Voor Ida

Issie, ik krijg echt flinke kippevel van jou als ik lees dat je (juist nu zo sterk) helemaal weg bent van Efraim. Echt geweldig
Ook heel herkenbaar, want dat ging ik na die eerste vier maanden ook sterker voelen. Ik had nog geen idee wat "moedergevoel" was en dat kwam dus veel later. Ik voelde me daar in de kraamtijd heel rot onder dat ik me nog niet echt moeder voelde; ik probeerde zelf overeind te blijven en Thomas te verzorgen, maar dat is heel wat anders als je moeder voelen, en dus vanuit je hart van je kindje houden. Herkenbaar?
Ik vind het ook steengoed dat je met je man over die eerste nacht alleen met Efraim hebt gepraat en dat dat zo erg voor je was. Alleen voor het eerst Efraim aanleggen. Had je ook geen hulp van de verpleegsters?
Ik was de eerste nacht van Thomas gescheiden. Thomas lag apart op de babyafdeling. Dat vond ik niet leuk, want ik had hem amper gezien (heel even vastgehouden) maar toen was ik nog duf van de lachgas (de ruggeprik werkte heeeeeeeel slecht).
Ik had een polaroid fotootje van Thomas die ik steeds pakte en dan huilde ik omdat ik m'n baby wilde vasthouden.
Wat ik ook heel vervelend vond, was dat het OK-team voor de ingreep een beetje lollig tegen elkaar aan het doen was, terwijl ik dus nog gewoon heftige weeen had en daar dus geen geluid (laat staan gelach) bij kon verdragen. En toen ze dus gingen snijden, verging ik van de pijn, want die ruggeprik was nog niet ingewerkt. Toen ik lachgas kreeg begon ik te hallucineren en kwam in een soort "film" terecht. Ik hoorde ze steeds tegen me zeggen dat aan het eind van het "bandje" de pijn weg zou zijn. Op de achtergrond voelde ik een hoop gesjor en geruk aan m'n buik. Ook hoorde ik de gynaecoloog zeggen dat het kind zulke brede schouders had dat hij er nooit door had gekund. Toen hoorde ik iemand "hallo" zeggen en deed ik m'n ogen open. M'n man en Thomas waren in een andere ruimte, en dat vond ik niet leuk. Dan ben ik effe een stukje kwijt en weet ik het weer toen ik op de IC lag. Daar kwam mijn man met Thomas en een zuster. Ik wilde Thomas aaien, maar had geen gevoel in m'n hand en kon ook niet goed ademhalen. M'n man ging naar huis en Thomas naar de babyafdeling en ik naar de kraamafdeling. Toen werd het nacht. Ik had dus al een heel weekend niet geslapen en hoopte nu te kunnen slapen, maar ik lag bij iemand die wel het kindje bij zich mocht houden en die huilde steeds, dus weer kwam er van slapen niks terecht. En de nachten daarna waren ook rampzalig dus dat was niet fijn.
Oh ja ik wou dus ook borstvoeding geven, maar toen ik Thomas op de IC zag, had hij een druppeltje melk aan z'n kin (uit een fles dus). Ik was kwaad, want ik had gelezen dat je na de bevalling je kind snel moest aanleggen voor een goede kans van slagen voor BV.
Uiteindelijk is dat middels kolven wel op gang gekomen (Thomas wilde niet goed zuigen). Maar Issie, ik vraag me dus wel af hoe jij ooit Efraim de borst kon geven als je net die zware ingreep hebt gehad. Je vergaat toch van de pijn bij iedere beweging? Dat had ik tenminste. En de volgende ochtend moest ik m'n bed uit om de boel te verschonen, nou ik heb echt geschreeuwd van de pijn van de wond.
Zo, dat is er allemaal weer uit. Wordt vervolgd.
't Is wel weer lang geworden, maar daar ga ik me niet voor verontyschuldigen, want ik wil juist alles goed opschrijven.
Wees welkom met jullie vervolg of aanvullingen of vragen.
Geldt ook nog steeds voor moeders die geen Issie of 4 december heten, maar wel graag willen reageren.

Hele dikke knuffel

Ida
 
Hoi Lieve meiden,
Wat een verhalen allemaal zeg! En wat supergoed dat jullie hier alles opschrijven.
Ik heb alleen het bevallingsverhaal van Ida gemist?
Ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets nog behoorlijk dwars kan zitten en vooral als je het een beetje weg gestopt hebt.
Ik dacht zelf dat ik mijn bevalling wel een plekje had gegeven, maar bij deze verhalen komen de tranen toch weer en beleef ik mijn bevalling ook weer in kleine stukjes..
Dus misschien heb ik het toch niet zo goed verwerkt als ik dacht?

En Issie, jouw frustratie over de bv-maffia kan ik heel goed begrijpen. Maar als je de discussies soms een beetje volgt, zie je hoe fel ik er ook altijd op reageer. Zoals de meesten weten, heb ik het na de eerste ook heel moeilijk gehad. En ik ben nog steeds boos dat sommige mensen mij zo'n schuldgevoel hebben aangepraat, omdat ik stopte met de bv. Hoewel het bij de tweede wel redelijk is gelukt, heb ik beide kanten meegemaakt en kan ik mij dus ook erg boos maken over bepaalde uitspraken van sommige mensen.
Ik vind het in ieder geval getuigen van erg veel moed dat jij Ephraim nog bv hebt gegeven!
Allemaal heel veel sterkte en ik ga even bedenken hoe het zit met mijn verwerking van de bevalling..
Sil
 
Hoi meiden,

Het onderwerp heeft me flink te pakken. Ben er echt intensief mee bezig en vind het heerlijk alles op te schrijven. En Sil, goed dat je erbij gekomen bent en je eigen bevalling en de verwerking daarvan onder de loep neemt. Schrijf het gerust allemaal op (wij lezen het) en bedankt voor de uitnodiging aan mij om het nog een keer op te schrijven.
Ik was dus al tien dagen over tijd (40 weken) en op vrijdagmorgen half 7 braken de vliezen. Ik blij, want ik keek zo uit naar ons kindje. Die zou ik dan wellicht dezelfde dag nog in m'n armen hebben. Ik ging voor de thuisbevalling op de baarkruk. Ik had me vooral ook verheugd op het moment na de bevalling als ons kindje in m'n armen lag en dan de verloskundige de deur uit en dan samen met m'n man en knulletje gelukkig zijn. Lekker zweven in de roze wolk.
Maar op die vrijdag gebeurde verder niks meer en de volgende morgen verlieten we ons huis om ons in het ziekenhuis te melden om ingeleid te worden. Huilend pakte ik me tas, want dit wilde ik dus echt niet zo. Maar ik had geen keus.
Daar aangekomen kreeg ik gel ingebracht die de weeen moest opwekken. Er kwamen wel weeen maar toen dat spul was uitgewerkt had m'n lichaam het niet overgenomen, dus kreeg ik nog een keer gel en toen nam m'n lichaam het wel over. En hoe. Om de twee a drie minuten hele heftige weeen die ook lang duurden. Ik raakte in paniek want ik kon ze voor geen meter opvangen. Later ging dat beter, maar ik vond het nog steeds heel erg pijnlijk. Maar wat dus echt teleurstellend was, was dat er geen ontsluiting kwam. 's avonds laat had ik nog maar 1 cm terwijl ik dus al echt kapot was.
Ik kreeg weeenversterkers en een pijnstiller waardoor ik een uurtje kon slapen. Maar toen werd ik wakker van weer een stortvloed aan vruchtwater en veel pijn en was de verdoving uitgewerkt. Toen hebben we een hela lange nacht en ochtend en middag meegemaakt met veel pijn (het werd nog meer opgevoerd) maar die ontsluiting vorderde   maar niet en ik kon echt niet meer. Op een gegeven moment kon ik die weeen ook niet meer opvangen en gingen die kregen er echt met mij vandoor. Het was toen 16.00 uur zondagmiddag en toen zei m'n man dat we nu een keizersnede wilden. Ze hebben dat overlegd en een half uur later was Thomas er. Hoe die keizersnede verliep (en de ruggeprik die niet genoeg ingewerkt was) staat hierboven ergens vermeld.
En dus ook dat er helemaal geen gelukkig gevoel was na de bevalling met m'n man en zoontje. En Thomas op m'n buik enzo.
Hij had dus al melk gehad toen ik hem voor het eerst zag. Dat was omdat hij 9 pond woog en een suikertekort had en daarom snel moest drinken. Hij lag daarom ook aan een infuus.
Op woensdag mochten we naar huis; maar toen ging de wond van de keizersnede ontsteken en heb ik nog 8 weken met een etterende wond gelopen. Regelmatig ging ik nog naar de afdeling verloskunde in het ziekenhuis om de wond schoon te laten maken, maar vanwege de BV kon ik geen antibiotika krijgen. Die ontsteking was dus ook een vieze tegenvaller. Al met al echt vreselijk.
Zo dat is ook weer opgeschreven. Wees welkom met reacties.
En vul gerust je eigen verhaal aan of herhaal nog het 1 en ander want dan ben je het weer even kwijt.
Heel veel sterkte allemaal met de verwerking,

Ida

 
Hey lieve meiden,

Tjonge Ida, wat een bevalling zeg! Moet echt ongelofelijk zwaar geweest zijn!
En wat een teleurstellingen ook he?!
Echt knap van je dat je het hier allemaal opschrijft en het daardoor eigenlijk weer een beetje opnieuw beleeft.
Tenminste zo voel ik het wel als ik over de bevalling schrijf en praat en denk.
Wat een ontzettende pijn moet jij gehad hebben zeg.

Ik ben een week voordat de bevalling begon ook nog twee dagen ingeleid met gel.
Heel stom, maar dat was ik weer helemaal kwijt. Nu denk ik er opeens weer aan.
Omdat er zoveel vruchtwater was vond de gynecoloog het beter om met de bevalling te beginnen. Dus ik s'morgens vroeg vol goede hoop naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. Bij mij ook precies hetzelfde, ik kreeg ontzettende heftige weeen, die ik maar amper op kon vangen, maar geen ontsluiting.
De volgende dag werd er weer gel ingebracht, nog heftigere weeen, de hele dag en nacht maar de volgende morgen weer geen ontsluiting.
Ik was zo kapot. Ik kon niet meer en ben dan ook naar huis gestuurd.
Na twee dagen moest ik terug voor contole en toen bleek het vruchtwater normaal te zijn. Dus toch maar afwachten tot de bevalling echt zou beginnen.
Drie dagen later braken mijn vliezen...en toen begon het hele verhaal van hierboven.

Zo raar, ik was dat inleiden gewoon kwijt. Maar nu ik jou verhaal lees, Ida, komt het opeens weer boven.

Natdat mijn vliezen waren gebroken, waren de weeen ineens weg, zus kreeg ik een infuus. Ik was al zo uitgeput dat ik de weeen echt niet meer op kon vangen. Toen ook het hartje nog daalde, liet ik de moed zakken en moest ik zo huilen.
Ik heb toen een ruggeprik gekregen. Die werd verkeerd geplaatst dus dat deed zo enorm pijn. Maar toen hij eenmaal goed zat was het een verademing.
Met de keizersnee is er een nieuwe ruggeprik geplaatst en de nacht en de dag na de keizersnee kreeg ik morfine tegen de pijn.
Ik heb die eerste dag ook echt niet bewust meegemaakt. Ik was ze duf van de morfine...
Maar vandaar dus dat ik Efraim wel goed borstvoeding kon geven...

En Sil, om even terug te komen op die bv/fv discussie. Ik vind jou reacties echt toppie!
Maar ik kan gewoon niet reageren. Ik word dan te emotioneel.
Zoiezo als ik bepaalde veroordelende reacties lees zit ik soms te trillen achter mijn beeldscherm.
Het is naar mijn idee niet alleen een kwestie van er voor kiezen en er voor gaan.
Dat deed ik ook, maar ik ging er wel aan onderdoor.
Je moet het ook aankunnen...
Nadat ik op flesvoeding ben overgestapt ben ik lichamelijk zo opgeknapt.

Nou, lieve meiden,
Veel sterkte met het verwerken...
Heel veel liefs,

Mariska
 
O Mariska, wat een drama heb jij meegemaakt. Hoe hebben ze je ooit naar huis kunnen sturen terwijl je al helemaal stuk was. Denk je nu ook niet achteraf, hadden ze maar veel eerder die keizersnede uitgevoerd, wat had dat veel ellende gescheeld. Dat had/heb ik dus ook heel sterk. Al die ellende voor niks.
En dan hebben ze bij jou ook nog die ruggeprik verkeerd geplaatst. Wat een oenen.
Over die diskussie over BV, ik moet eerlijk bekennen dat ik daar vroeger (voor dat ik zelf daar dus tegenaanliep dat het ook enorm zwaar kan zijn) een hele radikale mening over had (mede door wat ik had gelezen dat als je maar goede begeleiding had BV altijd wel lukt enzo) en ik vond het een mooi iets om aan je kind te geven, dus ik was toen wellicht ook veroordelend. Pas nu ik heb ervaren dat het ook zwaar kan zijn en zelfs eigenlijk af te raden (om wat voor reden dan ook) moet ik bekennen dat ik mis zat met mijn mening en moet ik mijn grote mond houden als het om anderen gaat, want een ieder doet natuurlijk wat het beste is voor moeder en kind en dan moet ik daar mijn klep over houden. Ikzelf zat mezelf dus ook in de weg want natuurlijk zou ik het wel lang volhouden en vooral niet "zwak" zijn en overstappen op FV, maar o wat heeft die houding me gekost. Dan heb je dus geen energie voor je eigen herstel terwijl je die zo goed kunt gebruiken. Wel leerzaam achteraf. Maar ook oliedom. Dus super Issie en Sil en al die anderen die overgestapt zijn; jullie zijn tenminste niet van die eigenwijze ijskonijnen als ik, maar hebben de juiste stap genomen toen bleek dat het niet ging.

Veel liefs van ijskonijn Ida
 
Jeetje wat een verhalen zeg!
Ik ga toch nog mijn verhaal ook even opzetten;
Maandagochtend op controle bij de vk;
Ik was al 4 dagen overtijd, had een beetje vreemd gevoel in mijn buik, maar verder nog niks.
De vk onderzoekt mij en wil een inwendig onderzoek doen, vanwege twijfel of het kindje wel goed ligt. Ze zou dan gelijk kijken of ze me kan strippen.
Het onderzoek gebeurt en ze verzekerd me dat het kindje goed ligt. Strippen wil niet lukken, het is nog niet rijp genoeg.
De volgende dag weer een rommelende buik en 's middags weet ik dat ik nu toch op weg ben. (was tenslotte niet mijn eerste)
's Avonds rommelt het sterker, maar het blijft te licht om me er druk om te maken. Rond 11 uur naar bed, maar dan worden ze zo sterk dat ik niet kan slapen.
Eruit en de tijd opgeschreven; ze komen om de 5 minuten, dus na een uur toch maar de vk gebeld. Die is er binnen 20 minuten, ze voelt en belt gelijk de kraamzorg; Ik heb al 9 cm ontsluiting! Supersnel dus.
Ze zet alles klaar voor de geplande thuisbevalling en als zij net een slok koffie neemt, meld ik dat ik persdrang heb.
Ze voelt weer, zegt dat ik mee mag persen, mijn vliezen breken; in het vruchtwater gepoept, ze voelt weer en roept : SHIT, het ligt in stuit! Je moet NU naar het ziekenhuis.

De rit naar het ziekenhuis was een regelrechte hel! Ik had volledige ontsluiting, en gigantische persdrang, maar moest dit weg puffen.
Ik heb het gedaan, maar eigenlijk was dit onmogelijk.
Ik heb echt gedacht dat ik in de auto zou bevallen.
Eenmaal in het ziekenhuis moest ik nog wachten op de gynecoloog en toen mocht ik eindelijk gaan persen; Binnen 2 minuten was ze eruit, dus dat viel reuze mee.

Maar ook heb veel moeite gehad om dit een plekje te geven. Vooral omdat er de dag ervoor nog gevoeld was en het dus een grote misser was.
Er is 1 vk geweest die gelijk zei dat ze fout zaten, maar de anderen beweerden nog dat ze misschien wel gedraaid was..
Ik neem niemand iets kwalijk; er waren immers 3 vk die gevoeld hadden en twijfelden tijdens de laatste controles, maar een excuus was wel op zijn plaats geweest.

Over de discussie bv;
Naar mijn mening kan je er zoieso niks over zeggen als je het zelf nog nooit geprobeerd hebt; Wat je in de boeken leest verschilt duizend keer met de praktijk!
Daarom kan ik sommigen op het zwanger-zijn-forum ook niet uitstaan. Ze zijn zwanger van de eerste en hebben dan al zo'n uitgesproken mening..BAH!!

En er zijn zoveel moeders die het proberen, maar bij wie het niet lukt. Dat voelt al niet goed en als je dan naar je hoofd krijgt dat je dan een slechte moeder bent...
Maar ook als je besluit om het helemaal niet te geven; Prima! Het is jouw lichaam en jouw kindje en jouw besluit.
 Liefs Sil
 
O Sil, wat een paniek en hoe heb je dat oooooooooooit volgehouden in de auto. En wat een klunzen zijn die verloskundigen en vooral ook erg dat ze niet gewoon kunnen toegeven dat ze fout waren (op die ene na dan).
Ja Sil, dan kan ik me ook voorstellen dat het niet meevalt om jouw bevalling een plekje te geven en ook jij kunt dus niet terugkijken op een roze wolk. Was er dan maar meer opvang van mensen die ervan weten in wat voor gat je valt en die je kunnen vertellen dat dat logisch is na zo'n ervaring en je helpen om het allemaal goed te verwerken. Dat zou gewoon bij de kraamzorg of verloskundigenzorg bij inbegrepen moeten zijn. Iemand die bij traumatische bevallingen je opvangt en psychische steun geeft en je doorverwijst naar therapeuten als er meer begeleiding/hulp nodig is. Dat meen ik echt hoor, want nu modderen we maar wat aan en eerst denk je nog dat het aan jezelf ligt en dat je je niet zo moet aanstellen enzo. En pas maanden later gaan de puzzelstukjes passen waardoor je in de gaten krijgt dat je dus niet gek bent of een aansteller, maar dat je nog een trauma te verwerken hebt.

Sil, goed dat je het (weer)  opgeschreven hebt. Praat en schrijf het lekker van je af.
De hartelijke groeten aan je dochter Chloë namens Thomas

Ida
 
Hoi allemaal,
Ik heb het voor mezelf nog eens op een rijtje gezet en ik denk toch dat ik het wel aardig verwerkt heb.
Ik heb namelijk het idee dat ik die roze wolk na deze bevalling eindelijk wél gezien heb!
Na de eerste heb ik dat absoluut niet en ik kijk dan ook terug op een erg verwarde, moelijke babytijd, waarvan ik nu weet dat ik veel gemist heb.
Maar de babytijd na Chloë was eigenlijk heel anders en ik heb echt intens van haar genoten (en nog steeds) ondanks de moeilijke bevalling.
Misschien scheelt het dat het de tweede was; dat ik ondanks de heftige bevalling wel wist wat me voor de rest te wachten stond?
 Ik heb er destijds ook heel veel over gepraat en het ook beschreven in mijn boek, misschien scheelt dat ook.

Ik ben me pas weer slechter gaan voelen na een maand of 6, toen de vermoeidheid weer toesloeg.
Er spelen nog veel meer dingen, maar ik denk niet dat de bevalling daar 1 van is.
Wat niet weg neemt dat ik me heel goed kan voorstellen dat anderen dit nog niet verwerkt hebben. En dat ik het erg goed vind dat jullie je daar bewust van zijn en er mee aan de slag gaan.
En deze topic heeft me dan wel weer geholpen om hier achter te komen; bedankt.
Ik blijf wel mee lezen, want ik leef erg met jullie mee en blijf het lekker van je af schrijven!
Liefs Sil
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan