Voor Ida

A

Anoniem

Guest
Hoi hoi,

Ik doe het maar even zo!
Ja, ik denk dat ik te snel over de bevalling heen ben gestapt.
Snap je het een beetje?
Ik wilde denk ik een beetje te snel weer alles kunnen/aankunnen.
Het was echt heftig! En de laatste weken voor de bevalling moest ik om de dag naar het ziekenhuis voor een ctg. I.v.m. teveel vruchtwater. Ik liep ook al 3 weken met voorweeen rond.
Was dus echt wel zwaar.

Maar jij hebt ook een heftige bevalling gehad zeg!
Ik kan me voorstellen dat je er echt de tijd voor nodig had om het te verwerken.
Moeilijk he om dan echt van de babytijd te genieten?
Ik herken het wel hoor.
Ik weet niet of je ook nog bv hebt gegeven?!
Ik wel, en dat was ook eigenlijk te zwaar.
Na 2,5 maand kon ik echt niet meer.

Ik denk ook wel dat het nog een nasleep is hoor.
Ben jij er al wel helemaal vanaf/overheen?!

Liefs,
Mariska
 
O ja, en dat vergeet ik helemaal. s'Morgens was het hartje van Efraim al een keertje heel erg gedaald. Toen zijn ze vruchtwater gaan spoelen. Toen ging het weer goed.
En s'avonds na drie kwartier persen zakte het hartje helemaal in en kwam het ook niet meer bij. Dus het was echt spoed naar de o.k.
Was echt wel traumatisch eerlijk gezegd.

Maar, het is allemaal goed gekomen gelukkig.
En jij hebt er ook een prachtig wondertje aan overgehouden.
 
Hoi Issie,

Allemensen, dat is echt pittig geweest met  jouw bevalling. En wil je dat dan alsjeblieft niet onderschatten wat een impact dat heeft en dan vooral de tijd na de bevalling. Ik had dus al een indruk hoe het met je gaat (qua gevoelens en vermoeidheid) maar nu vallen voor mij de puzzelstukjes in elkaar. Ik ben dan wel geen psycholoog, maar ik weet zeker dat dat er dus mee te maken heeft. Je wordt tijdens zo'n bevalling echt heen en weer gesleept tussen hoop en angst en verdriet (geen normale bevalling) en het duurt maar en duurt maar. Het viel mij ook vies tegen dat ik er niet "even" overheen kon stappen. Heb veel gehuild en echt heel veel gespraat en maar weer verteld hoe traumatisch die bevalling was. Zou ik ook doen als ik jouw was. Benoem het maar zoals het was met al je gevoelens die erbij boven komen (toen en/of nu) en schrijf het op. Hoe meer je er bewust mee bezig bent hoe beter het een plekje krijgt en op een gegeven moment wordt die behoefte minder en dan voel je ook steeds minder verdriet (was bij mij zo tenminste). En als er mensen uit je omgeving een normale bevalling krijgt, geef jezelf dan de tijd om weer verdrietig, boos, woedend, jaloers e.d. te zijn. Wees eerlijk tegen jezelf.
Ik vind het heel oneerlijk dat ik (en jij en helaas nog vele anderen) een traumitische bevalling moeten meemaken terwijl anderen in een paar uu bevallen en zo weer opstaan en dan ook moeilijk kunnen begrijpen dat het niet vanzelfsprekend makkelijk gaat.
Ik probeer blij te zijn voor diegene bij wie het makkelijk gaat, maar als ze vervolgens geen begrip kunnen opbrengen voor depressieve gevoelens van mij dan vind ik dat wel moeilijk.

Issie, het doet mij alweer goed dit op te schrijven. Ook weer een onderdeel van de verwerking. Zou jij willen schrijven wat dit met jou doet, wat je herkent en wat niet.

Veel liefs en een dikke knuffel,

Ida
 
Ben ik alweer. Ik vergat nog het één en ander. Het onderwerp rakelt weer op en houdt me weer lekker bezig, maar ik denk echt dat dat goed is. Vooral om er dan ook iets mee te doen zoals wij nu doen. Lekker van je af schrijven of praten. Desnoods tien keer hetzelfde. Zoek mensen die het voor de zoveelste keer willen horen. Spreek met je man af dat je je verhaal eindeloos mag herhalen en dat hij dat al die keren serieus neemt en doorvraagt of zijn gevoelens daarover ook deelt.
Met mij gaat het wel beter dan de eerste vier maanden (toen was ik echt helemaal op en het voelde als "overleven". Zien dat ik de dag op de een of andere manier door kwam. We hadden dan ook nog eens de pech dat Thomas 's avonds veel en lang huilde (tot .2.00 of 03.00 uur 's nachts) zodat ik ook heel erg tegen de nachten opzag. Ik vond dit echt heel vervelend en dacht maar dat ik blij moest zijn (want we hadden een gezonde zoon, nietwaar). Nu gaat het duidelijk beter, maar zodra het erover gaat wil ik er wel weer graag over meepraten (mits er begrip is), maar ik ben het verdriet en de boosheid wel kwijt. Ik heb de bevalling een plek kunnen geven. Het litteken van de keizersnede is een soort klein symbool geworden. Ik zou wel heel erg tegen een tweede bevalling op zien, want dit wil ik echt nooit meer zo meemaken.
Het is dus echt heel belangrijk je gevoelens naar jezelf en je man toe heel eerlijk te benoemen. Als je voorheen bijvoorbeeld meerdere kinderen wilde hebben, maar nu denkt: nooit meer! dat je je dan niet groot gaat houden en zegt dat je zo weer zwanger wil worden, want bevallen doet eenmaal pijn en straks ben je alles toch weer vergeten? Ik zeg het wat krom, maar ik hoop dat je het begrijpt.

Oh ja, voor het geval 4 december ook meeleest (en anderen ook trouwens), jij   zit toch ook niet lekker in je vel en herken jij iets in wat ik (en Issie) hierboven heb geschreven? En anderen misschien?

Lang verhaal geworden. Bedankt voor het lezen, en schrijf alsjeblieft wat je hierover kwijt wilt. Mag dus ook als je het al 10 keer geschreven hebt.

Groetjes  Ida
 
Hoi Ida (en Issie, en anderen...)

Euhhh ik "schrok" een beetje toen je vroeg of ik er iets in herkende....ja dus!

Ik heb een hele snelle, maar voor mij ook hele heftige bevalling gehad.
Ik zou idd ook erg bang zijn voor een eventuele tweede bevalling....brrr, moet er niet aan denken eerlijk gezegd!
Ik was van te voren echt niet bang, liet het allemaal op me af komen en luisterde dan ook echt niet naar al doe "horror verhalen" maar het viel mij echt tegen..

Even mijn bevalling:

Hele dag gewoon verlopen, niks aan de hand. Ik was 38.3 weken zwanger.
Savonds ging mijn vriend op nachtdienst en ik kreeg bezoek (nog best laat) van mijn beste vriendin.Die ging pas rond 00.15 weg, en nog steeds niets aan de hand.
Ben nog gaan afwassen enzo () en gaan douchen en inmiddenls was het bijna 13.30 uur ofzo en kreeg ik hele lichte rugpijn.
Niet aan weeen gedacht want de pijn was echt niet erg!
Niet lang daarna (10 minuten ofzo) ging ik toch twijfelen, het werd erger en zakte weer en het kwam weer en het ging weer weg....
Toch maar de vk gebeld (ook omdat ik helemaal alleen was) en toen zij kwam (rond 13.50 uur ) had ik 1 cm ontsluiting.
Ze is weer weggegaan want had een andere bevalling en bij mij zou het nog een hele tijd duren volgens haar..
Heb mijn vriend voor de zekerheid gebeld en die is meteen in de auto gestapt om naar huis te gaan.
Toen hij thuiskwam was ik helemaal van de wereld (rond 2.30 was dat). Helemaal in paniek, zooooo'n veselijke pijn (rugweeen), hele badkamer onder gespuugd....
Ik was weer onder de douche gaan staan (vk adviseerde dat) maar kwam er niet meer uit door de pijn. Hij heeft me meteen meegeholpen en op bed gelegd en toen kreeg ik vreselijke persdrang die ik ECHT niet tegen kon houden en ik duwde zo het hoofdje eruit!
Ik in paniek, mijn vriend in paniek en geen verloskundige! En ondertussen had ik nog steeds die drang om te persen. En ik hoorde mezelf alleen maar schreeeuwen.
Hij de vk meteen gebeld, en die was om  3.05 uur hier.
Zij heeft de vliezen gebroken (zaten nog om haar hoofdje heen!) en mijn dochtertje opgevangen! Ze is om 3.09 uur geboren....
Ik was echt zo van slag....
Daarna nog 1,5 uur lang gehecht geworden, bijna geen verdoving, en achteraf ook nog verkeerd! Heb er nu echt nog last van en weet ook bijna zeker dat ik er helaas echt een keer mee naar de dokter moet.

Het ergste van de bevalling vond ik dat we alleen waren en ik niet wist wat ik moest doen. Die onzekerheid en die angst om net het verkeerde te doen...
Moet ik persen? moet ik ophouden? mag ik meeduwen? moet ik puffen?
Ik wist het niet, deed maar wat, maar of het goed was? En of alles goed ging met de kleine ??
En mijn vriend die daar zooo hulpeloos, verward en bezorgd door de kamer rende...
En die rugweeeen (weeenstorm) vond ik ook echt vreselijk! Vooral omdat er geen tijd tussen zat, het bleeef maar doorgaan en ik had het gevoel dat ik nooit een einde aan zou komen..

En ik vind het achteraf heel erg dat ik niet heb kunnen genieten van het moment net na de geboorte en de weken daarna. ALs ik nu alles terug zie (op de camera en op foto's) lijkt het wel een film, alsof ik er niet bij was ofzo. heel raar.

De hele bevalling en alles erna hebben ze me trouwens moeten vertellen want ik wist bijna niets meer. Wel het gevoel dat ik had tijdens de bevalling zelf enzo, maar niet de tijden.
En hoe de hele bevalling is geweest heeft de vk me de dag erna verteld, die is daar nog speciaal voor naar ons toe gekomen.
Wie als eerst bij ons waren om naar haar te kijken enzo heb ik me ook moeten laten vertellen door mijn vriend.

Pfff ik zie nu pas hoe lang het is geworden....was niet de bedoeling eigenlijk!
Maar als ik eenmaal begin te typen....hahaha....
Is wel weer eens lekker eigenlijk, eens even alles eruit gooien...

Liefs 4dec

 
Lieve meiden,

Uhmmm, ik zit hier met de tranen in mijn ogen te lezen.
Mijn handen trillen gewoon helemaal.
Ida, echt heel erg bedankt voor alles wat je hebt opgeschreven.
Ik herken zoveel. En nu kom ik er pas achter hoe ik heel die periode van voor en na de bevalling heb 'weggestopt'.
Ik denk ook dat dat komt omdat ik vond dat ik blij en dankbaar moest zijn dat alles zo goed is gelopen. Vooral ook naar God toe had ik dat gevoel.
Toen ik thuis kwam en de kraamverzorgster er was probeerde ik mijn verhaal te doen aan haar (en wel meer mensen), en vaak hoorde je dan: 'maar gelukkig is alles goed afgelopen en heb je een prachtige zoon!'
Natuurlijk is dat ook wel zo en ik ben ook heel dankbaar voor hem, maar de bevalling was vreselijk. En mijn zwangerschap was ook best zwaar. De eerste drie maanden lag ik op bed i.v.m. mijn bekken.

Toen we na 2 maanden terugkomavond hadden van de zwangerschapscursus was ik zoooo jaloers en diep in mezelf ook kwaad. Allemaal waren ze thuis bevallen en was het hartstikker goed gegaan en hadden allemaal een hele leuke kraamtijd gehad; en ik...ik kon daar niet over meepraten want het was gewoon niet leuk.
Toch heb ik die gevoelens daarna weggestopt. En daarna ben ik gewoon gaan genieten van Efraim en heb ik er niet meer over nagedacht.
Tot ik me de afgelopen weken zo moe, uitgeput en rot voel...
Ik wist echt niet waar het vandaan kwam, maar nu ik dit heb gelezen kom ik er gewoon achter wat een impact het allemaal nog heeft. (ik zie amper mijn computerscherm door de tranen)

Vooral het moment dat ik naar de o.k. werd gereden. Dat was zo angstig!
Het hartje was gewoon gestopt en alles ging zo snel.
In de lift weet ik nog dat ik zo hard aan het bidden was. En net voordat we de o.k., opreden voelde ik Efraim nog. Dat zag ik echt als een wonder. Ik was gewoon lamgeslagen van angst.
De anasthesist was net naar huis en werd opgeroepen. Ze was nog op de parkeerplaats.
Toen Efraim geboren werd was zijn gezichtje helemaal blauw en naast zijn oogjes kon je precies zien dat ze daar steeds de ontsluiting hadden gevoeld.
Efraim is om 21.52 geboren en om 23.00 moest mijn man naar huis. Ik was dus de nacht met Efraim alleen. Hij wilde om de 2 uur drinken en dat moest ik grotendeels alleen doen.

Pfffffft...wat een verhaal! Sorrie!
Misschien komen er nog wel meer dingen boven drijven maar dan horen jullie het nog wel.
Bedankt alvast voor het lezen.
En reageer er meer op hoor!

Dikke knuffel Mariska
 
Lieve lotgenoten,

Wat kan herkenning en erkenning veel doen he. Als ik jullie verhalen lees, beroert dat mij ook enorm. Ik voel echt zwaar met jullie mee, juist omdat ik het een en ander dus zooooooo goed herken. Ik vind het super dat jullie je er nu zo instorten en opschrijven wat dit met je doet en gedaan heeft. Beleef het maar opnieuw, zodat je er nu wat mee kunt. Doe ik dus ook. Dus inderdaad de babyfoto's en filmpjes van toen bekijken en er flink om huilen omdat je dat gemist hebt.
Ik kan me ook voorstellen dat die paniek die 4 december heeft ervaren toen je persdrang had vreselijk is geweest en dat met die rottige rugweeenstorm. Echt afschuwelijk.
En jij Issie, hebt dus echt heel erg in angst gezeten om je manneke en dan ben je zo overgeleverd. En dat je bij Efraim op z'n gezichtje kon zien dat ze de ontsluiting hadden gevoeld klinkt ook niet best, moet ik zeggen.
Als ik jouw verhaal lees en die van 4 december dan zijn dat echt TRAUMATISCHE BEVALLINGEN hoor. Ik herken het helemaal en dan kun je niet zomaar daar overheen stappen. En dan is het christelijke wereldje heel schattig, omdat je gezegend bent met een kindje, maar dan gebrijpen ze er helemaal niks van als je probeert uit te leggen dat je je helemaal niet zo gezegend voelt. Je bent kapot, teleurgesteld, jaloers, onzeker en je vertrouwen in je eigen lichaam is naar de filistijnen (dat gevoel had ik er tenminste bij).
Ik heb ook borstvoeding gegeven (wat inderdaad heeeeeel zwaar was), maar ik stond erachter dus ik ging ervoor. Toen ik ujiteindelijk op de fles overstapte was dat zo'n opluchting. Thomas pakte het gelukkig goed op. Ik had eigenlijk al die tijd daar helemaal geen energie voor; was nog puur aan het overleven. Al met al, echt niet leuk.
Lieve meiden, super dat we hier nu zo mee bezig zijn. Gaat echt goedkomen, we geven namelijk niet op. Blijf reageren en ook anderen zijn welkom.

Heel veel liefs

Ida
 
Hoi meiden,

Fijn he, die herkenning!
Ida, het is waar, dan kan de christelijke wereld heel schattig lijken en je moet dan maar dankbaar zijn. Dat ben ik ook wel hoor, maar dat neemt niet weg dat het zo rot was allemaal en dat ik me dan best jaloers kan voelen op bijv. een vriendin die een hartstikke goede thuisbevalling had.
Wat betreft het vertrouwen in mijn eigen lichaam; dat had ik al helemaal niet eigenlijk.
Maar nu is dat eigenlijk alleen nog maar meer bevestigd.

Vandaag heb ik het er ook met mijn man over gehad dat hij om 23.00 naar huist moest en mij achterliet met Efraim, dat is natuurlijk echt niet goed. En ik geloof ook dat ik daar echt een klap van heb opgelopen.
Maar ja, op zo'n moment doe je gewoon wat er gezegd word.
Heel stom, maar dat lieten we gewoon gebeuren...
De borstvoedingsperiode was echt zwaar...maar wel goed geweest.
Maar ik kan me echt zo kwaad maken over discussies zoals op het zwangerforum.
Ik reageer er ook maar niet op...

Het is wel moeilijk maar ook zeker goed dat ik me hier in stort.
En ik ben opeens (heel gek misschien hoor) nog blijer met Efraim...

Liefs,
Mariska
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan