A
Anoniem
Guest
Hallo allemaal,
Ik heb een poos niet van me laten horen, maar bij deze met eigenlijk alleen maar slecht nieuws. Ik ben 15 augustus opgenomen in het ziekenhuis omdat ik al voor de tweede keer minder leven voelde en de kleine geen goeie ctg liet zien. Donderdags ben ik overgeplaatst naar Zwolle omdat zo bleek met de echo de kleine erg veel vocht vast hield. Daar zijn allerlei onderzoeken gestart en inmiddels lag ik ook al aan de weeënremmers omdat er weeën waren komen opzetten. We hebben een punctie laten doen want daaruit konden ze opmaken of er misschien sprake zou zijn van een chromosoom afwijking waarbij het kleintje het niet zou kunnen halen. Gelukkig hoorden we dinsdag 21 augustus dat hier niets uit was gekomen dus wij weer helemaal blij en dachten bij ons zelf, zolang ze nog binnen blijft is dat mooi mee genomen maar het moet gewoon goed komen immers was er op de echo's niets te zien met haar hartje en andere orgaantjes.
Woensdag 22 augustus (33w 6d) werd toch besloten om in te grijpen omdat ze het weer erg moeilijk had, om 15.46 is onze knappe dochter Amber Roelien geboren, maar ze is om 16.07 overleden. Ze kregen haar hartje niet op gang. Achteraf is uit een Opductie gebleken dat zij maar 1 kransslagader bij haar hartje had in plaats van drie en een hartklepje wat niet goed functioneerde. Ze had dus simpel weg geen kans. Dit is voor ons een schrale troost.
Afgelopen dinsdag hebben we haar begraven. En nu lig ik rustig in huis te liggen om te herstellen van een '' zinloze'' keizersnee.
Wij hebben gelukkig onze zoon van 3 jaar Hugo en weten nu nog meer hoeveel we van hem houden en dat we moeten genieten van alles wat we hebben. Dus we proberen het positieve eruit te halen.
Gelukkig kunnen we vanuit ons huis de begraafplaats zien liggen waar ze ligt. Maar jongens wat is dit moeilijk. Het is zo'n raar gevoel. Iedereen denkt te weten hoe het voelt. Maar geloof me dat kun je niet als je het niet zelf hebt mee gemaakt. Het ene moment denk je ach we moeten gewoon weer verder en het andere moment ben je intens verdrietig.
Wij hebben verdriet om alles wat we niet met haar zullen hebben, maar niet om wat we met haar gehad hebben. Ik heb haar niet eens levend gezien, dat vind ik ook erg moeilijk.
Sorrie meiden dat ik jullie dit klote nieuws moet vertellen want jullie zitten op die roze/blauwe wolk en daar moeten jullie ook echt volop van genieten.
Groetjes Marianne
Ik heb een poos niet van me laten horen, maar bij deze met eigenlijk alleen maar slecht nieuws. Ik ben 15 augustus opgenomen in het ziekenhuis omdat ik al voor de tweede keer minder leven voelde en de kleine geen goeie ctg liet zien. Donderdags ben ik overgeplaatst naar Zwolle omdat zo bleek met de echo de kleine erg veel vocht vast hield. Daar zijn allerlei onderzoeken gestart en inmiddels lag ik ook al aan de weeënremmers omdat er weeën waren komen opzetten. We hebben een punctie laten doen want daaruit konden ze opmaken of er misschien sprake zou zijn van een chromosoom afwijking waarbij het kleintje het niet zou kunnen halen. Gelukkig hoorden we dinsdag 21 augustus dat hier niets uit was gekomen dus wij weer helemaal blij en dachten bij ons zelf, zolang ze nog binnen blijft is dat mooi mee genomen maar het moet gewoon goed komen immers was er op de echo's niets te zien met haar hartje en andere orgaantjes.
Woensdag 22 augustus (33w 6d) werd toch besloten om in te grijpen omdat ze het weer erg moeilijk had, om 15.46 is onze knappe dochter Amber Roelien geboren, maar ze is om 16.07 overleden. Ze kregen haar hartje niet op gang. Achteraf is uit een Opductie gebleken dat zij maar 1 kransslagader bij haar hartje had in plaats van drie en een hartklepje wat niet goed functioneerde. Ze had dus simpel weg geen kans. Dit is voor ons een schrale troost.
Afgelopen dinsdag hebben we haar begraven. En nu lig ik rustig in huis te liggen om te herstellen van een '' zinloze'' keizersnee.
Wij hebben gelukkig onze zoon van 3 jaar Hugo en weten nu nog meer hoeveel we van hem houden en dat we moeten genieten van alles wat we hebben. Dus we proberen het positieve eruit te halen.
Gelukkig kunnen we vanuit ons huis de begraafplaats zien liggen waar ze ligt. Maar jongens wat is dit moeilijk. Het is zo'n raar gevoel. Iedereen denkt te weten hoe het voelt. Maar geloof me dat kun je niet als je het niet zelf hebt mee gemaakt. Het ene moment denk je ach we moeten gewoon weer verder en het andere moment ben je intens verdrietig.
Wij hebben verdriet om alles wat we niet met haar zullen hebben, maar niet om wat we met haar gehad hebben. Ik heb haar niet eens levend gezien, dat vind ik ook erg moeilijk.
Sorrie meiden dat ik jullie dit klote nieuws moet vertellen want jullie zitten op die roze/blauwe wolk en daar moeten jullie ook echt volop van genieten.
Groetjes Marianne