Voor Ida

Hoi.

Ik lees jullie zeer heftige verhalen nu pas!
Echt ik heb met kippevel en tranen in mijn ogen zitten lezen.
Ik wil mijn verhaal ook nog eens kwijt,mijn bevalling was niet zo traumatisch maar de rose wolk was er bij mij ook niet,helaas....

Ik was 30 januari 2007 uitgeteld maar voelde op 13 december niet zoveel leven meer en ging naar het zh voor een ctg. Die was goed en ik moest 14 december nog een half uurtje voor de zekerheid. Toen ik aan de ctg lag braken mijn vliezen en ik lag daar half in shock aan die ctg  met 33,3 weken. Ik werd op een matje gezet en nadat het vocht onderzocht was kreeg ik te horen dat idd mijn vliezen gebroken waren en dat ik mijn vriend moest bellen. Die was er in 10 minuten. Ik kreeg geen weeen en heb nog 4 dagen zo gelegen. Ik heb uiteindelijk meegedaan aan een onderzoek voor vroeggeboortes. Alleen zo had ik kans dat ik werd uitgelood en met 34 weken ingeleid zou worden,ik had zelf dus niet de keus. Ik was zo bang dat ik een infectie zou krijgen omdat mijn vliezen gebroken waren door een blaasontsteking. Het is echt van de zotte dat je moet loten om je kindje!!! Als ik niet uitgelood werd zouden ze me dus laten liggen tot 37 weken.Ik ben dus uitgelood en ben 18 dec om 7:15 ingeleid.
Ik had al 1 cm ontsluiting dus dacht ik:dat zal ik eens even doen!!
Ik kreeg een weeenstorm en doordat ik kans had op een infectie hebben ze tot het laatst gewacht met het voelen van de ontsluiting. Rond 16:00 kon ik bijna niet meer en werd ik ook nog eens heel ziek. Van boven en onder kwam er alles uit maar ik mocht niet van het bed af. Om 19:30 gingen ze de ontsluiting checken omdat ik volgens hun er bijna moest zijn,ik was zo opgelucht want ik kon echt niet meer. Ze voelde en schrok,ik had nog maar een goeie 2 cm. Oneeee wat een tegenvaller!!
Ik kreeg toen te horen als ik geen ruggeprik zou doen dat het een drama zou worden,ik wou dat eigenlijk niet maar mijn vriend heeft het er doorheen geduwd. Ik kreeg de ruggeprik en kwam om 22:00 terug van de OK ik moest gaan slapen en zou s`morgens weer verder gaan,mijn vriend kreeg ook een bedje. Om 22:30 sliep ik net toen ik een enorm sterk gevoel kreeg van onder. Er moest iets uit en wel NU meteen!!!
Ik was in een half uur van 2-10cm gegaan en kon gaan persen. Teun is om 23:21 nog geboren. Ze hebben hem meteen meegenomen en toch kreeg ik hem erna in een doek terug in mijn armen. Ik was echt in chock en heb volgens mij niet eens gereageerd,geen traan geen lachje helemaal niks en daar voel ik me heeeel schuldig over!! Ik had echt het gevoel of ik niet blij mocht zijn omdat ik droomde. Ik wist zeker als ik wakker zou worden dat Teun wegwas. Teun ging naar de couveuse mijn vriend zijn bedje werd weggereden want hij moest nu dus toch naar huis. Ik kwam dus alleen op de kraamafdeling zonder kind en zonder vent! Hoe ik die nacht in slaap heb kunnen komen snap ik nog steeds niet! 4 dagen mocht ik blijven maar moest wel alleen elke keer 2 verdiepingen naar beneden omTeun te voeden. Heel langzaam ging ik beseffen dat hij echt bij ons hoorde.Hij heeft nog 2,5 week in het ziekenhuis gelegen en we gingen 2 keer per dag naar hem toe met mijn afgekolfde melk.
Ik moest echt wennen aan hem,ik durfde hem zelf niet eens vast te houden,had totaal geen moedergevoelens en dat knaagt dus nu nog.

Jeetje wat een lang verhaal,beetje verward ook volgens mij.
Bedankt voor het lezen degene die tot het einde zijn gekomen!
Maar idd het lucht enorm op!!!

Groetjes Mikkie.
 
Oh Mikkie, wat een ellende heb jij meegemaakt, zeg. En hoe belachelijk dat er een loting is om ingeleid te mogen worden. Echt bizar.
Ook kan ik me voorstellen dat het heel raar en dubbel is geweest om aan je manneke te wennen. Hij is van jou en hoort bij jou maar dat voelt dan dus nog niet zo. Ik kan me ook je schuldgevoelens wel voorstellen, alleen jij kan er NIETS aan doen, Mikkie. Je hebt gedaan wat je kon en je haalt nu alles in, dus ik denk dat het wel goed zit met de moedergevoelens. Maar ik herken het wel hoor; ik had ook geen moedergevoelens vanwege die ellendige start.
En erg is dat he, als je die rottige weeen hebt gehad en echt niet meer kan en dan te horen krijgt dat je dus nog maar twee cm hebt. Ik had dat dus ook en moest elke keer die teleurstelling verwerken dat het dus niet vorderde.

Goed dat je het allemaal opgeschreven hebt Mikkie. En trek je het nu wat betreft de verwerking en zo? En je gevoelens naar Teun toe?

Heel veel sterkte in elk geval toegewenst!

Ida
 
Hoi Ida!

Bedankt voor je lieve reactie!
Ik heb zelf wel het gevoel dat ik het redelijk verwerkt heb (hopelijk is dat ook zo en niet verdrongen) wel vind ik het heel erg van de eerste dagen die komen niet meer terug.
Maar ik lees dat het bij veel meiden zo is en dat geeft mij ook wel weer de bevesting dat het niet aan mij ligt. We genieten nu gewoon wat we kunnen en ik vind het eerlijk gezegt ook steeds leuker worden,de herkenning en het knuffelen,zien dat hij echt geniet en dat hij (alleen door mama) getroost wil worden.
Maar het is fijn om er hier zo nog even bij stil te staan en verhalen van anderen te lezen die dan weer erger zijn als de mijne. (natuurlijk niet fijn voor de persoon zelf hè!!!)
Maar iig bedankt voor het lezen want het was een heel verhaal!

Groetjes Mikkie.
 
Hoi meiden!

Jullie zijn echt kanjers! Ik heb zelf een goede bevalling gehad, dus hoef wat dat betreft niets kwijt. Maar ik lees jullie verhalen met veel belangstelling en word er wel door geraakt!
Zelfs een “normale” bevalling heeft een grote impact op je als moeder; het is dus niet raar dat jullie nog worstelen met je nare ervaring. Gooi het er dan ook lekker uit hier! Ik ben graag een (meelezend) luisterend oor voor jullie. Ik zie aan iemand in mijn eigen omgeving ook dat het nog lang kan doorwerken, terwijl het door de omgeving allang weer vergeten is. Bijna niemand in haar omgeving snapt waarom ze zich anders (extremere reacties) gedraagt dan voor de bevalling! Moeilijk hoor! Dat onbegrip bevordert het herstelproces ook niet echt…

Voor Linda-01; wat een hartverscheurend verhaal! Toen ik las over Joshua* moest ik meteen denken aan een andere Joshua: zijn vader en moeder, Bram en Esther, hebben hun verlies o.a. verwerkt door hun gevoelens en gedachten in muziek te verwerken. Als je er aan toe bent of behoefte aan hebt kun je het lezen en beluisteren op hun website. Als duo noemen zij zichzelf Stonewashed. Als je achter die naam .nl zet, dan kom je er.
En natuurlijk is Elise niet in staat om het gat dat het overlijden van Joshua heeft geslagen te dichten; ze zal altijd onderdeel van een tweeling te zijn! Juist door Elise zul je Joshua niet vergeten. Het lijkt me erg kwetsend en confronterend als je merkt dat mensen in je omgeving zo weinig met je mee voelen of zich kunnen indenken wat hun reacties jou doen. Hou je dan vooral vast aan degenen die je wel goed steunen!

Ik wens jullie heel veel sterkte!

Jacoline
 
Lieve Jacoline,

Bedankt voor je lieve reactie.
Dat is ook waar ik echt tegenaan loop.
Mensen die gewoon niet begrijpen dat je bevalling zo'n impact heeft, ook nu nog.
Dat vind ik heel moeilijk.
Daarom is het zo fijn om hier je verhaal te kunnen doen.

Nogmaals bedankt
 
Inderdaad hartelijk dank voor je lieve reactie, Jacoline.
Het doet zo goed om begrepen te worden. Echt super.

Ida
 
Bedankt Jocoline..voor lieve woorden en begrip!

Ik heb op de site van stonewashed gekeken en heb de tekst gelezen...is wel heel erg mooi hoor.
Ik kan alleen nergens het liedje beluisteren...wat ik wel jammer vind!
Als ik het mooi vind bestel ik de cd wel.

Wat ik wel frapant vind is dat ik best veel de naam Joshua om heen hoor en die dus ook zijn overleden.
Mijn ouders waren onderlaatst ergens op een kerkhof en daar lagen 3 Joshua's begraven, en ik geloof binnen 2 jaar.

Nogmaals bedankt...ook de andere hoor!

Groetjes Linda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan