A
Anoniem
Guest
Oh ja, en ook een dike knuffel voor Thomas van Chloë
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
A
Anoniem
Guest
Dag dames!
Het is moeilijk om al jullie ervaringen te lezen en wat jullie hebben meegemaakt!
We hebben geen rose wolk meegemaakt...en dat doet me zoveel verdriet.
Kraamperiode?? Welke? Waar was die?
Ook bij mij is het helemaal aan me voorbij gegaan...ik zat echt een aantal weken in een soort robot-mode.
Ik voelde geen enkele gevoelens...helemaal niks, was net een zombie.
Ik heb echt een paar dagen getwijfeld of ik mijn verhaal zou delen...ergens heb ik daar toch moeite mee.
Ik heb het weleens voorzichtig opgegooid op het forum , maar er werd niet op gereageerd!
En ja dan vind ik geen opening om het te delen...en ga ik er niet zomaar over beginnen.
Ik merk aan mezelf dat ik weer een moeilijke periode in ga....ik voel me verbitterd en ik ben teleurgesteld in mensen om heen.
Mensen en familie hebben mij voor mijn gevoel mij in de steek gelaten...en dat begint me op te breken.
Het verhaal staat beschreven bij het forum "verlies en verdriet" onder de topic "Hoe dubbel kan het leven zijn''.
Als jullie behoefte (klinkt een beetje raar, ik weet niet anders te verwoorden) kunnen jullie mijn verhaal lezen, en kan ik het later aanvullen.
Ik wens jullie ook allemaal sterkte met het verwerken.
Groetjes Linda
Het is moeilijk om al jullie ervaringen te lezen en wat jullie hebben meegemaakt!
We hebben geen rose wolk meegemaakt...en dat doet me zoveel verdriet.
Kraamperiode?? Welke? Waar was die?
Ook bij mij is het helemaal aan me voorbij gegaan...ik zat echt een aantal weken in een soort robot-mode.
Ik voelde geen enkele gevoelens...helemaal niks, was net een zombie.
Ik heb echt een paar dagen getwijfeld of ik mijn verhaal zou delen...ergens heb ik daar toch moeite mee.
Ik heb het weleens voorzichtig opgegooid op het forum , maar er werd niet op gereageerd!
En ja dan vind ik geen opening om het te delen...en ga ik er niet zomaar over beginnen.
Ik merk aan mezelf dat ik weer een moeilijke periode in ga....ik voel me verbitterd en ik ben teleurgesteld in mensen om heen.
Mensen en familie hebben mij voor mijn gevoel mij in de steek gelaten...en dat begint me op te breken.
Het verhaal staat beschreven bij het forum "verlies en verdriet" onder de topic "Hoe dubbel kan het leven zijn''.
Als jullie behoefte (klinkt een beetje raar, ik weet niet anders te verwoorden) kunnen jullie mijn verhaal lezen, en kan ik het later aanvullen.
Ik wens jullie ook allemaal sterkte met het verwerken.
Groetjes Linda
A
Anoniem
Guest
Hoi,
Wat een verhalen!!! en ook hier 1 die niet vlekkeloos is gegaan... maar wel erg snel.. niet in mijn gevoel hoor!! in mijn gevoel duurde het dááágen.
Maar hier komt ie (voor degene die het nog niet wisten);
Mijn vliezen braken op 3 oktober 2006 om 14.30 om precies te zijn.. in het halletje voor de wc.
Ik huppelen!!! hahaha dát was wél leuk!! mijn man moest 3x dwijlen... het was écht veel!!
De dag ervoor was ik nog bij de VK geweest, en we hadden niet ingecalculeerd dat het al zou gaan gebeuren.. ik haar gebeld, met de mededeling dat het wel veel was, maar wel helder.. ze zei; het lijkt veel maar dat is het nooit. (achteraf gezien; het was wél veel!)
Ik moest wachten tot de weeën begonnen max.48 uur.
s'Middags kwamen er nog onverwachts vrienden uit belgië langs, en hebben nog koffie gedronken.. Mijn stief-papa is nog langs geweest en heeft op een chineesje getrakteerd en een bakkie gedronken. Mijn schoonzusje was jarig die dag, en ik heb via de web-cam met een badhanddoek tussen mijn benen interactief gebak gegeten.. hahaha... dit was een erg leuke begin! Daarna (om 23.00 uur ongeveer) zijn mijn ouders vanaf haar verjaardag nog even een colaatje komen drinken, en ff checken...
Uiteindelijk zijn we maar naar bed gegaan, met een kladblok en pen in de aanslag.. Mijn man is in slaap gevallen (is maar goed ook!) en ik lag wakker.... en toen begon het.... om 00.00 uur begon het te "rommelen" en ik alles opschrijven.. er was geen pijl op te trekken... om 1.30 uur mijn man vanuit de douche wakker gegilt, dat ik het niet kon houden... hij heeft de VK gebeld (die was het er duidelijk niet mee eens!) en mijn schoonzusje (is KV)
Omdat er geen volgens het boekje weeën waren, dacht mijn VK dat het wel los zou lopen en dat ik pas laat de volgende dag zou gaan bevallen.
Mijn weeën waren; elke 9 min. piek wee; 30 sec.... dan weer om de 5 min. Piek wee; 40 sec. Die 2 wisselden elkaar af...
Ze zei; als je 2 cm ontsluiting heb is het veel, en over een half uur doe ik je nog een keer toucheren.. en dan zal het niet veel anders zijn.
Ohh ok zei ik nog.. ze voelde; oww zegt ze je hebt al 5 cm!!! maar je zal zien, het loopt zo een vaart niet! (cm per uur)
na een 1/2 uur nogmaals.. haar ogen werden héééééél groot (haha) ik had in die 30 minuten al 8 cm ontsluiting!!!
En toen schrok ze.... ze voelde géén vingertjes... maar teentjes!!! owww ik was zooooo in paniek!!! DÃt had ik dus niet verwacht!!!
Omdat zij in de leer was, moest ze de andere VK bellen... en die was er zo!
Met 10 cm ontsluiting moest ik met spoed naar het zh.
daar waren we (denk ik, is een gok) rond 5 uur s'Ochtends.... omdat ze in stuit lag, moest ik wachten met persen tot het laatst mogelijk... dus écht 12 cm ontsluiting...
om 5.30 mocht ik persen.... en om 6.07 is ons dochtertje geboren.
Ik heb geen pijnstillers gehad.. daar was het te laat voor... en ook geen KS... ik heb de keus aan de VK gelaten, en ben daar achteraf erg blij mee. (maar niet toen ik bezig was!! hahaha) ik heb wat afgevloekt en gescholden zeg!!! Ook ben ik nog flauwgevallen... maar met een nieuwe wee, kom je ook zo weer bij.
Toen ik dat kleine frummeltje in mijn handen kreeg, was ik alles ook zo vergeten... *ZUCHT* wat een heerlijk ding!!!
Lopen ging amper in het begin... ik had door de Gyn. een hematoom opgelopen van 3 bij 6 cm op mijn schaambeen/lies omdat het hoofdje er niet uit wilde... maar ja... die voel ik nog wel... maar het doet gelukkig geen zeer meer.
groetjes Debby mv B'Elanna
Wat een verhalen!!! en ook hier 1 die niet vlekkeloos is gegaan... maar wel erg snel.. niet in mijn gevoel hoor!! in mijn gevoel duurde het dááágen.
Maar hier komt ie (voor degene die het nog niet wisten);
Mijn vliezen braken op 3 oktober 2006 om 14.30 om precies te zijn.. in het halletje voor de wc.
Ik huppelen!!! hahaha dát was wél leuk!! mijn man moest 3x dwijlen... het was écht veel!!
De dag ervoor was ik nog bij de VK geweest, en we hadden niet ingecalculeerd dat het al zou gaan gebeuren.. ik haar gebeld, met de mededeling dat het wel veel was, maar wel helder.. ze zei; het lijkt veel maar dat is het nooit. (achteraf gezien; het was wél veel!)
Ik moest wachten tot de weeën begonnen max.48 uur.
s'Middags kwamen er nog onverwachts vrienden uit belgië langs, en hebben nog koffie gedronken.. Mijn stief-papa is nog langs geweest en heeft op een chineesje getrakteerd en een bakkie gedronken. Mijn schoonzusje was jarig die dag, en ik heb via de web-cam met een badhanddoek tussen mijn benen interactief gebak gegeten.. hahaha... dit was een erg leuke begin! Daarna (om 23.00 uur ongeveer) zijn mijn ouders vanaf haar verjaardag nog even een colaatje komen drinken, en ff checken...
