Wat trouwens wel leuk is: mijn zoontje lijkt enorm op mijn vader. Hij heeft hetzelfde hoofd, dezelfde neus en PRECIES zijn ogen. Soms vind ik dat moeilijk, maar dan heb ik gewoon al een moeilijke dag. Normaal vind ik het heel bijzonder en geniet ik er juist van dat ik mijn vader in hem terug zie. Alsof mijn vader ervoor heeft gezorgd dat ik hem toch nog, op één of andere manier, iedere dag kan zien of zo. Verder voel ik qua opvoeding niet per se veel onzekerheid, omdat ik en mijn man toch gewoon lekker ons eigen persoon zijn en het op ons eigen manier doen. Maar ja, die mannendingen... Dat is soms wel handig als je daar een papa voor hebt waar je dat soort dingen aan kunt vragen.