Zwanger en een eetstoornis

Het is ook een lange weg geweest en ik ben er nog niet. Weet ook niet of ik er ooit zal komen. Maar ik heb wel grote sprongen gezet. Ik ben ook zeer zeker trots op waar ik ben als ik kijk wat er allemaal gebeurt is en nog steeds wel gebeurt.
Uit jou verhaal lees ik presies datzelfde je hebt al veel meegemaakt en vele grote passen gezet. Echt superknap!
Wat mij ook vooraf heeft geholpen is denken aan hoe ik het kindje groot wil brengen. Hoe wil ik de opvoeding doen en alle kleine dingen. Ik weet dat ik fouten ga maken en dat iedereen wel eens een fout maakt. Maar hoe ga je erna er mee om. Ik weet bijvoorbeeld dat ik absoluut mijn kind niet wil opvoeden op de manier hoe ik groot ben gebracht. Dus heb ik nagedacht over hoe ik het dan wel wil doen. En welke dingen zijn het die ik echt niet wil. 
Ik heb 9 maanden lang ook getwijfeld, spijt gehad, dol gelukkig gewees, dankbaar, verliefd enzovoort. Ook de gedachtes kan ik dit wel? Ga ik het goed doen? Gaat ze wel een beter leven krijgen dan ik? Maar toen ze eenmaal in mijn armen lag was het helemaal goed. Zoveel liefde voor zo klein wezentje dat je nog niet lang kent heel vreemd ❤️.
Uit je verhaal haal ik dat je bang bent het niet aan te kunnen, als het fysiek en mentaal onmogelijk is dan sta jij op nummer 1. Kindje heeft erniks aan als mama niet goed is. Maar ik lees ook dat je juist bang bent dat je het kindje niet goed genoeg kan verzorgen in je buik en dat je je al zorgen maak om je embryo. ( om het dingetje nog geen naam te geven)  laat mij een beetje zien dat je er wel voor aan het zorgen bent. 
Weet wel dat je lichaam nu zo ontzettend hard aan het werk is voor de embryo. Hierdoor verbrand je ook veel calorieën en zul je extra moeten eten. En in mijn geval werd ik 'snachts zelfs nog wakker van de honger. Crackers in het nachtkastje deed wonderen.     
 
Ik kan me voorstellen dat je soms het idee krijgt/jezelf de vraag stelt of je het ooit helemaal kunt loslaten, die vraag heb ik zelf ook. Mijn therapeute werkt natuurlijk voor een stichting die werkt met ervaringsdeskundigen die allemaal hersteld zijn, daar staan zij voor, maar het voelt voor mij als niet realistisch omdat ik het al zoveel jaar heb. Mooi dat je zo kunt zien welke stappen je al hebt gezet, daar mag je zeker trots op zijn! Hoe ging je om met het aankomen tijdens je zwangerschap? Overigens zei je dat je nu slechts 2 kilo bent aangekomen sinds voor je zwangerschap, maar je broeken niet meer past. Die begreep ik niet helemaal, want 2 kilo verschil is toch helemaal niets ervan uitgaan de dat je inmiddels moeder bent :)
Ja klopt wel, ik werd ziek toen ik 25 werd en ben nu 33. Mijn gewicht was 43 op zijn laagst en nu 57 bij een lengte van 172, het gewicht heeft geschommeld en doet dat nu nog, maar mentaal heb ik nu meer draagkracht, meer kennis en kracht om het op te vangen. 
Ik herken me erg in wat je zegt over dat je nadenkt over hoe je je kind dan wel opvoeden en wat je hem/haar wilt meenemen, je wilt het goed doen, geen fouten maken (hoewel je ook weet dat niemand het zonder fouten doet). Als je dingen meemaakt in je verleden neem je die mee naar je toekomst en zeker als je kinderen krijgt wil je dat 'gebruiken', in de zin dat je het zelf beter doet. Hoewel je dan vast weer andere fouten zal maken... Vond het heel mooi te lezen hoe je vertelde dat je tijdens je hele zwangerschap hebt getwijfeld, spijt gehad hebt, gelukkig bent geweest, etc. etc., plus de twijfels of je het kan... En dan toch aan het einde van de rit dat het goed is. Klinkt voor mij bijna ondenkbaar in de oren.. Ik weet natuurlijk niet hoe sterk jouw eetstoornis op dat moment aanwezig was, maar dat maakt het voor mij nu denk ik wat lastiger om voor te stellen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ik mijn eetstoornis zover koest kan houden dat het zo zou zijn. Tegelijk weet ik ook niet hoe het is om zwanger te zijn, om moeder te zijn, is allemaal nieuw :)
Ja exact, angst dat ik het aankomen erg (te?) moeilijk vind, het eten daarom lastig is, mijzelf emotioneel niet onder controle heb, daarom geen goede zwangerschap kan laten lopen. Precies wat je zegt, daar heeft het kindje niets aan en is zelfs schadelijk. Dan is de kleine geboren en is het niet anders, ook dan wil je een goede moeder kunnen zijn. Ik denk dat het ook vragen zijn die je jezelf moet stellen als je voor zo'n keuze staat. 
Droge crackers?? :eek: Haha ja dat kan ik me voorstellen. Deel dat ik ook wist dat er iets 'mis' was is omdat ik ineens afgevallen was, terwijl ik niet zozeer minder had gegeten. Dat vertelde me dat inderdaad mijn lichaam nu hard aan het werk is.
 
