Zwanger en een eetstoornis

Hoi Spatel!
Hele herkenbaar hoe je vertelt over wat je nu met je lichaam merkt en hoe dit doorwerk op je eten en gedrag. Mijn eetstoornis is in feite hetzelfde, maar dan wat intenser haha. Je ziet iets aan je lichaam wat niet goed voelt en je je niet fijn bij voelt en botviert dit vervolgens op je eetgedrag. Bij mij weet ik nu dat er onder die ontevredenheid over mijn lichaam en het obsessieve controlegedrag een diepere reden zit, vandaar dat het zo belangrijk is om te weten of het écht het lichaam is waar je last van hebt of dat het een onzekerheid is die daar onder zit. En zo ja, waar komt dan die zekerheid vandaan en wat houdt het in stand. Misschien heb je daar ook wel zicht op?
Ik heb vanochtend een afspraak gemaakt met de verloskundige voor de eerste echo met 8 weken. Jeetje, wat spannend! Ik merk nu al dat ik angstig begin te worden (ja ik ben soms echt een bange poeperd :eek:) of alles wel goed zit, of het hartje wel goed zal kloppen en het vruchtje wel groot genoeg is. Dan te bedenken dat ik er zondag nog zo van schrok en dacht over het aborteren... Er is heel veel veranderd de laatste week, van angst naar overgave en nu al liefde, voor iets dat nog maar zo kort in me zit. Herken je die angst?
De verloskundige en huisarts zeiden dat ik nu 5 weken en 6 dagen zwanger ben, ik tel nu de weken af tot de risicoperiode voorbij is.. Qua klachten mag ik niet klagen. Ik merk gevoelige/pijnlijke/opgezwollen borsten, wat obstipatie, opgezette buik (het gevoel dat je buik 'vol' zit haha) en veel plassen. Stemmingswisselingen mogen niet ontbreken en wat duizelig nu en dan. Misselijk ben ik nauwelijks, heel af en toe eventjes, maar zeker niet overgeef-waardig. Gelukkig ook niet meer gebloed dus ik hoop maar dat alles goed zit met de kleine. Ik ben m'n voeding wat aan het opkrikken, omdat ik niet wil dat er door gebrek aan voeding iets mis gaat met de kleine. 
 
Ooh wat fijn dat het bloeden gestopt is. En over 3 weekjes de eerste echo, wat spannend! En wat lekker zo weinig klachten!! 
Ja ik vond het ook doodeng de buikpijn en de steekjes of als ik niks voelde. Heel vreemd ik zei steeds stiekem zachtjes tegen mijn buik als ik alleen was blijf bij me. Voor kleine embryo had ik niet zoveel liefde omdat ik echt geen idee had wat me te wachten stond en mischien ook deels uitzelf bescherming voor als het toch mis ging. Maar toen ze eindelijk geboren was kwam alle liefde eruit. Ik denk dat bij een tweede die liefde er al eerder is omdat je weet wat gaat komen.
Ik heb in de zwangerschap wel elk klein dingetje op internet opgezocht en vreemd genoeg bij een zwangerschap is bijna alles normaal van de pijntjes en kwaaltjes. 
Je hebt me een moeilijke vraag gesteld waar dit gedrag bij mij vandaan komt. Ik heb geen goeie opvoeding gehad maar eigelijk weet ik dat vanaf de basisschool alles al mis ging. Maar dit is later geëscaleerd. Maar op de basisschool wist ik het ook nog niet allemaal. Dus waar het aan ligt heb ik geen idee. Mag ik vragen hoe het bij jou zit? En hoe je nu ermee omgaat en met eten?  Slik je nu wel extra vitamine of extra dingetjes met de zwangerschap?   
 
