Hoi Stiekemmeelezen,
Het verbaasde mij dus ook, nadat het was gebeurd heb ik wel met wat vriendinnen gesproken en het blijkt dat ze het bijna allemaal ook meegemaakt hebben! Het is blijkbaar een onderwerp waar men toch niet heel erg over durft of wil praten.. Terwijl ik merk dat ik het heel fijn vind dat ik hier niet alleen in ben!
Ik heb na de vmk ook de eerste dag van de bloedingen aangehouden en het is een goede richtlijn geweest met de ongesteldheid vorige maand (het scheelde 1 of 2 dagen = weer onnodige spanning), maar ik weet het daardoor dus niet exact. Helaas is natuurlijk elk lichaam anders, maar ik hoop voor jou dat het ook goed in de buurt zal liggen met wat je verwacht.
Ik was de eerste keer niet bang voor pijn, wat vervelend dat je dat had! Gelukkig was de ervaring gewoon goed! En nu dan maar regelmatig klussen en hopen! Al lees ik veel over loslaten en dan zwanger worden, maar dat vind ik toch wel erg lastig. Als je er eenmaal voor gaat dan zit het gewoon in je hoofd, of ben ik daar de enige mee?
En aan Sparklingsky veel sterkte gewenst, het is ook iets heel verdrietigs en laat niemand je vertellen dat dat niet zo is! Mijn vriend is er ook nuchter onder, maar snapt wel dat het bij mij wel wat doet. Ik vind het fijn dat ik in ieder geval die erkenning krijg, daarnaast snap ik dat het voor hem veel verder weg is en totaal niet kan indenken hoe het voor een vrouw is en er zodoende moeilijk of eigenlijk niet over praat. Daarom is dit forum zo fijn, hier vind je denk ik veel begrip en krijg je het gevoel niet de enige te zijn!
Het verbaasde mij dus ook, nadat het was gebeurd heb ik wel met wat vriendinnen gesproken en het blijkt dat ze het bijna allemaal ook meegemaakt hebben! Het is blijkbaar een onderwerp waar men toch niet heel erg over durft of wil praten.. Terwijl ik merk dat ik het heel fijn vind dat ik hier niet alleen in ben!
Ik heb na de vmk ook de eerste dag van de bloedingen aangehouden en het is een goede richtlijn geweest met de ongesteldheid vorige maand (het scheelde 1 of 2 dagen = weer onnodige spanning), maar ik weet het daardoor dus niet exact. Helaas is natuurlijk elk lichaam anders, maar ik hoop voor jou dat het ook goed in de buurt zal liggen met wat je verwacht.
Ik was de eerste keer niet bang voor pijn, wat vervelend dat je dat had! Gelukkig was de ervaring gewoon goed! En nu dan maar regelmatig klussen en hopen! Al lees ik veel over loslaten en dan zwanger worden, maar dat vind ik toch wel erg lastig. Als je er eenmaal voor gaat dan zit het gewoon in je hoofd, of ben ik daar de enige mee?
En aan Sparklingsky veel sterkte gewenst, het is ook iets heel verdrietigs en laat niemand je vertellen dat dat niet zo is! Mijn vriend is er ook nuchter onder, maar snapt wel dat het bij mij wel wat doet. Ik vind het fijn dat ik in ieder geval die erkenning krijg, daarnaast snap ik dat het voor hem veel verder weg is en totaal niet kan indenken hoe het voor een vrouw is en er zodoende moeilijk of eigenlijk niet over praat. Daarom is dit forum zo fijn, hier vind je denk ik veel begrip en krijg je het gevoel niet de enige te zijn!