Uiteindelijk zijn we maar naar bed gegaan, met een kladblok en pen in de aanslag.. Mijn man is in slaap gevallen (is maar goed ook!) en ik lag wakker.... en toen begon het.... om 00.00 uur begon het te "rommelen" en ik alles opschrijven.. er was geen pijl op te trekken... om 1.30 uur mijn man vanuit de douche wakker gegilt, dat ik het niet kon houden... hij heeft de VK gebeld (die was het er duidelijk niet mee eens!) en mijn schoonzusje (is KV)
Omdat er geen volgens het boekje weeën waren, dacht mijn VK dat het wel los zou lopen en dat ik pas laat de volgende dag zou gaan bevallen.
Mijn weeën waren; elke 9 min. piek wee; 30 sec.... dan weer om de 5 min. Piek wee; 40 sec. Die 2 wisselden elkaar af...
Ze zei; als je 2 cm ontsluiting heb is het veel, en over een half uur doe ik je nog een keer toucheren.. en dan zal het niet veel anders zijn.
Ohh ok zei ik nog.. ze voelde; oww zegt ze je hebt al 5 cm!!! maar je zal zien, het loopt zo een vaart niet! (cm per uur)
na een 1/2 uur nogmaals.. haar ogen werden héééééél groot (haha) ik had in die 30 minuten al 8 cm ontsluiting!!!
En toen schrok ze.... ze voelde géén vingertjes... maar teentjes!!! owww ik was zooooo in paniek!!! DÃt had ik dus niet verwacht!!!
Omdat zij in de leer was, moest ze de andere VK bellen... en die was er zo!
Met 10 cm ontsluiting moest ik met spoed naar het zh.
daar waren we (denk ik, is een gok) rond 5 uur s'Ochtends.... omdat ze in stuit lag, moest ik wachten met persen tot het laatst mogelijk... dus écht 12 cm ontsluiting...
om 5.30 mocht ik persen.... en om 6.07 is ons dochtertje geboren.
Ik heb geen pijnstillers gehad.. daar was het te laat voor... en ook geen KS... ik heb de keus aan de VK gelaten, en ben daar achteraf erg blij mee. (maar niet toen ik bezig was!! hahaha) ik heb wat afgevloekt en gescholden zeg!!! Ook ben ik nog flauwgevallen... maar met een nieuwe wee, kom je ook zo weer bij.
Toen ik dat kleine frummeltje in mijn handen kreeg, was ik alles ook zo vergeten... *ZUCHT* wat een heerlijk ding!!!
Lopen ging amper in het begin... ik had door de Gyn. een hematoom opgelopen van 3 bij 6 cm op mijn schaambeen/lies omdat het hoofdje er niet uit wilde... maar ja... die voel ik nog wel... maar het doet gelukkig geen zeer meer.
groetjes Debby mv B'Elanna
A
Anoniem
Guest
Linda, ik heb jouw verhaal gelezen en ik voel m'n keel helemaal dichtknijpen. Ik vind het zo erg voor je dat je dit zo hebt moeten meemaken en dat je Joshua niet meer bij je hebt. Wat een heftig verlies. En ook kan ik me het dubbele gevoel goed voorstellen als je het levensloze, stille lichaampje van Joshua op je buik hebt en dan Elise hoort en voelt. Je hebt groot gelijk dat je hulp hebt gezocht Linda, want ik kan me voorstellen dat je het hier zwaar mee hebt. Goed dat je pogingen doet om over Joshua te praten maar als het niet begrepen wordt dan is dat wel verdrietig ja. Maar ik denk dat het echt heel moeilijk te begrijpen is voor anderen omdat zij dat dus niet meegemaakt hebben. Alleen zou het wel fijn zijn als familie of vrienden jou wel de ruimte willen geven om te rouwen en het te verwerken. En dat ze dan niet aan gaan komen zetten met: Gelukkig heb je Elise nog; dat maakt toch een hoop goed. Want natuurlijk ben je blij met Elise maar je HEBT VERDRIET om Joshua.
Lieve Linda, super van je dat je op dit forum nog eens een poging hebt gewaagd je verhaal te doen. Je bent een dappere strijder!!!
Ik hoop dat deze plek en het forum Verlies en Verdriet je een veilige plek bieden om er over te praten.
Heel veel sterkte meid; ik vind je TOP!
Ida
Lieve Linda, super van je dat je op dit forum nog eens een poging hebt gewaagd je verhaal te doen. Je bent een dappere strijder!!!
Ik hoop dat deze plek en het forum Verlies en Verdriet je een veilige plek bieden om er over te praten.
Heel veel sterkte meid; ik vind je TOP!
Ida
A
Anoniem
Guest
Lieve Linda en de rest,
Ook ik heb je verhaal gelezen en zit met tranen in mijn ogen; wat een tragedie!
Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om hier mee om te kunnen gaan; Tuurlijk ben je blij met je gezonde dochter, maar je bent wel een kindje kwijt geraakt.
De reacties heb ik verder niet gelezen, maar ik begreep uit je bovenstaande verhaal dat er veel onbegrip is uit je omgeving?
Dat lijkt me helemaal moeilijk.
En heb je verder wat aan die andere forums die genoemd worden? Het lijkt me erg fijn om je verhaal te kunnen delen met mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt.
Maar ik kan ook goed begrijpen dat je er niet op zit te wachten om nog meer trieste verhalen te horen; het is vooral belangrijk om je even alleen op je eigen verwerkingsproces te richten.
Heel goed van je dat je het hier weer op heb willen schrijven. En als het je helpt, zou ik zeggen; blijf erover schrijven.
Ook al heb ik het niet mee gemaakt, ik wil je heel graag helpen door alleen maar naar je te luisteren.
En Debby; Bij jou was het ook lekker heftig zeg!
Fijn hé van die vk die je niet serieus nemen. Als je alles zo op een rijtje zet, dan maken ze toch wel veel missers!
Bij jou was het dus een volkomen stuit. Bij mij een onvolkomen stuit, dus eerst de billen.
Mijn moeder was erbij en heeft er nog nachtmerries van; het was zo'n raar gezicht om eerst die dubbel geklapte billen te zien komen. Ze heeft echt gedacht dat er iets niet goed was met het kindje.
In tegenstelling tot de eerste heb hier niks aan over gehouden, niet uitgescheurd niks!
De eerste is gewoon geboren en daar heb ik 5 hechtingen aan over gehouden.
Jouw kleintje was ook erg klein hé. Achteraf misschien maar goed, anders had het misschien niet gepast.
Allemaal heel veel liefs Sil
Ook ik heb je verhaal gelezen en zit met tranen in mijn ogen; wat een tragedie!
Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om hier mee om te kunnen gaan; Tuurlijk ben je blij met je gezonde dochter, maar je bent wel een kindje kwijt geraakt.
De reacties heb ik verder niet gelezen, maar ik begreep uit je bovenstaande verhaal dat er veel onbegrip is uit je omgeving?
Dat lijkt me helemaal moeilijk.
En heb je verder wat aan die andere forums die genoemd worden? Het lijkt me erg fijn om je verhaal te kunnen delen met mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt.
Maar ik kan ook goed begrijpen dat je er niet op zit te wachten om nog meer trieste verhalen te horen; het is vooral belangrijk om je even alleen op je eigen verwerkingsproces te richten.
Heel goed van je dat je het hier weer op heb willen schrijven. En als het je helpt, zou ik zeggen; blijf erover schrijven.
Ook al heb ik het niet mee gemaakt, ik wil je heel graag helpen door alleen maar naar je te luisteren.
En Debby; Bij jou was het ook lekker heftig zeg!
Fijn hé van die vk die je niet serieus nemen. Als je alles zo op een rijtje zet, dan maken ze toch wel veel missers!
Bij jou was het dus een volkomen stuit. Bij mij een onvolkomen stuit, dus eerst de billen.
Mijn moeder was erbij en heeft er nog nachtmerries van; het was zo'n raar gezicht om eerst die dubbel geklapte billen te zien komen. Ze heeft echt gedacht dat er iets niet goed was met het kindje.
In tegenstelling tot de eerste heb hier niks aan over gehouden, niet uitgescheurd niks!
De eerste is gewoon geboren en daar heb ik 5 hechtingen aan over gehouden.
Jouw kleintje was ook erg klein hé. Achteraf misschien maar goed, anders had het misschien niet gepast.
Allemaal heel veel liefs Sil
A
Anoniem
Guest
Bedankt Ida voor je lieve woorden!
Ik weet dat mensen er moeilijk mee om kunnen gaan, en dat ze niet weten wat ze moeten zeggen.
Maar ja "weten" en "voelen" zijn 2 verschillende dingen...
Als ik voorbij wordt gelopen door mensen die ik ken (en ik weet zeker dat we elkaar gezien hebben) is dat gewoon heel pijnlijk.
En zeker van je familie mag je toch verwachten dat ze je niet ontwijken.
En wat me ook verdrietig maakt is de kraamtijd samen met Elise...of beter gezegt het gebrek aan kraamtijd!
Die tijd krijg je nooit meer teug.
Ik weet dat me moeder gezegd heeft, dat ze bang was dat het niet goed zou komen met Elise en mij...gewoon omdat ik geen gevoelens had van liefde/houden van en weinig affectie toonde.
Van de week zal ik mijn bevallings-ver(aan)slag delen...was nameljk ingeleid..en ben toen in een enorme weeenstorm terecht gekomen..
Maar nogmaals bedankt voor je erkenning Ida...Heb dat echt nodig!
Groetjes Linda
Ik weet dat mensen er moeilijk mee om kunnen gaan, en dat ze niet weten wat ze moeten zeggen.
Maar ja "weten" en "voelen" zijn 2 verschillende dingen...
Als ik voorbij wordt gelopen door mensen die ik ken (en ik weet zeker dat we elkaar gezien hebben) is dat gewoon heel pijnlijk.
En zeker van je familie mag je toch verwachten dat ze je niet ontwijken.
En wat me ook verdrietig maakt is de kraamtijd samen met Elise...of beter gezegt het gebrek aan kraamtijd!
Die tijd krijg je nooit meer teug.
Ik weet dat me moeder gezegd heeft, dat ze bang was dat het niet goed zou komen met Elise en mij...gewoon omdat ik geen gevoelens had van liefde/houden van en weinig affectie toonde.
Van de week zal ik mijn bevallings-ver(aan)slag delen...was nameljk ingeleid..en ben toen in een enorme weeenstorm terecht gekomen..
Maar nogmaals bedankt voor je erkenning Ida...Heb dat echt nodig!
Groetjes Linda
A
Anoniem
Guest
Lieve Linda,
Wat een verhaal zeg! Tsjonge...
Ik kan me zo goed voorstellen dat je je zo dubbel voelt.
Zo heen en weer geslingerd tussen het verdriet om Joshua en aan de andere kant
Elise waar je voor moet gaan zorgen.
Ik kan me ook voorstellen dat je je net een robot voelde in die tijd.
Als dingen als deze met je gebeuren word je als mens volgens mij gewoon lamgeslagen.
Jammer dat familie en vrienden zo reageren terwijl je ze zo keihard nodig hebt.
Mensen kunnen hier toch zo moeilijk mee om gaan.
Daarom zeggen/doen ze maar niks maar juist dat geeft in dit geval jou zoveel pijn.
Je wilt gewoon een luisterend oor en mensen die vragen hoe het met je gaat.
Als je dit zelf niet hebt meegemaakt kun je je er nooit helemaal in verplaatsen maar doe maar je verhaal hoor op dit forum.
Al vertel je het duizend keer, dat geeft niks.
We willen naar je luisteren.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Knuffel voor jou! Ik heb echt zo'n bewondering voor je!
Mariska
Wat een verhaal zeg! Tsjonge...
Ik kan me zo goed voorstellen dat je je zo dubbel voelt.
Zo heen en weer geslingerd tussen het verdriet om Joshua en aan de andere kant
Elise waar je voor moet gaan zorgen.
Ik kan me ook voorstellen dat je je net een robot voelde in die tijd.
Als dingen als deze met je gebeuren word je als mens volgens mij gewoon lamgeslagen.
Jammer dat familie en vrienden zo reageren terwijl je ze zo keihard nodig hebt.
Mensen kunnen hier toch zo moeilijk mee om gaan.
Daarom zeggen/doen ze maar niks maar juist dat geeft in dit geval jou zoveel pijn.
Je wilt gewoon een luisterend oor en mensen die vragen hoe het met je gaat.
Als je dit zelf niet hebt meegemaakt kun je je er nooit helemaal in verplaatsen maar doe maar je verhaal hoor op dit forum.
Al vertel je het duizend keer, dat geeft niks.
We willen naar je luisteren.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Knuffel voor jou! Ik heb echt zo'n bewondering voor je!
Mariska
A
Anoniem
Guest
Lieve medestrijders,
Wat doet het me goed dat we er zo voor elkaar kunnen zijn. Want juist wij kunnen ons (voor zover mogelijk) inleven in de situatie en verdriet van een ander en wat heerlijk om dan in die omgeving je verhaal te doen en begrepen te worden. Al realiseer ik me dat ik niet alles kan invoelen maar ik probeer het wel.
Fijn ook Linda dat jij je ook begrepen voelt. Voel je inderdaad vrij om je bevallingsverhaal hier op te schrijven.
En Debby, jij hebt ook een bizarre bevalling meegamaakt zeg. Fijn dat je toen je je dochter in je handen kreeg je het weer kwijt was; heb je het wel kunnen verwerken?
Ik heb dat gevoel van "vergeten hoe pijnlijk het was" helaas niet gekend. 't Schijnt dat ze toen Thomas eruitgehaald werd, hij wel aan mij is laten zien, maar ik was van de wereld dus dat had geen zin. En toen op de IC toen ik wel bij was, had ik nog genoeg ellende met mezelf om een gelukkig gevoel te ervaren.
En Sil, goed dat je je verhaal hier hebt gedaan en echt fijn voor je dat je het idee hebt dat je de bevalling zo goed als verwerkt hebt. Je blijft uiteraard van harte welkom om te reageren vanuit je eigen ervaringen of om andere heldinnen hier te bemoedigen.
Ik ben wel benieuwd hoe het met 4 december is. Wil jij hier nog wat kwijt over hoe het met je gaat en om nog iets over je bevalling aan te vullen of herhalen omdat dat dus even lekker is om van je af te schrijven.
En Issie, kan jij het allemaal een beetje behappen en wil jij nog het één en ander aanvullen of onderstrepen of nog eens onder woorden brengen van jouw dramatische bevalling?
Ook andere moeders zijn van harte welkom om te reageren.
Mijzelf doet dit echt heel erg goed. Ik vind het fijn om mijn verhaal op te schrijven en dat daar begrip en erkenning voor is en tegelijkertijd een luisterend oor (en steun) te zijn voor anderen. Een soort therapeutische praatgroep. Het helpt mij enorm!
Veel liefs,
Ida
Wat doet het me goed dat we er zo voor elkaar kunnen zijn. Want juist wij kunnen ons (voor zover mogelijk) inleven in de situatie en verdriet van een ander en wat heerlijk om dan in die omgeving je verhaal te doen en begrepen te worden. Al realiseer ik me dat ik niet alles kan invoelen maar ik probeer het wel.
Fijn ook Linda dat jij je ook begrepen voelt. Voel je inderdaad vrij om je bevallingsverhaal hier op te schrijven.
En Debby, jij hebt ook een bizarre bevalling meegamaakt zeg. Fijn dat je toen je je dochter in je handen kreeg je het weer kwijt was; heb je het wel kunnen verwerken?
Ik heb dat gevoel van "vergeten hoe pijnlijk het was" helaas niet gekend. 't Schijnt dat ze toen Thomas eruitgehaald werd, hij wel aan mij is laten zien, maar ik was van de wereld dus dat had geen zin. En toen op de IC toen ik wel bij was, had ik nog genoeg ellende met mezelf om een gelukkig gevoel te ervaren.
En Sil, goed dat je je verhaal hier hebt gedaan en echt fijn voor je dat je het idee hebt dat je de bevalling zo goed als verwerkt hebt. Je blijft uiteraard van harte welkom om te reageren vanuit je eigen ervaringen of om andere heldinnen hier te bemoedigen.
Ik ben wel benieuwd hoe het met 4 december is. Wil jij hier nog wat kwijt over hoe het met je gaat en om nog iets over je bevalling aan te vullen of herhalen omdat dat dus even lekker is om van je af te schrijven.
En Issie, kan jij het allemaal een beetje behappen en wil jij nog het één en ander aanvullen of onderstrepen of nog eens onder woorden brengen van jouw dramatische bevalling?
Ook andere moeders zijn van harte welkom om te reageren.
Mijzelf doet dit echt heel erg goed. Ik vind het fijn om mijn verhaal op te schrijven en dat daar begrip en erkenning voor is en tegelijkertijd een luisterend oor (en steun) te zijn voor anderen. Een soort therapeutische praatgroep. Het helpt mij enorm!
Veel liefs,
Ida