Goedemorgen!!
Jeetje wat is het weer lang geleden!
Dat komt echt door de verhuizing hoor, het kwam er gewoon echt niet van. Zoveel te doen en te klussen en ophangen en schilderen enz.
Maar nu wonen we er alweer 2 weken en het wordt steeds meer "huis".
Met Jerrel gaat het hartstikke goed in het nieuwe huis. Ik had verwacht dat hij het heel moeilijk zou hebben met het slapen in het nieuwe huis, maar niks hoor. Slaapt heerlijk en voelt zich er erg lekker.
Ik heb echt het idee dat we een nieuwe kans gekregen hebben.
We zouden namelijk eerst uit elkaar gaan, maar door allerlei situaties kwam ik erachter dat ik toch wel heel graag samen wilde blijven.
Gelukkig, had echt niet anders gewild. En toen kregen we zo vlug dit nieuwe huis. De homeopaat is echt een geweldige man, we gaan alledrie naar hem toe en alles lijkt zo een beetje op z'n plek te vallen.
Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel en kon nogal uitvallen tegen mijn zoontje, gewoon door opgekropte dingen van mezelf. Dat gaat nu een stuk beter. Maar helaas, omdat mijn zoontje zo gevoelig is, heeft hij zijn gedrag daar toch wel een beetje op aangepast. En dat vind ik zo erg, ik voel me er verschrikkelijk schuldig om.
Maar de homeopaat was er erg lief over. Hij zei dat er veel gebeurd was en dat dat zijn sporen heeft nagelaten, maar dat we een manier gaan vinden om te zorgen dat alles weer goed komt en daar ben ik wel heel blij mee.
En dan nog leuk nieuws! We gaan volgend jaar in juli trouwen, de precieze datum in juli moeten we nog vast zetten, maar het wordt in ieder geval die maand.
Spannend!! Maar ik heb er wel heel veel zin in. Worden we echt man en vrouw. Heerlijk, zijn we aan toe.
En we gaan nu serieus "klussen" voor een tweede kindje. Ik ben gisteren ongesteld geworden na precies 35 dagen en we hadden besloten na deze ongesteldheid echt te beginnen. Dus nog wachten tot 2 juni, dan beginnen mijn vruchtbare dagen en dan aan de slag. Zelf heb ik het vermoeden dat het de eerste keer gelijk raak zal zijn omdat ik al vanaf januari gewoon zonder pil regelmatig ongesteld ben. Dus de kans is groot dat we "raak schieten" zeg maar.
Spannend he?
Hoe gaat het met jullie allemaal?? Ik las zoveel verhalen dat ik even niet meer weet, nu ik dit zo typ, wie er nou wat geschreven had. Dus moet ik het even algemeen houden.
Ik hoop dat het lukt met het proberen voor een tweede voor Anne en voor Angela, veel sterkte en succes gewenst met je zoontje.
We gaan er allemaal wel komen, daar ben ik van overtuigd!
Oh ja Angela ik weet weer dat je typte dat je kippenvel kreeg toen mijn zoontje vertelde dat hij nog een broertje en zusje heeft die boven zitten te wachten.
Ik heb ook het vermoeden dat hij gelijk heeft.
Maar daar kleeft voor mij wel een naar iets aan. Ik heb toen ik ongeveer 15/16 was een therapeute gehad die me onder hypnotrance bracht. Daarin moest ik naar een plek waar ik eindelijk rust had, geen enorme problemen meer enz.
Toen was ik 35 en had een dochtertje van 8, die had ik dus moeten krijgen op mijn 27ste dan. Ik had toen ook heel sterk het gevoel dat ik al een keer een zoontje verloren had.
Toen ik zwanger was en het bleek een zoontje te zijn was ik natuurlijk even in paniek omdat ik bang was dat dit het jongetje zou zijn wat zou overlijden.
Die angst zwakte af en nu denk ik niet meer dat mijn zoontje zal gaan.
Maar toen mijn zoontje vertelde dat hij nog een broertje én zusje "boven" had schrok ik even. Ik heb namelijk het idee dat twee kinderen genoeg is en ik krijg heel sterk het voorgevoel dat het kindje wat ik zal krijgen een jongetje is en over een klein poosje inderdaad zal sterven zoals voorzien en dat we dan besluiten toch nog een kindje te nemen en dit zal dan het meisje zijn wat hij voorspelt en wat ik ook al een keertje heb "gezien".
Dus met dit voorgevoel/verhaal in mijn hoofd vind ik het ook een beetje eng aan een tweede te beginnen.
Misschien kun je hier iets over voelen Angela?
Zou prettig zijn...............
Nou ja ik hoor je/jullie wel.
Dikke knuf,
Gerrie.