43 kg met jou lengte is heel zwaar ondergewicht. Mijn laagste gewicht was 40 kg met een lengte van 164. Schommelde erna altijd van 48 tot 52. En ben nu 54/55. Ja mijn heupen, billen, borsten en buik is ietsjes groter geworden. En had veel strakke broeken dus daar pas ik wel in maar zit echt niet comfortabel. Normale shirts passen me gewoon hetzelfde maar echt strakke shirts als ze niet elastisch zijn zit niet prettig ook meer vanwegen mijn borsten.
Mijn eetstoornis is al wat langer geleden en was tevreden met mijn gewicht en buik ook wel. Dus dat speelde bij mij al stukken minder als met jou en ik ben ook niet zo lang als jou al aan het vechten geweest. 
Ja crackers waren enorm droog ben uiteindelijk overgestapt naar ontbijtkoek. Ik overat niet, at gezond en dronk 5 liter water op een dag. Ik had zo ongelooflijk veel dorst. Fruit kwam daarom ook goed uit was niet droog dus kreeg ik niet nog extra dorst van.
Ik heb vaak opgezocht wat alles woog. 2 liter extra bloed wat je aanmaakt, een placenta, de baby, vruchtwater. Dit ben je ook veel van kwijt made bevalling. In het derde trimester was ik toch al dik dus gunde ik mezelf ook dat ijsje die extra kg die ik daar van bij zou komen zou je toch niet meer zien met die buik ?.
Ik vond het heel eng om mijn eerste zwangerschaps broeken en shirts te kopen want dit maakte het ook echter. En alles wat groeide en bijkwam. Maar dit maakte ook dat de baby hoed groeide en genoeg vruchtwater had. Het derde trimester gaf ik er het minst om. Ik was immers toch al 'dik' al was ik die buik wel zat. Kon niks meer zat vaak in de weg het werd ook heel zwaar.
Maar als je me toen zei dat ik het nu zo graag nog een keer wil doen voor een 2e zeg ook genoeg. Al ga ik bij de bevalling weer de meeste spijt hebben. Maar dan ben je het snel vergeten.
Ik had een zware zwangerschap, zware bevalling en een zware kraamperiode. Maar ik ben zo ongelooflijk dol op mijn dochter dat ik nergens spijt van heb
Zij is het belangrijkste in mijn leven en mijn lichaam heeft haar mogen maken. En die extra kg maken me nu dan niet veel meer uit. Ik eet gezond en blijf op gewicht maar extra snoepen of bijkomen doe ik niet. 
 
@spatel, vanochtend was ik bi jde arts. Ik vertelde hem dat ik het ergens nog steeds niet geloofde, maar hij was heel duidelijk. Het is echt een zwangerschap. Verder vertelde hij over de medische kant. Er is geen risico qua gezondheid om nu zwanger te zijn, gezien mijn leeftijd en gewicht. Kennelijk is er een centrum Moeder en Kind Centrum bij het EMC in Rotterdam die moeders begeleiden tijdens en na de zwangerschap die psychische klachten hebben. Dat stelde me wel gerust, waardoor mijn keuze iets meer ging richting het kind houden, de sprong wagen en vertrouwen erop. De huisarts zei dat ik nu op 4 weken zou moeten zitten.
Tot ik vanmiddag ineens pijn in mijn buik kreeg plus ineens een streepje bloed zag, donker bloed. Ik schrok me rot! Gelijk de huisarts gebeld, in tranen (zie hier, hoe ik er al aan gehecht lijk terwijl ik slechts twee dagen weet dat ik uberhaupt zwanger ben...), want gelijk denk je aan een miskraam. Ze vertelde dat dit inderdaad kan, dat begint met bloedverlies en krampen. Vanmiddag om half vijf moet ik even terugbellen om te zeggen hoe het dan is, ze zei dat het niet perse een miskraam hoeft te zijn.
Ik las op internet dat het ook van de innesteling kan komen, wat ook gepaard kan gaan met wat bloedverlies en krampen. Herken jij dat? Of wellicht herkent iemand anders dat? Het is bijzonder.. Man, ik raakte zo in paniek toen ik het idee kreeg dat het een miskraam zou zijn, zo'n tranen en verdriet om een vrucht die ik nog maar twee dagen bewust draag. Pfff wat een stress... Geen idee hoe het zan lopen, ik moet het even aankijken zei de assistente, de komende dagen zou moeten blijken of het doorzet en een miskraam wordt. De buikpijn is inmiddels een stuk minder, maar kan wellicht nog erger worden. Ik verschans mezelf vanmiddag maar op de bank denk ik... 
 
Ik las trouwens dat de innesteling ook juist in week 4 plaatsvindt, dit geeft me dan even hoop dat het wellicht toch niet 'te laat' is. Zo bizar eigenlijk, hoe ik eerst twijfel of ik dit wel aan kan en als je dan het idee krijgt dat de natuur het voor je bepaalt, dan komt emotioneel hard aan.. :eek:
 
Heey!
Wat fijn om te horen dat je er voor wilt gaan!!! Echt superknap.
Dat bloed verlies lijkt me ook wel ineens heel erg schrikken hoor! Zelf nooit gehad alleen ongesteldheid krampen en buikpijn de eerste 12 weken. Ik had volgens mij ook eens gelezen dat je baarmoederwand wat zachter/dunner is en dat je dan ook sneller bloed verlies kan hebben. Ik ben geen verloskundige dus ik kan je helaas niks zeggen. Ik hoop dat het goed zit. 
Wel mooi om te lezen dat je al (moeder) gevoelens hebt voor de kleine embryo. En ook fijn dat er zoveel hulp word aangeboden vanuit alle kanten! Je gaat dit moederschap goed doen. Daar twijfel ik niet aan. Ik denk wel dat je zware momenten tegen gaat komen. En dit mag ook je zit vol hormonen en je leven gaat veranderen. Zoals ik het ook opmerk uit je verhalen trek je ook gelijk aan de bel als er iets is en praat je erover. Je kropt het niet op. Knap dat je dit kunt en dit moet je ook zeer zeker blijven doen.
Dit was trouwens voor mij de eerste keer dat ik er over deed praten ofja, schrijven. Ik moet zeggen dat het me best goed deed en me wat dingen deed beseffen. Positief natuurlijk. Dankjewel daar voor! :) 
 
Hi Spatel,
Ja we hebben de keuze wel gemaakt, in de zin dat we de natuur haar werk laten doen. Als het mag komen dan komt het en als het alsnog afbreekt de komende weken dan is dat zo. Ik heb een goed gesprek gehad met mijn therapeute en vriend en dat hielp ook om mijn keuze te maken. Ik wil er met vertrouwen in gaan en vertrouwen op mijn eigen kracht en kunnen. Dat is beter om erin te gaan dan met angst en onzekerheid, hoewel het logisch is om onzeker te zijn als je zoiets aangaat dat je niet kent.
Net weer even met de assistente gebeld en die zei dat ze het ook had tijdens haar laatste zwangerschap dat als ze voor een boodschap 2 naar de wc moest (A) er door de druk die ze dan zette ook wat bloed mee kreeg. Ze zei dat dat ook kan komen doordat de baarmoederwand wat meer afgeeft tijdens je zwangerschap. Plus dat het een innestelingsbloeding kan zijn geweest. Vooralsnog probeer ik dus uit mijn hoofd te zetten dat het een miskraam was of het begin van. Het lijkt me heel spannend die eerste tijd om af te wachten hoe het gaat..
Wat bijzonder dat je nu voor de eerste keer praat over jouw eetstoornisverleden! Heel erg knap, ik snap hoe moeilijk dat is. Mooi dat het je ook wat besefmomentjes gaf, erover praten kan vaak helpen om dingen voor jezelf helder te maken. Heb je er nu ook nog last van of behoort het echt tot het verleden voor je? Ik weet niet of die optie er is via deze site, maar mocht je het persoonlijk in een dm willen vertellen kan dat ook. Zijn zulke persoonlijke dingen natuurlijk :)
 
Hii, 
Ik moest even nadenken over je aanbod. Lastige vraag hihi. Mischien wel fijn om een onbekend iemand die weet hoe het is. Aan de andere kant waar praat je over. Zal het gesprek niet snel stil vallen? Je kan het in ieder geval niet hier doen. Dat word via email ofzo. Als jij er behoefte aan hebt kan dat natuurlijk ook hé!! Maakt voor mij ook wat makkelijker ? 
Ik heb maar mijn gevoel niet meer echt last van. Maar het zijn kleine dingen waar ik het aan merk. Ik zie elke dag mijn buik en als ik het gevoel heb dat em wat gegroeid is snoep en eet ik weer even wat minder. Ik snoep wel maar heel weinig en meestal fruit. Eet veel portie door de dag maar altijd kleine porties. Ik eet zelf eigelijk niet heel veel meer als mijn dochter van 1.. Alleen net een boterham, schep avond eten en iets lekkers savonds. En soms zelfs minder als haar.
Wat mooi dat je de natuur zijn werk wilt laten doen. Ik vind een mooie manier om er na te kijken zodat wat er gebeurt je er wat meer vrede mee hebt. Ook fijn dat de assistente je wat gerust heeft kunnen stellen. Ik vind ook mooi hoe je schrijft hoe je op je eigen kracht gaat vertrouwen. Klinkt alsof je veel sterker ben dan je denkt! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan