tips tegen pijn bij de bevalling

Ik vind de discussie tussen de twee verloskundigen juist erg interessant moet ik zeggen. Er zijn dus duidelijk protocollen voor het hoe lang je iemand laat "aanmodderen". Dat gevoel heb ik erg duidelijk gehad bij mijn eerste bevalling. De weeen begonnen 's avonds om 8 uur. Ze kwamen al snel regelmatig maar duurden niet erg lang. Het was in ieder geval heftig genoeg om er niet van te kunnen slapen, je bent dus toch de hele nacht op. Om 4 uur de VK gebeld en die constateerde dus verstreken/1cm ontsluiting. Het officiele begin van een bevalling zoals ik dus nu lees. Dan had mijn kindje er dus "binnen 12 uur moeten zijn".  

Om een heel lang verhaal kort te maken. Uiteindelijk heeft ze mijn vliezen gebroken omdat ik ineens persdrang kreeg en toen moest ik naar het ziekenhuis toe omdat er sprake was van meconiumhoudend vruchtwater. Daar hebben ze me echt  laten doormodderen. Ik heb wel 4 uur lang gehoord dat ik 9cm ontsluiting had. Ja, ja, dat bleek achteraf een centimeter of 5-7 te zijn geweest hoorde ik, maar "men wilde mij motiveren.....?!". En na 12 uur na het officiele begin van de bevalling, om 4 uur 's middags kreeg ik dus een infuus en pijnstilling (pethadine). Een walhala!  In anderhalf uur tijd naar volledige ontsluiting (3-4cm erbij). En om 8 uur was mijn kindje er. Officieel heeft de bevalling dus 16 uur geduurd al was het in mijn beleving 24 uur. De weeen voor de offciele constatering bevalling weken niet echt af van de weeen die erna kwamen.

Ik denk dat vooral de beleving van de vrouw voorop moet staan. Het "liegen" over de ontsluiting is me heel erg tegengevallen en maakte dat ik bij mijn 2e bevalling niet volledig vertrouwde op mijn VK. Toen ging het wel heel snel, om 17.00 uur de eerste krampjes, een uur later weeen, om 20.00 al 4 cm en om 1.21 uur geboren. Veel pijnlijker, maar zoveel beter te doen. Ik vond deze bevalling geweldig!

Even on-topic. Tips tegen pijn...vooral dat doen wat jij wilt. Ik moest tot twee keer aan toe onder de douche (bij beide bevallingen). Dat schijnt bij het gross goed te helpen maar mijn weeen vertragen daar aanzienlijk van. Ik kan daarnaast geen weeen zittend opvangen. Dus....voor mij geldt bij de volgende: lekker liggen (ook niet optimaal, ik weet het maar voor mij werkt het het beste) en niet meer douchen. Man in de buurt om fijn te knijpen. De dag na de laatste bevalling had ik vooral pijn in mijn armen.
 
Dat je de discussie tussen de twee verloskundigen erg interessant vindt is een opsteker.
Maar over de hoofden van vrouwen een discussie voeren is niet ‘mijn’ ding. Dit forum is er voor vrouwen.

Wel wil ik zo objectief mogelijke informatie geven over het onderwerp. Dan kan er beter door je gekozen worden.
Er zijn geen strakke protocollen, er is een standaard (wetenschappelijk onderbouwde richting voor beleid) en daar staat NIET in hoe lang je iemand laat "aanmodderen". Het is een richtlijn.
Verloskundigen gebruiken de standaard in combinatie met de eigen kennis en de observaties ter plekke, jou informatie over de situatie, je draagkracht en je non-verbale signalen. Overigens zijn verloskundigen ook gewone mensen van vlees en bloed, maar meer dan menig andere medische professional bereid met je te werken voor jou succes.
Veel komt aan op de tijd nemen en op de communicatie.

Bevallen is geen pretje, maar aanmodderen wil ik het toch zeker niet noemen. Vrouwen leerden mij in de 80ties dat bevallen bijzonder en verrijkend is. Ook weet ik van varouwen dat er bij optimale condities iets moois gebeurd en het een hoogtepunt in hun leven is.
Het kan dus een grote voldoening zijn het hele proces zelf (zonder pijnstilling) te doen. Je gaat dan wel door de ups en de downs en de pijn. Ja, soms zeer heftige pijnen. Je doet dat met je eigen lijf en je ‘koppie’. Je overwint veel in de (24) uren die het proces kan nemen.
Je weet nooit hoe lang het zal duren als je nog nooit bent bevallen. Je kent immers je eigen beval ritme en je eigen bevalpijn nog niet.
Vraag jezelf wel ruim voor je gaat bevallen af, hoe je tegenover pijn staat en met pijn omgaat. Zie je het als een onontkoombare berg, die je nooit kunt beklimmen, lijkt het je niet te doen of ben je meer positief en je zie het als een uitdaging om er mee om te gaan en wil je er een positieve draai aan geven. Een tip is je gedegen voor te bereiden. Als het zover is het op je af te laten komen en te zien en voelen hoe het gaat. Stukje voor stukje, zoals ik dat ook doe bij een moeilijke opdracht. Gek genoeg blijkt dat we onderweg iedere keer weer allerlei hulpbronnen vinden om het te volbrengen. Soms is pijnstilling dan een hulpbron.

Nu ben dan eindelijk waar ik wil zijn…..
Tijdzetten is kunstmatig en gevaarlijk, juist een bevalling leert dat ‘tijd’ tijdloos is en die goed opgeleidde verloskundige die je begeleid, moet je kunnen vertrouwen. Als er geen (wederzijds) vertrouwen is, gaat het vaak fout.

Vertrouwen is het grote woord. Zij/hij moet jou vertrouwen en jij haar/hem. Daar moet je dus ruim voor de bevalling aan gaan werken. Ook vrouwen hebben daar hun deel en verantwoordelijkheid in. Ga op zoek naar een verloskundige die bij je past. Leer elkaar kennen tijdens de 12 prenatale bezoeken en nodig haar/hem ook eens thuis uit voor een voorbereidend gesprek.
Wat blijkt namelijk dat in kleine verloskundige praktijken met 2 verloskundigen, (die overigens standaard service geven met nogal korte controles) zien we minder verwijzingen, er is minder pijnstilling nodig en vrouwen zijn meer tevreden over die zorg. Hoe meer persoonlijk de begeleiding, hoe beter het resultaat is.

Ik wil dus bestrijden dat verloskundigen je laten aanmodderen tot je er bij neervalt. De verloskundige verstaat in veel gevallen de kunst het beste uit je mogelijkheden te halen en ik weet dat de intenties van velen zeer zuiver zijn. Minder goede vakzusters/broeders heb je in elk vak. Dus absoluut wil ik niet zijn.

Voorwaarde is dat je de verloskundige dus leert kennen in je zwangerschap en er een relatie mee opbouwt.
Bij geen relatie gaat vaker iets fout in de communicatie en met het verstaan van elkaar’s intenties.

Dat vrouwen het gevoel hebben dat er gerommeld wordt en geen duidelijkheid gegeven wordt of verzwegen wordt hoever de ontsluiting is, is erg spijtig en wijst ook op de situatie van miscommunicatie en elkaar niet kennen en elkaar niet vertrouwen. Jammer jammer, bevallen is een bijzonder en tegelijk een normaal en gezond evenement in een vrouwenleven en ik wens dat vrouwen daar geen letsel of verdriet aan overhouden.

