<p>Hallo allemaal, </p><p>Ik voel me een beetje onwennig op dit forum omdat ik niet had gedacht dat ik in deze situatie terecht zou komen. Sinds ongeveer twee weken weet ik nu dat ik zwanger ben. De verwekker en ik zijn niet samen, hij weet ook nog niet dat ik zwanger ben. We hebben op mijn verzoek de ''relatie'' on hold gezet, toen ik erachter kwam gingen er zoveel vragen door me heen. We zijn een paar maand aan het daten, het ging leuk maar hij liet duidelijk merken dat hij een relatie nog niet ziet zitten. Prima, maar toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was mijn eerste reactie: dan wil hij al helemaal geen kind. Ik raakte in paniek. Met mijn ouders heb ik geen geweldige relatie, ze zijn gescheiden en toen ik 18 was heb ik een abortus van mijn ex gehad. Het voelde op dat moment als dwang, maar nu ik er later over nadenk had ik zonder die keuze niet het leven gehad dat ik nu heb. Ik ben nu 27, heb een vaste goede baan, financieel sta ik er goed voor en een huisje dat volledig is ingericht en er is ruimte voor een kleine. Toen ik mijn vader vertelde dat ik zwanger ben reageerde hij precies hetzelfde als toen ik 18 was. Ik zou niet stabiel genoeg zijn en ik zou het leven van de verwekker verpesten. Alleenstaande moeder zijn zou erg zwaar zijn en het kwam erop neer dat ik dat niet aankan. Dat ik na de abortus op mezelf ben gaan wonen, geen contact met familie heb gehad, een hbo opleiding heb afgerond en nu een vaste baan heb noemt hij instabiel. Toch twijfel ik over de komst van het kindje. Mijn tante en nichtjes zijn overenthousiast, hebben aangeboden om overal te helpen en op te passen. Het voelt alleen zo onwerkelijk dat er weer iets in me groeit. En ik ben bang hoe mijn werkgever/omgeving erop zou reageren als ik moet aankondigen dat ik ongepland, single zwanger ben. Mijn beste vriendin weet het ook en steunt me. Het kindje is niet ongewenst, alleen soms raak ik zelf in paniek dat ik ga denken dat mijn vader gelijk heeft. Kan ik wel een goede moeder zijn? Ik kan wel wat goede adviezen en raad van jullie gebruiken. Ik ben bang dat ik de abortus alleen zou doen voor mijn vader. Er staat al een afspraak bij de kliniek en toen ik dat had gezegd was hij opeens trots op me. Toen ik een paar dagen later aangaf dat ik toch te veel twijfelde was het ''we hebben het er nog wel eens over''. Ergens weet ik wel dat ik zijn goedkeuring niet nodig heb, maar toch doet het me veel. Sorry voor dit mega lange verhaal, maar ik moest het even van me aftypen. Als je je in dit verhaal herkent dan kom ik sowieso graag met je in contact! Liefs.</p>
Single en zwanger
- Onderwerp starter Gebruiker10101959
- Startdatum
Pardon? Je bent 27! En hoe je schrijft lees ik dat je het met liefde wilt houden en dat je leven dat ook toelaat ? zelf al hulp van familie aangeboden gekregen. Dit moeten ze wel zeker van zijn want die hulp ga je echt nodig hebben als je het houd.waarop ik zeg: je geeft de papa niet eens een kans op reactie? Hij heeft recht op de waarheid. En als je die geeft mag je niet binnen een dag al zijn gedachtes erover eisen: jij hebt ook rustig kunnen wennen aan het idee en zelfs jij twijfelt. Wie weet bedenkt hij zich alles rustig en kiest er dan voor om er voor te gaan? Niet op hopen, maar je moet die optie wel een kans geven op zn minst. En met jouw situatie vind ik een abortus zeer onnodig? Wat heeft jouw werkgever ermee te maken! En alsof single mamas of papas slecht zijn? Je kunt ook zeggen dat jij het gepland had: omdat het anders te laat zou zijn misschien en je hebt geen vent nodig verder 
als ik mijn vriend niet had leren kennen dan had ik dat zelf dus gedaan met 30jaar ? ik wilde per se een kind, nou zoals je ziet is daar geen ongelukkige shitrelatie voor nodig ? een baby is de eerste tijd wel veel werk: maar je krijgt daar verlof voor. Daarna zal je wel iets moeten fixen als je weer gaat werken. Maar je krijgt ook mooie toeslagen en veel vergoed zoals bijv kinderopvang enz. Het is JOUW keuze, laat je niet leiden door de society opzet: 2 ouders koophuis leasebak hond en dan een baby....zo’n leven plannen en daarop wachten kan ook tevergeefs zijn als je niet voor je 40ste je ware ontmoet...?
als ik mijn vriend niet had leren kennen dan had ik dat zelf dus gedaan met 30jaar ? ik wilde per se een kind, nou zoals je ziet is daar geen ongelukkige shitrelatie voor nodig ? een baby is de eerste tijd wel veel werk: maar je krijgt daar verlof voor. Daarna zal je wel iets moeten fixen als je weer gaat werken. Maar je krijgt ook mooie toeslagen en veel vergoed zoals bijv kinderopvang enz. Het is JOUW keuze, laat je niet leiden door de society opzet: 2 ouders koophuis leasebak hond en dan een baby....zo’n leven plannen en daarop wachten kan ook tevergeefs zijn als je niet voor je 40ste je ware ontmoet...?Lieve Gebruiker10101959,Allereerst; van harte gefeliciteerd met je zwangerschap.
Door je hele verhaal heen, lees ik eigenlijk dat je het zelf graag wilt houden, maar je gevoelens hierover gemixt zijn vanwege de reactie van je vader, en een eventuele reactie van de verwekker.
De reactie van je vader vind ik heel bizar. Het lijkt alsof hij verbitterd is, en niet nadenkt over hoe zijn reactie jou beïnvloedt. Het is ontzettend triest dat hij niet klaarstaat voor je. Dat vind ik heel pijnlijk voor je. Gelukkig heb je wel andere fijne familieleden zoals je tante en nichtjes die je graag willen helpen, evenals je beste vriendin. Steun op hen. Steun op de mensen die achter jou en je keuze staan. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je je zorgen maakt om de reacties van je omgeving en/of werkgever, maar eigenlijk ben je ze geen verklaring schuldig. Uiteraard zal een werkgever moeten weten dat je zwanger bent, maar het hoe en wat ben je niet verplicht om te vertellen. En dat gaat andere mensen ook niet aan. Het gaat om jou, hoe jij erin staat, en wat jij wilt.
Je zult zien dat er mensen zijn die er iets van vinden, maar dat er ook mensen, waarvan je het misschien juist niet verwacht, je steunen. Ik hoop echt dat je ontzettend goed over je keuze nadenkt, want je staat er echt nooit alleen voor!!!
Door je hele verhaal heen, lees ik eigenlijk dat je het zelf graag wilt houden, maar je gevoelens hierover gemixt zijn vanwege de reactie van je vader, en een eventuele reactie van de verwekker.
De reactie van je vader vind ik heel bizar. Het lijkt alsof hij verbitterd is, en niet nadenkt over hoe zijn reactie jou beïnvloedt. Het is ontzettend triest dat hij niet klaarstaat voor je. Dat vind ik heel pijnlijk voor je. Gelukkig heb je wel andere fijne familieleden zoals je tante en nichtjes die je graag willen helpen, evenals je beste vriendin. Steun op hen. Steun op de mensen die achter jou en je keuze staan. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je je zorgen maakt om de reacties van je omgeving en/of werkgever, maar eigenlijk ben je ze geen verklaring schuldig. Uiteraard zal een werkgever moeten weten dat je zwanger bent, maar het hoe en wat ben je niet verplicht om te vertellen. En dat gaat andere mensen ook niet aan. Het gaat om jou, hoe jij erin staat, en wat jij wilt.
Je zult zien dat er mensen zijn die er iets van vinden, maar dat er ook mensen, waarvan je het misschien juist niet verwacht, je steunen. Ik hoop echt dat je ontzettend goed over je keuze nadenkt, want je staat er echt nooit alleen voor!!!
Bedankt voor jullie nu al zinvolle reacties! Ik ga het de ''vader'' ook zeker vertellen, daar is geen twijfel over mogelijk hoor. Ik moet alleen zelf nog ontzettend aan het idee wennen en inderdaad los laten wat anderen er wel niet van vinden en denken. Vind ik lastig..
Weet je. Als je 20 was en en nog thuis woonde met een krantewijkje: ja dan vond ik je vaders reactie gepast. Dan kon je het kind niks bieden, en dan zou doorgroeien voor jezelf ook heel moeilijk zijn geweest. Maar dat doorgroeien heb je al gedaan, je bent ouder en hebt levenservaring opgedaan. Je geeft het kind een stabiele situatie, verantwoordelijkheid en liefde. Dat je vader helaas zo bekrompen denkt in de ouderwetse manier zou ik echt niks van aantrekken. Dat zegt alleen dat hij de laatste 20 jaar niet is meegegroeid. Vrouwen zijn eigenlijk sterker dan mannen hierin, dat blijkt dan wel. Jij durft, omdat je wilt. En niemand mag je daarin tegenhouden! Zoals ik al zei: bereid je voor op je zwangerschap en de eerste heftige slapeloze weken na de bevalling. Beter goed voorbereid dan niet ? ze moeten om de 3u eten de eerste maand, daarna word t minder en slapen ze wellicht al wat langer snachts. En jij moet nog wennen aan het nieuwe leventje, dus je kunt flink vermoeid zijn de eerste tijd. (Ik ben er net doorheen nu) maar daar moet je focus en energie naartoe, niet naar: wat zouden de mensen zeggen. Want ben eerlijk, als ik op straat een 27jarige zie lopen met een kinderwagen. En ze is gelukkig, en het kind word goed verzorgd. Wat heb ik dan te zeuren? Zo blijven denken ?
Heyy ik ben zelf 21 en voed mijn kind ook alleen op. Ze is nu 4 maanden. Ik had de afspraak voor een abortus ook al staan maar ben op het laatste moment van gedachten veranderd en heb er geen moment spijt van gehad! Het is soms lastig in je eentje maar je krijgt hulp van famillie ik zou het als ik jou was echt niet weg halen je klinkt alsof je dat ook niet wilt. Een kind heb je voor altijd maar een abortus ook
Ik vind het eigenlijk een beetje vreemd en zelfs onaardig dat je het wel aan je ouders, vrienden, tantes en nichtjes verteld maar niet aan de vader. Je noemt jezelf in het hele verhaal single dus je hebt zelfs al voor hem bedacht wat zijn reactie gaat zijn. Ook het feit dat je "vader" tussen aanhalingstekens zet als het over hem gaat vind ik vrij ver gaan. Het feit dat hij geen relatie wil met jou heeft niet te betekenen dat hij geen relatie zou willen met zijn kind. Ik zou dus eerst maar eens met hem in gesprek gaan en hem ook de tijd geven om hier over na te denken. Ben het roerig met poepiemonstermama eens. Verder wat er al geschreven is; kom op hoor meid, je bent 27 geen 17. Even voor jezelf opkomen in deze. Ook wat betreft je werkomgeving: ten eerste gaat het hun niks aan en zou ik het vreemd vinden als hun het zelfs tot dat punt wat zou uitmaken... En ten tweede: je was niet single toen je zwanger raakte, je was al een paar maanden aan het daten. En nogmaals wie weet hoe hij er tegenover staat, misschien ben je straks niet eens single. Verder moet je helemaal ZELF weten of jij het houdt ja of nee, daar ga ik je geen antwoord op geven. Je hebt in Nederland de vrije keus om hier rustig over na te denken, gebruik dat recht. Maar doe mij een lol en praat eerst even met die jongen/man.
Wila, amen.... exact wat ik ook zou willen zeggen. Ik vind echt dat je je moet realiseren dat het kind evenveel van de vader is als van jou, ook al zit het in jouw buik. Jij kan niet in je eentje beslissingen hierover nemen. Ik vind "verwekker" ook raar gezegd... jullie zijn samen de verwekkers, niet alleen de man he... en ook samen de ouders, of je nu een relatie hebt of niet. Nou...ik klink nu erg kritisch .... bovenal hoop ik dat je samen met de vader tot het juiste besluit komt natuurlijk!