Zo weer even tijd om een stukje te schrijven
Het is hier heerlijjk weer (net zoals in NL begreep ik)...al dagen, het lijkt wel zomer, en al zoo droog!
(Lees: stress voor mijn man ;-) )
Op vrijdag was ik nog bij de gyn. geweet, en die had gecheckt of er al wat schot in de zaak zat. Toen hij voelde was de baarmoedermond wel iets zacht geworden, maar de baby lag nog hoog en nog geen ontsluiting...wel een beetje jammer dus
Mijn bloeddruk was al een tijdje hoog en nu nog hoger, dus van de arts moest ik maar even naar het ziekenhuis voor een "non-stress test" (vergeljkbaar met CTG denk ik).
Met Aaron ging dat ook zo, en toen ben ik daarna ingeleid. Maar nu ging ik gewoon weer naar huis, alles zag er nog goed uit.
Met de gyn. afgesproken dat ik dinsdag morgen zou worden ingeleid als er nog niets was gebeurd.
Van vrijdag op zaterdag nacht werd ik zo om het half uur wakker, en ik vroeg me af of het toch misschien al ging beginnen. Maar steeds sliep ik weer verder en op zaterdag is mijn schoonmaak dag dus daar ben ik aardig druk nog mee geweest. Die dag ook een paar keer weer krampen, maar dacht dat het meer mijn darmen waren....
Toen ik savonds met het avondeten ging zitten, had ik toch steeds meer krampen, en toen ik eens op de klok ging letten kwam het toch om de 10 min. Dus volgens mijn man was het nu toch wel echt iets...maar ik wist nog steeds niet of het wel zo was.
S avonds zijn we in bad gegaan, waar het nog steeds om de 10 min bleef en we hebben lekker buiten koffie gedronken en zijn rond 10 uur naar bed gegaan om te gaan proberen te slapen. Ik zei nog: ws val ik gewoon in slaap en wordt ik morgenochtend wakker
Allebei konden we niet echt slapen, maar tegen half 3 viel mijn man in slaap en ben ik er maar uit gegaan omdat ik toch niet kon slapen en de krampen maar bleven komen, maar voor mijn gevoel helemaal niet opschoten (nu soms om de 8 min). Toen ben ik gaan lopen door het huis en daarna niet meer gestopt met lopen eigenlijk
Tegen 4 uur mijn man wakker gemaakt om te vragen wanneer we eigenlijk naar het ziekenhuis zouden moeten gaan... Toen kwamen de weeen om de 6 min. en hebben we mijn schoonzus gebeld om te vragen wat zij er van dacht (is vk) en of ze wilde komen (kon Aaron verder slapen). Ze dacht dat het misschien nog wat aan de vroege kant was om te gaan, maar dat het evt zou kunnen.
(Achteraf vond ze dat ik zo rustig was dat ze dacht dat er nog niet veel ontsluiting/veel aan de hand zou zijn). We zijn toen toch maar naar het ziekenhuis gereden omdat ik dacht dat het nu tenminste nog ging...Daar kwamen we zo ong 4.45 aan en ik kon alles nog steeds goed opvangen.
De eerste zuster die mij toucheerde kon mijn cervix niet voelen!! raar.....andere zuster erbij geroepen en die zei gelijk 7-8 cm! Wat was ik opgelucht (hoopte dat ik uberhaupt iets ontsluiting had). Toen dacht ik: dit kan ik wel dan! We zijn naar de verloskamer gebracht en daar heb ik al lopend alle weeen opgevangen. Pff t einde vond ik wel pittig...had vorige keer een ruggeprik dus had dat niet echt meegemaakt. Maar uiteindelijk had ik 10 cm ontsluiting (kon de laatste paar weeen echt niet meer staan en ben toen maar op het bed geploft). Toen braken mijn vliezen en moest ik de persweeen weg gaan puffen omdat de arts er nog niet was! Langzaam aan perste ik af en toe toch een beetje omdat ik het gewoon niet tegen KON houden! Rare regel hier, willen ze echt wachten tot de arts er is ivm aanklagen etc. Mn man zei; je kon het hoofdje gewoon zien, maar ze hielden het een soort tegen. Uiteindelijk was het ech niet meer te houden en dat zagen de zusters ook wel...dus uiteindelijk heb ik haar met zo'n 3/4 persweeen eruit geperst en was de arts net te laat om het op te vangen...
Ze huilde gelijjk goed en ik had geen hechtingen nodig! Zo'n wereld van verschil als met de bevalling van Aaron. Ik wilde meteen iederen bellen en zo'n 2 uur later stond ik al lekker te douchen.
Diezelfde avond mocht ik al naar huis (meest 24 uur erna mag je pas weg). Het gaat allemaal heel goed, afgelopen 2 nachten heeft ze goed geslapen en bv gaat ook heel goed. Heerlijk genieten nu!