Nogmaals het basis principe: alle vrouwen hebben de natuurlijke mogelijkheden en het instinct om te bevallen. Vrouwen kunnen bevallen, ga daar niet aan twijfelen, wie het ook zegt. Het staat vast!
De verloskundige die zelf ook de noodzaak inziet van het leren kennen van vrouwen is daarbij een fijne supporter en coach, je hulp in nood. Je doet het zelf. Zij/hij zegt als er geen schot in zit: neem maar even een time out…… ga wat lopen…. volg meer je gevoel……. het is geen race tegen de klok of zij/hij zegt iets heel persoonlijks of jij gaat praten over wat je dwars zit. Dit praten en uiten van emoties is nog niet genoemd in de discussie, maar ervaren vrouwen moeten vrouwen dit herkennen.

Bij ons in NL zit veel in ons hoofd over bevallen en ons gevoel laten we daarmee nogal eens geen ruimte. We doen in mijn perspectief tegenwoordig aan ‘collectieve weerzin tegen bevallen’ misschien wel omdat het emoties geeft waarvoor we bang zijn dat we er niet mee om kunnen gaan. Wel wees blij dat er emoties zijn. Zonder was het leven wel erg miserabel.

Wat is er tegen het beste uit vrouwen naar boven te halen, emoties uiten en plaatsen? Wat is er tegen emoties als dat leidt tot het op ‘eigen kracht’ bevallen?

Fijn voorjaar.
Tine Oudshoorn, verloskundige en consultant.
 
Beste Tine,

Ik ben het ben met je eens. Bevallen is een geweldig verrijkende ervaring. Vrouwen die nog geen kind op de wereld hebben gezet kijken altijd  naar de pijn maar er komt zoveel (kracht) bij je los. Dat is geweldig om te weten dat je het in je hebt. De tweede bevalling, die van mijn zoontje, heb ik als geweldig ervaren. Ookal deed het veel meer pijn dan de eerste. Het was korter, heftiger maar veel beter te doen en ik had het idee dat ik het onder controle had.

Bij mijn dochter niet, het vorderde maar niet en ik kreeg nauwelijks informatie. Dat vond ik erg jammer. Zeker toen ik achteraf hoorde dat ze tegen me gelogen hadden. Het argument was dat als je tegen een vrouw zegt dat ze er bijna is dat ze dan haar schouders eronder zet. Helaas heeft dat bij mij niet gewerkt. Als je dan uren zit te wachten op die laatste centimeter ontsluiting, en ik had me heel erg goed  voorbereid en wist dat de laatste centimeter heel snel gaat, dan geeft dat een slecht gevoel. Je gaat denken dat er iets fout is. Eerder was me al "beloofd" dat mijn kindje er die middag al zou zijn.  Misschien was 1e paasdag en een volle bezetting hier ook wel debet aan. Ik weet het niet maar het was, maar wel  jammer dat het toch een  negatieve waas heeft opgeleverd. Echter, het heeft me niet weerhouden weer te bevallen. Ik zie het als een periode die eindig is en dat geeft veel moed tijdens het proces zelf.

Vertrouwen is inderdaad ook erg belangrijk. Alleen heb je het niet altijd voor het kiezen. Mijn VK-praktijk heeft 4 VK's en ik had vooraf het idee dat ik iedereen goed genoeg kende. Ik voelde me bij alle vier  thuis tenminste.  Echter, als je "medisch" wordt ga je wel over in handen van het ziekenhuis. Dat is bij ons wel het geval. Toen mijn dochter in het vruchtwater had gepoept nam mijn eigen VK afscheid en nam de tweedelijns VK het over. Die ken je niet. Er zat wel een hele lieve stagaire bij die al die tijd bij me is gebleven. Maar die was 2e jaars en had vooral veel textboekenwijsheid. Maar toch,  ze heeft me goed geholpen. Later kwam ik haar nog eens tegen (toen ik hoogzwanger was van mijn zoontje) en dat emotioneerde me gewoon.

Groeten,
Ingeborg

 
Wat Tine hier boven zegt is allemaal waar, maar gaat wel erg uit van een ideale situatie. Zoveel keus heb je meestal niet om een praktijk te kiezen. In onze contracten staat dat we binnen 15 minuten bij een client moeten kunnen zijn. Dus als ik gebeld wordt door iemand die aan het andere eind van de stad woont, maar van haar vriendin of zus heeft gehoord dat ik zo'n leuke vk ben, dan neem ik haar toch niet aan als client. Domweg omdat ik dat grote bereik niet aankan.
Het is geweldig als vrouwen zich zelf goed voorbereiden op de bevalling, maar ik kom vaker tegen dat " we zien wel, en in het ziekenhuis zijn ze toch niet zo moeilijk met ruggenprikken tegenwoordig" Die groep wil als het even kan: een vlotte bevalling, niet te veel pijn, een lieve vk en als het even kan een gezond kind. Met een minimale inspanning van hun eigen kant vooraf. Lezen niet (veel functioneel analfabetisme), gaan niet naar cursussen want te duur, blijven wel roken.
Dus dat is anders werken dan met vrouwen die heel bewuste keuzes maken en dikke geboorteplannen aandragen.
Wij proberen om iedereen een zo goed mogelijke baring te bezorgen. En vrouwen die daar zelf wat voor doen helpen we erbij en vrouwen die daar minder voor doen proberen we te motiveren. En tijd is in mijn ogen onmisbaar daarbij.
De organisatie van de zorg in Nederland is idd erg gedeeld. Als je medisch wordt ga je over naar een andere hulpverlener die je nog nooit hebt gezien. Ik ben er al jaren van overtuigd dat de zorg client gecentreerd zou moeten zijn ipv 1e en 2e lijn. Want natuurlijk kan een eigen vk in hetziekenhuis best een bevalling begeleiden met een infuus of groen vruchtwater, maar de organisatie staat het niet toe. En dat is heel jammer.
En wat dat voorliegen betreft: ik vind dat absoluut niet kunnen. Elke client heeft recht op heldere volledige informatie, eventueel meteen vergezeld van een behandelvoorstel. Ik kan me voorstellen dat je vertrouwen een deuk heeft opgelopen. En dat zoiets draagt dan weer niet bij aan vol zelfvertrouwen aan een volgende baring begint.
 
Zowel Tine als "verloskundige" bedankt voor jullie reacties! Fijn om te weten dat het "voorliegen" dus als niet acceptabel wordt beschouwd. Ik had altijd nog het idee dat het toch een beetje aan mij had gelegen. Nu twee bevallingen verder heb ik wel een duidelijk beeld van hoe ik bij  een eventuele  derde bevallen wil. Ondanks dat ik veel gelezen had en de cursus samen bevallen had gevolgd heb  ik toch het idee dat  je het een keertje moet meemaken om werkelijk te weten wat je wilt.

De volgende keer  ga ik  mijn eigen plan trekken, zover dat natuurlijk mogelijk is gegeven de situatie. Niet meer onder de douche of in bad, lekker liggen, ontspannen, weinig gepraat in de kamer (alleen functioneel en geen gezellige praat tussen VK een kraamhulp) en ik zou nu dolgraag een keer willen zien hoe mijn kindje daadwerkelijk geboren wordt (spiegel erbij met persen). Dat laatste durfde ik voorgaande keren niet. Maar sinds ik er zonder kleerscheuren een 9 ponder uit heb geperst heb ik het idee dat misschien toch ook wel leuk is! Als ik heel eerlijk ben doe ik liever de bevalling (kort en hevig) dan de negen maanden zwangerschap. Dat laatste ervaar ik toch als "zwaarder".

Groeten,
Ingeborg
 
Allereerst is het goed te lezen dat door een forum discussie als deze vrouwen een eigen plan gaan trekken. BRAVO.
Bedenk wel lieve vrouwen die dit lezen dat partnerschap je sleutel is ……. Dus als het zover is erop af en MET de verloskundige het gesprek aangaan. Neem de leiding en creëer een zo gelijkwaardige situatie. Maak een ruime afspraak voor het gesprek. Geef je doelen. Spreek als het even kan als eerste, laat je de leiding tijdens het gesprek niet ontnemen en vraag door…..met wat, hoe, waar…hoezo … Loopt het gesprek vast, zeg dan …… laten we er een volgende keer verder over praten. Ook dan weer een afspraak maken met dezelfde verloskundige en met dezelfde actieve houding het gesprek ingaan en voorzetten. Zo kun je ook samen een geboorteplan maken.

Collega verloskundige, dat ik uit ga van een ideale situatie is niet onredelijk en getuigd ook van een zekere nuchterheid.
Als we alles zouden laten zoals het is, zal er nooit iets ten goede veranderen voor vrouwen. Zo goed gaat het niet in de Nederlandse eerstelijns verloskunde.
De tijdgeest dwingt ons flexibel te zijn in de eerstelijns verloskunde om vooral nieuwe inzichten die betere uitkomsten geven te gaan gebruiken. Gericht op goed resultaat (gezondheid van moeder en kind) op de korte en lange termijn.
Eerstelijns verloskunde dient meest effectief en minst medicaliserend te zijn ….. ja, dat kost tijd en/of meer geld.
Als het beleid goed is betaald het zich terug in geluk en gezondheid van vrouwen en kinderen. Minder medische bevallingen, minder trauma’s en meer gelukkiger moeders en kinderen die minder naar de dokter gaan. De dokters kunnen zich bij minder verwijzingen gaan bezighouden met zaken waar ze echt goed in zijn.

In de contracten staat dat we binnen 15 minuten bij een cliënte moeten kunnen zijn. Dat is goed voor de veiligheid, praktisch en met voldoende verloskundigen kunnen we nu dus gerust onze eigen kring van 15 minuten bereikbaarheid bedienen. Er is meer, we kunnen dan meer buurtgericht werken en vrouwen betere en meer individueel gerichte zorg bieden. In enkele praktijken in NL gebeurt dat al. Waarom bij deze verloskundige praktijken wel en bij andere nog niet? Veranderen vraagt tijd, niet iedereen is even progressief of al zover.
Wel is duidelijk dat er praktijken zijn die van knelpunten een uitdaging maken.

Het is geweldig als vrouwen zichzelf goed voorbereiden op de bevalling, maar je schrijft ook dat je vaker "we zien wel, en in het ziekenhuis zijn ze toch niet zo moeilijk met ruggenprikken tegenwoordig" tegenkomt. Ja, dat is nu in mijn perspectief een uitdaging. Prik daar met tijd, aandacht en aangepaste communicatie doorheen. Zeg niet te veel, luister vooral en gebruik coaching technieken, vraag door met wat, wie, hoezo en hoe dacht je dat…
Die groep wil natuurlijk als het even kan een vlotte bevalling, niet te veel pijn, een lieve vk en een gezond kind. Terecht dat zijn zeer legitieme doelen, maar het is een onredelijk beeld, met onwerkelijke verwachtingen, want een kind krijg je niet in een doosje. Het kan dus niet op een presenteerblaadje gegeven worden.

Vrouwen moeten daar dus in begeleid worden en dat is een hele kunst, lieve gemotiveerde verloskundige. Maar je kunt dat, want ik lees dat je het onderkent.
De vaardigheden daarvoor hebben wij ook niet op de scholen/academies geleerd. Oefenen met partnershipcommunicatie, een bandje mee laten lopen en terughoren of je niet te veel stuurt, te veel het woord hebt en je vrouwen voldoende de ruimte geeft en als gelijke accepteert. Zoek anders een collega die je ermee helpt.
Dat vrouwen niet lezen (veel functioneel analfabetisme), niet naar cursussen gaan en blijven roken zijn ook uitdagingen. Als we als partners en ‘open’ met vrouwen omgaan en niet oordelen, maar doorvragend begeleiden, gaan vrouwen voor zichzelf denken en voor zichzelf meer verantwoord en meer passend (beter) kiezen. Ja, juist dat type begeleiding vraagt héél veel tijd. Ik heb in Nieuw Zeeland gezien dat juist dit type begeleiding veel bijzonders oplevert. Daar zien we het aantal prematuren en kunstverlossingen terug lopen. Vrouwen worden bewuster, moederen anders, nemen verantwoordelijkheid en worden dus zo volwassen. Weet je bij onzelf ging dat volwassen worden ook niet in 7 maanden. Wij zijn als verloskundigen natuurlijk bevoorrecht, vaak goed opgevoed, hoog opgeleid en ook nog vaak behept met veel natuurlijk talent.
Verloskundigen kunnen vrouwen helpen door juist 'niet te helpen' , maar vrouwen te accepteren zoals zij zijn en van daaruit te coachen naar de bevalling en het moederen.

Ik zag bij verloskundigen en vrouwen die beiden niet kunnen lezen of schrijven (Bolivia) dat zij talige voorbereiden op de bevalling. Daar hoorde ik vroedvrouwen verhalen over bevallen en moederen vertellen aan vrouwen. Hoe vaak vertel jij een verhaal in de spreekkamer?
Ja, ik begrijp het, er is geen tijd voor.
Give it a tray en doe het een jaar en zend een verslag van hoe je dat deed en wat het effect is, naar je verzekeraars. De verzekeraars zitten te springen om dit soort zaken, die willen ook het beste voor vrouwen op de kort en lange termijn.

Dus het is in mijn perspectief in principe niet anders werken met ongeletterde vrouwen dan met geletterde vrouwen die rationele keuzes maken en met geboorteplannen werken. Je gedragt je anders, dat is het verschil. Overigens is een geboorteplan met vrouwen maken is een leuk alternatief. Heb je een handvat om ergens over te praten.

Je probeert om iedereen een zo goed mogelijke baring te bezorgen.
Geweldig doel, ik bewonder je. Ga door!
Alle vrouwen zijn even uniek en hebben dus allen een even unieke voorbereiding nodig, onderscheid is ons aan(professionals) hoe dit aan te pakken. Daar hebben we voor doorgeleerd.
Soms ben je ‘dommie’ en dan weer de ‘smart girl’, maar in principe steeds de partner en ‘medevrouw’ in mijn ogen. Die dubbelrollen kunnen wij goed spelen. Alleen moeten we ze niet gaan verwisselen en altijd sturend bezig zijn.
Waag het er maar op een experiment te doen en vraag vrouwen zoals Eline met je mee te doen.
Denk dan niet aan geld en tijd, denk alleen aan succes van vrouwen.
Dan speelt de organisatie van de zorg in Nederland ook haar juiste rol. Het model ‘op zich’ is in mijn ogen prima, alleen de focus is op dit momnet meer op de organisatie en minder op die van vrouwen.

Dat doe jij dus anders. Als het medisch wordt ga je mee naar het andere echelon. Niet om handelingen te verrichten, maar om de continuïteit te garanderen, intermediair te zijn en te coachen. Ik ben er van overtuigd dat de zorg zo werkelijk cliënte gecentreerd is en er minder vaak post traumatisch syndroom zal optreden en vrouwen meer tevreden zullen zijn.
De doorlopende communicatie met een verloskundige is goud. Dat goud mag jij verzilveren.

Lieve groeten, Tine Oudshoorn, verloskundige en consultant.
 
