Hij zit aan de pepti.
Er is na alle inspanning nog geen klap veranderd. Ja dat ik zelf ontzettend neerslachtig ben geworden. De dag gewoon haat. Totaal de leukheid van dingen kwijt ben. Pff het valt niet mee. Dit is zwaarder dan de hele bevalling. Wat voel ik mij slecht. Ik heb elke dag huilbuilen. Ik heb wel hulp. Ik heb mijn moeder die kookt en regelmatig oppast maar als we buiten zijn ben ik er met mijn hoofd totaal niet bij. Bang voor wat me weer te wachten staat. Elke x. Niemand die je begrijpt en vindt dat je zeurt. Ik ben namelijk moeder. Ik heb hier voor getekend maar het breekt me op. Ik heb nu al 7wkn geen goede leuke dag van mij part normale dag gehad. Ik voel me echt zo ongelukkig. Ik wist niet dat dit moederschap was.
Heb geprobeerd na zo lang weer als gezin nr de ah te gaan... daar tierde hij ook door. Ieder1 kijkt je aan alsof je een misdrijf begaat. Terwijl ik er echt niets aan kan doen. Hij krijgt zijn flesje en schone luier op tijd. En er gaat geen uur voorbij dat hij niet in welke vorm dan ook aandacht krijgt. Wat doe ik toch verkeerd!? Waarom is mijn kindje zo! Hij is gewoon nooit lang tevreden. De medici die ik gesporoken heb zggn vaker dat het na 3 maanden beter zal gaan. Dat zijn nog 5 hele weken! Ik tel sinds ik met hem thuis ben de minuten echt af totdat er weer een dag voorbij gaat.
Ik wist niet waar ik het over had MOEDER te worden. Ik vind het écht de meest heftige ervaring ooit. Niemand neemt je serieus in de medische wereld met een huilbaby. Hij huilt tot op heden 12 a 15 uur op een dag. Hij slaapt diep, 3 tot 4 uur en heeft voor de rest een 5 minuten ritme van hazenslaapjes. Dat hij ff slaapt en dan weer de hele boel bij elkaar schreeuwt. Dan denk je dat je er eindelijk bent. Je hoopt het met alles in je dan kan je zelf ook ff slapen maar dan begint het gewoon wéér. Echt wat een terging. En dat uren achter elkaar.
Ik merk dat ik ook superjaloers ben op mensen om mij heen die kinderen hebben die baby af zijn. Ik vraag me echt af hoe mensen dit óóit volgehouden hebben. En wat een taboe heerst erop alsof het een schande is dat je er voor uit komt dat het ver van leuk is. Ik heb het er met cb erover gehad pfff. Of ik de gordijnen in de avond we dicht deed!? En dat ik mr moet accepteren dat ik geen rust meer krijg. Ik moet gwn niet zo zeuren. Als je pap maakt moet je toch kunnen nadenken enigzins. Hetzelfde geld voor verschonen en hem goed uit zijn bedje kunnen tillen. Mijn partner kan vrijwel niets omdat hij herstellende is van een auto ongeluk dus alles komt grotendeels op mijn schouders en deze verantwoordelijkheid is zwaar heel zwaar.
Ik denk erook aan wat ik tijdens mijn zwangerschap verkeerd heb gdn. Ik voelde me namelijk kiplekker. Was tot op de laatste dag actief. Ik voelde me zo fit en energievol dat ik nergens voor terug deinsde. Ik heb vanzelfsprekend geen druppel aangeraakt en ieder1 die alleen in mijn buurt kwam met een sigaret ging ik meteen uit de weg. Ik heb elke dag gezond gegeten. Omdat ik zo energievol was kon ik de uitgebreidste groenten en fruit maaltijden maken. Ik snap het gewoon echt niet. Dit was een droom van mij. Dit wilde ik al jaren. En nu heb ik het en ben ik elke dag ah huilen omdat ik het gewoon écht niet trek. Wat houd ik van hem. Het is een pracht van een jong. Maar ik krijg ook een afkeer van hem. En dat vind ik echt heel erg. Hij kan namelijk niets doen aan zijn gedrag. Hij weet niet beter. Maar ik heb na zijn eindelijkkk gedane slaapje niet eens meer zin om hem te zien omdat ik weet dat het weer gaat beginnen en dat doet het altijd. Ik doe het wel omdat ik op automatisch piloot sta. Ik zou hem ook nooit iets slechts aandoen. Die mensen kan ik niet begrijpen. Ook niet in deze debiele verotte staat.
Dit zou ergens ook een fijne tijd moeten zijn. Maar het voelt alsof ik vervloekt ben.
Osteopaat heeft hij nu 3 sessies bij gehad. Ik wil inmiddels ook een baby fluiteraar proberen. Tja noem me maar gek dat ben ik inmiddels toch al.
Er is na alle inspanning nog geen klap veranderd. Ja dat ik zelf ontzettend neerslachtig ben geworden. De dag gewoon haat. Totaal de leukheid van dingen kwijt ben. Pff het valt niet mee. Dit is zwaarder dan de hele bevalling. Wat voel ik mij slecht. Ik heb elke dag huilbuilen. Ik heb wel hulp. Ik heb mijn moeder die kookt en regelmatig oppast maar als we buiten zijn ben ik er met mijn hoofd totaal niet bij. Bang voor wat me weer te wachten staat. Elke x. Niemand die je begrijpt en vindt dat je zeurt. Ik ben namelijk moeder. Ik heb hier voor getekend maar het breekt me op. Ik heb nu al 7wkn geen goede leuke dag van mij part normale dag gehad. Ik voel me echt zo ongelukkig. Ik wist niet dat dit moederschap was.
Heb geprobeerd na zo lang weer als gezin nr de ah te gaan... daar tierde hij ook door. Ieder1 kijkt je aan alsof je een misdrijf begaat. Terwijl ik er echt niets aan kan doen. Hij krijgt zijn flesje en schone luier op tijd. En er gaat geen uur voorbij dat hij niet in welke vorm dan ook aandacht krijgt. Wat doe ik toch verkeerd!? Waarom is mijn kindje zo! Hij is gewoon nooit lang tevreden. De medici die ik gesporoken heb zggn vaker dat het na 3 maanden beter zal gaan. Dat zijn nog 5 hele weken! Ik tel sinds ik met hem thuis ben de minuten echt af totdat er weer een dag voorbij gaat.
Ik wist niet waar ik het over had MOEDER te worden. Ik vind het écht de meest heftige ervaring ooit. Niemand neemt je serieus in de medische wereld met een huilbaby. Hij huilt tot op heden 12 a 15 uur op een dag. Hij slaapt diep, 3 tot 4 uur en heeft voor de rest een 5 minuten ritme van hazenslaapjes. Dat hij ff slaapt en dan weer de hele boel bij elkaar schreeuwt. Dan denk je dat je er eindelijk bent. Je hoopt het met alles in je dan kan je zelf ook ff slapen maar dan begint het gewoon wéér. Echt wat een terging. En dat uren achter elkaar.
Ik merk dat ik ook superjaloers ben op mensen om mij heen die kinderen hebben die baby af zijn. Ik vraag me echt af hoe mensen dit óóit volgehouden hebben. En wat een taboe heerst erop alsof het een schande is dat je er voor uit komt dat het ver van leuk is. Ik heb het er met cb erover gehad pfff. Of ik de gordijnen in de avond we dicht deed!? En dat ik mr moet accepteren dat ik geen rust meer krijg. Ik moet gwn niet zo zeuren. Als je pap maakt moet je toch kunnen nadenken enigzins. Hetzelfde geld voor verschonen en hem goed uit zijn bedje kunnen tillen. Mijn partner kan vrijwel niets omdat hij herstellende is van een auto ongeluk dus alles komt grotendeels op mijn schouders en deze verantwoordelijkheid is zwaar heel zwaar.
Ik denk erook aan wat ik tijdens mijn zwangerschap verkeerd heb gdn. Ik voelde me namelijk kiplekker. Was tot op de laatste dag actief. Ik voelde me zo fit en energievol dat ik nergens voor terug deinsde. Ik heb vanzelfsprekend geen druppel aangeraakt en ieder1 die alleen in mijn buurt kwam met een sigaret ging ik meteen uit de weg. Ik heb elke dag gezond gegeten. Omdat ik zo energievol was kon ik de uitgebreidste groenten en fruit maaltijden maken. Ik snap het gewoon echt niet. Dit was een droom van mij. Dit wilde ik al jaren. En nu heb ik het en ben ik elke dag ah huilen omdat ik het gewoon écht niet trek. Wat houd ik van hem. Het is een pracht van een jong. Maar ik krijg ook een afkeer van hem. En dat vind ik echt heel erg. Hij kan namelijk niets doen aan zijn gedrag. Hij weet niet beter. Maar ik heb na zijn eindelijkkk gedane slaapje niet eens meer zin om hem te zien omdat ik weet dat het weer gaat beginnen en dat doet het altijd. Ik doe het wel omdat ik op automatisch piloot sta. Ik zou hem ook nooit iets slechts aandoen. Die mensen kan ik niet begrijpen. Ook niet in deze debiele verotte staat.
Dit zou ergens ook een fijne tijd moeten zijn. Maar het voelt alsof ik vervloekt ben.
Osteopaat heeft hij nu 3 sessies bij gehad. Ik wil inmiddels ook een baby fluiteraar proberen. Tja noem me maar gek dat ben ik inmiddels toch al.