[quote quote=10187882]@ Jomie Precies dat!! Heeft het je ook onzekerheid gegeven met de opvoeding?? Of juist sterker? mn vriend vertelde laatst dat hij bang is de liefde van zn vader dam te missen (omdat je dan zelf papa bent). Helaas wil hij hier verder ook niet mee naar de dokter en wil hij het met mij en tijd oplossen..[/quote]
Soms voel ik me juist onzeker, omdat ik 'mannendingen' aan mijn vader wil vragen haha. Mijn schoonvader is er gelukkig nog wel, maar die moet vanwege werk veel naar het buitenland, dus die is lang niet altijd dichtbij. En dat is toch anders dan het aan je eigen vader vragen, ook al is de band gelukkig gewoon goed tussen ons. Ik heb een jaar na mijn vaders overlijden een traject gehad met een gespecialiseerde rouwtherapeut, omdat ik helemaal blokkeerde in mijn functioneren. Dat heeft me heel goed gedaan, maar het verdriet is er natuurlijk niet mee verdwenen. Het heeft vooral die blokkade opgeheven. Mijn man heeft me in mijn verlies altijd heel goed gesteund en snapt het heel goed als ik nu ook nog eens terugval in dat heftige verdriet. Dat helpt enorm, dus ik snap het ook wel dat hij jouw steun genoeg vindt. Ik heb daarnaast ook veel aan mijn moeder, we praten regelmatig over mijn vader en hebben het dan over allerlei dingen - zijn jeugd, hoe hij als vader was, wat we leuk aan hem vonden maar ook wel eens wat we moeilijk aan hem vonden (in het begin hemel je namelijk een overleden persoon enorm op, maar het is ook belangrijk om te erkennen dat ook maar 'gewoon een mens' was).
Ik mis mijn vader met tijden heel erg en nu komen die hormonen er ook nog bij, dus dat is al helemaal lekker, haha. Ik denk dat het voor hem heel confronterend zal worden, maar het ligt er een beetje aan hoe hij er tegenaan gaat kijken. Je voelt zo ontzettend veel liefde voor je kindje en wilt gewoon een goede ouder voor jouw kind zijn. Je vader is er dan misschien niet meer, maar juist omdat je zelf ouder bent geworden, voel je je op een of andere manier ook weer dichter bij hem staan. Want je begrijpt nu ineens wat hij voor jou voelde. Het is onderdeel van het proces van je vriend om dat een plek te geven, en daar gaat gewoon tijd overheen zitten. Maar het zou geen reden moeten zijn om het 'ouder zijn' uit te stellen, alleen uit angst, want het brengt ook echt ontzettend mooie dingen! Heeft hij, naast jou, nog iemand anders waarmee hij kan praten wat betref zijn vader? Of iemand die het ook meegemaakt heeft?
