Single en zwanger

Nogmaals bedankt allemaal voor jullie reacties. Doet me goed! Ik heb inmiddels contact opgenomen met een verloskundige en deze week al een vroege echo. Ik ben zo onzeker of alles wel goed is en dan te bedenken dat ik een abortus zelfs maar overwoog. Het ene moment heb ik menstruatie achtige krampen en voel ik me mega emotioneel, het andere moment voel ik me eerder wat vlak en nauwelijks kwaaltjes. Zo gek! Ik heb van de vader (en mijn eigen vader ook niet) niks meer vernomen. Ik twijfel of ik hem moet inlichten over de vroege echo of nog de tijd moet geven om aan het idee te wennen. 
 
Ik vind de reactie van mijn eigen vader toch pijnlijker dan verwacht. Ik snap dat je er als ouder niet om staat te springen als je dochter ongepland zwanger raakt en ook nog eens alleenstaand. Maar zo kreeg ik vanavond wederom een appje of ik er niet nog eens heel goed over na wilde denken toen ik hem mededeelde dat ik deze week mn vroege echo heb. Geen woord over de echo, alleen dat. Dat het idee dat ik over 9 maanden een alleenstaande mama ben hem intens verdrietig maakt. Dat ik er helemaal alleen voor kom te staan. Ik snap de bezorgdheid van hem als ouder; maar er is naar mij toe geen enkel respect. Dat snap ik gewoon niet. Hoe zien jullie dat?
 
Ik zou even afstand van je vader nemen. Onbegrijpelijk hoe hij reageert. Je bent 27, geen 18. Je heb zijn goedkeuring niet nodig. 
 
Ik zou even geen contact hebben met mijn vader, of het überhaupt weer goed zou komen weet ik niet. Maar als mijn vader er zo in stond nee dan was ie even niet welkom. Als je nou nog thuis woonde, niet volwassen etc. Dan snap ik het nog enigzins maar nu, nee. Ik vind het echt heel naar dat hij dit soort dingen tegen je zegt en naar je stuurt. Ik zou em echt links laten liggen.
Wat betreft vader van het kindje, als ie zou willen zou hij dan geen contact met jou op nemen? Je kunt altijd een berichtje doen dan en dan heb ik een echo, of erna evt een foto sturen.
Dan weet je snel genoeg hoe hij er overdenkt. 
Succes bij de echo 
 
De vader heeft gisteren weer wat van zich laten horen. Hij en zijn ouders eisen een dna test om er 100% zeker van te zijn dat hij de vader is. Het maakt me zo boos dat hij denkt dat ik in de tussentijd met Jan en alleman zou hebben gedeeld. Pas dan zouden we “eventueel” verder praten en oplossingen zoeken. Ik twijfel enorm of ik wel aan zo’n vaderschapstest moet meewerken. Het is niet dat ik twijfel over OF hij de vader is, dat is hij 100%. Zou hij de uitkomst van zo’n test kunnen gebruiken voor evt gedeelde voogdij aanvragen? Misschien loop ik al op de zaken vooruit, maar ik schrok nogal van zijn eis. 
 
De verwekker is toch zeker er zelf bij geweest om geen condoom te gebruiken? Hij heeft gewoon 0,0 te zeggen over jouw lichaam en het kindje in jouw buik. Met zo iemand wil je nu toch geen relatie meer lijkt me. Je gaat je de rest van je leven anders afvragen of je hier de juiste keuze gemaakt hebt. 
 
Ik denk dat je zelf allang weet dat je het kindje wilt houden. En volgens mij moet je dat ook gewoon doen. Zeg tegen al die mannen in je leven die zo negatief zijn gewoon "rot maar op". Dat mag best, beetje weerbaar zijn tegen zulke reacties. 
 
Wat een eikel dat ie twijfelt of hij de vader is. Dat zegt trouwens meer over hem dan over jou. Ik zou wel meewerken met die test. Als hij dan ziet dat hij toch de vader is, wordt hij misschien wat makkelijker in afspraken enz maken. Anders kan hij blijven zeggen dat hij de vader niet is. 
Bedenk trouwens voor jezelf wat je van hem wil. Wil je met hem verder als hij dat ook wil?  Mag hij straks het kind erkennen?  
Ik snap je eigen vader wel maar het is wel een erg botte reactie. Tuurlijk is het niet ideaal hoe het nu is en hoe het zal zijn, maar als jij er voor wil gaan dan zou hij je moeten steunen. Ookal is hij het er niet mee eens. Hopelijk draait hij in de loop van de tijd nog bij. Heeft hij ff wat meer tijd nodig om het te verwerken. 
Heel veel succes meid! 
 
Terug
Bovenaan