Hoi Spatel! Ik geef je toch mijn emailadres, ik praat graag verder met je over onze (zoals nu blijkt) gedeelde ervaringen, maar voel je niet gedwongen als je dat liever niet doet :)  Ben jij tijdens je zwangerschap ook misselijk geweest of heb je niet veel last gehad van de zwangerschapskwalen? Ja elke keer met een krampje denk ik 'oh nee!' of als je denkt dat er iets 'uit loopt' (afscheiding), kijk ik of het niet rood is.. Ergens denk ik dat die angstige voorgevoelens pas echt weg zijn als de eerste echo is geweest en het allemaal gezond is. Ben je destijds tijdens je zwangerschap ook bang geweest voor een miskraam? Mooi trouwens hoe je zo sprak tegen je buik, ik kan me voorstellen dat je steeds meer het gevoel gaat krijgen dat je ook echt niet alleen bent.  Dat besef is al heel moeilijk op zich, als kind ben je nog te jong om het allemaal te beseffen en houd je jezelf overeind door een manier te vinden om ermee om te gaan. Een beschermingsmechanisme. Ik ben er achter gekomen dat mijn eetstoornis een bescherminsmechanisme is om bepaalde oude herinneringen en realiteiten niet onder ogen te hoeven zien, dat ligt ook in mijn jeugd, net als bij jou. Veel dingen weet ik nog niet hoor, maar ik ben nu bezig om herinneringen op te halen, zodat ik het kan gaan erkennen. Het eten is niet altijd makkelijk, ik eet een eetlijst (zeker nu met de zwangerschap) om zeker te weten dat ik alles binnen krijg wat nodig is, maar vrij eten doe ik niet. Het werkt bij mij zo dat wanneer ik getriggerd wordt door een 'symbool' (een persoon, geluid, afbeelding, kan van alles zijn, maar bij mij zijn het meestal bepaalde personen) schiet ik weer in mijn oude afweer en bescherm ik mezelf met mijn eetstoornis. Ik merk dan dat na zo'n ontmoeting ik me naar en down ga voelen en mijn eetstoornis weer sterker wordt.  Ik slik inderdaad nu wel wat extra dingen. Toevallig van de week aan de arts gevraagd wat ik het beste kon slikken haha. Zwangerschapsvitaminen, calcium, vitamine D, visolie, probiotica en Vitamine C. 
 
[quote quote=10361461] Dank je wel voor je enorme lieve en bemoedigende reactie! Ook voor je felicitatie, hoewel het dubbel is maar toch. Ik schreef net aan een van de andere leden, die heeft gereageerd, dat mijn therapeute vanmiddag emotioneel reageerde toen ik het haar vertelde. Ze vond het zo’n mooie gebeurtenis in de fase waar ik nu in therapie in zit, die van compassie, mildheid en liefde naar mijzelf en voor het kind dat ik vroeger was. Ze vroeg me: wat wil dit kind in jouw buik jou nu vertellen? Het is iets waar ik de komende dagen en weken over zal denken voor ik een keuze maak of ik het kind houd of niet. Dan nog even los van of de zwangerschap zal beklijven, omdat het nog zo pril is. Het kan nog alle kanten op gaan. De keuze tot wel of niet aborteren kan ik nu niet maken. Dat is zoiets drastisch waar je zeker over moet zijn. Het klopt inderdaad dat ik (gelukkig) steeds meer zelfkennis heb over mijn eetstoornis en de functie daarvan, inmiddels heb ik het acht jaar (de eetstoornis) en in die jaren ben ik gaan zoeken naar dat wat het triggert en in stand houdt. Een lange weg, maar met de hulp van mensen uit de hulpverlening en naasten om me heen kom je een heel eind. Bij Human Concern zijn ze heel sterk in het ‘achter de eetstoornis’ kijken, ze kijken naar hetgeen wat het in stand houdt. Je zal dat herkennen denk ik vanuit jouw vak? Wellicht heb je er wel eens van gehoord (aangezien je werkt in de zorg), maar ik ben het laatste half jaar me gaan verdiepen in PRI, Past Reality Integration, wat ervan uitgaat dat je een verdeeld bewustzijn hebt, een kind-bewustzijn en volwassen-bewustzijn. Pijn uit het verleden hoort bij je kind-bewustzijn en kan soms in je volwassen-bewustzijn terugkomen, waardoor je bepaalde klachten hebt. Mijn eetstoornis is (om in PRI-termen te spreken) een afweermechanisme om de pijn niet te voelen. Het is een heel boeiende en (voor mij dan) helpende therapie en manier om ernaar te kijken, waardoor je het gaat snappen en het kunt gaan opbuigen. Wat voor werk doe je als ik zo vrij mag zijn te vragen? Wat mij ontroert is het feit mijn lichaam zo trouw is aan me dat het ondanks dat ik er zo slecht voor heb gezorgd, zo lang, het nu toch dit wondertje produceert. En terwijl ik dit zit te typen voel ik een vlaag van misselijkheid op komen zetten gecombineerd met buikkrampjes. Dat zal wel een goed teken zijn dan denk ik ?[/quote]
Hé! Excuus voor mijn late reactie. Ik kon dit topic nergens terugvinden, dus het lukte me niet om te reageren. Ik heb net even bijgelezen en zie dat je de keuze hebt gemaakt om ervoor te gaan, wat fijn om te lezen dat je kracht en vertrouwen hebt gekregen! En wat zal die bloeding even spannend zijn geweest, gaat het inmiddels beter en is de bloeding gestopt? En gek hè, hoe snel je je hecht aan zo'n klein mensje. Ik weet nu net anderhalve week dat ik in verwachting ben en kan me er helemaal in verplaatsen. Wellicht gaf dat ook wel een zetje in richting tot de keuze om de zwangerschap voort te zetten? 
Wat mooi te lezen hoe je therapeute reageerde en de vraag die ze je stelde, het klinkt alsof je een hele waardevolle band met haar hebt! PRI kende ik nog niet, maar ik heb het wel even opgezocht, dus dank voor de indirecte tip.. ? Ik kan me voorstellen dat het een vorm is die je veel inzicht geeft en ik denk dat iedereen met grote of kleine trauma's hier wat aan zou kunnen hebben. Ik hoop dat het je verder zal helpen in je proces. Ik kan me zo voorstellen dat deze zwangerschap helend voor je kan werken, precies om waar je mee afsloot: je lichaam laat zien dat het er voor je is en dat je op de goede weg bent met herstel. Het is je gegund dat het een mooie ervaring voor je mag zijn. En natuurlijk mag je vragen wat ik voor werk doe: ik heb ervaring in de volwassen en de kinder- en jeugd GGZ als hulpverlener. Voor volwassenen, kinderen en jongeren met allerlei uiteenlopende problematieken, o.a. ook eetstoornissen. 
 
[quote quote=10363563] Hé! Excuus voor mijn late reactie. Ik kon dit topic nergens terugvinden, dus het lukte me niet om te reageren. Ik heb net even bijgelezen en zie dat je de keuze hebt gemaakt om ervoor te gaan, wat fijn om te lezen dat je kracht en vertrouwen hebt gekregen! En wat zal die bloeding even spannend zijn geweest, gaat het inmiddels beter en is de bloeding gestopt? En gek hè, hoe snel je je hecht aan zo’n klein mensje. Ik weet nu net anderhalve week dat ik in verwachting ben en kan me er helemaal in verplaatsen. Wellicht gaf dat ook wel een zetje in richting tot de keuze om de zwangerschap voort te zetten? Wat mooi te lezen hoe je therapeute reageerde en de vraag die ze je stelde, het klinkt alsof je een hele waardevolle band met haar hebt! PRI kende ik nog niet, maar ik heb het wel even opgezocht, dus dank voor de indirecte tip..  Ik kan me voorstellen dat het een vorm is die je veel inzicht geeft en ik denk dat iedereen met grote of kleine trauma’s hier wat aan zou kunnen hebben. Ik hoop dat het je verder zal helpen in je proces. Ik kan me zo voorstellen dat deze zwangerschap helend voor je kan werken, precies om waar je mee afsloot: je lichaam laat zien dat het er voor je is en dat je op de goede weg bent met herstel. Het is je gegund dat het een mooie ervaring voor je mag zijn. En natuurlijk mag je vragen wat ik voor werk doe: ik heb ervaring in de volwassen en de kinder- en jeugd GGZ als hulpverlener. Voor volwassenen, kinderen en jongeren met allerlei uiteenlopende problematieken, o.a. ook eetstoornissen.[/quote]
Hoi, geen probleem! Dank nog voor je reactie, ik had inderdaad besloten er voor te gaan met mijn vriend. Het weg laten halen voelde voor ons geen van beiden goed. 
Helaas ben ik echter vanochtend gaan bloeden en voelt het voor mij dat dit niet goed is. Ik heb de huisarts nog niet gebeld, maar ga dat morgenochtend doen. Het was naar mijn idee teveel bloed en het lijkt ook alsof de zwangerschapskwalen minder zijn (donkere kringen rond de tepels zijn weg). Daarbij heb ik sinds vannacht flinke spierpijn in mijn bovenbenen en ik las ergens dat dit ook bij het beeld van een miskraam past.
Ik ben er kapot van, dat had ik zo niet verwacht, maar het gebeurt wel. Dan te bedenken dat ik eerst nog twijfelde over het dan wel of niet houden van het kind... Nu lijkt het er sterk op dat het vruchtje de zwangerschap niet gaat overleven met 6 weken en 5 dagen. 
Ik las ergens dat wanneer de moeder een te laag gewicht heeft dit de kans op een miskraam vergroot, omdat je dan te weinig leptine aanmaakt (wat in vetweefsel zit). Ik kan me voorstellen dat dit bij mij het geval is, omdat ik inderdaad ook te dun ben voor wat eigenlijk gezond is voor mijn lichaam. Voor deze zwangerschap doe ik daar niets meer aan.
Nu is het afwachten wat het gaat doen. Wanneer het inderdaad loskomt hoop ik maar dat het snel 'gebeurt', zodat we het kunnen afsluiten, een plekje kunnen geven. Deze twee weken zijn een rollercoaster geweest van gevoelens en emoties. Wat we wel weten nu is dat we zwanger kunnen worden en dat we het liefste gelijk weer beginnen met een nieuwe poging. Ik zal dan wel aan de bak moeten met eten.
Liefs
 
Ach wat rot om te lezen dat het waarschijnlijk een miskraam is geworden. Heeft dat inderdaad doorgezet? Heel erg veel sterkte!!!
 
Ach, wat mega verdrietig.. Hoe gaat het nu? Is het bloeden gestopt en wat zei de huisarts? Een dikke digitale knuffel hoor. Ik hoop dat alles toch goed mag blijven gaan, het is jullie mega gegund. En ongeacht de uitkomst: wat mag jij trots op jezelf zijn. Zulke dappere keuzes en mooie zelfontwikkeling, jij komt er wel hoor. :) Veel sterkte voor jullie nu vooral! 
 
Morgenmiddag om drie uur heb ik de echo, maar ik heb er weinig vertrouwen in. Sinds twee dagen is het nu nog meer gaan bloeden, helderrood bloed en bloedstolsels. Sinds gisteravond heb ik daar ook buikkrampen bij gekregen dus voor mezelf heb ik het losgelaten, probeer ik een vrede mee te krijgen dat het zo is en dat dit kindje waarschijnlijk niet levensvatbaar is. Mijn zwangerschapskwalen zijn ook weg. De laatste twee weken zijn een grote emotionele rollercoaster geweest, het heeft ons veel geleerd maar het proces nu van loslaten  afwachten tot het vruchtje ‘weggaat’ is ook loodzwaar. Stemt me flink triest ? 
Mijn partner en ik hebben wel besloten dat we na deze miskraam gelijk verder willen en opnieuw willen proberen. Ik ben met nieuwe kracht en moed m’n voeding aan het uitbreiden, ben in gewicht aan het aankomen en aansterken en slik prena Fem van orthica, zodat al die dingen samen hopelijk een volgende zwangerschap ertoe bijdragen dat het goed gaat. Dat wordt me toch een spannende zwangerschap..
Maar nu is het nog steeds afwacten en afscheid nemen van deze kleine vrucht, het kleine wondertje dat mij hernieuwde kracht heeft gegeven om tegen mijn eetstoornis te strijden. We houden moed.  
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan