<p>Hoi allemaal, Ik heb een account aangemaakt op deze website, met de hoop dat er hier vrouwen zijn die in een soortgelijke situatie zijn (geweest), dat men misschien tips heeft en dat het uiteindelijk helpen kan in de moeilijke keuze die ik ga moeten maken. Een lang verhaal kort: sinds een paar dagen weet ik dat ik zwanger ben geraakt. Eergisteren deed ik de derde zwangerschapstest, nadat mijn menstruatie uitbleef. Inmiddels ben ik 9 dagen overtijd. De eerste test was negatief, de tweede test (afgelopen donderdag) was vaag (wel of niet streepje te zien), maar de laatste test van Clear Blue gaf duidelijk antwoord: 1-2 weken zwanger. Hoewel het een grote wens is van mijn partner en mij om ouders te worden, was deze zwangerschap niet gepland. Het is helaas mis gegaan met het voorbehoedsmiddel en de MAP heeft, zo lijkt het nu, niet geholpen. We snappen er niets van, juist omdat we altijd zo voorzichtig waren… Ook had ik nooit gedacht dat mijn lichaam op dit moment in staat was tot het zwanger worden. Reden van de aarzeling is dat ik in behandeling ben voor een eetstoornis, anorexia. Hier worstel ik al heel wat jaartjes mee, maar gelukkig ben ik het afgelopen jaar wel erg opgeschoten. Ik ben in behandeling bij Human Concern en daar hebben ze me al enorm geholpen, wetende dat ik nu de kern van mijn eetstoornis ken en weet waar dus de trigger ligt. Met andere woorden, ik weet wat ik mag doen om te herstellen, maar dit is wel een traject dat tijd kost. Lichamelijk ben ik echter niet op mijn sterkst, idealiter zou ik een kilo of vijf moeten aankomen. Jullie snappen al het duivelse dilemma waar wij nu voor staan. Hoe past hierin een zwangerschap en de komst van een kind? Ik voel me nu vooral totaal overweldigd door emoties, gedachten, twijfels, angsten, maar tegelijk ook verbijstering, blijdschap en bewondering voor het feit mijn lichaam mij dit heeft kunnen geven. Het is nog heel pril en zoals mijn vriend ook zei, er kan nog genoeg gebeuren. Sterker nog; twee weken geleden heb ik van de arts antibiotica gekregen vanwege een blaasontsteking… Meerdere keren is er urine getest op deze blaasontsteking, maar daar kwam niets uit (omdat natuurlijk geen rekening werd gehouden met een zwangerschap). De arts zei vanochtend dat ik waarschijnlijk nu een maand zwanger ben. En dan nu, wat nu te doen? Een vraag die uiteindelijk alleen ik kan beantwoorden, samen met mijn partner. Ik vind het zo’n duivels dilemma, waarbij het voelt dat ik hoe dan ook spijt ga krijgen… Mijn angst is dat ik in mijn herstel nog niet solide genoeg ben om mijn kind te geven wat het nodig heeft tijdens de zwangerschap (en misschien erna?). Ik kom zelf uit een nest waar ik geen stabiele basis heb gehad en juist daardoor ontstond de eetstoornis, als afweer. Een jeugdtrauma, dat ik nu pas echt begin te onderkennen en erkennen, het feit hoop geeft op genezing. Destemeer weet ik uit eigen ervaring daardoor hoe belangrijk het is dat je als ouder jouw kind het allerbeste meegeeft, in jouw kunnen, maar wel een veilige en stabiele basis waar het in kan opgroeien. Mijn angst is nu dat ik dit (nog) niet kan, dat het te vroeg is. Onzekerheid dus en angst over mijn eigen kunnen. Mijn vriend zegt achter mijn keuze te staan, welke deze ook is. Het is of een grote kans voor je om te herstellen, zo zegt hij, of het is een enorme uitdaging. Hij komt gelukkig wel uit een stabiel nest, wat als tegenhanger daarin erg fijn is. Tegelijk wil ik met een kindje geen risico’s lopen, geen misschientje dat ‘het wel zal lukken’. Dat verdient geen enkel kind. En dan is tegelijk abortus ook weer zo’n grote stap, zo beangstigend. Ik weet niet eens waarom ik dit allemaal schrijf. Deels denk ik ook om het van me af te schrijven en hopelijk mensen te ontmoeten die zich (deels) herkennen in het dilemma over het dan wel of niet houden van je kindje. Even tot zover. Dank allemaal vast voor jullie lezen. Liefs</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Zwanger en een eetstoornis
- Onderwerp starter Gebruiker10281203
- Startdatum
Hoi!
Ik zou je graag willen feliciteren met je zwangerschap! Al is het misschien een beetje dubbel, gezien het feit hoe je er nu in staat. Lastig! Zelf heb ik een eetstoornisverleden, waarvan ik sinds ongeveer 5 jaar kan zeggen dat ik 'hersteld' ben, maar het is en blijft altijd een dingetje.
Ik ben nu voor de tweede keer zwanger. En net zoals de eerste zwangerschap vind ik het erg lastig. Het dikker worden, zwaarder worden, die vreselijke getallen op de weegschaal. De enorme trek (en aan het einde eetbuien) die je krijgt... Ja, het is en blijft een dingetje.
Ik ben na de geboorte van ons eerste kindje zwaar depressief geweest (Dit had verder niks te maken met een eetstoornis), wat ervoor heeft gezorgd dat wij geen goede, stabiele start hebben gehad. Zou ik het over willen doen? Ja! Zou ik mijn kindje hebben willen missen, als ik van tevoren wist hoe moeilijk het allemaal zou worden en hoe erg ik in de put zou raken? Nee!
Ik kan je niet beloven dat je geen stuggles tegenkomt, het zal wellicht lastig worden; zwanger zijn en een kindje verzorgen/opvoeden terwijl je jezelf niet stabiel voelt, maar echt, je krijgt er ook zoveel liefde en moois voor terug. En het scheelt als je zegt dat jouw man wel erg stabiel is, zo fijn als je een partner hebt waar je op kunt terug vallen! Praat erover met je verloskundige, vraag er eventueel nog meer extra hulp/gesprekken bij, dat kan ook helpen!
En iedereen die ik ken die een abortus heeft laten doen, heeft echt wel psychische klachten gehad... sommigen hebben een heel traject moeten volgen om er weer bovenop te komen. Onderschat dat ook niet...
Ik ben nu 11 weken en heb tijdens de echo met 9 weken al een mooi, bewegend kindje mogen zien, met alle vingertjes en teentjes er al aan! Het is al zo snel een kindje...
Misschien is mijn verhaal een beetje chaotisch, sorry hihi. Hopelijk kom je er uit! Sterkte en hopelijk mag je gaan genieten van een mooie zwangerschap!
Ik zou je graag willen feliciteren met je zwangerschap! Al is het misschien een beetje dubbel, gezien het feit hoe je er nu in staat. Lastig! Zelf heb ik een eetstoornisverleden, waarvan ik sinds ongeveer 5 jaar kan zeggen dat ik 'hersteld' ben, maar het is en blijft altijd een dingetje.
Ik ben nu voor de tweede keer zwanger. En net zoals de eerste zwangerschap vind ik het erg lastig. Het dikker worden, zwaarder worden, die vreselijke getallen op de weegschaal. De enorme trek (en aan het einde eetbuien) die je krijgt... Ja, het is en blijft een dingetje.
Ik ben na de geboorte van ons eerste kindje zwaar depressief geweest (Dit had verder niks te maken met een eetstoornis), wat ervoor heeft gezorgd dat wij geen goede, stabiele start hebben gehad. Zou ik het over willen doen? Ja! Zou ik mijn kindje hebben willen missen, als ik van tevoren wist hoe moeilijk het allemaal zou worden en hoe erg ik in de put zou raken? Nee!
Ik kan je niet beloven dat je geen stuggles tegenkomt, het zal wellicht lastig worden; zwanger zijn en een kindje verzorgen/opvoeden terwijl je jezelf niet stabiel voelt, maar echt, je krijgt er ook zoveel liefde en moois voor terug. En het scheelt als je zegt dat jouw man wel erg stabiel is, zo fijn als je een partner hebt waar je op kunt terug vallen! Praat erover met je verloskundige, vraag er eventueel nog meer extra hulp/gesprekken bij, dat kan ook helpen!
En iedereen die ik ken die een abortus heeft laten doen, heeft echt wel psychische klachten gehad... sommigen hebben een heel traject moeten volgen om er weer bovenop te komen. Onderschat dat ook niet...
Ik ben nu 11 weken en heb tijdens de echo met 9 weken al een mooi, bewegend kindje mogen zien, met alle vingertjes en teentjes er al aan! Het is al zo snel een kindje...
Misschien is mijn verhaal een beetje chaotisch, sorry hihi. Hopelijk kom je er uit! Sterkte en hopelijk mag je gaan genieten van een mooie zwangerschap!
Hoi Dani,
Dank voor je reactie! Jij ook gefeliciteerd met jouw kleintje! Jouw verhaal is zeker helpend, sowieso al om te horen hoe en wat je kunt verwachten. Dat is met een eerste zwangerschap ook al lastig in te schatten..
Was jij met jouw eerste zwangerschap al hersteld van jouw eetstoornis of zat je toen ook nog in je proces? Of heeft de zwangerschap je ergens juist geholpen in je herstel? Dat heb ik ook wel eens gehoord van een cliente, die zei dat het haar juist erg hielp in haar herstel. Naar overigens dat jullie die eerste periode van jullie eerste kindje ook problemen hadden (los van de eetstoornis). Wat dat betreft komt het misschien 'nooit' goed uit, je kan altijd tegen dingen aanlopen in het leven die het misschien net wat minder ideaal maken. Wat je zegt is inderdaad wel zo, als je een stabiele partner hebt is dat al heel erg waardevol, dan kan je samen veel aan!
Het moeilijke inschatten voor mij is nu dat ik er nog middenin zit. Ik 'moet' nu vijf kilo aankomen en zelfs dat is lastig, laat staan wat je dan tegenkomt wanneer je zwanger bent en natuurlijk nog meer aankomt... Morgen heb ik een afspraak met mijn huisarts om het te bespreken, de mogelijkheden van abortus zullen dan ook wel aan bod komen. Ik verwacht dat dat ook zeker heel heftig zal worden, het verwerken erna. Ik heb overigens mijn keuze niet gemaakt, maar twijfel vooralsnog heel erg. Fysiek weet ik ook niet of mijn lichaam het aan zal kunnen om een zwangerschap van negen maanden te dragen.
Dank voor je reactie! Jij ook gefeliciteerd met jouw kleintje! Jouw verhaal is zeker helpend, sowieso al om te horen hoe en wat je kunt verwachten. Dat is met een eerste zwangerschap ook al lastig in te schatten..
Was jij met jouw eerste zwangerschap al hersteld van jouw eetstoornis of zat je toen ook nog in je proces? Of heeft de zwangerschap je ergens juist geholpen in je herstel? Dat heb ik ook wel eens gehoord van een cliente, die zei dat het haar juist erg hielp in haar herstel. Naar overigens dat jullie die eerste periode van jullie eerste kindje ook problemen hadden (los van de eetstoornis). Wat dat betreft komt het misschien 'nooit' goed uit, je kan altijd tegen dingen aanlopen in het leven die het misschien net wat minder ideaal maken. Wat je zegt is inderdaad wel zo, als je een stabiele partner hebt is dat al heel erg waardevol, dan kan je samen veel aan!
Het moeilijke inschatten voor mij is nu dat ik er nog middenin zit. Ik 'moet' nu vijf kilo aankomen en zelfs dat is lastig, laat staan wat je dan tegenkomt wanneer je zwanger bent en natuurlijk nog meer aankomt... Morgen heb ik een afspraak met mijn huisarts om het te bespreken, de mogelijkheden van abortus zullen dan ook wel aan bod komen. Ik verwacht dat dat ook zeker heel heftig zal worden, het verwerken erna. Ik heb overigens mijn keuze niet gemaakt, maar twijfel vooralsnog heel erg. Fysiek weet ik ook niet of mijn lichaam het aan zal kunnen om een zwangerschap van negen maanden te dragen.
Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je graag sterkte wensen, wat je ook besluit. Ook zijn er psychologen die zich speciaal richten op de ondersteuning van zwangeren en jonge moeders die dat nodig hebben. Heb hier zelf goede ervaring mee om m'n bevalling te verwerken. Ook ken ik een vriendin die af en toe last heeft van psychoses die goed is geholpen via het ziekenhuis tijdens en na haar zwangerschap. Kreeg bijv extra kraamzorg zodat ze goed aan haar rust kon komen, wat voor haar psychische gezondheid extra belangrijk was. Ik hoop dat je huisarts dit soort instellingen en adressen kent, ik kreeg een tip toen via via, maar verloskundigen weten dit ook vaak. Je verdient namelijk sowieso extra steun van mensen die ervaring hiermee hebben, wat jullie ook besluiten. Veel succes en knap dat je al zo ver bent gekomen in je behandeling!
Wat goed dat je hier je verhaal doet. Ik heb helemaal geen ervaring op dit vlak maar ik wilde je toch graag succes wensen. Dat je zwanger bent geworden zegt wel iets over je lichaam. Nu je vruchtbaar bleek zou ik niet bang zijn dat je lichaam niet sterk genoeg is om een zwangerschap aan te kunnen. Als dat zo was dan was je waarschijnlijk niet zwanger geraakt. Zou het niet zo kunnen zijn dat dit kindje je juist kan helpen om wat aan te komen? Je doet het dan nml in het belang van je kindje. Beetje gek voorbeeld misschien maar wij eten niet zo gezond maar mijn kindje heeft nog nooit een potje Olvarit oid op, hij eet elke dag groenten en ik kook alles zelf voor hem. Ik weet dat dat voor mijzelf ook goed zou zijn maar voor mezelf doe ik het niet maar voor mijn kleintje wel! Ik vind het heel belangrijk dat hij gezond eet. Misschien een gek voorbeeld maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel. Ik wens je toe dat je een beslissing kunt maken waar je zelf helemaal achter kunt staan. Hopelijk helpt het gesprek bij de huisarts daarbij!
@zazousept, dank voor je reactie! Ik merk dat het al helpt om er zo over te praten, het van me af te schrijven en te horen (lezen ?) wat anderen ervaren. Wat je zegt heb ik me ook gerealiseerd, mijn partner en moeder zeiden hetzelfde. Kan het niet juist helpen om te helen? Het stukje trauma zit hem er in bij mij dat ik als kind waarderen en liefde heb gemist en nu bezig ben mijzelf dit te geven. Tijdens een zwangerschap zou je jezelf dat alsnog moeten geven, terwijl je goed zorgt voor je lichaam en daarmee dat van je kindje. Het kan denk ik twee kanten op.. Ik ben nu in behandeling dus zal het ook daar bespreken, zij hebben verwacht ik wel ervaring met cliënten die zwanger werden tijdens hun therapie.
En wat betreft mijn lichaam, ja.. dat vond ik net zo verbijsterend... Bewonderenswaardig hoe krachtig en veerkrachtig een lichaam is dat het ondanks dat er niet goed voor is gezorgd toch sterk genoeg blijkt om zo’n magisch wonder te laten ontstaan. Mijn partner noch ik hadden dat gedacht dat dat nu kon.
dank voor je reactie!
En wat betreft mijn lichaam, ja.. dat vond ik net zo verbijsterend... Bewonderenswaardig hoe krachtig en veerkrachtig een lichaam is dat het ondanks dat er niet goed voor is gezorgd toch sterk genoeg blijkt om zo’n magisch wonder te laten ontstaan. Mijn partner noch ik hadden dat gedacht dat dat nu kon.
dank voor je reactie!
Dank je wel @[quote quote=10361311]Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je graag sterkte wensen, wat je ook besluit. Ook zijn er psychologen die zich speciaal richten op de ondersteuning van zwangeren en jonge moeders die dat nodig hebben. Heb hier zelf goede ervaring mee om m’n bevalling te verwerken. Ook ken ik een vriendin die af en toe last heeft van psychoses die goed is geholpen via het ziekenhuis tijdens en na haar zwangerschap. Kreeg bijv extra kraamzorg zodat ze goed aan haar rust kon komen, wat voor haar psychische gezondheid extra belangrijk was. Ik hoop dat je huisarts dit soort instellingen en adressen kent, ik kreeg een tip toen via via, maar verloskundigen weten dit ook vaak. Je verdient namelijk sowieso extra steun van mensen die ervaring hiermee hebben, wat jullie ook besluiten. Veel succes en knap dat je al zo ver bent gekomen in je behandeling![/quote]
Dank je wel voor je reactie! Een besluit nemen hierin is sowieso lastig, dat realiseer ik me steeds meer naarmate het idee van zwanger zijn landt.. Houd je het en draag je de zwangerschap uit, dan ga je tussendoor tijdens je herstel momenten krijgen dat het heel moeilijk wordt, zonder nu te weten of het lukt daar weerstand aan te bieden. Laat je het weghalen, dan kom je in een ander traject terecht wat ook erg pittig is en zijn weerslag zal hebben. Mijn partner en ik hebben het er veel over, dat helpt. Zodat een uiteindelijk samen een keuze kunnen maken waar we achter kunnen staan.
Dank je wel voor je reactie! Een besluit nemen hierin is sowieso lastig, dat realiseer ik me steeds meer naarmate het idee van zwanger zijn landt.. Houd je het en draag je de zwangerschap uit, dan ga je tussendoor tijdens je herstel momenten krijgen dat het heel moeilijk wordt, zonder nu te weten of het lukt daar weerstand aan te bieden. Laat je het weghalen, dan kom je in een ander traject terecht wat ook erg pittig is en zijn weerslag zal hebben. Mijn partner en ik hebben het er veel over, dat helpt. Zodat een uiteindelijk samen een keuze kunnen maken waar we achter kunnen staan.
[quote quote=10361312]Wat goed dat je hier je verhaal doet. Ik heb helemaal geen ervaring op dit vlak maar ik wilde je toch graag succes wensen. Dat je zwanger bent geworden zegt wel iets over je lichaam. Nu je vruchtbaar bleek zou ik niet bang zijn dat je lichaam niet sterk genoeg is om een zwangerschap aan te kunnen. Als dat zo was dan was je waarschijnlijk niet zwanger geraakt. Zou het niet zo kunnen zijn dat dit kindje je juist kan helpen om wat aan te komen? Je doet het dan nml in het belang van je kindje. Beetje gek voorbeeld misschien maar wij eten niet zo gezond maar mijn kindje heeft nog nooit een potje Olvarit oid op, hij eet elke dag groenten en ik kook alles zelf voor hem. Ik weet dat dat voor mijzelf ook goed zou zijn maar voor mezelf doe ik het niet maar voor mijn kleintje wel! Ik vind het heel belangrijk dat hij gezond eet. Misschien een gek voorbeeld maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel. Ik wens je toe dat je een beslissing kunt maken waar je zelf helemaal achter kunt staan. Hopelijk helpt het gesprek bij de huisarts daarbij![/quote]
dank voor je reactie! Ik merk dat het al helpt om er zo over te praten, het van me af te schrijven en te horen (lezen ) wat anderen ervaren. Wat je zegt heb ik me ook gerealiseerd, mijn partner en moeder zeiden hetzelfde. Kan het niet juist helpen om te helen? Het stukje trauma zit hem er in bij mij dat ik als kind waarderen en liefde heb gemist en nu bezig ben mijzelf dit te geven. Tijdens een zwangerschap zou je jezelf dat alsnog moeten geven, terwijl je goed zorgt voor je lichaam en daarmee dat van je kindje. Het kan denk ik twee kanten op.. Ik ben nu in behandeling dus zal het ook daar bespreken, zij hebben verwacht ik wel ervaring met cliënten die zwanger werden tijdens hun therapie.
En wat betreft mijn lichaam, ja.. dat vond ik net zo verbijsterend… Bewonderenswaardig hoe krachtig en veerkrachtig een lichaam is dat het ondanks dat er niet goed voor is gezorgd toch sterk genoeg blijkt om zo’n magisch wonder te laten ontstaan. Mijn partner noch ik hadden dat gedacht dat dat nu kon.
dank voor je reactie!
dank voor je reactie! Ik merk dat het al helpt om er zo over te praten, het van me af te schrijven en te horen (lezen ) wat anderen ervaren. Wat je zegt heb ik me ook gerealiseerd, mijn partner en moeder zeiden hetzelfde. Kan het niet juist helpen om te helen? Het stukje trauma zit hem er in bij mij dat ik als kind waarderen en liefde heb gemist en nu bezig ben mijzelf dit te geven. Tijdens een zwangerschap zou je jezelf dat alsnog moeten geven, terwijl je goed zorgt voor je lichaam en daarmee dat van je kindje. Het kan denk ik twee kanten op.. Ik ben nu in behandeling dus zal het ook daar bespreken, zij hebben verwacht ik wel ervaring met cliënten die zwanger werden tijdens hun therapie.
En wat betreft mijn lichaam, ja.. dat vond ik net zo verbijsterend… Bewonderenswaardig hoe krachtig en veerkrachtig een lichaam is dat het ondanks dat er niet goed voor is gezorgd toch sterk genoeg blijkt om zo’n magisch wonder te laten ontstaan. Mijn partner noch ik hadden dat gedacht dat dat nu kon.
dank voor je reactie!