik kon niet meer lopen van de pijn en verloor veel bloed. Ik heb nog geen kinderen, en heb soms het idee dat mijn lichaam mij in de steek laat! Ken je dat gevoel??
Nou. dit is in 't kort mijn verhaal..

Ik wens je veel sterkte, heel veel liefs diane
 
hoi inez,

Hoe gaat het met je?
( je weet wat ik bedoel )

Ik ben pas 25 jaar en heel veel mensen zeggen tegen me, oohh je bent nog hartstikke jong, je hebt nog alle tijd om kinderen te krijgen....maar dat neemt het verdriet niet weg!!!!!!
Ze zeggen ook vaak...je kan zwanger worden, dus waar maak je je druk om!
Of Je wist het nog maar zo kort, waarom ben je dan zo verdrietig..er zijn zoveel ergere dingen.!!
Je hebt helemaal niets aan dit soort opmerkingen, mensen kunnen pas erover oordelen als ze zoiets hebben meegemaakt..toch??

Sorry, ik moest het even kwijt.
Ik hoop dat alles goed met je gaat.
ik hoor weer van je,
veel liefs diane
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan