he Elin,
bah zeg wat een verhaal, herken er op zich best wat in. Ik ben nu 29, een week na onze mk belde men oudste zus, zwanger. Ik ben blij voor haar maar kan het absoluut niet uiten, heb haar ook geprobeerd uit te leggen, maar ze begrijpt het niet zo goed denk ik. ze probeert dingen te zeggen in de hoop dat ik me beter zou voelen. maar helaas, niet de goede dingen. Ik vind het ook heel moeilijk het voelt niet eerlijk. Ik weet we moeten blijven denken dat er iets mis was en dat ons lichaam het afgestoten heeft. Maar daar kan ik ook niet bij.
Ik ben juist door blijven groeien. Ik moest wekelijks mijn HCG laten prikken totdat het hormoon uit men bloed was dit heeft 6 weken geduurd. Ik pas nog steeds niet alles.
Ik heb ook nog steeds de gedachte heel sterk dat ik anders op 29 april 2009 mama zou worden of zijn.
Ik hoop voor dat je het een plekje kan geven, bedenk dat als je naar de zon kijkt, de schaduw achter je ligt. Ook al was het klein het was wel van jullie, als je heel sterk het gevoel hebt iets te moeten doen moet je dat niet laten.
Proberen positief te blijven, we zijn met zovelen.
Onze dag komt daar ben ik heilig van overtuigd.
kus
