Ik lees al een tijdje dit topic mee. Bij mij heeft het ook lang geduurd voor ik de eerste keer zwanger werd. En dat eindigde in een mk met 10 weken na 2 goede echos. Nou ik denk dat ik weinig dingen heb meegemaakt die ik mentaal zo zwaar vond als dit alles. En dan mensen om je heen die komen met "ag je bent nog jong" "je bent pas een jaar bezig" al is dat zo dan nog voelt t niet zo. Iedere keer als je ongesteld word is een klap in je gezicht en iedere keer als iemand anders bekend maakt zwanger te zijn doet zeer. En dat heeft niks te maken met hoe erg je het diegene gunt, want je gunt het ze enorm maar je gunt het je zelf ook zo erg.. toch lijkt dat niet oké om uit te spreken ofzo maar waarom eigenlijk niet. Aan de andere kant heb je ook nog de mensen met horror verhalen over hoe hun nooit kinderen hebben kunnen krijgen of zijn gestopt na veel miskramen. Pff.. Ik kan deze mensen nog steeds niet meer uitstaan omdat juist hun zoude moeten begrijpen hoeveel pijn het doet. Maar goed, ookal hebben jullie geen reet aan mijn verhaal of medeleven. Ik wilde toch uiten dat ik op recht hoop dat het gegeven is en ik bewonder hoe jullie er voor elkaar zijn. Ik wou dat ik dat toen had.
