Hoi Meiden,
Ook ik heb een vreselijke bevalling achter de rug.
Wel 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben...
Zo voelt het vaak wel.
Ik zal proberen om mijn verhaal hier te schrijven...
Het zal wel lang worden... oops! hihi...
Nou mijn zwangerschap is over het algeheel heel goed verlopen.
Zelfs zo goed dat ik vaak zoiets had van, ohhh dan zal er wel wat slechts gaan gebeuren straks.
Dat gevoel had ik!
Op 23 augustus begon ik wat krampen te voelen, en had wel al gelijk het gevoel dat het weeën waren.
Mijn man verteld dat ik denk dat ik weeën heb.
Ze waren nog niet zo heel sterk, en ik kon nog van alles.
Ze kwamen elke 10 minuten.
Ik heb nog wat proberen te slapen, zodat ik wat energie kon opbouwen.
Na 4 uur hazeslaapjes gedaan te hebben, kon ik niet meer liggen.
De weeën werden sterker en sterker.
Maar helaas elke 6 tot 10 minuten.
Ik mocht de verloskundige pas bellen als ik 1 uur lang elke 3 minuten weeën had.
Dus ik besloot nog maar niet te bellen.
De weeën werden elk uur heftiger, en ineens had ik zoiets van joehoe er begint vordering in te komen.
Ze kwamen toen elke 4 tot 6 minuten.
Maar helaas...
Na 2 uur kwamen ze weer elke 10 minuten.. pfff
Die nacht heb ik niks geslapen, ik kon de weeën alleen maar zittend opvangen.
Dus als een zombie door het huis heen lopen.
Maandag 25 augustus maar de verloskundige gebeld want die dag had ik een afspraak bij haar.
Ik had gevraagd of ik toch langs moest komen, omdat ik weeën had.
Ja ze wilde toch dat ik langs kwam.
Nou puffend in de auto gezeten, naar de verloskundige.
Daar aangekomen werd mijn bloeddruk gemeten, en werd gezegd dat hij wat hoger was, en dat de bevalling zich nu ging aankondigen.
Nou naar de wachtkamer en maar puffen...
Alle medezwangeren keken me aan, maar zeiden niets.
Ik kon zelf ook niets zeggen, ik was te geconcentreerd op de weeën.
Hehe, na 20 minuten!!! mocht ik naar binnen.
Ze heeft aan mijn buik gevoeld, en het hartje beluisterd.
Alles was prima.
Dit waren 'voorweeën'.... Wat?!?!
Dit kon nog gemakkelijk 1 week duren...
Wat?!?!
Dit hou ik niet vol, kijk naar me ik ben een zombi, ik ben kapot, die baby moet er nu uit!!!
Ik werd weer naar huis gestuurd, met als tip; neem een douche, en een paracetamol en ga lekker naar bed.
Alles gedaan, maar slapen en liggen! NEE!!! dat ging echt niet!
De weeën bleven komen en ze werden sterker en sterker, maar nee weer elke 8 minuten.
Waarom gaat het nou niet sneller dacht ik nog.
Bij elke wee wel in mijn achterhoofd elke wee heb je nodig!
Maar na bijna 3 dagen weeën geloofde ik er niet meer zo in!
Die nacht heb ik alleen maar rondgelopen en gepufd.
Ik heb die nacht wel zeker 5 keer onder douche gestaan, want dan voelde ik de weeën niet zo heel goed.
Eenmaal er onderuit werden ze heftiger! Pfff....
Ik heb die nacht gehuild, overgegeven en ga zo maar door.
De ochtend erna zei mijn man; ik ben het zat ik ga de verloskundige bellen.
Gelukkig kwam ze direct.
Na 20 minuten was ze er.
(dit was wel een andere dan de dag ervoor)
Toen ze binnen kwam, ben ik ingestort.
Ik heb haar gezegd dat ik niet meer wilde.
Zij zei direct er moet nu ook echt iets gedaan worden.
Ze heeft een inwendig onderzoek gedaan, en.... geen ontsluiting.
Wel was alles al netjes voorgemaakt!
Ze stelde voor dat ik naar het ziekenhuis ging en daar pijnstilling ging krijgen.
Ze zei wel het kan zijn dat je naar huis moet om daar wat bij te slapen.
Maar je hebt ook kans dat ze je daar houden.
Ik heb nog wat proberen te eten, want ik had ook al 1 dag niets gegeten.
Maar zodra ik 1 hap nam kwam het er weer rechtstreeks eruit!
Daarna door naar het ziekenhuis.
In de rolstoel, en naar de afdeling toe.
Daar werd ik eerst aan de ctg gezet.
Aangezien Jari niet goed bleef liggen, konden ze het hartje niet goed registreren.
Na 1 uur aan de ctg te hebben gelegen, kreeg ik een spuit in mijn bil voor de piekweeën, en ik moest wat proberen te slapen.
Dat lukte me niet goed, want elke 10 minuten voelde ik de weeën weer!
Tegen 3 uur in de middag had ik 1 cm ontsluiting!
Joehoe wat een opluchting... het is een begin!
Tegen 7 uur het 's avonds werkte de spuit uit en wilde ik graag nog iets!
Want ik wilde die pijn niet meer voelen!
Hup weer aan de ctg... en wachten maar.
En alweer lag Jari niet goed.
Na ongeveer 1 1/2 uur kwamen de verpleegkundige me zeggen dat er nog een andere optie was.
En wel... dat ze mijn vliezen gingen breken en dan kreeg Jari een draadje in zijn hoofd zodat ze het hartje exact kunnen registreren.
En dan kreeg ik daarna de ruggenprik!
Ik was zo opgelucht, dat ze me gingen helpen.
En dat ik op dat moment alles prima vond!
Toen werd ik naar de verloskamer gereden, en toen werden mijn vliezen gebroken, ik kreeg een cathetor ingezet, de ruggenprik en aan het infuus.
Mijn man is als de dood voor spuiten, en heeft zich heel goed gehouden.
Hij heeft me heel goed gesteund hierin!
Godzijdank voelde ik nu niets meer!
Ik was gewoon verlamd!
Tegen half 12 's avonds (26 augustus) stortte mijn man in!
Hij begon te huilen, en had gedacht dat ik het niet zou halen!
En hij was zo blij dat ik nu geen pijn meer voelde!
Hebben we daar samen even een potje gehuild en geknuffeld.
Daarna kwam zijn bedje en zijn we gaan slapen.
Ik had nog steeds hazeslaapjes maar daar was ik al zo blij mee!
Wat deed me dat goed.
Tegen 3 uur 's nachts had ik 4 cm ontsluiting.
Tegen 9 uur 's ochtends 9 en hebben ze me nog aan de weeën opwekkers gezet en 10 uur had ik 10 cm.
Toen moest ik een uur wachten om te kijken of Jari goed in ging dalen, ze hadden het infuus lager gezet.
Tegen 10.55 uur begon ik over te geven en te huilen.
En zei ik tegen mijn man dat hij iemand moest halen!
Na 4 minuten kwam ze en ik mocht voorzichtig gaan beginnen met persen.
Als ik dit niet goed zou doen, dan werd het infuus uitgezet en dat betekende dat ik de pijn weer zou gaan voelen.
Op dat moment liet ik me niet kennen, en ben ik begonnen met persen.
Gelukkig deed ik het goed.
Tegen 11.20 uur kwam mijn eigen verloskundige even kijken hoe het met me was.
Ze heeft me nog goed geholpen, met aanmoedigen.
Dat vond ik echt fijn!
Ze was echt mijn reddende engel!
Om 11.49 uur is Jari geboren op 27 augustus 2008 , 1 dag na de uitgerekende datum.
Ohh wat was ik blij!
Na veel bezoek gehad te hebben, die dag.
Konden we lekker gaan slapen.
Maar helaas tegen 23.00 uur kwamen ze me vertellen dat Jari in de couveuse moest, omdat hij geelzucht had, dus onder de lamp.
Wel hebben ze nog geprobeerd hem bij mij op de kamer te zetten, maar dat lukte niet ivm de kabels. helaas.
Dus moest hij naar de couveuse-afdeling.
Nou daar lag ik dan, hij helemaal alleen in zijn huisje!
De ochtend erna ben ik hem direct zijn flesje gaan geven, en heb ik hem alleen maar geknuffeld.
Die vrijdag ben ik naar huis gegaan, omdat ik niet kon slapen in het ziekenhuis.
De dag erna (zaterdag) kwamen de verpleegkundige me vertellen dat Jari mee mocht naar mijn kamer!?!?! Wat?!?!
Ik ben al het ziekenhuis uit... en dat vertellen jullie me nu?!?!
Dus moest Jari naar de groeikamer.
Want hij moest nog 24 uur geobserveerd worden.
Wel zeiden ze dat hij waarschijnlijk zondag mee naar huis mocht.
Ohh wat was ik blij!
De dag erna gevraagd of Jari inderdaad mee naar huis mocht?
Maar nee... Jari spuugt nog teveel en hij mag pas minimaal dinsdag mee naar huis.
Uiteidelijk daar maar mee akkoord gegaan.
De dag erna gingen de kinderartsen alle baby's langs, en de verpleegkundige kwam me vragen of ik nog een vraag voor hun had.
En ik had gevraagd wanneer Jari mee naar huis toe mocht.
Na ongeveer 1 uur kwam de verpleegkundige me vragen wat ik vandaag te doen had.
Haar gezegd dat ik vandaag alleen naar Jari toe ging om hem te voeden en te wassen etc.
Mijn zus was bij me; en zei direct of we de maxicosi mochten gaan halen?!?
Wat?!?! huh!!??!!?? Ohh!!!
Daar had ik me niet op ingesteld.... het was allemaal zo dubbel voor me!
In trance naar huis gegaan en de maxi-cosi gehaald.
Jari nog mooie kleertjes aan gedaan en hop naar huis toe!
Mijn man was net die dag begonnen bij een andere baan, en moest van 5 uur 's nachts tot 6 uur 's avond werken.
Wij wonen in limburg en hij moest elke dag naar den bosch... pfff
Daar zit je dan met een baby in je eentje... en nu?
Kraamhulp gebeld, en mijn moeder kwam ook en mijn zus was er ook!
De kraamhulp is 2 uurtjes geweest, en de 2 dagen erna zou nog iemand komen voor 3 uur per dag.
Ik had dat weekend al heel veel gedaan (wat eigenlijk niet mocht).
Dus de kraamhulp heeft niet veel kunnen doen.
Ik had recht op nog 24 uur en ik heb maar 8 uur kraamhulp gehad.
Omdat ze het zó druk hadden.
Die meid deed niet veel, en echt een klik hadden we niet.
Eigenlijk had ik dit moeten aangeven maar ja voor die volgende 3 uur dat ze nog zou komen. Waarom?!?
De weken erna zijn heel zwaar voor mij geweest.
Mijn man die overdag niet thuis was, en ik moest Jari het 's nachts en overdag voeden.
Mijn man deed wel dingen het 's avonds maar ik was gewoon op!
De huisarts is nog langs geweest, en heeft tegen me gezegd als ik nu geen stapje terug deed, dan kon ik nog een klap verwachten.
En je raad het al 2 maanden na de bevalling werd het definitief ik heb een postnatale depressie!
Ik kon niet meer stoppen met huilen, ik maalde de hele dag en wilde alleen maar slapen!
Ik kon niet meer...
Ik wilde niet meer..
Vanaf dat moment zit ik helaas aan de anti-depresiva.. grr
Nu bijna 6 maanden later, voel ik me nog steeds niet goed.
Ik voel me zweverig... ik ben boos, verdrietig!
En zit vol vragen!
Waarom moet een mens toch zoiets mee maken?
Het is erg frustrerend...
Wel hoop ik dat ik er snel bovenop kom!
En jullie natuurlijk ook!
Ook ben ik heel erg bang voor een volgende bevalling...
Bedankt dat ik mijn verhaal hier kon doen, en bedankt voor het lezen!
Sterkte allemaal!
Liefs Fabiënne
ps en sorry dat het verhaal zo lang geworden is, op een gegeven moment moet ik stoppen ik kan volgens mij nog wel wat doorschrijven! hihi
Hij kookt fijn he! Ik laat snel wat van me horen, maar bedankt vr je luisterende oor ( of ja eigenlijk 2 oren!