Ik zie dat het topic al wat ouder is, toch hoop ik dat je het nog leest. Ik heb het helaas zelf wel meegemaakt. Vorig jaar augustus is mijn zoontje direct na de geboorte overleden na een zwangerschap van 31 weken. Ik moest omdat hij met een spoedkeizersnee geboren is minimaal een half jaar wachten met weer opnieuw zwanger worden.
Wees gerust ieder levend kind wat je na deze tragische gebeurtenis in jullie leven mag verwelkomen zal nooit en te nimmer jullie zoontje kunnen vervangen. Het is altijd een uniek kindje wat je mag ontvangen.
Wij hadden om zwanger te worden van ons zoontje wat hulp gehad van de medische wereld en omdat we dat niet nog een keer wilde zijn we na 6 maanden maar gewoon zelf weer gaan proberen met de gedachte dat het nog wel even zou gaan duren. Bij hem hadden namelijk 4 jaar geprobeerd tot we hulp gevraagd hadden. Tot onze verbazing was het echter bijna gelijk raak en hebben we inmiddels een gezonde dochter in ons leven. Het is wel heel erg dubbel. Aan de ene kant ben ik dol gelukkig met haar, aan de andere kant ben ik nog steeds verdrietig om mijn zoontje. Hierdoor ben ik denk ik ook extra voorzichtig met haar en als de dood dat ze niet goed groeit of dat er iets anders is, maar het is misschien ook wel wennen, ze is nu net iets meer als 2 weken oud.
Ik kon extra controles krijgen tijdens mijn zwangerschap, heb ik niet gedaan om mezelf niet gek te maken. De echo's waren bij haar goed in tegenstelling tot bij mijn zoon dus daar zou ik alleen maar zenuwachtig van geworden zijn. Het enige waar ik heel erg tegenop zag op het laatst was de bevalling omdat het bij mij daar pas mis ging. Mijn zoon leefde nog in mijn buik maar is door een aanleg foutje in zijn lijf overleden toen de navelstreng werd doorgeknipt. Daar kon niemand wat aan doen, omdat ze hem direct moesten reanimeren heb ik hem ook niet levend gezien en kreeg ik later dus een dood kindje terug. Mijn dochter is 3 dagen na de uitgerekende datum geboren dus ik zat me op het laatst echt op te vreten, ik wilde namelijk graag een gewone bevalling en geen keizersnee maar ze wilde me ook niet eerder gaan inleiden dus ik zat maar tegen die bevalling aan te hikken. Op het moment dat de bevalling begon was ik overgens met mijn gedachten alleen maar bezig met de pijn op te vangen en niets anders, maar toen ze er uiteindelijk uit was was ik zo blij dat ze gelijk een grote keel opzetten, toen pas was mijn hart gerust.
Ze vult de leegte wel een beetje maar het gemis om mijn zoon wordt er niet minder om, alleen heb ik er nu wat minder tijd voor om er bij stil te staan omdat zij nu ook veel aandacht vraagt. De oma van mijn man die hetzelfde heeft meegemaakt zegt: De pijn blijft tot je dood al gaan de scherpe randje er langzaam wel vanaf. En daar heeft ze gelijk in.
Misschien iets meer informatie als waar je om gevraagd had maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik hoop ook dat je niet te lang hoeft te wachten tot je een levend kindje in je armen mag sluiten om voor te zorgen en van te houden.
