Ik snap jullie reactie volkomen hoor, dat hij het moet weten. Moet ik voor mezelf niet eerst weten wat ik voel en denk voordat ik hem erbij betrek? Ik snap het van jullie kan helemaal; alleen ik vind het zelf heel lastig om hier een goede keuze in te maken. Hij heeft absoluut het recht het te weten en ik ga het ook zeker vertellen. Ik moet er zelf nog ontzettend aan wennen en doordat ik nu zelf nog zo in de war ben. En jullie hebben gelijk, ergens ga ik er al vanuit dat hij negatief reageert. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Komt denk ik nu vooral nog vanuit mijn eigen onzekerheid.
Single en zwanger
- Onderwerp starter Gebruiker10101959
- Startdatum
Alleen opvoeden is zwaar, absoluut. Ben zelf single geworden toen mijn oudste een half jaar was en toen hij 2 was gaan samenwonen met mijn huidige man. Dus een tijdje er alleen voor gestaan. Het kan pittig zijn, maar zoals ik je tlees krijg je steun. En wie weet goed je het niet alleen te doen, is de vader misschien dol enthousiast. Zolang hij het niet weet kun je daar niet over oordelen.Zou het ook niet eerlijk tegenover hem vinden als je de beslissing zou maken zonder dat hij van iets weet. Wat betreft je vader en zijn reactie, sorry hoor maar waar is hij we bezig. Niet stabiel? Kom op zeg je hebt het goed voor mekaar zo te lezen, kunnen sommige een voorbeeld aan nemen. En wat betreft het verpesten van het leven van de verwekker vind ik echt onzin daar kan hij niet over oordelen. Vind het ook een rare uitspraak van een vader, begrijp me niet verkeerd maar als mijn vader zoiets zou zeggen zou ik me toch afvragen of hij vindt dat zijn leven is verpest door het krijgen van kinderen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Al voelt het nog waarschijnlijk nog een beetje dubbel, aan je verhaal te horen ben je er wel blij mee. Dat je moet wennen aan het idee is naar mijn mening niet meer dan logisch. Een ideale situatie is het niet. Het is niet zo dat je een stabiele relatie hebt en samenwoond en er bewust voor hebt gekozen.. maar hey het leven gaat nooit gepland! Neem ook vooral even je tijd hiervoor. Als je meer zeker bent van je zaak kun je de vader altijd inlichten.. hij heeft er recht op inderdaad. Maar jij bepaald wanneer je er klaar voor bent! Zo voorkom je ook dat hij je eigen keuze ook beïnvloed. Gun hem zodra je het verteld wel ook even de tijd om eraan te wennen. Ik verwacht niet dat hij de slingers gelijk buitenhangt. Maar je weet het nooit 
Dat je het met andere deelt is echt geen schande in jouw geval. Het is goed om erover te praten. Je vader heeft geen recht van spreken als je het mij vraagt. Ik snap het als hij advies zou geven.. maar het blijft jouw leven en jouw kindje jouw keuze.
Dat je het met andere deelt is echt geen schande in jouw geval. Het is goed om erover te praten. Je vader heeft geen recht van spreken als je het mij vraagt. Ik snap het als hij advies zou geven.. maar het blijft jouw leven en jouw kindje jouw keuze. Volg je hart. Je bent onzeker.. ik snap dat. Trek je niet teveel aan van anderen... ook niet van dr negatieve of kritische reacties hier. Jij weet al lang wat je echt wil... en daar heeft verder niemand iets over te zeggen. Vertel het de vader wanneer je er aan toe bent maar wacht er niet te lang mee.. dat is wat oneerlijk. Blijf vooral bij jezelf, dat is een prachtig voorbeeld voor jouw kindje. Succes en heel veel wijsheid en geluk gewenst. Liefs
Wat een rotsituatie! Ik herken mezelf er wel enigszins in, ook ik was 27 toen ik zwanger bleek van een man waar ik niet mee samen ging zijn. En ja; er zijn 1001 manieren om niet zwanger te worden, maar het gebeurt soms toch echt. Ik heb toen best wel getwijfeld; net als jij een stabiel leven, vaste baan ect, maar toch vond ik het idee van alleenstaande moeder worden beangstigend. Uiteindelijk heb ik een abortus ondergaan en ondanks dat ik soms 'jaloers' kon zijn op zwangere vriendinnen, voelt het nog steeds als een goede keuze. Wat mij heeft geholpen, is een gesprek met de huisarts. Toevallig een lieve jonge vrouw, zelf zwanger, die absoluut niet oordeelde, maar op nuchtere wijze met mij samen keek wat de situatie was en zou zijn. Dat is iets wat ik jou ook aanraad. Ga in gesprek met iemand die niet meteen dolenthousiast of anti is, maar iemand die jou laat nadenken en voelen. En bedenk dat wat de keuze ook is die je maakt; hij is niet makkelijk, maar is jouw keuze en dus de juiste!
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga het hem morgen vertellen. Het zal geen gemakkelijk gesprek worden maar ik ben het volledig met jullie eens dat hij er recht op heeft. Ik heb er nu een tijdje aan kunnen wennen en ik moet proberen geen dingen voor hem in te vullen. Al denk ik dat hij niet staat te springen. Ik heb vandaag een gesprek gehad met de praktijkondersteuner vd huisarts, een fijne vrouw. Het maakt me allemaal iets zekerder, niet teveel aantrekken wat anderen denken, ik weet dat ik dit kindje veel liefde kan bieden én een stabiele omgeving. Vandaag ook een gesprek met mijn vader gehad wat positiever uitviel dan verwacht. Het blijft een bijzondere man, maar ik had een negatievere houding verwacht. Neemt niet weg dat ik het een gek idee vind dat er een klein mensje in me (begint te) groeien en het hele idee van moeder worden nog steeds best wel eng vind. Maar ik sta er wel positief tegenover. Bedankt voor alle (ook kritische) reacties! Liefs
Ik heb het hem gisteravond verteld en het was allesbehalve een fijn gesprek (wat ik overigens ook niet had verwacht), maar ik had het toch respectvoller verwacht. Hij wil het absoluut niet en vind het egoistisch dat ik het zelfs maar overweeg om er alleen voor te gaan. Hij kan het idee niet aan dat er straks een kindje van hem rondloopt waar hij niet achter stond. Ik heb zelf natuurlijk al langer aan het idee kunnen wennen, maar de manier waarop deed me toch wel meer dan ik had verwacht. Ben ik dan egoistisch? Het klinkt heel stom, ook omdat het nog zo pril is, maar ik voel al een bepaalde “band” (kan het juiste woord niet vinden) met mijn “kindje/buik” en het idee om het weg te moeten laten halen word ik alleen al misselijk van. Ik voel me zooo dubbel in gevoelens. Ik weet dat ik het zelf aan kan (huis/werk/financieel/veel liefde te geven) maar dat hij er zo in staat doet me zeker wat. Maar ik kan daar mijn keuze niet van laten afhangen.. zo rot deze situatie.