tips tegen pijn bij de bevalling

Ik hoop dat je er wat aan hebt, maar ik denk het wel. Je zult wel waarschijnlijk veel herkennen. En wb je gyn: laat je niet afschepen met: we zien wel. Want dat betekent meestal dat hij wel ziet. En als dat 's nachts is of in het weekend als hij zelf geen dienst heeft dan moet jij op dat moment de discussie aangaan met degene die er dan wel toevallig is. Dat moet je dus voorkomen. Je moet zien dat je spijkerharde beloften op schrift krijgt. Dat er in je status staat wat er met je is afgesproken en dat daar geen discussie meer over wordt gevoerd als jij aangeefrt dat je een ruggenprik wilt.
Maar lees eerst het boek zou ik zeggen, dan kom je veel beter uit de verf tegenover hem.
 
Deze discussie loopt al lang zeg!
En: KLAGEN, EN NEGATIEF ZIJN MAG ALTIJD HIER NATUURLIJK!
Ook mag iedereen zijn mening geven, hoewel het me erg stoort dat er mensen zeggen dat je op moet houden met klagen en niet zeuren, of dat je andere vrouwen angst aan jaagt....dan lees je het toch niet????
Mijn verhaal: 15 uren er over gedaan (dus vanaf echte weeen tot geboorte). Ik had al een dag voorweeen, prima te doen maar wel vervelend.
De echte weeen: poeh, heb ik geweten....buik- rug én beenweeen!!!
Ik was na driekwart cursus yoga gestopt, omdat ik het zo belachelijk vond wat je daar allemaal geleerd werd...een beetje liggen nep-te- bevallen............alsof je je daar een voorstelling van kunt maken. En als je dan hoort dat je partner mee moet komen en je de weeendans moet doen, en hij je moet masseren met massageolie...veels te intiem en belachelijk. Maar goed, dat terzijde! (hoort hier niet thuis eigenlijk.
De technieken heb ik proberen toe te passen, nou dat lukt niet als je b-b-r weeen hebt!
Een hel vond ik de bevalling, en zoiets 'VERGEET' je nooit! Maar: ik wil wel weer graag thuis bevallen,
en ik baal dus dat er geen vorm van pijnbestrijding is (ja, de tens, kassa!).
Ik snap dat verloskundigen niet de kennis en de nodige maatregelen hebben bij vormen van pijnbestrijding, maar daar moet toch wel een oplossing voor zijn????
Ik overleef vast een tweede bevalling wel weer, kan nooit zo erg zijn denk ik dan (????).
Maar ik vind inderdaad dat je de keuze moet hebben!

En dames: lekker klagen en negatief zijn hoor! Maakt het interessant. en: als toekomstige moeder wordt je er hard van als je het leest. Ander moet je het gewoon niet lezen! ;-)


 
Hallo Verloskundige,

Wat bedoel je precies met "vanaf het moment dat de verloskuninge zegt de de bevalling begonnen is."   En dat het dan maar 12 uur mag duren.

Wij mochten de verloskundige bellen als er 3-5 minuten tussen de weeen zaten. Ik had de hele nacht al weeen, zo erg dat ik erg in elk geval niet van kon slapen. Maar ze kwamen om de 7-10 minuten, met een piek naar 5 minuten, maar daarna weer om de 7 minuten ongeveer.
Hadden we toen de verloskundige al moeten bellen? Na die nacht had ik 3-4 cm ontsluiting. (om ongeveer 9 uur 's morgens) Was de bevalling toen dus al begonnen?
Hadden we wel eerder op kunnen bellen?

Groetjes,

Linda
moeder van Rebecca 11 november 2005
 
Wat ik bedoel is dat de verloskundige de diagnose: de bevalling is begonnen moet stellen. Dat moet nl voldoen aan een paar objectieve criteria:
1. regelmatige pijnlijke weeen om de paar minuten
2. een volledig verstreken baarmoedermond
3, 1 cm ontsluiting of meer.

Dat verstrijken van de baarmoedermond is erg belangrijk. Als je iemand bij bijv 35 weken inwendig onderzoekt is de baarmoedermond ong zo lang en zo hard als je pink. De baby wordt goed binnen gehouden. maar op een gegeven moment moet het kindje naar buiten, dus dan moet die baarmoedermond van hard en lang naar zacht en week en kort  veranderen. Je moet het je een beetje voorstellen als een coltrui die je over je hoofd aantrekt. Hoe lang dat duurt weet niemand, daar zitten vrij grote individuele verschillen in. het overkomt elke vk wel eens dat je iemand onderzoekt en een lange harde baarmoedermond vindt en dat die mw een paar uur later een volledig verstreken baarmoedermond heeft. Omgekeerd zie je ook wel dat iemand al met een paar cm ontsluiting  rondloopt, geen weeen heeft en als ze weeen krijgt er dan toch nog een paar uur over doet.
Dat verstrijken hoort niet bij de bevalling. Sommige vrouwen voelen er helemaal niets van, anderen voelen het van de eerste tot de laatste millimeter. Die stellen zich zeker niet aan, kunnen wat onze praktijk betreft altijd een pijnstiller en/of een slaapmiddel krijgen, het hoort alleen niet bij de bevalling.
9 van de 10 keer valt de diagnose: de bevalling is begonnen van de vk natuurlijk samen met die van de as moeder, maar soms niet. Het is heel belangrijk dat dat goed wordt uitgelegd, want anders krijg je dus makkelijk bevallingen van 48 uur en meer als iemand zichzelf als barende diagnostiseert bij het eerste steekje in de buik.
Wat jouw verhaal betreft: om 9 uur kwam de vk en had je 3-4 cm, plus weeen en een verstreken baarmoedermond.  De diagnose is op dat moment gesteld en vanaf dat moment is het maximaal 12 uur. meestal korter, maar zeker niet langer.
Misschien als je eerder had gebeld dat de diagnose dan bij 1-2 cm was gesteld, maar dan had het vanaf dat moment niet langer dan 12 uur hoeven duren.
Het stuk dat mensen thuis meemaken voordat ze besluiten te bellen reken je dus niet mee. Voor jouw gevoel  is je bevalling wrs al vroeg in de nachjt begonnen, je kon er al niet van slapen, maar wij moeten ergens een grens trekken en dat doen we dus op bovenstaande manier.
Hoe zorgen we nu dat de bevalling niet langer duurt dan maximaal 12 uur?
Door de vliezen te breken. Vervolgens gaan we een uur naast de vrouw zitten zodat we kunnen zien hoe ze de weeen opvangt en hoe we haar kunnen helpen met zuchten etc.
Na 1 uur onderzoeken we weer. De ontsluiting moet dan minimaal 1 cm meer zijn. Als dat niet het geval is gaan we naar het ziekenhuis voor een infuus met weeenstimulerend middel. Dat lijkt heel snel, maar in de praktijk zie je dat je niet meer vrouwen dan anders aan het infuus legt, alleen sneller, voordat ze helemaal uitgeput en in paniek zijn en het liefst een hele narcose willen.
De baarmoeder is dan nog erg gevoelig voor het medicijn dat gebruikt wordt en met een klein beetje zie je eigenlijk dat de weeen meteen een heel stuk effectiever worden. Zodat er toch vrij snel 10 cm en persdrang wordt bereikt.
En als bij het tweede onderzoekblijkt dat de ontsluiting wel gevorderd is, zie je ook vaak dat het flink is opgeschoten, Van 3 naar 7 cm is geen uitzondering. Veel vrouwen besluiten dan ook op dat moment om thuis te bevallen. Sinds wij deze methode hebben ingevierd is het % thuisbevallingen bij ons flink gestegen. We blijven dan lekker bij haar tot de baby er is. Dat erbij zijn blijkt voor een heleboel vrouwen erg belangrijk. We krijgen veel opmerkingen achteraf dat mensen dat erg prettig hebben gevonden. En omdat we weten hoe vlot het kan gaan en hoe lang het maximaal gaat duren is het voor ons als vk's ook erg goed te doen qua tijd. Het andere voordeel is dat we het meteen zien als iemand het niet meer trekt en pijnstilling nodig heeft.
Waar we wel tegen aanlopen zijn ziekenhuizen. 's Nachts iemand aan het infuus willen leggen kost erg veel overredingskracht. 's Nachts iemand een ruggeprik willen laten geven is hier in de buurt bijna onmogelijk. Maar goed, dat zijn zaken die wij proberen te regelen, maar wat niet altijd lukt.
Ik hoop dat ik je vraag zo duidelijk genoeg heb beantwoord.  
 
Hallo allemaal,
Hier een tip als je last van rigweeën hebt.
Wij hadden thuis een soort zak gevuld met gel (wordt gebruikt voor o.a. rugklachten) Deze kan je in de vriezer leggen en als je bijvoorbeeld door je enkels gezakt bent of iets dergelijks kan je hem er op leggen. Je kan de zak ook verwarmen in de magnetron en dan bijvoorbeeld gebruiken bij rugpijn.....
Tijdens mijn bevalling had ik ontzettend last van rugweeën. Mijn man heeft die zak toen opgewarmd (pas op dat het niet te heet wordt!!!!) in de magnetron en daarna onderin in mijn rug gelegd. Mijn rugweeën waren verdwenen!!!!!!! Zodra de zak was afgekoeld begon alles opnieuw dus toen we dat doorkregen heeft mijn man er continu voor gezorgt dat er een warme zak klaar lag. Zelfs toen ik overgebracht werd naar het ziekenhuis zorgde hij er daar voor dat die zak warm werd gemaakt. Ik heb totaal geen last meer gehad van rugweeën. Echt geweldig die man van mij!
En even over de bevalling zelf....... Persoonlijk vond ik het allemaal wel meevallen. Toen mijn rugweeën weg waren is het me 100% meegevallen.  In die televisieprogramma's hoor je de dames wel eens schreeuwen dus ik  ging met angst en beven de bevalling tegemoet.  Toen ik bevallen en gehecht was vroeg ik me echt af: is dit nu alles?.  Ik ben in totaal 18 uur bezig geweest maar je hebt echt geen erg in de tijd. Het is maar goed dat je van te voren niet weet hoelang het gaat duren en ik denk dat je ook niet tegen jezelf moet gaan zeggen: die kan het in 4 uur dus ik ook. Het komt wanneer het komt.
 
Dames, hou toch eens op elkaar te beoordelen en te veroordelen. Iedere bevalling is anders, daar is iedereen het wel mee eens, dus ook iedere ervaring is anders.
Mijn mening wat pijnbestrijding betreft:  vind je dat je het niet nodig hebt (en dat kan niemand anders voor je beslissen, alleen jij zelf) dan is dat  heerlijk maar  vind je dat je het  wel nodig hebt dan moet je het kunnen krijgen, zonder gezeur.  
Ik heb het afgewacht bij mijn eerste bevalling maar ik  vond de pijn niet handelbaar en wilde dan ook graag een pijnstiller. Ik dacht dat ik het goed geregeld en besproken had maar toen puntje bij paaltje kwam heeft  de verloskundige het nog zeker  6 uur weten te rekken voordat ik eindelijk een pijnstiller kreeg.  Die pijnstiller was zo'n verademing. Ik was veel bewuster aanwezig bij de bevalling en kon er van genieten terwijl ik me daarvoor  totaal moest afsluiten om me op de weeen te kunnen concentreren.      
Ik ben weer zwanger en  ik wil deze keer een ruggeprik. Ik weet nu waar ik het over heb  en afgaande op mijn ervaring  (de helft van de bevalling met pijn, de andere helft met een stuk minder pijn) vind  ik het  totaal onnodig en zelfs nadelig  om zo'n pijn te leiden bij een bevalling. Ik ga het deze keer wel beter regelen en laat  mijn wensen  vastleggen in  mijn dossier. Dat is meteen een tip voor vrouwen die (eventueel) een pijnstiller willen nemen. Heb je het niet nodig dan hoef je het niet te nemen maar wil je het wel dan weet je waar je aan toe bent.
 

Beste allemaal,

Niets is absoluut bij het verloop van de ontsluiting, veel factoren, ook psychologische en sociale spelen een rol. Vergeet niet dat je een unieke persoon bent met een uniek bevalpatroon!

Tijd is een factor die door bepaalde stromingen in de geneeskunde wordt gezien als maat. Dat is een visie die niet altijd succes te zien geeft.
Trouwens we hadden nog geen klokken toen we begonnen met baren. De zon ging op en onder. Daarover hebben ‘wijze vrouwen’ wel geschreven. 12 uur is te krap.
Strakke tijdslimieten zijn een arbitrair criterium in de wetenschappelijke literatuur over normaal bevallen.

Goede begeleiding van een professional die je hebt leren kennen en vertrouwd, helpen je succesvol te zijn. In die situatie zien we meer normaal verloop en veel spontane bevallingen. Ook worden bevallingen dan meer natuurlijk van verloop en ontsluitingen soms korter. Dit is geen belofte….
Weinig interventies, dus weinig ‘doen’ door de verloskundige begeleider tijdens de ontsluiting, dus niet de vliezen breken en niet elke 2 uur een inwendig onderzoek zorgen ook voor een meer natuurlijk verloop van de bevalling.
Weinig interventies en individuele begeleiding zijn zowel wetenschappelijk als emotioneel een zeer verantwoord beleid. Het geeft vrouwen de mogelijkheid op ‘eigen wijze’ te bevallen.

De één bevalt nu eenmaal sneller dan de ander. Ook een wijsheid die eeuwen oud is.
Met tijdzetten maak je een verwachtingspatroon. Dat geeft controle op dat moment, maar als je langzamer bent zet jezelf klem, moeten er dingen gedaan worden zoals het breken van de vliezen. Is dat nodig en zonder risico? Het lokt vaak meer handelingen uit en die cumulatie van handelingen is niet terug te draaien. Er is door veel handelen meer kans op een kunstverlossing, een vacuümextractie.

In de ontsluitingsfase zitten natuurlijke perioden met rust die je misschien nodig hebt voor je geest of gewoon voor je lijf. Het verloop is afhankelijk van je bouw, je constitutie, je houding ten opzichte van bevallen, je verwachtingen, misschien de relatie met je moeder, je seksuele ervaringen en nog heel veel meer en vaak zitten daar onderbewuste dingen tussen.
Daar moeten we ook niet moeilijk over doen. Ieder heeft haar eigen bagage en daar hoef je niet mee te koop te lopen, ook niet als je met je billen bloot gaat, zoals bij een bevalling.
Van het grootste belang is dat je ‘zelf’ door dit proces komt. Je maakt veel mee in de ontsluitingsuren. Wordt soms geestelijk heen een weer geslingerd. Kan ik dit wel, wil ik dit wel, waarvoor enz…. Bevallen is een groeiproces. Het is een uitdaging en ik hoop van harte dat je het ook zo te zijner tijd kunt zien.

De verloskundige of arts mag niet je regie overnemen en svp ook niet te veel sturen. Immers, jijzelf bevalt. Jij unieke persoon en ik weet dat jij dat goed kunt. Het zit ingebakken!

Mijn ervaring heeft mij geleerd dat we als verloskundigen vaak te doenerig zijn. Voorschrijdend inzicht door studie en antropologisch veld onderzoek heeft mij zover gebracht dat ik inzie dat veel goedbedoelde hulp van verloskundigen (wat ikzelf ben en dus ook deed) en artsen tijdens de bevalling verkeerd is. Veel sturen en doen helpen vrouwen niet om spontaan een kind te baren, het werkt ingrepen in de hand die onnodig zijn.

Dus niet op de klok kijken, geen tijd zetten, rustig je eigen gang gaan, het zelf doen, je instinkt volgen en je eigen houdingen kiezen, die dan vaak rechtop zijn of als het kind er bijna uitkomt hurkend zal zijn.
Vliezen breken? De ingreep moet zo echt nodig zijn. Tijd is geen indicatie.
Luister naar je lijf. Dat lijf geeft signalen die vertellen dat je houding anders moet zijn.
Ook geeft je lijf signalen als het niet goed gaat. Als het je te veel vraagt en te veel wordt.
De verloskundige is vraagbaak, je steun en toeverlaat, je rustpunt die weet dat gewoon bevallen gewoon beter is en weet waar de grenzen liggen tussen normaal en abnormaal.
Samen komen jullie er bij een goede relatie in vertrouwen wel uit.

Literatuur;
Walsh D (2007). Evidence-Based Care for Normal Labour and Birth. A guide for midwives. UK: Routledge:Taylor & Francis Group.
RCM (2005). ‘Campaign for normal birth’. www.rcmnormalbirth.org.uk

Lieve groeten, Tine Oudshoorn, verloskundige en consultant.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan