[quote quote=10361391]Allereerst: wauw, wat klink jij als een mega krachtige vrouw. En niet minder belangrijk: gefeliciteerd! Al zal het ook erg dubbel voor je zijn. Ik heb er diep respect voor dat je je verhaal zo durft te delen en het klinkt alsof je veel zelfkennis hebt. Ik heb zelf geen eetstoornis o.i.d. gehad, maar werk juist in de zorg met mensen die allerlei psychische kwetsbaarheden ervaren. Ik ken je natuurlijk niet en advies geven is altijd lastig, maar wat ik je wel mee wil geven is dat je op mij overkomt alsof je de goede kant weer op gaat. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat dit kindje je juist de goede kant op zal leiden. Het voelt alsof je veel liefde te geven hebt en ook hard op weg bent om jezelf vol liefde te behandelen. Als de kinderwens er is zou ik zeker de tijd nemen om na te denken – en wat iemand anders ook al zei, te voelen – wat voor jullie de beste keuze is. Ik weet inderdaad ook dat er hulp is (volgens mij o.a. vanuit het ziekenhuis) voor zwangere vrouwen met een psychische kwetsbaarheid. Maar via Human Concern kunnen ze je misschien ook al heel goed helpen of doorverwijzen, voor meer informatie. Zodat je straks een keuze kunt maken die voor jullie als het beste voelt. Veel kracht gewenst en vooral veel liefde! [/quote]
Dank je wel voor je enorme lieve en bemoedigende reactie! Ook voor je felicitatie, hoewel het dubbel is maar toch. Ik schreef net aan een van de andere leden, die heeft gereageerd, dat mijn therapeute vanmiddag emotioneel reageerde toen ik het haar vertelde. Ze vond het zo'n mooie gebeurtenis in de fase waar ik nu in therapie in zit, die van compassie, mildheid en liefde naar mijzelf en voor het kind dat ik vroeger was. Ze vroeg me: wat wil dit kind in jouw buik jou nu vertellen?
Het is iets waar ik de komende dagen en weken over zal denken voor ik een keuze maak of ik het kind houd of niet. Dan nog even los van of de zwangerschap zal beklijven, omdat het nog zo pril is. Het kan nog alle kanten op gaan. De keuze tot wel of niet aborteren kan ik nu niet maken. Dat is zoiets drastisch waar je zeker over moet zijn. Het klopt inderdaad dat ik (gelukkig) steeds meer zelfkennis heb over mijn eetstoornis en de functie daarvan, inmiddels heb ik het acht jaar (de eetstoornis) en in die jaren ben ik gaan zoeken naar dat wat het triggert en in stand houdt. Een lange weg, maar met de hulp van mensen uit de hulpverlening en naasten om me heen kom je een heel eind. Bij Human Concern zijn ze heel sterk in het 'achter de eetstoornis' kijken, ze kijken naar hetgeen wat het in stand houdt. Je zal dat herkennen denk ik vanuit jouw vak? Wellicht heb je er wel eens van gehoord (aangezien je werkt in de zorg), maar ik ben het laatste half jaar me gaan verdiepen in PRI, Past Reality Integration, wat ervan uitgaat dat je een verdeeld bewustzijn hebt, een kind-bewustzijn en volwassen-bewustzijn. Pijn uit het verleden hoort bij je kind-bewustzijn en kan soms in je volwassen-bewustzijn terugkomen, waardoor je bepaalde klachten hebt. Mijn eetstoornis is (om in PRI-termen te spreken) een afweermechanisme om de pijn niet te voelen. Het is een heel boeiende en (voor mij dan) helpende therapie en manier om ernaar te kijken, waardoor je het gaat snappen en het kunt gaan opbuigen. Wat voor werk doe je als ik zo vrij mag zijn te vragen?
Wat mij ontroert is het feit mijn lichaam zo trouw is aan me dat het ondanks dat ik er zo slecht voor heb gezorgd, zo lang, het nu toch dit wondertje produceert. En terwijl ik dit zit te typen voel ik een vlaag van misselijkheid op komen zetten gecombineerd met buikkrampjes. Dat zal wel een goed teken zijn dan denk ik