De verzekeraars zitten te springen om dit soort verhalen zeg je. Hahaha wat een aanfluiting. Ik heb vorig jaar een kopie van ons kwaliteitsjaarverslag ( voor de klanten : elke praktijk moet elk jaar een kwaliteitsjaarverslag maken voor de inspectie. Daarin beschijf je wat je doet aan kwaliteitsbevordering, en of je de doelen van vorig jaar gehaald hebt en hoe en wat je doelen zijn voor het volgende jaar, vraag een kopie als je het leuk vindt aan je vk) aan elke zorgverzekeraar gestuurd waarmee wij een contract hebben. Hoeveel reacties denk je dat we hebben gehad. Nul! De interesse druipt er niet zo af als je denkt.
En wat betreft denk niet aan geld of tijd: sorry, ik ben ook maar een mens, ik moet ook wel eens eten of slapen en ik heb 3 studerende kinderen en een hypotheek. Ik ben dol op m'n beroep, maar ik werk ook wel degelijk voor het geld.  Als we als maatschappij niet bereid zijn om voor behoorlijke zorg te betalen, laat staan te definieeren wat behoorlijke zorg is, kun je nauwelijks van individuele vk's verwachten dat ze niet aan tijd of geld denken. Ik zou dolgraag werken zoals de albany practice http://www.albanymidwives.org.uk/, maar het verschil is dat zij pp 36 klanten per jaar hebben en daarvan kunnen bestaan. In onze praktijk hebben wij er 36 per maand. We doen wat we kunnen, maar er zijn grenzen.
 

Allereerst, het kwaliteitsjaarverslag van een praktijk is een rapportage naar de verzekeraars. Niet bedoelt voor complimenten of om reacties op te krijgen. Het is een verplichting die we met elkaar aangaan bij het maken van een contract. Je stuurt toch ook geen bedankje als de verzekeraars betaald hebben voor je gegeven zorg?

Hoera, verloskundigen zijn mensen en geen engelen, juist dat maakt ze zo aantrekkelijk.
Verloskundigen verdienen in mijn ogen wel betere erkenning van hun verborgen en bijzondere werk. Zelf zijn verloskundigen daar ook niet goed in. Ik hoorde de voorzitter niet zolang geleden spreken bij een jubileum en die vond 40 jaar werken als verloskundige niet zo bijzonder. ‘Aan me hoela’ dacht ik ….. KOM OP ZEG, JE WEET NIET HALF WAT DEZE DAME ALLEMAAL HEEFT BEREIKT EN VERBORGEN HEEFT GEDAAN.

Dus lieve collega er is nog wat te leren en te veranderen.
Prijzen moeten we elkaar en ook eens een echte prijs geven. Wat te denken van een prijs voor de meest innovatieve oplossing voor minder verwijzingen tijdens de bevalling. Daar past een Albany experiment bij, dacht je ook niet?

Overigens zijn er voor experimenten voor betere uitkomsten in de eigen praktijk eerst de kosten en dan pas de baten. Economische wet waar ook wij niet onderuit komen.
Tenzij je een erg goede netwerker bent en de beroepsorganisatie en aanverwanten kunt inspireren/strikken om je idee te ondersteunen met geld en mensen. Ik denk aan de STBN, een onderdeel van de KNOV, de verzekeraars en misschien de scholen die nu ook onderzoek moeten doen.
In Rotterdam is geld beschikbaar voor verbetering van uitkomsten, op het feest van de Academie Verloskunde, november 2007, werd daarover gesproken. Daarvoor moet je de voorwaarden weten en daarop een concreet onderzoeksplan maken.

Actie onderzoek is voor verloskundigen die praktiseren een erg handige manier om onderzoek te doen. Een manier die in de biomedische onderzoekstraditie niet echt veel gebruikt wordt. Maar binnenkort komt Denis Walsh naar Nederland, vraag hem er maar naar. Denis ging in een centrum werken en deed zo participerend onderzoek.
Erg vernieuwend. Mooie resultaten.

Dank voor je tijd en inzet ook op dit forum.
Lieve groeten. Tine Oudshoorn.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan