A
Anoniem
Guest
Hoi, ik wil graag meekletsen in dit forum, was al bij een ander forum begonnen, maar daar is het erg stil. Dus voor sommige mensen misschien een bekend verhaal.
Wij zijn in sep 2007 gestopt met de pil, in nov 2008 naar de huisarts geweest omdat het niet lukt. Daar te horen gekregen dat het sperma van manlief niet goed is, te weinig beweegelijke zaadcellen. Doorgestuurd naar de uroloog, Gelukkig bleek er nog enige hoop volgens hem. Na een anti-bioticakuur is er verbetering. Nu mag manlief nog ontstekkingsremmers slikken tot het gelukt is. Als het over 3 maanden niet gelukt is moet ik alsnog voor verder onderzoek. Aan de hand van temperatuurlijsten en ovulatietesten weten we wel dat ik een eisprong heb.
Maar ik heb er nog een probleempje naast, misschien kunnen jullie me tips geven hoe hiermee om te gaan.
Op het moment dat we besloten om naar de dokter te gaan en het aan mijn schoonouders te vertellen (mij ouders wisten het al wat eerder) kregen we het bericht dat mijn zwager en schoonzus wel zwanger waren, binnen een half jaar.
Het is dus ook erg dubbel.
Dus dat is een hele harde klap geweest voor mij, zeker omdat ze heel hard beweerde nog geen kinderen te willen.
Ze waren toen ongeveer 2 jaar bij elkaar, dus had het ook niet helemaal verwacht.
De hele familie had alle ogen op ons gericht, omdat wij in 2007 getrouwd zijn, dus werd het van ons verwacht.
Maar ik kan dus niet met de zwangerschap van hun omgaan, ik kan er niet naar vragen hoe het gaat en het liefste zie ik ze ook niet.
Over 2 weken hebben we een verjaardag van mijn schoonvader en dan hebben hun net een pretecho gehad die ze willen laten zien. Ik zie het dus niet zitten om daarheen te gaan. Maar ik voel me ook schuldig als ik er niet heen ga.
Herkennen jullie zulke gevoelens en hoe gaan jullie hiermee om?
Wij zijn in sep 2007 gestopt met de pil, in nov 2008 naar de huisarts geweest omdat het niet lukt. Daar te horen gekregen dat het sperma van manlief niet goed is, te weinig beweegelijke zaadcellen. Doorgestuurd naar de uroloog, Gelukkig bleek er nog enige hoop volgens hem. Na een anti-bioticakuur is er verbetering. Nu mag manlief nog ontstekkingsremmers slikken tot het gelukt is. Als het over 3 maanden niet gelukt is moet ik alsnog voor verder onderzoek. Aan de hand van temperatuurlijsten en ovulatietesten weten we wel dat ik een eisprong heb.
Maar ik heb er nog een probleempje naast, misschien kunnen jullie me tips geven hoe hiermee om te gaan.
Op het moment dat we besloten om naar de dokter te gaan en het aan mijn schoonouders te vertellen (mij ouders wisten het al wat eerder) kregen we het bericht dat mijn zwager en schoonzus wel zwanger waren, binnen een half jaar.
Het is dus ook erg dubbel.
Dus dat is een hele harde klap geweest voor mij, zeker omdat ze heel hard beweerde nog geen kinderen te willen.
Ze waren toen ongeveer 2 jaar bij elkaar, dus had het ook niet helemaal verwacht.
De hele familie had alle ogen op ons gericht, omdat wij in 2007 getrouwd zijn, dus werd het van ons verwacht.
Maar ik kan dus niet met de zwangerschap van hun omgaan, ik kan er niet naar vragen hoe het gaat en het liefste zie ik ze ook niet.
Over 2 weken hebben we een verjaardag van mijn schoonvader en dan hebben hun net een pretecho gehad die ze willen laten zien. Ik zie het dus niet zitten om daarheen te gaan. Maar ik voel me ook schuldig als ik er niet heen ga.
Herkennen jullie zulke gevoelens en hoe gaan jullie hiermee om?